Τελευταία έχω την συνήθεια (ή το συνήθειο κατά κάποιους) να ξεκινάω τα reviews μου με μια μικρή περιγραφή για την μπάντα. Οι Delete the Mass λοιπόν είναι κάτι τσογλάνια. Αυτό. Αυτές οι κωλομπάντες που σε κάνουν groupie χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκονται πολύ ψηλά στην εκτίμηση μου. Πρέπει να εξάρω αυτή την ικανότητα των DTM, αφού πάνε 3 χρόνια από την πρώτη φορά που τους είδα live και κάθε φορά που τους ξαναπετύχαινα, κλαιγόμουν σαν κοριτσάκι πότε θα κυκλοφορήσουν κάτι. Εκείνοι βέβαια με βλέμμα απόλυτης σοφίας και ανησυχητική ηρεμία με διαβεβαίωναν ότι "το παλεύουν". Σαν δουλικός ΠΑΣΟΚος και γω περίμενα την ημέρα που θα γινόταν αλήθεια η υπόσχεσή τους. Άργησε ομολογώ, αλλά δεν τα παράτησα, συνέχισα να τους υποστηρίζω με όλη τη δύναμη που μου άφηνε η καλοπληρωμένη δουλειά μου, όσο και αν με έκαιγε βαθιά μέσα μου η απουσία μιας χειροπιαστής δουλειάς τους... first world problems.
Μετά την διακοπή για πολιτική διαφήμιση, επανέρχομαι. Πρέπει να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, αυτό το review οφείλει να είναι μπουρδέλο, γιατί μόνο κάτι τέτοιο είναι ικανό να περιγράψει την φάση των Delete the Mass. Χαοτικό grindcore που πάει καρφωτό από το cd player στο liveάδικο της γειτονιάς. Ποιος δεν απολαμβάνει άλλωστε μια μπύρα βλέποντας live 5 πιθήκια που μόνο με replay τους προλαβαίνεις. Ταχύτητες full, με έξυπνα breaks και μελωδίες που δίνουν κάτι παραπάνω από το "κάτι παραπάνω". Θα ήταν λίγο άδικο και δεν έχω και την όρεξη να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο σημείο, ή να μπω στην διαδικασία να εξηγήσω το παίξιμο τους. Η μπάντα είναι κορυφή. Σκέτη αγνή γαμημένη κορυφή. Και αυτό θα πρεπε να αρκεί. Το experimental grindcore που οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι παίζουν είναι ένας πραγματικά περιοριστικός χαρακτηρισμός. Το ποικιλόμορφο background των μελών της μπάντας ασφυκτιά σε αυτούς τους ξεπερασμένους όρους που έχουν ανάγκη την προσθήκης της ταμπέλας του πειραματικού. Δεν δημιουργούν κανα νέος είδος, αλλά παίρνουν κάτι τετριμμένο και του κολλάνε αυτές τις μικρές αλλαγές που θα το ανεβάσουν δέκα επίπεδα πάνω από αυτούς που παραμένουν στο στάδιο της αντιγραφής. Είναι σαν να ξαναζωντανεύεις τον Mieszko και να του βαράς ένεση update στον κώλο με ότι έχασε, τα τελευταία χρόνια που είναι νεκρός, από μια σκηνή που ο ίδιος δημιούργησε.
Έχει πέσει πολύς ενθουσιασμός και το ξέρω ότι μπορεί να σας κουράσω, αλλά σκεφτείτε ότι οι τύποι έχουν στο εξώφυλλο γάτες... σε σώματα ανθρώπων, και τα μάτια τους κάνουν κάτι περίεργες υπνωτιστικές σπείρες. Δηλαδή πόσο πιο τέλειο μπορεί να γίνει. Η μόνη μαλακία τους, σαν τσογλάνια που είναι, εντοπίζεται στο ότι το mini-cd demo αυτό κυκλοφόρησε σε 100 κόπιες, και νομίζω εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα.
Βλάκες! Άκου εκεί 100 κόπιες.
Ιωσήφ Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου