ANTIVIOSI? (Gre) - Demo III (2014)

Στους καιρούς που διανύουμε, τους πονηρούς, τους πλανευτές καιρούς... είναι θαρρείς και πάνω σε στάχτες του παρελθόντος περπατούμε, πάνω σ' αυτές κυλιόμαστε νωχελικά και ατέρμονα... στο φόβο του αύριο, στη λησμονιά του χτες, στην κατρακύλα την πικρή του βορβορώδους σήμερα... Οι άνθρωποι, ναι, αυτοί οι συν-άνθρωποι, σαν από αρχαία τραγωδία βγαλμένοι, από ταπείνωση και ντροπή τσακισμένοι, πληγωμένοι, στο καύκαλό τους ταμπουρωμένοι, τάχα αδιάφοροι σάμπως ξεχνούν πως κι αυτοί οι ίδιοι κάποτε κλάψαν. Είναι άραγε άνθρωποι αυτοί; Ή σκιές π' ανθρώπους τις βάφτισε η Μέγιστη Νουνά, η Συνήθεια; Αχ Ελλάδα μου, γλυκιά, μικρή μου Ελλάδα! Πού πήγες και ξόκειλες;

Μ' αυτό το ερώτημα το νου να τριβελίζει, πορεύονται κάποιοι από μας. Αυτοί που θαρρετά στη Νεκρά Θάλασσα των καιρών μας ψάχνουν νταλαβέρι με το γνήσιο, με τη χαμένη, την παλιά Ελλάδα... τις γειτονιές που αντηχούσε η λατέρνα, την Ελλάδα των αρχαίων ποιητών, του ζωοδότη Δία, την Ελλάδα με τα λιόδεντρα. Πνευματικοί θαλασσοπόροι στο πιστό καΐκι μας απάνου, η ελπίδα στιγμή δε μάς έλειψε, κι άσε τα κύματα της "παγκοσμιοποίησης" να μας δέρνουν τα πρόσωπα και το αγέρι της αδιαφορίας να λυσσομανάει. Δε λυγάμε 'μεις μωρέ! Μονάχα κοιτάμε, μέχρι που χάνεται το βλέμμα στον ορίζοντα, καρτερώντας... ένα σημάδι μονάχα... ένα σημάδι Χριστέ μου...

... Στάσου! Κοίτα εκεί! Για μια στιγμή που αιώνες βαστάει, βγάζουμε τα ίδια μας τα μάτια ψεύτες. Κι όμως! Στα πέρατα του υδάτινου εφιάλτη, μια κουκκιδά φωτός, μια ελπίδα... Αυτό που στην αρχή για όραμα το πιστέψαμε, κάνει να πάρει μορφή και ουσία. Το φως που πριν τρεμόπαιζε, μας πλησιάζει ακτινοβολώντας κάτι γνώριμο, γαλήνιο, σα θύμησες από τότε που ήμασταν ξέγνοιαστοι μπόμπιρες. Το θέαμα του Θεριού που μας πλησιάζει δε μας γεμίζει φόβο, παρά αγαλλίαση, σαν βλέπουμε πλέον από κοντά το ολόφωτο μεγαλείο του. Το Θεριό δε θα μας βλάψει, το ξέρουμε καλά, το νιώθουμε στο πετσί μας. Το Θεριό μάς φέρνει δώρα, μάς φιλεύει ζεστασιά και νότες, σκέψεις και εικόνες. Αυτά που μέσα μας κουβαλούμε, μα που για χρόνια τα είχαμε παρατημένα να αραχνιάζουν στο σεντούκι της καρδιάς μας. Το Θεριό έχει μαζί του το κλειδί για το σκονισμένο σεντούκι και μάς το προσφέρει κλείνοντας παιχνιδιάρικα το ματάκι του. "Άπλωσε το χέρι και άρπαξέ το!" μοιάζει σα να λέει. Με αθώα περιέργεια, σα παιδί που τον κόσμο ανακαλύπτει, σαν το μικρό αυτό εξερευνητή, περιεργαζόμαστε το κλειδί που φέρει την επιγραφή "Demo III". Έπειτα κοιτάμε το πρόσωπο του Θεριού, που γλυκύτητα και αποφασιστικότητα αστράφτει. Στο μέτωπό του είναι χαραγμένο τ' όνομά του... "Antiviosi?"...

antiviosi.bandcamp.com/album/iii

ΥΓ: Όσοι... "έξυπνοι" πιστεύουν ότι οι punks ("αλήτες" στα ελληνικά) έχουν να επιδείξουν μόνο σκληράδα, ας ακούσουν το "Μπύρες σεξ και ροκεντρολ", μια ωδή στον έρωτα που κόβει την ανάσα, και την επόμενη φορά ας μασήσουν καλύτερα καμιά... στιμορόλ!

Βαγγέλης Ε.