HOT WATER MUSIC (USA) – Exister (2012)

Τον τελευταίο καιρό περνάω μια φάση σχετικής μονιμότητας, όπου μου φαίνεται τελείως περιττό και μαλακία να κάτσω να γράψω μια απ' τα ίδια για συγκεκριμένους δίσκους. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όπως σε αυτήν της καινούριας κυκλοφορίας των Hot Water Music, δεν βλέπω κανένα νόημα στο να αναφέρω τα στάνταρ μπλαμπλα, τα οποία μπορείτε κάλλιστα να διαβάσετε σε κάθε μουσικό ή εγκυκλοπαιδικό site. Ο σκοπός αυτού εδώ του κειμένου είναι να λειτουργήσει απλά σαν υπενθύμιση του ότι οι Hot Water Music υπάρχουν εδώ και είκοσι χρόνια και έχουν κυκλοφορήσει αποκλειστικά αριστουργηματικό και απόλυτα τίμιο post-hardcore, με κορώνα στο κεφάλι τους μια αμερικανιά που ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε τόσο γλυκιά και συμπαθής.

Το περσινό εφτάιντσο των Hot Water Music με τα κομμάτια "The Fire, The Steel, The Tread" και "Adds Up To Nothing" με είχε σοκάρει και απογοητεύσει συνθετικά, μιας και τότε γύρευα πανκιές και τελικά βρήκα μπαλάντες (μετά από αρκετούς μήνες "χώνεψης" παραδέχτηκα ότι είναι τραγουδάρες). Η προοπτική ενός Hot Water Music δίσκου AOR-οποιημένου και στερημένου τσίτας έμοιαζε εφιάλτης, αλλά το "Exister" ήρθε κι έβαλε τα πράματα στη θέση τους, αφού σε όλες τις συνθέσεις υπάρχει το νεύρο, με τον τρόπο που μόνο οι Hot Water Music ξέρουν να το διοχεύτευουν. Μην περιμένετε βέβαια το ύφος των πρώτων δίσκων ή τίποτα τέτοιο, αν ακούτε Hot Water Music και δε το 'χετε πάρει χαμπάρι ακόμα ότι μαλακώνουν προοδεύτικα χώρις όμως πότε να υπήρξαν τσιχλοφουσκέ και ξεκωλιάρηδες, μάλλον δεν πρόκειται να καταλάβετε για ποιο νεύρο μιλάω. Είναι αυτό που πάντα έδινε την ενέργεια στη μουσική αυτής της μπάντας, ανεξαρτήτως στυλιστικής περιόδου. Οι συνθέσεις του "Exister" δεν αποτελούν εξαίρεση. Και είναι τόσο άψογα αυτά τα γαμωτράγουδα, ένα μέτριο τραγούδι δεν έχουν γράψει αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή τους. Ειδικά αυτά τα "State Of Grace" και "Drag My Body" παίζει να έχουν ναρκωτικά μέσα. Εκτελεστικά δε, ό,τι και να πω είναι λίγο, το μπάσο στο "Drag My Body" μόνο. Τέλος, είναι απαραίτητη μια αναφορά στα φωνητικά του Chuck Ragan, το γρέζι έχει τερματίσει πλέον, ο τυπός πρέπει να 'χει συρματόπλεγμα για φωνητικές χορδές. Για του λόγου το αληθές.

Η σημαντικότητα του "Exister" δεν εξαντλείται στο γεγονός ότι αποτελεί το επόμενο βήμα μετά το "The New What Next" του 2004 και το πρώτο full-length των Hot Water Music μετά την επανασύνδεσή τους, ούτε δικαιολογείται η σπουδαιότητα του από την ένταση της αναμονής για την κυκλοφορία του. Έχει μεγάλη αξία σαν τρανή απόδειξη του ότι οι Hot Water Music γερνάνε όμορφα, όπως ο Greg Graffin και ο Bob Mould, αν τους ακούγατε από τότε και καταφέρατε να μεγαλώσετε εξίσου όμορφα μαζί τους, σας ζηλεύω, αν όχι ποτέ δεν είναι αργά να ακούσετε από την αρχή την ιστορία τους μέσα από τις δουλειές τους. Αν οι Hot Water Music δεν έγιναν μέχρι τώρα rock stars, είναι πλεόν καιρός να γίνουν, χωρίς αυτό να πλήττει με κανένα τρόπο την ποιότητά τους. Το βρίσκω ιδανικό happy end.

Βαγγέλης Ε.

http://hotwatermusic.com/

http://www.myspace.com/hotwatermusic

MUTANT SUPREMACY (USA) – Rotting Season 7" (2012)

Οι Mutant Supremacy είναι μια νέα μπάντα, έρχονται απ' τη Νέα Υόρκη και αυτό το EP είναι ουσιαστικά η 1η κυκλοφορία τους κάτω απ' το όνομα ενός label, αφού και τις δύο προηγούμενες δουλειές τους το 2010 (demo και πρώτο full-length, "Infinite Suffering"), τις κυκλοφόρησαν ανεξάρτητα.

Ως καμμένος θιασώτης του παγκόσμιου death metal, με το που είδα "Νέα Υόρκη", αμέσως το μυαλό μου μπήκε σε "Suffocation/Internal Bleeding/γαμημένοι Pyrexia" φάση και άρχισα να ξερογλείφομαι, βλέπω όμως το ασπρόμαυρο εξώφυλλο με το skull και τα σκουλήκια, βάζω ν' ακούσω πρώτο κομμάτι και όλο το σκηνικό αλλάζει με τη μία.

Σκατάδικο (με την καλή έννοια), βρωμερό και θορυβώδες death metal είναι αυτό που παίζουν τα παιδιά, μακρυά από το brutal/slam ήχο που χαρακτηρίζει τη σκηνή τους, με έμφαση όχι στην απεριόριστη έκκληση ενέργειας, αλλά στη δημιουργία ενός όσο πιο πολύ γίνεται, μουχλιασμένου και νεκροταφειακού σκηνικού. Μουσικά θα έλεγα είναι πιο κοντά σε μπάντες απ' το γειτονικό New Jersey τύπου Funebrarum, Disma, ενώ αν θα έπρεπε να τους παρομοιάσω με τίποτα πάλιουρες, θα έλεγα πως ο ήχος της μπάντας φέρνει στο μυαλό αρχαίους Sepultura ("morbid visions" φάση), Autopsy, Vital Remains (εποχές "forever underground" και πίσω).

Γαμημένα χωμένοι στο αρχέγονο oldschool συναίσθημα οι Mutant Supremacy. Και μόνο που μου θύμισαν όλα τα παραπάνω, σημαίνει ότι πέτυχαν το σκοπό τους. Καλή φάση και καλή κίνηση εκ μέρους της δικιάς μας blastbeatmailmurder που τους τσίμπησε!

Γεράσιμος Β.

www.mutantsupremacy.com
www.blastbeatmailmurder.com

CRUSADES (Can) – The Sun is Down and the Night is Riding In (2011)

To ντεμπούτο των Crusades είναι μια ωδή στην μουσική πουστιά και τον Σατανά. Βέβαια είναι να αναρωτιέται κανείς πως γίνεται να παίζεις έτσι και να μην έχεις τον Samwell (αυτόν του What What in the Butt) στο εξώφυλλο, αλλά έχουμε καταπιεί άλλα και άλλα. Σε λίγο μένει να δούμε τραγούδι των Βeherit για τον Χριστόδουλο.

Σε κάθε περίπτωση, το ''The Sun is Down and the Night is Riding In'' είναι ένα πολύ πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, αρκετά ομοιογενές αλλά αρκετά παραπλανητικό ταυτόχρονα. Δεν γίνεται ας πούμε να ακούς το Remedy και να μην σου έρθει το Nightmares των From Ashes Rise παιγμένο απ’τους Yaphet Kotto. Δηλαδή είναι κάτι σαν το emocore του d-beat-ά to συγκεκριμένο (σκοτώνει). Το Sacraments μοιάζει πάλι να βγήκε απ΄το "Clumsy" (πολυεθνικό ντεμπούτο) των Samiam, το Βeacons έχει κάτι ψιλά από Wipers, σε άλλα σημεία μου θύμισαν ακόμα και τους πρώιμους Superchunk (US indie rock μπάντα, ιδιοκτήτες της Merge) κ.ο.κ. Oλα αυτά ακούγονται σαν κανονικός αχταρμάς, αλλά με λίγες ακροάσεις ο έξυπνος ακροατής καταλαβαίνει πόσο εναρμονισμένα είναι στο σύνολο. Τολμώ να πω μάλιστα πως οι Crusades έχουν έναν ολόδικο τους ήχο (βοηθά αρκετά η φωνή) και με την βοήθεια του Βελζεβούλ αποκτούν και μια ιδιαίτερη προσωπικότητα με το καλημέρα.

Ο Καναδάς πάντως πρέπει να παραδεχτώ πως τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ξανά υπερδύναμη του μελωδικού punk rock. Κάποτε είχε τους Doughboys, Νils κτλ (αντίπαλα δέη των Hüsker Dü όλοι αυτοί), σήμερα πετάει Crusades & White Lung για πλάκα. Οταν βγάλουν και το επόμενο οι Propagandhi νομίζω μπορούμε να βγούμε επιτέλους απ’το σκατοευρώ και να πάμε στο Καναδέζικο δολλάριο για να κάνουμε μαζικά imports. Ή να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι ρε αδερφέ.

Κώστας Χ.

http://www.itsaliverecords.com/

STUBB (UK) - Stubb (2012)

Φίλος σκάει, πετάει το cd και μου λέει πως πρόκειται μέχρι στιγμής για το καλύτερο album του 2012 και λέω να δω τι παίζει... Άγνωστη μπάντα, καμία γνώριμη φάτσα από τα μέλη τους οπότε αν δεν βάλουμε να ακούσουμε δεν κάνουμε καριέρα.

Oι Stubb είναι ενα νεοσύστατο γαμηστερό power trio (τιμημένα power trios!!! δόξα κ τιμή) από την Αγγλία και στο ντεμπούτο τους μας πετάνε στη μάπα 8 κομματάρες ψυχεδελικού/blues/heavy rock με τα όλα του, που οι δημιουργοί του θα ήθελαν να είχε κυκλοφορήσει κάπου μεταξύ 1967 και 1972. Τι σημαίνει αυτό: Το δισκάκι είναι τίγκα στις blues riffαρες με τέρμα fuzz και wah-wah, solos που απλά κορυφώνουν τα κομμάτια κ όχι αυνανισμοί στην ταστιέρα, εκείνο το ωραίο ζεστό μπασάκι που δένει άψογα με τα groovατα drums, και μία φωνή να τραγουδάει για όλα τα μεγάλα ζητήματα τούτου του μάταιου κόσμου όπως είναι η αγάπη, οι χωρισμοί, οι γυναίκες κι άλλες τέτοιες ομορφιές (εμένα προσωπικά μου θύμισε τον τύπο που τραγουδάει στους Core αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), όλα αυτά με έναν απίθανο τέζα ζεστό αναλογικό ήχο. Επίσης το δισκάκι γαμάει κι απο την απόψη διάρκειας καθώς είναι μόλις 35 λεπτά. Μπαμ μπαμ καταστάσεις.

Για να μην σας τα πρήζω περισσότερο αν γουστάρετε μπάντες όπως Black Sabbath (φυσικά...), Blue Cheer, Cream, Jimi Hendrix αλλά και Core, Graveyard, Atomic Bitchwax και λοιπή κομπανία, αυτό το άλμπουμ είναι βούτυρο στο ψωμί σας (κουφάλες, έχει βγει και σε βινύλιο) κι ίσως να πρήξετε κι εσείς κανά φίλο πως ίσως ειναι το καλύτερο album του 2012 μέχρι στιγμής. Για τους υπόλοιπους είναι ένα ακόμα stoner άλμπουμ...

Nίκος Κ.

http://www.myspace.com/stubbband

I WANT YOU DEAD (Grc) – ΑΩ 7" (2012)

Δεν θα λέμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Υπάρχουν μπάντες, που σε αντίθεση με τους I Want You Dead, χρειάζονται συστάσεις και περιποιημένη παρουσίαση και σωστό είναι να προσπαθούμε να αγκαλιάζουμε τις προσπάθειές τους. Εδώ όμως, θεωρούνται δεδομένες γνώσεις Φυσικής τρίτης Λυκείου, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, από τη στιγμή που το καυχιέστε ότι στηρίζετε τη φάση κλπ. Από κει και πέρα να πω εγώ τι; Ότι το καινούριο εφτάρι των Πατρινών κόβει κώλους; Ε ναι, κόβει κώλους. Περιμένατε κάτι διαφορετικό;

Για την ιστορία και μόνο, στα φωνητικά αυτή τη φορά είναι ο Μιχάλης από Fields Of Locust, του οποίου η χροιά και η προφορά μου αρέσει πολύ και, απ' ό,τι φαίνεται, τα καταφέρνει θαυμάσια στη γρήγορη hardcore εκφορά των, και πάλι, γαμηστερών στίχων των I Want You Dead. Στα τέσσερα κομμάτια του "ΑΩ" έχουμε διαρκείς εναλλαγές επικών d-beat crust σημείων με τα χαρακτηριστικά πλέον αυτιστικά τραμπουκο-κοψίματα συνοδεία gang vocals, συχνά πυκνά σείουν τον τόπο με 2-step ή mosh σημεία, όχι τίποτα καγκουριές όμως, ενώ δε λείπουν και τα βροντερά, σερνάμενα περάσματα. Όλα στην εντέλεια, εννοείται και από θέμα artwork. Αναρωτιέμαι πάντως αν είμαι ο μοναδικός που πιστεύει ότι το γυναικείο πρόσωπο στο εξώφυλλο είναι από την ταμπέλα της "Μποέμισσας" στα Εξάρχεια.

Οι I Want You Dead απευθύνονται σε όλους σας ανεξαιρέτως, πέστε με τα μούτρα στο ελληνικό hardcore πριν να είναι αργά. Και να ξεκαθαρίσω ότι σ' αυτό το τελευταίο δεν κάνω καμία πλάκα, μιας και ζούμε περίεργους καιρούς.

Βαγγέλης Ε.

http://www.myspace.com/iwantyoudead

http://iwantyoudead.bandcamp.com

VALLEY OF FEAR (USA) - Valley Of Fear (2012)

Μμμ... Οι Matthew Bower (Skullflower, Voltigeurs), Justin Broadrick (Godflesh, Jesu) και Samantha Davis (Voltigeurs) μου σκίζουν την καλοκαιρινή διάθεση που είχα κρεμάσει σαν σεντόνι στην αυλή, περνώντας και αφήνοντας στη θέση του έναν ηχητικό όλεθρο.

Αυτή η συνεργασία έχει κάτσει πάνω στην πλάτη μου και με τραβάει κάτω, μου ελαττώνει την ταχύτητα και διασαλεύει την υπέροχη καλοκαιρινή μου διάθεση για κοκτέηλ και βόλτες στην παραλία. Και γαμώ το κέρατο, χτυπάει ευαίσθητες χορδές αυτός ο δίσκος. Πλην της θορυβώδους φύσης του, του ατελείωτου φλερτ των Bower και Broadrick με την ψυχεδέλεια, το black metal και την αργόσυρτη επανάληψη, χαίρομαι τόσο πολύ που ακούω κάτι νέο και (περισσότερο από) ικανοποιητικό από τον Broadrick, που καιρό τώρα και μόνο η αναφορά στο όνομα των Jesu μου έφερνε υπνηλία. Η λασπουριά στην οποία βουτάω είναι τόσο πηχτή και έχει την περιέργη ιδιότητα να με κρατάει κάπου στην μέση της λακούβας στην οποία δημιουργήθηκε, δεν μπορώ ούτε να πατώσω ούτε να μείνω στην επιφάνεια. Όλα επιστεγάζονται κάτω από την αψίδα του θορύβου η οποία χτίζεται αβίαστα από μανούλες του είδους. Τα drums δίνουν σωστή industrial υφή, ακολουθώντας και όχι στηρίζοντας τα θορυβώδη και βλοσυρά "θέλω" των κομματιών και τις πλακωμένες μελωδίες που ξεμυτίζουν αραιά. Επιπρόσθετα, αυτή η συνέπεια προς την επανάληψη έρχεται και δένει καθορίζοντας τελεσίδικα την ανάπτυξη των κομματιών.

Τέλος πάντων, χωρίς περαιτέρω αναπτύξεις και μπλα-μπλα, πετάω τη βερμούδα, κάθομαι μπροστά από τον καταψύκτη και παραμερίζω τις καλοκαιρινές μου ανάγκες για λίγο. Xωρίς γκρίνιες και νιάου, το άλμπουμ τα σπάει.

Γιώργος Κ.