DIRTY WOMBS (Grc) – We Rise (2012)

Ελλάς-Ιαπωνία-Συμμαχία!!! Η πρώτη ελληνική japcore κυκλοφορία είναι γεγονός! Ναι ρε πούστηδοι, japcore! Κι όχι απλώς japcore, μιλάμε για γαμημένο Burning Spirits! Αφηνιάζω, πεθαίνω, σβήνω! Θαυμαστικά σε όλες τις προτάσεις! Τόσο μα τόσο καλό! ΟΚ, ας τα πάρουμε από την αρχή...

Οι Dirty Wombs είναι Πατρινοί, μικροί σε ηλικία (όλοι όσοι τους γνωρίζουν αυτό μου λένε τουλάχιστον) και υπάρχουν μόλις ένα χρόνο και κάτι, ενώ πρόσφατα ηχογράφησαν το πρώτο τους EP με τίτλο "We Rise", το οποίο σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει αποκλειστικά σε κασέττα (θαυμαστικό). Τη σημασία που δίνουν στη λεπτομέρεια και στην αισθητική τη διαπιστώνει κανείς χαζεύοντας το υπέροχο logo τους και το τέρμα πάνκικο, σάπιο artwork της κασέττας τους. Η τελειομανία τους βέβαια δεν εξαντλείται στο περιτύλιγμα. Φήμες θέλουν τους Dirty Wombs κολλημένους με japcore και Burning Spirits ήχο, δηλαδή το ποτισμένο με heavy metal hardcore, που αποτελεί την trademark σκληρή μουσική της Ιαπωνίας. Το να καταφέρει μια μπάντα που δεν φέρει το γιαπωνέζικο γενετικό αποτύπωμα στο DNA της να εκφραστεί σύμφωνα με τέτοιου είδους επιρροές χωρίς να ακουστεί γελοία φαντάζει ακατόρθωτο, αφού αυτό που κάνει το japcore μοναδικό είναι οι μικρές διαφορές, που μόνο από γιαπωνέζικους εγκεφάλους μπορούν να προκύψουν. Είναι άλλη κουλτούρα, άλλα βιώματα, άλλα κόμπλεξ, τελείως άλλος λαός, πώς το λένε. Είναι τόσο άκυρο όσο ένας Γερμανός που προσπαθεί να χορέψει ζεϊμπέκικο. Πως να πιάσουν οι ξένοι χαρντκοράδες, και πόσο μάλλον οι ηλιόλουστοι, φραπεδολάτρες Έλληνες, το feeling, πως να εμπνευστούν τα απαραίτητα ξεκρέμαστα solos, πως να πωρώσουν τραγουδώντας με σκατά αγγλική προφορά και γαϊδουρίσια μουγκανητά, πως να αναπαράγουν την απίστευτη ζωντάνια του japcore; Η καύλα και το ταλέντο των Dirty Wombs απαντάει σε όλα τα ερωτήματα κόβοντας τον κώλο κάθε αμφισβητία. Αυτό που ακούω είναι τόσο απροσδόκητα τέλειο, που θέλω να σας πιάσω έναν-έναν και να σας βάλω να το ακούτε στο repeat. Οι Dirty Wombs δεν αντλούν απλά επιρροές απ' τους Crude, τους Death Side και τους Nightmare, αλλά για μένα γίνονται αυτές οι μπάντες, κάνοντας να ακουστεί η φωνή του Burning Spirits hardcore, από την οποία κανονικά θα μας χώριζαν χιλιάδες χιλιόμετρα γης. Τούτοι δω οι τσολιαδοσαμουράι τα κάνουν όλα όπως πρέπει.

Στην πρώτη επαφή με το "We Rise", και ιδιαίτερα στους ακροατές που δεν είναι ψημμένοι με Burning Spirits, η μουσική των Dirty Wombs θα μοιάσει με crust και ίσως δικαιολογημένα. Σημασία όμως έχουν οι μικρές διαφορές που ανέφερα προηγουμένως. Την πένθιμη εισαγωγή ακολουθεί riff τόσο τέλειο που φέρνει στο μυαλό τους Catharsis. Όλα, ας πούμε, βατά μέχρι εδώ. Μέτα από δέκα μόλις δευτερόλεπτα όμως, οι Dirty Wombs με κίνηση νίντζα δείχνουν τις απω-ανατολικές προθέσεις τους κοτσάρωντας κουλό heavy metal σολάρισμα και λες "ναι ρε πούστη!". Οι χεβιμεταλιές βρίσκονται σπαρμένες στα έξι κομμάτια του EP πάντα σε καίρια σημεία και αποδεικνύουν ότι η μπάντα το κατέχει το σπορ. Η γιαπωνεζίλα επίσης φαίνεται πεντακάθαρα στην τέρμα οριεντάλ χροιά και προφορά των φωνητικών στο "No Bending Over", στις ομοιόμορφες εναλλαγές ελληνικού και αγγλικού στίχου στο "Doomed To Laugh, Doomed To Cry" και στη χαρωπή hardcore-ίλα του "Dirty Wombs", που δε ντρέπεται καθόλου να θυμίσει Paintbox.

To EP έχει μόνο ύμνους, κομμάτια που δε βρίσκονται στον τυπικό σας hardcore/crust δίσκο. Ειλικρινά δε θα άλλαζα τίποτα απολύτως, αφού όλα είναι απίστευτα δουλεμένα και ακούγονται τόσο γαμημένα σωστά. Στο τέλος φυλάνε και μια έκπληξη, το κομμάτι "Πολέμα Με Τον Τρόπο Σου", διασκευή στο "Fight Your Way" των Death Side. Ό,τι μπορεί να κάνει μια διασκευή γαμηστερή έχει επιστρατευτεί από τους Dirty Wombs. Πρώτον, έχει ελληνικό στίχο. Δεύτερον, είναι τεχνικά αψεγάδιαστη. Τρίτον και τελειότερον, το πιάνο στο τέλος έχει αντικατασταθεί από μπουζούκι. Αυτή η τρομερή σύλληψη με ωθεί προς στο συμπέρασμα ότι το Burning Spirits hardcore, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο οι Dirty Wombs το χρησιμοποιούν, είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα μουσικό μονοπάτι. Είναι μάλλον ο τρόπος με τον οποίο outsider πάνκηδες βροντοφωνάζουν την ταυτότητα και τη μοναδικότητά τους, μένοντας παράλληλα σταθεροί στο μέσον. Και απ' αυτή την άποψη, οι Dirty Wombs, άσχετα απ' τις αλλόκοτες για ελληνική μπάντα αφετηρίες τους, παρουσιάζουν φέτος κάτι πρωτόγνωρο για την εγχώρια σκηνή, στέλνοντας το μήνυμα "στην Ελλάδα είμαστε έτσι".

Καρφί στα τοπ της χρονιάς από τώρα.

Βαγγέλης Ε.

http://dirtywombs.blogspot.de/

http://dirtywombs.bandcamp.com/

DELETE THE MASS (Grc) - Demo (2012)

Τελευταία έχω την συνήθεια (ή το συνήθειο κατά κάποιους) να ξεκινάω τα reviews μου με μια μικρή περιγραφή για την μπάντα. Οι Delete the Mass λοιπόν είναι κάτι τσογλάνια. Αυτό.

Αυτές οι κωλομπάντες που σε κάνουν groupie χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκονται πολύ ψηλά στην εκτίμηση μου. Πρέπει να εξάρω αυτή την ικανότητα των DTM, αφού πάνε 3 χρόνια από την πρώτη φορά που τους είδα live και κάθε φορά που τους ξαναπετύχαινα, κλαιγόμουν σαν κοριτσάκι πότε θα κυκλοφορήσουν κάτι. Εκείνοι βέβαια με βλέμμα απόλυτης σοφίας και ανησυχητική ηρεμία με διαβεβαίωναν ότι "το παλεύουν". Σαν δουλικός ΠΑΣΟΚος και γω περίμενα την ημέρα που θα γινόταν αλήθεια η υπόσχεσή τους. Άργησε ομολογώ, αλλά δεν τα παράτησα, συνέχισα να τους υποστηρίζω με όλη τη δύναμη που μου άφηνε η καλοπληρωμένη δουλειά μου, όσο και αν με έκαιγε βαθιά μέσα μου η απουσία μιας χειροπιαστής δουλειάς τους... first world problems.

Μετά την διακοπή για πολιτική διαφήμιση, επανέρχομαι. Πρέπει να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, αυτό το review οφείλει να είναι μπουρδέλο, γιατί μόνο κάτι τέτοιο είναι ικανό να περιγράψει την φάση των Delete the Mass. Χαοτικό grindcore που πάει καρφωτό από το cd player στο liveάδικο της γειτονιάς. Ποιος δεν απολαμβάνει άλλωστε μια μπύρα βλέποντας live 5 πιθήκια που μόνο με replay τους προλαβαίνεις. Ταχύτητες full, με έξυπνα breaks και μελωδίες που δίνουν κάτι παραπάνω από το "κάτι παραπάνω". Θα ήταν λίγο άδικο και δεν έχω και την όρεξη να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο σημείο, ή να μπω στην διαδικασία να εξηγήσω το παίξιμο τους. Η μπάντα είναι κορυφή. Σκέτη αγνή γαμημένη κορυφή. Και αυτό θα πρεπε να αρκεί. Το experimental grindcore που οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι παίζουν είναι ένας πραγματικά περιοριστικός χαρακτηρισμός. Το ποικιλόμορφο background των μελών της μπάντας ασφυκτιά σε αυτούς τους ξεπερασμένους όρους που έχουν ανάγκη την προσθήκης της ταμπέλας του πειραματικού. Δεν δημιουργούν κανα νέος είδος, αλλά παίρνουν κάτι τετριμμένο και του κολλάνε αυτές τις μικρές αλλαγές που θα το ανεβάσουν δέκα επίπεδα πάνω από αυτούς που παραμένουν στο στάδιο της αντιγραφής. Είναι σαν να ξαναζωντανεύεις τον Mieszko και να του βαράς ένεση update στον κώλο με ότι έχασε, τα τελευταία χρόνια που είναι νεκρός, από μια σκηνή που ο ίδιος δημιούργησε.

Έχει πέσει πολύς ενθουσιασμός και το ξέρω ότι μπορεί να σας κουράσω, αλλά σκεφτείτε ότι οι τύποι έχουν στο εξώφυλλο γάτες... σε σώματα ανθρώπων, και τα μάτια τους κάνουν κάτι περίεργες υπνωτιστικές σπείρες. Δηλαδή πόσο πιο τέλειο μπορεί να γίνει. Η μόνη μαλακία τους, σαν τσογλάνια που είναι, εντοπίζεται στο ότι το mini-cd demo αυτό κυκλοφόρησε σε 100 κόπιες, και νομίζω εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα.

Βλάκες! Άκου εκεί 100 κόπιες.

Ιωσήφ Χ.

www.myspace.com/deletethemass 

ROUTES (Grc) - Land of Holy Dope (2012)

"Μα καλά, stoner εν έτει 2012;" Ε ναι ρε μαλάκα Έλληνα, stoner το 2012! Λες και το 2010 ας πούμε που κατέβαζες όλο το stonerobixxx ήταν φρέσκο και up to date. Δεν το καταλαβαίνω αυτό, ο Έλληνας μεταλλάς της φάσης αγοράζει, ακούει και στηρίζει το κάθε κουναβοthrash και τζιτζικοblack που θα πέσει στο αυτί του, ο ροκάς κι εναλλακτικός από την άλλη σνομπάρει ο,τι ξεπερνά το 3χρονο κύκλο ζωής και όταν το 2012 οι Routes βγάζουν ένα rock δίσκο που γαμάει, αλλά κάνει και την υπέρβαση όσον αφορά τις δυνατότητες της μπάντας, πέφτεις πάνω στις ίδιες μίζερες κλισεδιές.

Ε λοιπόν, το stoner rock παραμένει η μουσική για φορτηγατζήδες που ήταν πάντα, το ότι το άκουσαν μέχρι και γκοθάδες δεν το’κανε πιο alternative και οι Routes ακολουθούν αυτόν τον ήχο ακομπλεξάριστα εδώ και καμιά εξαριά χρόνια. Και αν και ποτέ δε χέστηκα με τον ομώνυμο του 2008 και στα live τους ήμουν πάντα μια μπύρα μακριά από το να διασκεδάσω, ο νέος τους δίσκος είναι γαμάτος ρε παιδί μου.

Δηλαδή όταν ο δίσκος ξεκινά με το "Maryjuane and the Kingdom Comes", ε σου φεύγει ένα γελάκι. Οι κιθάρες ξέφυγαν από τις ευκολίες, τα φωνητικά νεανικά και απαίδευτα, το songwriting είναι επιτέλους δυναμίτης, οι ηχητικές προσθήκες του νέου μέλους τους ευτυχώς αποφεύγουν το kitsch (και ίσα ίσα δίνει και την θεμιτή ψυχεδελική πινελιά), όλα καλά. Πολύ καλά! Τόσο καλά που όταν το "Asteroid" σε χτυπάει στο τέλος του "Purple Coyote" κάνεις τα στραβά μάτια. Δεν πειράζει, χάρισμα το βραβείο ευρεσιτεχνίας στους 10-15 Έλληνες αντιγραφείς των Monster Mognet.

Δημήτρης Γ.

http://www.myspace.com/desertroutes

THE SADDEST LANDSCAPE (USA) – After The Lights (2012)

Οι screamo μαχητές The Saddest Landscape είναι από τις πιο παλιές και γνωστές μπάντες της σκηνής και φέτος κλείνουν μια δεκαετία από τότε που σχηματίστηκαν, άσχετα αν ήταν για τέσσερα χρόνια διαλυμένοι. Το "After The Lights" είναι το δεύτερο full length τους μετά την επαναδραστηριοποίησή τους το 2009 και τους βρίσκει να ωριμάζουν (όχι να "φλωριμάζουν", το τονίζω) ομοιόμορφα, ακολουθώντας τα προστάγματα του ενστίκτου των καιρών μας, που θέλει το screamo να απομακρύνεται από το χάος των Orchid και την υπόγεια τσίτα σχημάτων όπως οι Hoover, και να προβάλλει την απόγνωσή του καλλωπισμένη, μα το ίδιο πικρή. Οι The Saddest Landscape, παρόλαυτα, δεν ακολούθησαν ποτέ τη γραμμή νεότερων μα και παλιότερων groups που φλερτάρουν αδυσώπητα με το post rock, αντιθέτως, κρατάνε σε πρώτο πλάνο την πανκιά τους ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζουν τον ήχο τους όλο και πιο δεμένο και στρωτό. Τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν στο ύφος των The Saddest Landscape είναι βέβαια και εδώ παρόντα. Ξέπνοα, ημιλιπόθυμα φωνητικά, εμβατηριακά τύμπανα, κιθάρες που ξεκινάνε επαναστάσεις και στίχοι όπως:
I want an army to fight for me
I want to admit that it is ok to be strong
All of my enemies will feel my rage
All of my enemies will see what's in store
συμβάλλουν στην απίστευτη επικούρα του album και με αναγκάζουν να φαντασιώνομαι ορδές σκριμάδων με φράτζες, καρώ πουκάμισα και ξιφολόγχες, καβάλα σε άλογα, να κάνουν έφοδο σε κάθε τι false! Σας αποχαιρετώ, λοιπόν, με αυτή την όμορφη εικόνα προτρέποντάς σας να ενδώσετε σ' αυτό τον υπέροχο δίσκο.

Βαγγέλης Ε.

thesaddestlandscape.tumblr.com

www.facebook.com/TheSaddestLandscape

BLACK BREATH (USA) – Sentenced To Life (2012)

Δεν αγαπώ τη Southern Lord γιατί οι ιδιοκτήτες της καπνίζουνε χασίσι και καπηλεύονται, προκειμένου να πλουτίσουν, το αγνό και αθώο crust και hardcore, που εξ ορισμού θα έπρεπε να είναι DYI και να χέζει στα μούτρα της κάθε Southern Lord. Δεν είναι σωστά πράματα αυτά και ντροπή σε όλους τους μετέχοντες σ' αυτήν την κοροϊδία. Εντάξει, το Sarabante το πήρα για να ενισχύσω οικονομικά τους συμπατριώτες μου, ποιος διάολος όμως με κυρίευσε ώστε να κάτσω ν' ακούσω το καινούριο των Black Breath; Πέραν της αποστροφής μου για τη συγκεκριμένη εταιρεία, ανασταλτικός παράγοντας για την περαιτέρω ενασχόληση μου με τη μπάντα υπήρξε και το ότι η μουσική της σα σύνολο μου έβγανε μια απροσδιόριστη μιζέρια, μια ακατανίκητη νύστα, ένα "ουφ, ναι, τελειώνετε". Παρόλαυτα το κατέβασα, κύριος, και για κάποιο ανεξήγητο λόγο το έβαλα να παίξει...

... και τελικά είναι ωραίος δίσκος! Εμπορικός και επιφανειακός, αλλά ωραίος. Καταρχήν το album ξεκινάει με την καθιερωμένη εμπορική πουστιά, ένα σούπερ ντούπερ πιασάρικο, δυναμικό riff. Από κει και πέρα είναι πλέον αργά και χρειάζεται μεγάλη αυταπάρνηση για να σταματήσει κάποιος την ακρόαση, οι τύποι έχουν Σιωνιστές μαρκετίστες από πίσω να πούμε, ποιός είσαι συ ρε θείο που θα ξενερώσεις με τι riff-άρα; Παραδινόμαστε λοιπόν αμαχητή στη δύναμη της ιερής τσιχλόφουσκας, αφήνουμε για λίγο στην άκρη τις φιλοσοφίες του κώλου και κρίνουμε το δίσκο γι' αυτό που είναι, όχι γι' αυτό που πρεσβεύει.

Οι Black Breath στο "Sentence To Life" παίζουν deathcore του κερατά που ζέχνει Entombed, από τις νότες που γρατζουνάνε στις κιθάρες τους μέχρι τη βορβορική μπασαδούρα τους, μιλάμε για πολύ Entombed όμως. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο δίσκος δε δείχνει να στερεύει ούτε στιγμή από "γαμάτα" riffs (ελπίζω να εννοείτε τα εισαγωγικά, δεν τα κότσαρα ειρωνευόμενος), τα κομμάτια είναι πωρωτικά και πολύ σωστά δομημένα, και η παραγωγή "πιο κρυστάλλινη πεθαίνεις". Μεγάλο συν του album είναι τα παλιατζίδικα thrash solos, τα οποία είναι πραγματικά θεσπέσια και προκαλούν νοσταλγία, ενώ το ελάττωμά του θα έλεγα ότι είναι τα φωνητικά, που παραείναι μεταλλάδικα. Από την άλλη, θα μου πείτε και θα 'χετε και δίκιο, ότι οι Black Breath είναι φτιαγμένοι για να αρέσουν σε μεταλλάδες. Όπως επίσης και σε αυτούς που άνοιξαν σαμπάνιες με τα περσινά των Pulling Teeth και των Trap Them. Σε όσους περισσότερους αρέσουν τόσο το καλύτερο για τα αφεντικά της Southern Lord, που χάρη σε τούτη δω την κυκλοφορία, παρά τρίχα γλίτωσε την εκδίκηση με τις τριάντα οικογενειακές πίτσες που θα έστελνα στα γραφεία της.

Βαγγέλης Ε.

www.myspace.com/blackbreath

SEKTEMTUM (Fra) - Aut Caesar aut Nihil (2012)

Δεν είναι ότι ενθουσιάζομαι δύσκολα, αλλά πάντα έχω έναν καλό λόγο. Το γιατί αγάπησα τους Sektemtum θα μπορούσα να το αιτιολογήσω πετώντας εδώ πέρα απλά το videoclip τους, και όποιος καταλάβει, κατάλαβε. Γκόμενες που πίνουν ότι βρουν, σε roadtrip, σε clubs, στο δρόμο, gay που γαμιούνται με μπλούζες Mutiilation, και βαμμένα παπάκια μπανιέρας, τα οποία ανακηρύττουν σε προφήτη γνωστό μέλος του zine που κάποτε πετούσε βαμμένα μωρουλίνια-μπουσουλίνια στα live του (ναι Γεράσιμε για σένα λέω).

Δεν είναι όμως αυτή η extravagant επιτήδευση, που ισορροπεί ανάμεσα στην ψυχασθένεια του "Toxik" των σιχαμένων Diapsiquir και στην "black metal σοβαρότητα" του κυριολεκτικά αιματοβαμμένου πρώτου demo των Hell Militia, που με γοητεύει. Περισσότερο είναι αυτή η αμεσότητα που χαρακτήρισε όλο το '00s γαλλικό black metal και του 'δωσε την κυρίαρχη θέση κατ' εμέ στην Ευρώπη. Η αμεσότητα που στεκόταν με ένα μήνυμα του στυλ "Cut Your Flesh And Worship Satan", απέναντι στην αναζήτηση προγόνων σε πέτρες με ρούνους, και άλλα παρόμοια πουτσιλίκια στα οποία αναλώθηκε η Νορβηγία, μετρώντας σε ρευστό την φυλάκα που φάγανε κάποιοι. Εξαιρέσεις υπήρξαν, για να μην είμαστε άδικοι, αλλά οι γάλλοι βρωμιάρηδες έφτιαξαν σκηνή με όλη την έννοια γαμώτο.

Έτσι και ενώ το black metal έχει μπασταρδευτεί με τα πάντα, τώρα που και οι fans του άρχισαν να βγαίνουν στο γκάζι, έρχονται και οι Sektemtum για να προκαλέσουν... Χαβαλετζίδικα προφανέστατα, στο όριο του trollαρίσματος, μην παρεξηγηθούμε, δεν περιμένουν σε καμία περίπτωση να εξαργυρώσουν τον ντόρο που έχουν δημιουργήσει σε cult status. Είναι απλά βλαμένοι 30κατιάρηδες που βαρέθηκαν με τις μπάντες τους, και είπαν να τεστάρουν τα αντανακλαστικά του τρουισμού της νέας δεκαετίας. Έτσι όταν η εμπορική απενοχοποίηση του είδους, με την διαμεσολάβηση του ημι-underground διαστήματος κατά το οποίο ο Aaron Turner δούλευε τους πάντες ότι είναι πιστός υπήκοος του Σατανά, επέτρεψε στους Nachtmystium να πειραματιστούν με new wave 80ίλες, εμείς πειστήκαμε ότι αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί black metal. Κανένα πρόβλημα σου λέει ο γάλλος ο αληταράς, εγώ θα το πάρω αυτό και θα σε πείσω ότι μπορώ να στο συνδυάσω με chicks on speed. Θα χώσω ένα punk λογότυπο , θα βάλω ένα orthodox true black metal εξώφυλλο και θα πατώσω τον δίσκο μου σε pop σημεία. Κράξε με αν μπορείς. Αποπροσανατολισμός πλήρης. Διάολε όμως, το φχαριστήθηκα.

Θα 'πρεπε να ζητήσω συγχώρεση για αυτή την ερωτική εξομολόγηση-γκρίνια προς το black metal που επιχειρήθηκε σε αυτό το κείμενο. Απλά πρόκειται για κάτι το οποίο όσο αγάπησα μικρότερος άλλο τόσο σιχάθηκα μέσα στα τόσα ταμπού του. Και για να μην ξεχνάμε ότι ο τίτλος λέει Sektemtum και όχι ψυχανάλυση, οι τέσσερις γάλλοι που απαρτίζουν αυτό το μουσικό τσούρμο επιτυγχάνουν να έχουν έναν δικό τους χαρακτήρα που με ενθουσιάζει. Παρότι πρόκειται για ένα συνονθύλευμα γνωστών πραγμάτων, το οποίο μόνο πρωτότυπο δεν θα χαρακτηριζόταν, καταφέρνει ένα αρκούντως ικανοποιητικό ανακάτεμα, ώστε να αναδυθεί κάτι φρέσκο, ικανό να αιχμαλωτίσει έστω και κάποιους λίγους βλαμμένους. Αν θεωρείτε τον εαυτό σας έναν από αυτούς επενδύστε έστω σε mp3, σε streaming, σε youtube, σε κάτι τέλος πάντων.

Ιωσήφ Χ.

http://soundcloud.com/sektemtum