To ντεμπούτο των Crusades είναι μια ωδή στην μουσική
πουστιά και τον Σατανά. Βέβαια είναι να αναρωτιέται κανείς πως γίνεται
να παίζεις έτσι και να μην έχεις τον Samwell (αυτόν του What What in the
Butt) στο εξώφυλλο, αλλά έχουμε καταπιεί άλλα και άλλα. Σε λίγο μένει
να δούμε τραγούδι των Βeherit για τον Χριστόδουλο.
Σε κάθε περίπτωση, το ''The Sun is Down and the Night is Riding In'' είναι ένα πολύ πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, αρκετά ομοιογενές αλλά αρκετά παραπλανητικό ταυτόχρονα. Δεν γίνεται ας πούμε να ακούς το Remedy και να μην σου έρθει το Nightmares των From Ashes Rise παιγμένο απ’τους Yaphet Kotto. Δηλαδή είναι κάτι σαν το emocore του d-beat-ά to συγκεκριμένο (σκοτώνει). Το Sacraments μοιάζει πάλι να βγήκε απ΄το "Clumsy" (πολυεθνικό ντεμπούτο) των Samiam, το Βeacons έχει κάτι ψιλά από Wipers, σε άλλα σημεία μου θύμισαν ακόμα και τους πρώιμους Superchunk (US indie rock μπάντα, ιδιοκτήτες της Merge) κ.ο.κ. Oλα αυτά ακούγονται σαν κανονικός αχταρμάς, αλλά με λίγες ακροάσεις ο έξυπνος ακροατής καταλαβαίνει πόσο εναρμονισμένα είναι στο σύνολο. Τολμώ να πω μάλιστα πως οι Crusades έχουν έναν ολόδικο τους ήχο (βοηθά αρκετά η φωνή) και με την βοήθεια του Βελζεβούλ αποκτούν και μια ιδιαίτερη προσωπικότητα με το καλημέρα.
Ο Καναδάς πάντως πρέπει να παραδεχτώ πως τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ξανά υπερδύναμη του μελωδικού punk rock. Κάποτε είχε τους Doughboys, Νils κτλ (αντίπαλα δέη των Hüsker Dü όλοι αυτοί), σήμερα πετάει Crusades & White Lung για πλάκα. Οταν βγάλουν και το επόμενο οι Propagandhi νομίζω μπορούμε να βγούμε επιτέλους απ’το σκατοευρώ και να πάμε στο Καναδέζικο δολλάριο για να κάνουμε μαζικά imports. Ή να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι ρε αδερφέ.
Κώστας Χ.
http://www.itsaliverecords.com/
Σε κάθε περίπτωση, το ''The Sun is Down and the Night is Riding In'' είναι ένα πολύ πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, αρκετά ομοιογενές αλλά αρκετά παραπλανητικό ταυτόχρονα. Δεν γίνεται ας πούμε να ακούς το Remedy και να μην σου έρθει το Nightmares των From Ashes Rise παιγμένο απ’τους Yaphet Kotto. Δηλαδή είναι κάτι σαν το emocore του d-beat-ά to συγκεκριμένο (σκοτώνει). Το Sacraments μοιάζει πάλι να βγήκε απ΄το "Clumsy" (πολυεθνικό ντεμπούτο) των Samiam, το Βeacons έχει κάτι ψιλά από Wipers, σε άλλα σημεία μου θύμισαν ακόμα και τους πρώιμους Superchunk (US indie rock μπάντα, ιδιοκτήτες της Merge) κ.ο.κ. Oλα αυτά ακούγονται σαν κανονικός αχταρμάς, αλλά με λίγες ακροάσεις ο έξυπνος ακροατής καταλαβαίνει πόσο εναρμονισμένα είναι στο σύνολο. Τολμώ να πω μάλιστα πως οι Crusades έχουν έναν ολόδικο τους ήχο (βοηθά αρκετά η φωνή) και με την βοήθεια του Βελζεβούλ αποκτούν και μια ιδιαίτερη προσωπικότητα με το καλημέρα.
Ο Καναδάς πάντως πρέπει να παραδεχτώ πως τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ξανά υπερδύναμη του μελωδικού punk rock. Κάποτε είχε τους Doughboys, Νils κτλ (αντίπαλα δέη των Hüsker Dü όλοι αυτοί), σήμερα πετάει Crusades & White Lung για πλάκα. Οταν βγάλουν και το επόμενο οι Propagandhi νομίζω μπορούμε να βγούμε επιτέλους απ’το σκατοευρώ και να πάμε στο Καναδέζικο δολλάριο για να κάνουμε μαζικά imports. Ή να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι ρε αδερφέ.
Κώστας Χ.
http://www.itsaliverecords.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου