Δεν αγαπώ τη Southern
Lord γιατί οι ιδιοκτήτες της καπνίζουνε χασίσι και καπηλεύονται,
προκειμένου να πλουτίσουν, το αγνό και αθώο crust και hardcore, που εξ
ορισμού θα έπρεπε να είναι DYI και να χέζει στα μούτρα της κάθε Southern
Lord. Δεν είναι σωστά πράματα αυτά και ντροπή σε όλους τους μετέχοντες
σ' αυτήν την κοροϊδία. Εντάξει, το Sarabante το πήρα
για να ενισχύσω οικονομικά τους συμπατριώτες μου, ποιος διάολος όμως με
κυρίευσε ώστε να κάτσω ν' ακούσω το καινούριο των Black Breath;
Πέραν της αποστροφής μου για τη συγκεκριμένη εταιρεία, ανασταλτικός
παράγοντας για την περαιτέρω ενασχόληση μου με τη μπάντα υπήρξε και το
ότι η μουσική της σα σύνολο μου έβγανε μια απροσδιόριστη μιζέρια, μια
ακατανίκητη νύστα, ένα "ουφ, ναι, τελειώνετε". Παρόλαυτα το κατέβασα,
κύριος, και για κάποιο ανεξήγητο λόγο το έβαλα να παίξει...
... και τελικά είναι ωραίος δίσκος! Εμπορικός και επιφανειακός, αλλά ωραίος. Καταρχήν το album ξεκινάει με την καθιερωμένη εμπορική πουστιά, ένα σούπερ ντούπερ πιασάρικο, δυναμικό riff. Από κει και πέρα είναι πλέον αργά και χρειάζεται μεγάλη αυταπάρνηση για να σταματήσει κάποιος την ακρόαση, οι τύποι έχουν Σιωνιστές μαρκετίστες από πίσω να πούμε, ποιός είσαι συ ρε θείο που θα ξενερώσεις με τι riff-άρα; Παραδινόμαστε λοιπόν αμαχητή στη δύναμη της ιερής τσιχλόφουσκας, αφήνουμε για λίγο στην άκρη τις φιλοσοφίες του κώλου και κρίνουμε το δίσκο γι' αυτό που είναι, όχι γι' αυτό που πρεσβεύει.
Οι Black Breath στο "Sentence To Life" παίζουν deathcore του κερατά που ζέχνει Entombed, από τις νότες που γρατζουνάνε στις κιθάρες τους μέχρι τη βορβορική μπασαδούρα τους, μιλάμε για πολύ Entombed όμως. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο δίσκος δε δείχνει να στερεύει ούτε στιγμή από "γαμάτα" riffs (ελπίζω να εννοείτε τα εισαγωγικά, δεν τα κότσαρα ειρωνευόμενος), τα κομμάτια είναι πωρωτικά και πολύ σωστά δομημένα, και η παραγωγή "πιο κρυστάλλινη πεθαίνεις". Μεγάλο συν του album είναι τα παλιατζίδικα thrash solos, τα οποία είναι πραγματικά θεσπέσια και προκαλούν νοσταλγία, ενώ το ελάττωμά του θα έλεγα ότι είναι τα φωνητικά, που παραείναι μεταλλάδικα. Από την άλλη, θα μου πείτε και θα 'χετε και δίκιο, ότι οι Black Breath είναι φτιαγμένοι για να αρέσουν σε μεταλλάδες. Όπως επίσης και σε αυτούς που άνοιξαν σαμπάνιες με τα περσινά των Pulling Teeth και των Trap Them. Σε όσους περισσότερους αρέσουν τόσο το καλύτερο για τα αφεντικά της Southern Lord, που χάρη σε τούτη δω την κυκλοφορία, παρά τρίχα γλίτωσε την εκδίκηση με τις τριάντα οικογενειακές πίτσες που θα έστελνα στα γραφεία της.
... και τελικά είναι ωραίος δίσκος! Εμπορικός και επιφανειακός, αλλά ωραίος. Καταρχήν το album ξεκινάει με την καθιερωμένη εμπορική πουστιά, ένα σούπερ ντούπερ πιασάρικο, δυναμικό riff. Από κει και πέρα είναι πλέον αργά και χρειάζεται μεγάλη αυταπάρνηση για να σταματήσει κάποιος την ακρόαση, οι τύποι έχουν Σιωνιστές μαρκετίστες από πίσω να πούμε, ποιός είσαι συ ρε θείο που θα ξενερώσεις με τι riff-άρα; Παραδινόμαστε λοιπόν αμαχητή στη δύναμη της ιερής τσιχλόφουσκας, αφήνουμε για λίγο στην άκρη τις φιλοσοφίες του κώλου και κρίνουμε το δίσκο γι' αυτό που είναι, όχι γι' αυτό που πρεσβεύει.
Οι Black Breath στο "Sentence To Life" παίζουν deathcore του κερατά που ζέχνει Entombed, από τις νότες που γρατζουνάνε στις κιθάρες τους μέχρι τη βορβορική μπασαδούρα τους, μιλάμε για πολύ Entombed όμως. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο δίσκος δε δείχνει να στερεύει ούτε στιγμή από "γαμάτα" riffs (ελπίζω να εννοείτε τα εισαγωγικά, δεν τα κότσαρα ειρωνευόμενος), τα κομμάτια είναι πωρωτικά και πολύ σωστά δομημένα, και η παραγωγή "πιο κρυστάλλινη πεθαίνεις". Μεγάλο συν του album είναι τα παλιατζίδικα thrash solos, τα οποία είναι πραγματικά θεσπέσια και προκαλούν νοσταλγία, ενώ το ελάττωμά του θα έλεγα ότι είναι τα φωνητικά, που παραείναι μεταλλάδικα. Από την άλλη, θα μου πείτε και θα 'χετε και δίκιο, ότι οι Black Breath είναι φτιαγμένοι για να αρέσουν σε μεταλλάδες. Όπως επίσης και σε αυτούς που άνοιξαν σαμπάνιες με τα περσινά των Pulling Teeth και των Trap Them. Σε όσους περισσότερους αρέσουν τόσο το καλύτερο για τα αφεντικά της Southern Lord, που χάρη σε τούτη δω την κυκλοφορία, παρά τρίχα γλίτωσε την εκδίκηση με τις τριάντα οικογενειακές πίτσες που θα έστελνα στα γραφεία της.
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου