Το όνομα της μπάντας σίγουρα δεν παραπέμπει στο ότι πρόκειται για τη συνέχεια των Βρετανών Warning, οι οποίοι το 2007 με το "Watching From A Distance" έδωσαν ηχητική υπόσταση στην κατάθλιψη της πιο βαριάς μορφής. Τα 'χετε ακούσει πολλάκις αυτά, τα έχετε πιστέψει κιόλας, υπάρχουν και διαπιστευτήρια, ακούγατε το "Alternative 4" στο σχολείο και θεωρήσατε πιθανό, οι στίχοι του "Fragile Dreams" να αναφέρονται σε εσάς προσωπικά. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που φοράνε τη θλίψη τους κατά βούληση και κοιτάζονται στον καθρέφτη, ερωτευμένοι με τον ίδιο τους το δήθεν αλαφροΐσκιωτο εαυτό. Στους Warning η θλίψη δεν είχε επικάλυψη μελένια, είχε γεύση στρυχνίνης, σε ποσότητα πάντα μικρότερη της θανατηφόρας, ώστε να ακολουθούν πολλαπλές δόσεις. Αυτό το γκρουπ δεν ήταν μια χείρα βοηθείας, ήταν περισσότερο το χέρι που σταθερά και κάπως στοργικά πίεζε το κεφάλι μέσα στο νερό, αδιαφορώντας για τους σπασμούς αγωνίας κατά τη διάρκεια του πνιγμού, αφού ο πνιγμός ήταν ο σκοπός του.
Με τους 40 Watt Sun ο Patrick Walker μοιάζει να χαλαρώνει λίγο τη λαβή για να μας επιτρέψει μια ανάσα. Είναι αέρας όμως αυτό που μας περιβάλλει, ή αναπνέουμε την απουσία του; Η μουσική των 40 Watt Sun είναι τόσο θλιβερή που καταλήγει μεθυστική. Τα riffs ανακυκλώνονται σα στρόβιλος σε αργή κίνηση, ώστε να βιώνεται κάθε χιλιοστό ενός εκτατού πόνου. Οι κιθάρες του Walker πραγματικά λένε ιστορίες, ακολουθούν ένα βασανιστικό μοτίβο που ξεκινά με έντονο, λυπημένο ξέσπασμα μέχρι που φτάνουν να κατακρημνίζονται τσακισμένες, έτοιμες να επαναλάβουν την ακολουθία ενός φροϋδικού fort/da, ενός καταναγκασμού επανάληψης μιας οδύνης πολύ συγκεκριμένης. Οι 40 Watt Sun μιλάνε για την οδύνη τους απευθυνόμενοι σε έναν άνθρωπο, ίσως στον ίδιο δέκτη για τον οποίο προοριζόταν το "Watching From A Distance", αλλά εδώ τα πράματα μοιάζουν να είναι κάπως πιο φωτεινά. Είναι βέβαια απ' αυτές τις περιπτώσεις που ορίζουμε το φως ως απουσία σκοταδιού, αφού όχι μόνο συνθετικά, μα και στιχουργικά, αφήνεται να δημιουργηθεί για κάποιες στιγμές μια αχρωμία, με την ελπίδα ότι το κενό μπορεί να γεμίσει με κάποιο άλλο χρώμα πέρα απ' το μαύρο. Αυτή η υποψία φωτός, που βρίσκει έκφραση ιδιαίτερα στο τελευταίο, και κάπως Alcest-ικά αισιόδοξο κομμάτι του δίσκου, ίσως να σημαίνει ότι οι πρώην Warning είδαν ελπίδα κάπου και για αυτόν ακριβώς το λόγο έπαψαν και να είναι οι Warning. Παρά τις υπόνοιες ελπίδας όμως, πρώτη ύλη του "The Inside Room" παραμένει η αστόλιστη κατάθλιψη και η συνεχής αύρα απώλειας, μπορεί να τ' ακούσει αυτά κανείς στη χροιά του Walker, που, αν και στους 40 Watt Sun έγινε πιο γλυκιά, φράζει κάθε έξοδο διαφυγής από το επώδυνο. Με κάποια απογοήτευση παρατήρησα στα φωνητικά την απουσία των λυρικών εξάρσεων του παρελθόντος, όπως στον τρόπο που είχε τραγουδήσει εκείνο το "shivering, naked, in your winter light" στο κομμάτι "Footprints". Αυτό είναι κάτι που μου λείπει λίγο απ' το συγκεκριμένο album, αλλά απ' την άλλη είναι σίγουρο, ότι η αναπαραγωγή της ατμόσφαιρας των Warning δε συμπεριλαμβάνεται στις επιδιώξεις των 40 Watt Sun.
Δεν ξέρω με τι κριτήρια πρέπει να αξιολογούνται τέτοιοι δίσκοι. Το μοναδικό μειονέκτημα του "The Inside Room" φαίνεται να είναι το γεγονός ότι δεν προηγήθηκε του "Watching From A Distance", το οποίο μας έφερε σε επαφή με μια θλίψη πρωτόγνωρα ωμή και εθιστική, όποτε λογικό, μα και τελείως λάθος, είναι το να θέλουμε μαζοχιστικά ορμώμενοι κι άλλο, κι άλλο... Το ιδανικό νομίζω είναι να ξεχωρίσουμε στο μυαλό μας τους Warning και τους 40 Watt Sun ως δύο διαφορετικά φαινόμενα, και να αφήσουμε τους δεύτερους να μας οδηγήσουν παραπέρα μέσα στο τούνελ, το οποίο, ποιος ξέρει, ίσως να τελειώνει κάπου.
Με τους 40 Watt Sun ο Patrick Walker μοιάζει να χαλαρώνει λίγο τη λαβή για να μας επιτρέψει μια ανάσα. Είναι αέρας όμως αυτό που μας περιβάλλει, ή αναπνέουμε την απουσία του; Η μουσική των 40 Watt Sun είναι τόσο θλιβερή που καταλήγει μεθυστική. Τα riffs ανακυκλώνονται σα στρόβιλος σε αργή κίνηση, ώστε να βιώνεται κάθε χιλιοστό ενός εκτατού πόνου. Οι κιθάρες του Walker πραγματικά λένε ιστορίες, ακολουθούν ένα βασανιστικό μοτίβο που ξεκινά με έντονο, λυπημένο ξέσπασμα μέχρι που φτάνουν να κατακρημνίζονται τσακισμένες, έτοιμες να επαναλάβουν την ακολουθία ενός φροϋδικού fort/da, ενός καταναγκασμού επανάληψης μιας οδύνης πολύ συγκεκριμένης. Οι 40 Watt Sun μιλάνε για την οδύνη τους απευθυνόμενοι σε έναν άνθρωπο, ίσως στον ίδιο δέκτη για τον οποίο προοριζόταν το "Watching From A Distance", αλλά εδώ τα πράματα μοιάζουν να είναι κάπως πιο φωτεινά. Είναι βέβαια απ' αυτές τις περιπτώσεις που ορίζουμε το φως ως απουσία σκοταδιού, αφού όχι μόνο συνθετικά, μα και στιχουργικά, αφήνεται να δημιουργηθεί για κάποιες στιγμές μια αχρωμία, με την ελπίδα ότι το κενό μπορεί να γεμίσει με κάποιο άλλο χρώμα πέρα απ' το μαύρο. Αυτή η υποψία φωτός, που βρίσκει έκφραση ιδιαίτερα στο τελευταίο, και κάπως Alcest-ικά αισιόδοξο κομμάτι του δίσκου, ίσως να σημαίνει ότι οι πρώην Warning είδαν ελπίδα κάπου και για αυτόν ακριβώς το λόγο έπαψαν και να είναι οι Warning. Παρά τις υπόνοιες ελπίδας όμως, πρώτη ύλη του "The Inside Room" παραμένει η αστόλιστη κατάθλιψη και η συνεχής αύρα απώλειας, μπορεί να τ' ακούσει αυτά κανείς στη χροιά του Walker, που, αν και στους 40 Watt Sun έγινε πιο γλυκιά, φράζει κάθε έξοδο διαφυγής από το επώδυνο. Με κάποια απογοήτευση παρατήρησα στα φωνητικά την απουσία των λυρικών εξάρσεων του παρελθόντος, όπως στον τρόπο που είχε τραγουδήσει εκείνο το "shivering, naked, in your winter light" στο κομμάτι "Footprints". Αυτό είναι κάτι που μου λείπει λίγο απ' το συγκεκριμένο album, αλλά απ' την άλλη είναι σίγουρο, ότι η αναπαραγωγή της ατμόσφαιρας των Warning δε συμπεριλαμβάνεται στις επιδιώξεις των 40 Watt Sun.
Δεν ξέρω με τι κριτήρια πρέπει να αξιολογούνται τέτοιοι δίσκοι. Το μοναδικό μειονέκτημα του "The Inside Room" φαίνεται να είναι το γεγονός ότι δεν προηγήθηκε του "Watching From A Distance", το οποίο μας έφερε σε επαφή με μια θλίψη πρωτόγνωρα ωμή και εθιστική, όποτε λογικό, μα και τελείως λάθος, είναι το να θέλουμε μαζοχιστικά ορμώμενοι κι άλλο, κι άλλο... Το ιδανικό νομίζω είναι να ξεχωρίσουμε στο μυαλό μας τους Warning και τους 40 Watt Sun ως δύο διαφορετικά φαινόμενα, και να αφήσουμε τους δεύτερους να μας οδηγήσουν παραπέρα μέσα στο τούνελ, το οποίο, ποιος ξέρει, ίσως να τελειώνει κάπου.
Βαγγέλης Ε.
www.40wattsun.com
