Από τους Voivod μέχρι τους Propagandhi, ειλικρινά πρέπει να ιδρώσει κανείς για να βρει μια καναδέζικη μπάντα, από εκείνες που φτάνουν ως τ' αυτιά μας τουλάχιστον, που δεν στέκεται ψηλά ποιοτικά. Με ενθουσιασμό λοιπόν, υποδεχόμαστε τη νέα προσπάθεια των αειθαλών K(ill)E(veryone)N(ow) Mode από το εξωτικό Winnipeg, οι οποίοι αποτελούν ακόμη ένα τρανό παράδειγμα της καναδέζικης ισχύος. Το εγκληματικά αγνοημένο γκρουπ, με πυρήνα τους αδερφούς Matthewson σε κιθάρα/φωνή και τύμπανα, επιστρέφει με το τέταρτο full-length του και με νέο μέλος μια συμπαθέστατη μπασίστρια, αν και το μπάσο του "Venerable" παίχτηκε από τον, τώρα πρώην, Chad Tremblay. Κόλλησα ελαφρώς, πρώτον με το ότι ο νέος δίσκος κυκλοφόρησε από την avantgarde-οπερίεργη εταιρεία Profound Lore και δεύτερον, με την παρουσία του φάντη μπαστούνι Kurt Ballou των Converge, για πρώτη φορά στην παραγωγή. Διαφορές στον ήχο βρίσκουμε στην αυξημένη καθαρότητά του σε σύγκριση με το παρελθόν, και στα φωνητικά, τα οποία ακούγονται πλέον πιο μπροστά και είναι λιγότερο "πηγαδίσια". Κατά τ' άλλα, ίδιοι κι απαράλλαχτοι από το 2003, που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο "Mongrel", οι KEN Mode του "Venerable" συνεχίζουν με πείσμα να υπηρετούν την ψυχοβγαλτική τεχνοκαφρίλα, όπου το late 90's mathcore, κληρονομιά μακαριστών διαλυμένων γκρουπ, νεκρανασταίνεται και μέσα από ένα διακριτικό noise rock πρίσμα εκπέμπεται ως υπολογισμένο μουσικό χάος. Τα κομμάτια ρέουν μέσα στο άγχος και στη βιασύνη, κι όμως λάθη δε γίνονται και όλα είναι ελεγχόμενα, ώστε ο ακροατής κρατιέται σκοπίμως όμηρος μιας συνεχόμενης τσίτας, δομημένης με τις συνθετικές αρχές που έθεσαν παλιότερα οι Botch και οι Anodyne. Κάποιες διαλείψεις από το ηχητικό στρες, όπου οι κιθάρες δεν είναι σε πλήρη υστερία άλλα βαραίνουν και ρίχνουν ταχύτητες, δεν βοηθούν ιδιαίτερα την κατάσταση, αφού μιλάμε για μέρη όπου το μπάσο συνεχίζει να μουγκρίζει ακατάπαυστα, τα τύμπανα οργιάζουν ανενόχλητα και το άγχος είναι πάντα εκεί, εκείνες τις στιγμές φέρνοντας στο μυαλό τους οσιομάρτυρες Cattle Press. Το πικρό noise rock στοιχείο είναι επίσης αυτό που πάντα ξεχώριζε τους KEN Mode και διέπει πολλές από τις συνθέσεις του "Venerable", κάνοντας την κατάσταση ακόμη πιο άβολη.
Για να κλείσουμε, να πούμε ότι δεν υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που έχουν το απαραίτητο σθένος και την έμπνευση για να παίξουν τέτοια πράματα, μιλάμε για ένα ιδιαίτερο στυλ, το οποίο αν δεν υπήρχαν οι KEN Mode και δυο-τρεις άλλοι, θα είχε πεθάνει το 2002 και ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πώς αγκαλιάζονται ως αριστουργήματα της προοδευτικής καφρίλας οι τελευταίες πατάτες των Mastodon και κάτι The Ocean, και παραμένουν σχετικά underground και άγνωστοι τούτοι δω. Τέλος πάντων, εσείς προσθέστε και το φανταστικό artwork στο πακέτο και καταλάβετε επιτέλους ότι έχουμε να κάνουμε με δισκάρα.
Βαγγέλης Ε.
http://www.myspace.com/kenmode
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου