Έχω την ανάγκη να γράψω για αυτό το δίσκο όσο γρηγορότερα γίνεται. Να
τον καταπιώ αμάσητο ρε φίλε, να μην κάτσω να σκαλίσω τίποτα, να
προσπαθήσω να μιλήσω για αυτόν ενόσω καίγομαι ακόμα από τις πρώτες
ακροάσεις. Ο χρόνος όμως δεν είναι αρωγός αυτής της επιθυμίας καθότι στο
συγκεκριμένο σύστημα μετράται τυπολατρικά και μονοδρομεί από νότα σε
νότα και τραγούδι σε τραγούδι. Έτσι κάθε στιγμή με βρίσκει πιο κοντά στο
δίσκο. Ήδη μέχρι να τελειώσω αυτή την παράγραφο θα είμαι πιο μακριά από
την αφετηρία, θα μπορώ να αναλύσω (αναλυθώ) καλύτερα, θα ξέρω πού και
τι λαμβάνει χώρα. Η γνώση θα μειώσει την αίσθηση, καθώς κάθε συναίσθημα
θα κολλάει πάνω σε μία λέξη, κάθε πέρασμα ή αλλαγή θα παίρνει ένα
χαρακτηρισμό. Και οι λέξεις έχουν γίνει τετριμμένες, δύσκολα γίνονται
πιστευτές ή το νόημά τους ακούγεται. Γιατί όμως αυτή η κάψα; Γιατί
αξίζει η αναφορά στους Slowly Rolling Camera να έχει τη λάμψη που θα είχε μία πρώτη κριτική σε όλα όσα τους συγκρότησαν.
Κάθε
σκηνή έχει τη βρωμιά της. Δεν αναφέρομαι στη συναισθηματική ή ηχητική.
Αναφέρομαι στην εφήμερη δημιουργία, στην αντιγραφή, στα γίδια που η
όποια δισκογραφική πλασάρει και στα καθυστερημένα τέκνα της ανθρώπινης
διανόησης που η δεξιοτεχνία τους σε κάποιο όργανο τους ενθάρρυνε αρκετά
ώστε να την επιδείξουν και σε ανθρώπους εκτός οικογενειακού κύκλου.
Τώρα, κάθε μέτρηση χρειάζεται ένα όργανο και κάθε όργανο χρειάζεται ένα
εύρος τιμών. Ο βρωμομετρητής (αυτιά) είναι βιολογικός, οι τιμές
καθορίζονται από τα ίδια τα δείγματα τα οποία υπόκεινται μέτρησης
(παράγοντες υποκειμενικού και αντικειμενικού να λείπουν, ντιπ ντάουν την
ξέρουμε την αλήθεια). Προτείνεται η σύγκριση να λαμβάνει υπόψη της
χρονικούς και τοπικούς παράγοντες. Με αυτά τα στοιχεία ας κρίνουμε και
τους Slowly Rolling Camera.
Περιμαζεύοντας όλα
όσα η αγγλική σκηνή των mid-90's έδωσε στο alternative electro-hip hop
που τότε άκμασε, ακουμπώντας στη jazz του τότε με το ένα χέρι και
φτάνοντας στη jazz, νέο-jazz, κλασική και ό,τι άλλο-jazz, φτιάχνουμε το
υπόστρωμα του δίσκου. Κλείνοντας τα χέρια σε μία τεράστια αγκαλιά που
συμμαζεύει όλα τα παραπάνω, και δεδομένου ότι μια αγκαλιά σημαίνει
αγάπη, ή κάτι ιδιαίτερα προσφιλές βλέπουμε τα αισθήματα της μπάντας για
αυτές τις σκηνές και τα μπαστάρδια τους. Αν μέχρι τώρα ψυχανεμίζεστε
λέξεις όπως Massive Attack (καθόλου τυχαία ο παραγωγός τους, παραγωγός και αυτόυ του δίσκου), Portishead, Cinematic Orchestra
καλά πηγαίνετε. Ταυτόχρονα, και δικαίως όμως η διαδρομή έγινε
μονόδρομος καθότι μαγκιά αρκετή, τεράστια, χρειάζεται μόνο και μόνο για
να χωρέσεις τέτοια ονόματα σε ένα δίσκο χωρίς να αντιγράφεις. Το κάτι
παραπάνω θέλει αρχίδια.
Το λοιπόν, ο μόνος μονόδρομος που υπάρχει
είναι αυτός που σε οδηγούν οι ακροάσεις του δίσκου. Αρχή έως τέλος, μία
διαδρομή στην οποία οι επιρροές της είναι τα αξιοθέατα, όχι οι οδηγοί. Η
συνθετική τετράδα δε δημιούργησε με αφέλεια, και στα ατού που δίνονται
από την καταπραϋντική αύρα της jazz και το τσαγανό της electro-καιλοιπα
προστίθενται μεγαλόπρεπα soundtrack-ική τσόντα/νοοτροπία και όλη η
ζεστασιά της soul από τα θερμά, μοναδικά φωνητικά που έχει η
τραγουδίστρια. Οι διαχρονικές μουσικές, μάλλον τα χαρακτηριστικά τους,
έχουν φτιάξει το κράμα του δίσκου που το σμίλεψαν με εργαλεία τις
επιρροές τους και μπλαμπλαμπλα φτάνει, σταματάω.
Το ζήτημα
επιστρέφει. Και αυτός ο δίσκος, πέραν της προσωπικής επαφής, πρέπει να
υποστεί την συγκριτική κριτική του. Ο βρωμομετρητής σε λειτουργία. Ο
βρωμομετρητής δεν αντιδρά. Ο δίσκος είναι φρέσκος, ΝΕΟΣ ρε γαμώτο και
ταυτόχρονα αναγνωρίσιμος, εύξεινος στους ακροατές που δεν ξέρουν που
πατάει, αλλά σημείο αναφοράς για να ψαχτεί και να δει πως εκφράζονταν
παρόμοιες σκέψεις τότε και ξεχωριστά, όταν τα είδη δε χρειάζονταν να
επιτίθενται το ένα στο άλλο για να αποφευχθεί η ομοιογένεια. Λίγο πολύ
οι Slowly Rolling Camera έχουν την ιστορία τους,
εννοώντας ότι κανένα μέλος δεν είναι πρωτάρης. Το όνομα όμως μπορεί να
σταθεί σαν πρωτάρικο και ελπίζω έτσι να πολώσει με το χρόνο του το
φιλότεχνο κοινό. Κρίνοντας από το ντεμπούτο αυτό, το να πάει αυτή η
μπάντα άπατη θα είναι προσθήκη στον ατελείωτο καλλιτεχνικό κατάλογο των
ατοπημάτων της ανθρωπότητας. Κεράσια.
http://slowlyrollingcamera.bandcamp.com/
Γιώργος Κ.
Στους καιρούς που διανύουμε, τους πονηρούς, τους πλανευτές καιρούς... είναι θαρρείς και πάνω σε στάχτες του παρελθόντος περπατούμε, πάνω σ' αυτές κυλιόμαστε νωχελικά και ατέρμονα... στο φόβο του αύριο, στη λησμονιά του χτες, στην κατρακύλα την πικρή του βορβορώδους σήμερα... Οι άνθρωποι, ναι, αυτοί οι συν-άνθρωποι, σαν από αρχαία τραγωδία βγαλμένοι, από ταπείνωση και ντροπή τσακισμένοι, πληγωμένοι, στο καύκαλό τους ταμπουρωμένοι, τάχα αδιάφοροι σάμπως ξεχνούν πως κι αυτοί οι ίδιοι κάποτε κλάψαν. Είναι άραγε άνθρωποι αυτοί; Ή σκιές π' ανθρώπους τις βάφτισε η Μέγιστη Νουνά, η Συνήθεια; Αχ Ελλάδα μου, γλυκιά, μικρή μου Ελλάδα! Πού πήγες και ξόκειλες;
Μ' αυτό το ερώτημα το νου να τριβελίζει, πορεύονται κάποιοι από μας. Αυτοί που θαρρετά στη Νεκρά Θάλασσα των καιρών μας ψάχνουν νταλαβέρι με το γνήσιο, με τη χαμένη, την παλιά Ελλάδα... τις γειτονιές που αντηχούσε η λατέρνα, την Ελλάδα των αρχαίων ποιητών, του ζωοδότη Δία, την Ελλάδα με τα λιόδεντρα. Πνευματικοί θαλασσοπόροι στο πιστό καΐκι μας απάνου, η ελπίδα στιγμή δε μάς έλειψε, κι άσε τα κύματα της "παγκοσμιοποίησης" να μας δέρνουν τα πρόσωπα και το αγέρι της αδιαφορίας να λυσσομανάει. Δε λυγάμε 'μεις μωρέ! Μονάχα κοιτάμε, μέχρι που χάνεται το βλέμμα στον ορίζοντα, καρτερώντας... ένα σημάδι μονάχα... ένα σημάδι Χριστέ μου...
... Στάσου! Κοίτα εκεί! Για μια στιγμή που αιώνες βαστάει, βγάζουμε τα ίδια μας τα μάτια ψεύτες. Κι όμως! Στα πέρατα του υδάτινου εφιάλτη, μια κουκκιδά φωτός, μια ελπίδα... Αυτό που στην αρχή για όραμα το πιστέψαμε, κάνει να πάρει μορφή και ουσία. Το φως που πριν τρεμόπαιζε, μας πλησιάζει ακτινοβολώντας κάτι γνώριμο, γαλήνιο, σα θύμησες από τότε που ήμασταν ξέγνοιαστοι μπόμπιρες. Το θέαμα του Θεριού που μας πλησιάζει δε μας γεμίζει φόβο, παρά αγαλλίαση, σαν βλέπουμε πλέον από κοντά το ολόφωτο μεγαλείο του. Το Θεριό δε θα μας βλάψει, το ξέρουμε καλά, το νιώθουμε στο πετσί μας. Το Θεριό μάς φέρνει δώρα, μάς φιλεύει ζεστασιά και νότες, σκέψεις και εικόνες. Αυτά που μέσα μας κουβαλούμε, μα που για χρόνια τα είχαμε παρατημένα να αραχνιάζουν στο σεντούκι της καρδιάς μας. Το Θεριό έχει μαζί του το κλειδί για το σκονισμένο σεντούκι και μάς το προσφέρει κλείνοντας παιχνιδιάρικα το ματάκι του. "Άπλωσε το χέρι και άρπαξέ το!" μοιάζει σα να λέει. Με αθώα περιέργεια, σα παιδί που τον κόσμο ανακαλύπτει, σαν το μικρό αυτό εξερευνητή, περιεργαζόμαστε το κλειδί που φέρει την επιγραφή "Demo III". Έπειτα κοιτάμε το πρόσωπο του Θεριού, που γλυκύτητα και αποφασιστικότητα αστράφτει. Στο μέτωπό του είναι χαραγμένο τ' όνομά του... "Antiviosi?"...
antiviosi.bandcamp.com/album/iii
ΥΓ: Όσοι... "έξυπνοι" πιστεύουν ότι οι punks ("αλήτες" στα ελληνικά) έχουν να επιδείξουν μόνο σκληράδα, ας ακούσουν το "Μπύρες σεξ και ροκεντρολ", μια ωδή στον έρωτα που κόβει την ανάσα, και την επόμενη φορά ας μασήσουν καλύτερα καμιά... στιμορόλ!
Βαγγέλης Ε.
Οι αυτόματες ταχείς ανασκοπήσεις που λαμβάνουν χώρα στο μυαλό μου
βλέποντας αυτά τα ονόματα τα τελευταία χρόνια, είναι κατειλημμένες από
στίβες αρνητικού φορτίου. Καθώς όμως αυτό το "&" δηλώνει ότι τα
στοιχεία αλληλεπιδρούν, ξέρω μέσα μου ότι το αποτέλεσμα, παρότι μπορεί
να βγει σαλάτα, αν μη τι άλλο θα τρώγεται. Όχι γιατί έχω ακράδαντη πίστη
στα υλικά της. Αυτά σαπίζουν, χαλάνε, κάποιες φορές μένουν στο ψυγείο
πάρα πολύ καιρό, ενώσω οι ιδιοκτήτες ξεχνούν ή νοσταλγούν και δεν τα
πετάνε. Η όποια πίστη μου για το αξιόλογο αυτού του συμπλέγματος,
βασίζεται στις ποιότητες που οι δημιουργοί του θα πρέπει να βασιστούν
για να έχουν έστω και μία τυπική συνέπεια προς την αξιοπρέπεια.
Οι προηγούμενες συνεργασίες του Garm και του O'Malley με τους Aethenor
ήταν, στουντιακά έστω, αποδοτικές. Ξεχωριστά, οι πορείες και των δύο
ονομάτων στην καρδιά μου χάραξαν αυλάκια (των Νορβηγών πιο βαθιά, των
Αμερικάνων πιο ψαρωτικά), στα οποία ξέπλενα και κοσκίνιζα πολλές
μουσικές. Οι Ulver ακόμα και ως βοσκοί πριν την
εμφάνιση του Tore Ylwizaker, που τους έβγαλε τις προβιές και τους φόρεσε
μανδύες, παρέδωσαν δισκάρες, ενώ οι Sunn O))) ήταν από
τις μπάντες που μακριά από τον καταναγκασμό του "riff" εξέτασαν τον ήχο
από διαφορετική θέση. Η κάθε μπάντα είχε τη δική της σοφία και η σοφία
δε χάνεται. Δεν είναι σαν την εξυπνάδα, αν αποκτηθεί δεν βασίζεται στην
εγρήγορση, υπάρχει εσωτερικά και διαμορφώνει. Ως εκ τούτου, μπορείς να
την ακούσεις ή να την καταπνίξεις. Ο O'Malley κάπου μέσα στην
χρηματομηχανή της Southern Lord και στην καλλιτεχνική επανάληψη χάθηκε,
και ο άλλοτε κουκουλοφόρος έγινε μασκαράς. Οι Ulver
άρχισαν να θαμπώνονται από τα φώτα και τους καπνούς. Ο Garm, αυτή η σοφή
κουκουβάγια, ξεκίνησε να βάφει τα νύχια ροζ και το ράμφος μοβ για να
ανέβει πάνω στο σανίδι, και η δισκογραφία τους έχασε το αλώβητο που
πιστεύω ότι είχε μέχρι το "Shadows Of The Sun".
Ο λόγος που ήθελα
να γράψω για αυτό το δίσκο δεν ήταν για να κράξω. Ήταν επειδή πλέον
αυτή η φωνή μέσα στο κεφάλι με ενοχλούσε πολύ και η ακρόαση του δίσκου
της έδωσε αφόρητη ένταση, επειδή μάλιστα ο δίσκος είναι όπως φαντάστηκα
αξιοπρεπέστατος. Ωραίο ambient μάλιστα, και θα στοιχειώσει και θα
χαλαρώσει και θα προκαλέσει ενδοσκοπήσεις, κανένα ρηξικέλευθο
δημιούργημα σαφώς, αλλά σε καμία περίπτωση κακός δίσκος. Όμως δεν είναι
ένας δίσκος που έχει μεράκι. Βρωμάει γνώση, συνοχή δομημένη από την
εμπειρία και είναι ένας ακόμα δίσκος από αυτούς που βγουν-δεν βγουν δεν
τρέχει και κάτι. Το πρόβλημα έγκειται στον τρόπο που αυτές οι μπάντες
(και όχι μόνο οι συγκεκριμένες δύο) διαχειρίζονται τους εαυτούς τους
μέσα από την ιστορία τους. Με λυπεί πως κάποιο status "επιτρέπει" να
λειτουργείς χωρίς να πρεσβεύεις της διδαχές σου. Το "Shadows Of The Sunn
O)))" σύμπλεγμα, ίσως δεν έχει να δώσει πολλά ακόμα (οι Αμερικάνοι δε,
μάλλον τίποτα) και το "Terrestrials" δεν χρειάζεται να περιγραφεί
παραπάνω ως κάτι που ξεκινά και νομοτελειακά κάποτε θα τελειώσει. Το
ζήτημα είναι πως δε θέλουμε άλλους δεινόσαυρους. Και αν οι καλλιτέχνες
που παρακολουθούμε ξεχνούν πως δεν πρέπει να έχουν καμία απαίτηση ή
προσδοκία για τις δουλειές τους πέρα από την έκφραση και τη διεύρυνση
και αυτά μόνο σε προσωπικό επίπεδο (όλα τα άλλα έρχονται αυτόματα αν
ενστερνιστούμε αυτό), και τον σοφό κανόνα που λέει πως η σιωπή είναι
χρυσός, ας τους το θυμίζουμε εμείς.
http://sunn.bandcamp.com/
http://www.jester-records.com/ulver/
Γιώργος Κ.
Οι Manes είναι μια καταραμένη μπαντάρα που έχει το
μονοπώλιο στο στυλ που κινείται. Μιλάω για τη μετά-"Vilosophe" και
προ-"Solve Et Coagula" εποχή τους βέβαια, γιατί τα black metal τους με
αφήνουν μέχρι σήμερα κάπως αδιάφορο. Ναι, βγήκαν αρκετοί που την είδαν
"είμαστε μπλακμέταλζ, αλλά την ψάξαμε τη φάση και τώρα παίζουμε ήρεμα
και ηλεχτρονικά" και, 'ντάξει, καλός ο Netra, χρυσοί οι I Left The Planet, αλλά κανένας γαμημένος δεν κατάφερε να αναπαράγει τη γλύκα και μελαγχολική χαλαρότητα των Manes.
Ίσως να είναι τα καταπληκτικά φωνητικά τους ή ο τρόπος που χειρίζεται
τα κομπιούτερς ο TH Cern Skei που κάνουν τη διαφορά, ίσως και να βάζουν
νακρωτικά στα τραγούδια τους, πάντως ό,τι και να 'ναι, είναι κάτι το
αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα. Οι Manes ακούγονται απλά σωστοί. Ίσως να είναι και το όνομα, μιας και συνεχίζοντας την εξερεύνησή τους μέσα στο αβανγκαρντιλίκι ως kkoagulaa, δεν κατάφεραν να φτάσουν κάπου συγκεκριμένα, κοινώς μαλακίστηκαν άσχημα. Ο Skei παίζει εξαιτίας των kkoagulaa
να σιχάθηκε τόσο πολύ τον ίδιο του τον εαυτό, ώστε φώναξε στα καπάκια
τον Sargatanas (διασταύρωση σαργού με λαγάνα), ορίτζιναλ τραγουδιστή των
Manes, και έφτιαξε τους Manii, που
είναι αμιγώς black metal και έβγαλαν πέρυσι το "Kollaps", το οποίο
παραδόξως είναι ωραίο και ατμοσφαιρικότατο. Μάλλον το φχαριστήθηκε και ο
Skei που άδειασε τη χολή του τόσο πετυχημένα, με αποτέλεσμα, έχοντας
πλέον ικανοποιήσει την ανάγκη του για ξύσιμο και σκατοψυχιά κι αφού μας
έχει βγάλει τη μπαναγία, να επανασυνδέσει τους Manes τη χρονιά που μας πέρασε. Αλληλούια γαμώ το σπίτι!
Στα προεόρτια του "Be All End All", του νέου δίσκου της μπάντας που θα κυκλοφορήσει κάπου μέσα στο καλοκαίρι, οι Manes
συγκέντρωσαν ακυκλοφόρητα κομμάτια και διάφορα άλλα περίεργα για τη
δημιουργία της συλλογής "Teeth, Toes And Other Trinkets", περί της
οποίας και ο λόγος. Δε δηλώνω σε καμία περίπτωση φαν των compilations,
μιας και κατά κανόνα έχουμε να κάνουμε με περισσεύματα χώρις συνοχή,
κοινό κόνσεπτ και λόγο ύπαρξης. Αυτή η συλλογή όμως είναι ένα στολίδι,
που να πάρει ο διάολος. Όχι μόνο μπορεί από άποψη ποιότητας περιεχομένου
να περάσει και για κανονικό album, αλλά διέπεται κι από μια σοβαρότητα
που της επιτρέπει να λειτουργεί σαν "μουσείο των Manes"
(με αυτό το σκεπτικό βρίσκω το πεντάμορφο artwork απόλυτα ταιριαστό),
δίνοντας σ' αυτούς που αγαπούν αυτή τη μπάντα, την ευκαιρία να τη
γνωρίσουν ακόμα καλύτερα και σε βάθος.
Είναι τόσα πολλά τα
ερεθίσματα που ανακαλύπτει κανείς εδώ μέσα, που από πού ν' αρχίσεις και
πού να τελειώσεις. Καταρχήν βρίσκουμε ακατέργαστες εκτελέσεις κομματιών
από το "Vilosophe" και το "How The World Came To An End". Μία απ' αυτές
είναι του "Nobody Wants The Truth" με τον Emil Sporsheim στο μικρόφωνο,
τον οποίο θυμόμαστε από τα φωνητικά στο "[view]". Το μελωδικό τραγούδι
του Sporsheim μεταμορφώνει τελείως το κομμάτι και με βάζει σε σκέψεις
για το αν θα ήταν ίσως προτιμότερο να μπει η συγκεκριμένη version στο
album, αντί για την ορίτζιναλ. Τόσο καλό. Έπειτα έχουμε το ακυκλοφόρητο
"Ease Yourself Back (Into Consciousness)", μια αραγματική σύνθεση εποχής
"Vilosophe", ένα σούπερ χορευτικό remix στο "The Cure-All", ένα
δεκάλεπτο τζαμάρισμα από το 2002 που, κακά τα ψέματα, είναι βαρετό, τη
δυσεύρετη instrumental σύνθεση "Tzolv" και το νέο κομμάτι "Blanket Of
Ashes", το οποίο σπέρνει και με ψήνει φουλ για το δίσκο, ενώ με έκπληξη
διαπιστώνει κανείς ότι τα βαθιά, ψιλομεταλλάδικα φωνητικά είναι προϊόν
του Rune Folgero από Atrox. Μυστήρια πράματα που κάνουν την ανυπομονησία για το "Be All End All" ακόμα πιο επίπονη.
Οι
κορυφαίες στιγμές της συλλογής για μένα πάντως είναι δύο: η live
εκτέλεση του "Ende" και η οχτάμπιτη εκδοχή του "Deeprooted". Στην πρώτη
έχουμε πάλι τον Sporsheim στα φωνητικά και μιλάμε για ερμηνεία ασύλληπτη
που απογειώνει το κομμάτι και του δίνει αφόρητο συγκινησιακό βάρος. Με
τσακίζει κυριολεκτικά κάθε φορά που το ακούω. Άνετα τον παντρευόμουν τον
τύπο. Τέλος, το "Deeprooted (8-bit)", που κανονικά κλείνει τη συλλογή,
αλλά εγώ μ' αυτό ξεκινούσα την ακρόασή της. Την οχτάμπιτη εισαγωγή του
"Deeprooted" σίγουρα τη θυμάστε. Δεν ξέρω αν χαλιόσασταν όσο εγώ κάθε
φορά που η εισαγωγή κοβόταν και έμπαινε το actual κομμάτι, αν ναι, τότε
βρήκατε το φαρμακάκι σας. Η ολοκληρωμένη 8-bit version εξαπολύει μια
κόλαση nintend-ικής χαζοχαρουμενιάς και με κάνει πιο χαζό και πιο
χαρούμενο, ενώ κορυφώνεται τόσο ανατριχιαστικά που σιχτιρίζω κάθε φορά
που λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τελειώνει.
Αν σας έχουν λείψει οι Manes
και σας τρώει ο κώλος σας για το "Be All And All", λιώστε αυτή τη
συλλογή. Αφού λιώσετε αυτή τη συλλογή, ακούστε οπωσδήποτε και το
φανταστικό "When Dreams Become Nightmares" των Lethe, που είναι Manes-οειδής
μπάντα του TH Cern Skei με γυναικεία φωνητικά. Κυκλοφόρησε ταυτόχρονα
με το "Teeth, Toes..." το Γενάρη, επίσης από τη Debemur Morti.
Μουσικάρες όχι αστεία.
https://dmp666.bandcamp.com/album/teeth-toes-and-other-trinkets
http://www.manes.no/
Βαγγέλης Ε.
