Μπορεί σα χώρα τον τελευταίο καιρό να έχουμε πιάσει πάτο, αλλά τουλάχιστον βγάζουμε ωραίες μπάντες! Οι Πατρινοί I Want You Dead με το περσινό ντεμπούτο τους "We Are The Legions Of Scums" παίρνουν τη θέση τους στο πάνθεον του ελληνικού underground και δεσμεύονται να γλιτώσουν την πατρίδα μας από την καλλιτεχνική κρίση. Ο Δημήτρης (Δ1, κιθάρα), ο Δημήτρης (Δ2, τύμπανα) και ο Μιχάλης (Μ, φωνή) κατάφεραν να απαντήσουν στις αδυσώπητες ερωτήσεις του Project Fishtank και να βγούνε κι από πάνω κιόλας. Η συζήτηση έγινε μέσω MSN Messenger, και σε φάσεις ήταν τελείως μπουρδέλο. Αφού προσπαθήσαμε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, σας την παρουσιάζουμε με την προτροπή να ασχοληθείτε με αυτό το κρίσιμο γκρουπ.
Λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε δεν έχω ούτε μία ερώτηση έτοιμη, οπότε ξεκινάμε με το "είστε οι και λέγεστε". Επίσης, πόσο δύσκολο ήταν για σένα Μιχάλη να μπεις στη μπάντα από τη στιγμή που δε σε λένε Δημήτρη;
Δ1: Είμαστε οι I Want You Dead από Πάτρα και υπάρχουμε απ' το 2008. Έχουμε κυκλοφορήσει ένα full length LP και προσπαθούμε να κάνουμε όσο περισσότερα live μπορούμε σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η μπάντα ξεκίνησε με την εξής σύνθεση: Μήτσος τύμπανα, Μήτσος μπάσο, Μήτσος κιθάρα και Αντρέας φωνή. Ο Μιχάλης μπήκε στη μπάντα το καλοκαίρι του 2010 και έχουμε κάνει ένα ευρωπαϊκό tour μαζί, μπόλικα live στην Ελλάδα και τώρα ετοιμαζόμαστε να ηχογραφήσουμε ένα 7" με τέσσερα κομμάτια και αυτή τη σύνθεση.
Μ: Όχι, ντάξει, γενικά γαμώ ήταν η φάση για μένα, απλά έπρεπε να μπω σε άλλο mode για τους I Want You Dead, μιας και με Fields Of Locust η φάση ήταν διαφορετική. Πλέον ο Αντρέας παίζει τούμπανα με τους Dala Sun – ψάξτε τους, γαμάνε, stoner-ιές κάτω απ' τον ντάλα ήλιο.
Γιατί έφυγε ο Αντρέας (αρχικός τραγουδιστής, μέλος των Revolting Breed και τραγουδιστής στις μισές ελληνικές underground κυκλοφορίες);
Δ1: Ο Αντρέας αποχώρησε από τη μπάντα σε εντελώς φιλικό κλίμα, καθαρά και μόνο επειδή είχε όρεξη να παίξει άλλη μουσική.
Για πείτε τώρα, εσείς τι μουσική παίζετε;
Δ1: Σκοτεινό hardcore του Σατανά.
Τι είναι hardcore;
Δ1: Μουσική που τσακίζει κόκκαλα.
Δ2: Αυτό που μοιάζει με τσιμέντο στα πόδια σου λίγο πριν σε ρίξουν αλυσοδεμένο στη θάλασσα.
Ναι, αλλά τι κάνει το hardcore hardcore; Γιατί hardcore στην Ελλάδα βαφτίζανε μέχρι πρώτινως τις αντιγραφές In Flames.
Δ1: Είναι το πιο παθιασμένο και άμεσο μουσικό είδος ever. Το αντιλαμβάνομαι σαν μια μουσική που μού μιλάει κατευθείαν στο κεφάλι και με τσιτώνει πνευματικά και σωματικά. Hardcore σε καμία περίπτωση δεν ειναι οι In Flames. Hardcore είναι οι Black Flag, οι Intergrity, οι Carpathian... Είναι η μουσική όπου μπάντα και κοινό είναι στο ίδιο ακριβώς επίπεδο και παίζει φουλ επικοινωνία (αναφέρομαι στα live).
M: Είναι, ρε παιδί μου, ένα μέσο για να εκφράζεις την οργή σου, αλλά δεν σταματάει σ' αυτό. Έχει να κάνει και με θέματα αμεσότητας πέρα από τη μουσική και μέσα σε μια κοινότητα ανθρώπων χωρίς σταριλίκια και μαλακίες.
Δ2: Το hardcore δηλαδή, είναι η στιγμή που ρίχνεις τη χριστοπαναγία, όχι η στιγμή που σκέφτεσαι μετά αν έκανες καλά που την έριξες (In Flames).
Πέρα από το ιδεολογικό, πιστεύετε ότι είναι και στυλιστικό το θέμα; Γιατί κάποιοι θεωρούν ότι το hardcore πέθανε το 1985 περίπου, μετά το πρώτο κύμα του hardcore punk στην Αμερική, και έπειτα ο κόσμος από συνήθεια ανεφέρει μέχρι σήμερα ως "hardcore" διάφορα μπασταρδέματα με metal και rock.
Δ1: Είναι και στυλιστικό, όπως κάθε είδος. Έχει την κουλτούρα του και σε καμία περίπτωση δε σταμάτησε τότε. Ζει και εξελίσσεται όπως κάθε υγιής μουσική.
Μ: Ισχύει πάντως ότι, από κάποιο σημείο και μετά, το στυλιστικό θέμα πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις απ' ότι θα 'πρεπε. Κάποιες μόδες χώθηκαν στην όλη φάση και θα μπορούσαν κάποια πράγματα να λείπουν, αλλά ντάξει, δεν τρέχει...
Δ1: Οι fashioncore-άδες να πάνε να γαμηθούν. Το hardcore είναι πάνω απ' όλα punk στην ψυχή. (PF: εδώ ψηνόμουν να το συνεχίσω με τους ορισμούς, αλλά μάσησα γιατί τους είχα ήδη πρήξει με τα φιλοσοφικά)
Γράφοντας hardcore τραγούδια, ικανοποιήστε με το να παίζετε μουσική επηρεασμένη από μπάντες που σας αρέσουν, ή είναι ένας απ' τους στόχους σας να προάγετε το είδος σαν είδος και με ποιό τρόπο το καταφέρνετε αυτό;
Μ: Σιγά, δεν βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν πρεσβευτές ή προφήτες του hardcore, για την καύλα μας το κάνουμε, ξεσπάμε, γνωρίζουμε κόσμο. Διάφορα μπασταρδέματα εδώ κι εκεί εξελλίσουν το είδος, μιλώντας γενικά για όλη τη σκηνή. Το hardcore είναι δυναμικό σκηνικό και όχι στατικό.
Μιχάλη, εσύ έχεις σκοπό να συμμετέχεις και στη σύνθεση στο μέλλον;
Μ: Δε σκοπεύω, αλλά άμα έχω κάτι που θέλω να χώσω και ακούγεται σωστό στ' αυτιά μου θα το κάνω. Έχω κολλήσει καναδυό πραματάκια σε ενορχήστρωση περισσότερο, έγραψα και μερικούς στίχους.
Μιας και είπατε για fashioncore-άδες πριν, έχουμε πλεόνασμα τέτοιων στην Ελλάδα; Προσωπικά η πλειοψηφία της σκηνής μου φαίνεται τελείως άμπαλη. Αλλάζει αυτό σιγά-σιγά ή θα μείνουμε μόνο με τις εξαιρέσεις τύπου I Want You Dead;
Δ1: Αυτούς που λες δεν τους θεωρούμε hardcore-άδες. Είναι metalcore τίγκα στο hype και δε νιώθουμε να έχουμε τίποτα κοινό μαζί τους. Πάντως καλές μπάντες υπάρχουν: Ruined Families, My Turn, Against All Odds, Despite Everything, Sarabante, Inhuman Poison...
Δ2: Και Rivals!
Οι Sarabante λοιπόν. Μουσικά γαμάνε, δε λέω, αλλά σας πείθει γενικά η φάση τους, από τη στιγμή που ο δίσκος θα βγει από την trend-ομάνα Southern Lord, που ουδεμία ουσιαστική σχέση έχει με το hardcore και το crust;
Δ2: Παιδιά, εμένα προσωπικά μου μιλάει η μουσική, από κει και πέρα περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Δ1: Οι Sarabante είναι μια μπάντα που δουλεύει πολύ και τους αξίζει να βγει ο δίσκος τους από τη Southern Lord. Προσωπικά, δε θεωρώ ότι είναι trend-ομάνα, απλά παλιότερα έδινε έμφαση στο doom/sludge, αλλά τελευταία βγάζει και δίσκους της φάσης μας, όπως το All Pigs Must Die και το Baptists.
Για πείτε, μιας και το 'φερε η κουβέντα, εταιρείες που γουστάρετε.
Δ1: Deathwish Inc., Holy Roar, Moment of Collapse, Bridge Nine, Magic Bullet.
M: Κοίτα, εγώ προσωπικά ανέχομαι τον όρο "εταιρεία", όταν είναι ένα μάτσο φίλοι που στήνουν ένα label για τη μουσική και μόνο. Μικρές και ανεξάρτητες. Όλες οι υπόλοιπες δεν αξίζουν ούτε μια τρίχα απ' τ' αρχίδια μου.
Ανεξάρτητες εταιρείες δύσκολα βρίσκεις πλέον, όταν πετυχαίνω το καινούριο Carpathian στο γαμημένο σούπερ μάρκετ...
Δ1: Είναι πάντως μικρές εταιρείες που προωθούν underground μπάντες.
Νομίζω ότι το "ανεξάρτητες" αντιφάσκει λίγο με το "κάνουν καλή προώθηση". Για πραγματικά καλή προώθηση χρειάζεται να φιλήσεις και κανένα κώλο. Ή όχι;
Δ1: Αν δεν κάνουν, τότε ποιός ο ρόλος τους; Λάβε υπόψιν πως όλες αυτές που ανέφερα ξεκίνησαν σα labels που κυκλοφορούσαν albums φίλων τους.
Ναι, αλλά δεν ξεπουλήθηκαν;
Δ1: Δεν πιστεύω ότι ξεπουλήθηκαν, από τη στιγμή που διατηρούν την αμεσότητά τους. Η Deathwish π.χ., όταν χάθηκε μια παραγγελία που είχα κάνει, μου ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση και ξανάστειλε τα πράγματα μαζί με τρία βινύλια δώρο! Αυτό δε θα το έκανε ποτέ η Nuclear Blast!
M: Ντάξει, και σε τίγκα DIY πλαίσια να κινείσαι, πάλι θα το στείλεις εδώ κι εκεί. Υπάρχει πάντα ένα δίκτυο επικοινωνίας μέσα στην όλη φάση. Απλά τα labels το βαφτίζουν αλλιώς, ενώ είναι το ίδιο πράγμα. Και όχι, δε θα φιλήσεις κανέναν κώλο, άμα δεις ότι πάει για εκεί το πράγμα, απλά την κάνεις.
Δ2: Εγώ πιστεύω πως υπάρχουν τίμιες και μη εταιρείες. Για μένα το μόνο μέτρο είναι το αν αυτό που παίρνεις σε σχέση με αυτό που δίνεις σε ικανοποιεί.
Θα βγάζατε ποτέ δίσκο στη Nuclear Blast με αντάλλαγμα σούπερ προώθηση;
Δ1: Ούτε γαμημένα καν!
Επόμενη ερώτηση: Let's get WHAT straight?
Δ1: Πώς έχουν τα πράματα. Πού πατάμε, πού βρισκόμαστε και τι ήρθαμε να κάνουμε.
Μετά όμως κάτι για μπουνίδια δε λέει; Γιατί τόσες τσίτες;
Δ1: Μεσά στο παιχνίδι είναι κι αυτό, και το λέω χωρίς ίχνος macho νοοτροπίας. Φταίει ο κόσμος που ζούμε και τα ερεθίσματα που δεχόμαστε. Δεν είμαστε ένα μάτσο παθητικοί καραγκιόζηδες, έχουμε τσίτες γιατί πρέπει να έχουμε τσίτες.
Μ: Όπως και να το κάνεις, παίζουν άπειροι λόγοι για να είσαι στραβωμένος. Δεν είμαστε πρόβατα με λυκοτόμαρα να το παίζουμε άγριοι. Βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας, μπανίζουμε.
Δ2: Άλλωστε όπως λέει κι ένας σοφός: "There is no birth without blood".
Σε ποιόν/ποιούς θα θέλατε να προκαλέσετε "Moshpit Bruise";
Δ1: Θέλουμε να γαμήσουμε στο στόμα το Θείο Βρέφος με ένα λαστιχένιο χέρι. Επίσης ξύλο σε Πητ Παπαδάκο.
Μ: Ξύλο σε pit άνετα θα έριχνα σε κάτι ζευγαράκια που για κάποιο λόγο μπαλαμουτιάζονται μέσα στο χάος.
Δ2: Στο Λάμπη Λιβιεράτο.
Βασικά, πώς και η Πάτρα γαμάει έτσι, και έχει ξεβρακώσει την Αθήνα από θέμα μπαντών; Έχετε εξήγηση γι' αυτό;
Δ1: Έχει πολλούς φοιτητές και χώρους για τζάμπα πρόβες, είναι και πιο συσπειρωμένος ο κόσμος εδώ, γνωριζόμαστε λίγο-πολύ όλοι μεταξύ μας. Παίζει καλή metal/punk/hardcore σκηνή.
M: Αθήνα, απ' ότι έχω καταλάβει, δεν παίζουν αυτοοργανωμένα προβάδικα, ούτε μέρη για live χωρίς χορηγούς και μαλακίες.
Κάτι που εδώ και χρόνια απασχολεί την αθηναϊκή σκηνή είναι οι κλίκες...
Δ1: Εδώ δεν έχουμε τέτοια.
Δ2: Εδώ είναι μια κλίκα όλη η φάση.
Παίζει να διαλύσετε αν φύγετε από Πάτρα;
Δ1: Ούτε καν.
Μ: Αιώνιοι φοιτητές είναι η φάση. Τι, Αθήνα θα πάμε;
Δ2: Τι είμαστε; ΠΑΤΡΑ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ.
Κάντε και λίγο name dropping να δούμε τι σκατά ακούτε κλπ.
Δ1: Λοιπόν πάμε: Carpathian, The Banner, Intergrity, Slapshot, Resurrectionists, Killing The Dream, Jungle Rot, Brutality Will Prevail, Baptists, Throats, Captain Your Ship Is Sinking, Ανάσα Στάχτη, Gama Bomb, Municipal Waste, Πορεία Στο Περιθώριο, Daitro, Battle Of Wolf 359, Earth Crisis και εκατομμύρια άλλα...
Δ2: Celeste, Defeater, Have Heart, pg.99, The Secret, Cursed και Karjalan Sissit.
M: Ναυτία, Επιθανάτιος Ρόγχος, Αδιέξοδο, Neurosis, Martyrdod, His Hero Is Gone, Fall Of Efrafa, Unearthly Trance, Masakari, The Haunted, Tragedy, Bolt Thrower, SLAYEEEEEEEEEEEEEER. Και Tom Waits φουλ.
Τι άλλο θέλετε να πούμε;
Δ1: Τι έφαγες σήμερα;
Μακαρόνια με κιμά. Εσείς;
Δ1: Μακαρόνια και κοτόπουλο.
Μ: Μία μπουγάτσα και ένα ντόνατ.
Δ2: Εγώ μισό γκρέιπφρουτ, σολωμό και ελιές.
Ευχαριστώ πολύ παιδιά. Τέλος. Κλείστε τη συνέντευξη με μια πνευματώδη ατάκα για να δει ο κόσμος πόσο έξυπνοι ή/και αστείοι είστε.
Δ1: Όποιος μπλέκεται με τα παράθυρα, τον τρώνε οι πόρτες.
Μ: Just ΝΤΟΥ it.
Δ2: Εγώ θα πω σοβαρό όμως: "If the conscious self is an illusion – who is it that's being fooled?"
Βαγγέλης Ε.
http://www.myspace.com/iwantyoudead
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου