MANES (Nor) - Teeth, Toes And Other Trinkets (2014)

Οι Manes είναι μια καταραμένη μπαντάρα που έχει το μονοπώλιο στο στυλ που κινείται. Μιλάω για τη μετά-"Vilosophe" και προ-"Solve Et Coagula" εποχή τους βέβαια, γιατί τα black metal τους με αφήνουν μέχρι σήμερα κάπως αδιάφορο. Ναι, βγήκαν αρκετοί που την είδαν "είμαστε μπλακμέταλζ, αλλά την ψάξαμε τη φάση και τώρα παίζουμε ήρεμα και ηλεχτρονικά" και, 'ντάξει, καλός ο Netra, χρυσοί οι I Left The Planet, αλλά κανένας γαμημένος δεν κατάφερε να αναπαράγει τη γλύκα και μελαγχολική χαλαρότητα των Manes. Ίσως να είναι τα καταπληκτικά φωνητικά τους ή ο τρόπος που χειρίζεται τα κομπιούτερς ο TH Cern Skei που κάνουν τη διαφορά, ίσως και να βάζουν νακρωτικά στα τραγούδια τους, πάντως ό,τι και να 'ναι, είναι κάτι το αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα. Οι Manes ακούγονται απλά σωστοί. Ίσως να είναι και το όνομα, μιας και συνεχίζοντας την εξερεύνησή τους μέσα στο αβανγκαρντιλίκι ως kkoagulaa, δεν κατάφεραν να φτάσουν κάπου συγκεκριμένα, κοινώς μαλακίστηκαν άσχημα. Ο Skei παίζει εξαιτίας των kkoagulaa να σιχάθηκε τόσο πολύ τον ίδιο του τον εαυτό, ώστε φώναξε στα καπάκια τον Sargatanas (διασταύρωση σαργού με λαγάνα), ορίτζιναλ τραγουδιστή των Manes, και έφτιαξε τους Manii, που είναι αμιγώς black metal και έβγαλαν πέρυσι το "Kollaps", το οποίο παραδόξως είναι ωραίο και ατμοσφαιρικότατο. Μάλλον το φχαριστήθηκε και ο Skei που άδειασε τη χολή του τόσο πετυχημένα, με αποτέλεσμα, έχοντας πλέον ικανοποιήσει την ανάγκη του για ξύσιμο και σκατοψυχιά κι αφού μας έχει βγάλει τη μπαναγία, να επανασυνδέσει τους Manes τη χρονιά που μας πέρασε. Αλληλούια γαμώ το σπίτι!

Στα προεόρτια του "Be All End All", του νέου δίσκου της μπάντας που θα κυκλοφορήσει κάπου μέσα στο καλοκαίρι, οι Manes συγκέντρωσαν ακυκλοφόρητα κομμάτια και διάφορα άλλα περίεργα για τη δημιουργία της συλλογής "Teeth, Toes And Other Trinkets", περί της οποίας και ο λόγος. Δε δηλώνω σε καμία περίπτωση φαν των compilations, μιας και κατά κανόνα έχουμε να κάνουμε με περισσεύματα χώρις συνοχή, κοινό κόνσεπτ και λόγο ύπαρξης. Αυτή η συλλογή όμως είναι ένα στολίδι, που να πάρει ο διάολος. Όχι μόνο μπορεί από άποψη ποιότητας περιεχομένου να περάσει και για κανονικό album, αλλά διέπεται κι από μια σοβαρότητα που της επιτρέπει να λειτουργεί σαν "μουσείο των Manes" (με αυτό το σκεπτικό βρίσκω το πεντάμορφο artwork απόλυτα ταιριαστό), δίνοντας σ' αυτούς που αγαπούν αυτή τη μπάντα, την ευκαιρία να τη γνωρίσουν ακόμα καλύτερα και σε βάθος.

Είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα που ανακαλύπτει κανείς εδώ μέσα, που από πού ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Καταρχήν βρίσκουμε ακατέργαστες εκτελέσεις κομματιών από το "Vilosophe" και το "How The World Came To An End". Μία απ' αυτές είναι του "Nobody Wants The Truth" με τον Emil Sporsheim στο μικρόφωνο, τον οποίο θυμόμαστε από τα φωνητικά στο "[view]". Το μελωδικό τραγούδι του Sporsheim μεταμορφώνει τελείως το κομμάτι και με βάζει σε σκέψεις για το αν θα ήταν ίσως προτιμότερο να μπει η συγκεκριμένη version στο album, αντί για την ορίτζιναλ. Τόσο καλό. Έπειτα έχουμε το ακυκλοφόρητο "Ease Yourself Back (Into Consciousness)", μια αραγματική σύνθεση εποχής "Vilosophe", ένα σούπερ χορευτικό remix στο "The Cure-All", ένα δεκάλεπτο τζαμάρισμα από το 2002 που, κακά τα ψέματα, είναι βαρετό, τη δυσεύρετη instrumental σύνθεση "Tzolv" και το νέο κομμάτι "Blanket Of Ashes", το οποίο σπέρνει και με ψήνει φουλ για το δίσκο, ενώ με έκπληξη διαπιστώνει κανείς ότι τα βαθιά, ψιλομεταλλάδικα φωνητικά είναι προϊόν του Rune Folgero από Atrox. Μυστήρια πράματα που κάνουν την ανυπομονησία για το "Be All End All" ακόμα πιο επίπονη.

Οι κορυφαίες στιγμές της συλλογής για μένα πάντως είναι δύο: η live εκτέλεση του "Ende" και η οχτάμπιτη εκδοχή του "Deeprooted". Στην πρώτη έχουμε πάλι τον Sporsheim στα φωνητικά και μιλάμε για ερμηνεία ασύλληπτη που απογειώνει το κομμάτι και του δίνει αφόρητο συγκινησιακό βάρος. Με τσακίζει κυριολεκτικά κάθε φορά που το ακούω. Άνετα τον παντρευόμουν τον τύπο. Τέλος, το "Deeprooted (8-bit)", που κανονικά κλείνει τη συλλογή, αλλά εγώ μ' αυτό ξεκινούσα την ακρόασή της. Την οχτάμπιτη εισαγωγή του "Deeprooted" σίγουρα τη θυμάστε. Δεν ξέρω αν χαλιόσασταν όσο εγώ κάθε φορά που η εισαγωγή κοβόταν και έμπαινε το actual κομμάτι, αν ναι, τότε βρήκατε το φαρμακάκι σας. Η ολοκληρωμένη 8-bit version εξαπολύει μια κόλαση nintend-ικής χαζοχαρουμενιάς και με κάνει πιο χαζό και πιο χαρούμενο, ενώ κορυφώνεται τόσο ανατριχιαστικά που σιχτιρίζω κάθε φορά που λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τελειώνει.

Αν σας έχουν λείψει οι Manes και σας τρώει ο κώλος σας για το "Be All And All", λιώστε αυτή τη συλλογή. Αφού λιώσετε αυτή τη συλλογή, ακούστε οπωσδήποτε και το φανταστικό "When Dreams Become Nightmares" των Lethe, που είναι Manes-οειδής μπάντα του TH Cern Skei με γυναικεία φωνητικά. Κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το "Teeth, Toes..." το Γενάρη, επίσης από τη Debemur Morti. Μουσικάρες όχι αστεία.

https://dmp666.bandcamp.com/album/teeth-toes-and-other-trinkets
http://www.manes.no/

Βαγγέλης Ε.