Δεν είναι ότι ενθουσιάζομαι δύσκολα, αλλά πάντα έχω έναν καλό λόγο. Το γιατί αγάπησα τους Sektemtum
θα μπορούσα να το αιτιολογήσω πετώντας εδώ πέρα απλά το videoclip τους,
και όποιος καταλάβει, κατάλαβε. Γκόμενες που πίνουν ότι βρουν, σε
roadtrip, σε clubs, στο δρόμο, gay που γαμιούνται με μπλούζες Mutiilation,
και βαμμένα παπάκια μπανιέρας, τα οποία ανακηρύττουν σε προφήτη γνωστό
μέλος του zine που κάποτε πετούσε βαμμένα μωρουλίνια-μπουσουλίνια στα
live του (ναι Γεράσιμε για σένα λέω).
Δεν είναι όμως αυτή η extravagant επιτήδευση, που ισορροπεί ανάμεσα στην ψυχασθένεια του "Toxik" των σιχαμένων Diapsiquir και στην "black metal σοβαρότητα" του κυριολεκτικά αιματοβαμμένου πρώτου demo των Hell Militia,
που με γοητεύει. Περισσότερο είναι αυτή η αμεσότητα που χαρακτήρισε όλο
το '00s γαλλικό black metal και του 'δωσε την κυρίαρχη θέση κατ' εμέ
στην Ευρώπη. Η αμεσότητα που στεκόταν με ένα μήνυμα του στυλ "Cut Your
Flesh And Worship Satan", απέναντι στην αναζήτηση προγόνων σε πέτρες με
ρούνους, και άλλα παρόμοια πουτσιλίκια στα οποία αναλώθηκε η Νορβηγία,
μετρώντας σε ρευστό την φυλάκα που φάγανε κάποιοι. Εξαιρέσεις υπήρξαν,
για να μην είμαστε άδικοι, αλλά οι γάλλοι βρωμιάρηδες έφτιαξαν σκηνή με
όλη την έννοια γαμώτο.
Έτσι και ενώ το black metal έχει
μπασταρδευτεί με τα πάντα, τώρα που και οι fans του άρχισαν να βγαίνουν
στο γκάζι, έρχονται και οι Sektemtum για να
προκαλέσουν... Χαβαλετζίδικα προφανέστατα, στο όριο του trollαρίσματος,
μην παρεξηγηθούμε, δεν περιμένουν σε καμία περίπτωση να εξαργυρώσουν τον
ντόρο που έχουν δημιουργήσει σε cult status. Είναι απλά βλαμένοι
30κατιάρηδες που βαρέθηκαν με τις μπάντες τους, και είπαν να τεστάρουν
τα αντανακλαστικά του τρουισμού της νέας δεκαετίας. Έτσι όταν η εμπορική
απενοχοποίηση του είδους, με την διαμεσολάβηση του ημι-underground
διαστήματος κατά το οποίο ο Aaron Turner δούλευε τους πάντες ότι είναι
πιστός υπήκοος του Σατανά, επέτρεψε στους Nachtmystium
να πειραματιστούν με new wave 80ίλες, εμείς πειστήκαμε ότι αυτό μπορεί
να χαρακτηριστεί black metal. Κανένα πρόβλημα σου λέει ο γάλλος ο
αληταράς, εγώ θα το πάρω αυτό και θα σε πείσω ότι μπορώ να στο συνδυάσω
με chicks on speed. Θα χώσω ένα punk λογότυπο , θα βάλω ένα orthodox
true black metal εξώφυλλο και θα πατώσω τον δίσκο μου σε pop σημεία.
Κράξε με αν μπορείς. Αποπροσανατολισμός πλήρης. Διάολε όμως, το
φχαριστήθηκα.
Θα 'πρεπε να ζητήσω συγχώρεση για αυτή την ερωτική
εξομολόγηση-γκρίνια προς το black metal που επιχειρήθηκε σε αυτό το
κείμενο. Απλά πρόκειται για κάτι το οποίο όσο αγάπησα μικρότερος άλλο
τόσο σιχάθηκα μέσα στα τόσα ταμπού του. Και για να μην ξεχνάμε ότι ο
τίτλος λέει Sektemtum και όχι ψυχανάλυση, οι τέσσερις
γάλλοι που απαρτίζουν αυτό το μουσικό τσούρμο επιτυγχάνουν να έχουν έναν
δικό τους χαρακτήρα που με ενθουσιάζει. Παρότι πρόκειται για ένα
συνονθύλευμα γνωστών πραγμάτων, το οποίο μόνο πρωτότυπο δεν θα
χαρακτηριζόταν, καταφέρνει ένα αρκούντως ικανοποιητικό ανακάτεμα, ώστε
να αναδυθεί κάτι φρέσκο, ικανό να αιχμαλωτίσει έστω και κάποιους λίγους
βλαμμένους. Αν θεωρείτε τον εαυτό σας έναν από αυτούς επενδύστε έστω σε
mp3, σε streaming, σε youtube, σε κάτι τέλος πάντων.
Ιωσήφ Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου