Από την στιγμή που οι φήμες πλήθαιναν για την παραγωγή και την κυκλοφορία του έβδομου δίσκου των Primordial, η πρώτη σκέψη δεν μπορεί να ήταν άλλη από το αν ο "Redemption At The Puritans Hand" θα αποτελέσει άξιο διάδοχο του "To The Nameless Dead". Και σίγουρα όταν οι Ιρλανδοί σε έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε κυκλοφορία να ξεπερνάνε τον καλύτερό τους εαυτό, αναρωτιέσαι πόσο ψηλά ακόμα ανεβαίνει ο πήχης των προσδοκιών σου. Τι μπορείς να ζητήσεις από ένα συγκρότημα που περά από τα πρωτόλεια "Imrama" και "A Journey's End", από τα "Spirit the Earth Aflame" και "Storm Before Calm", όπου ο τίτλος θα πρέπει να αντιστραφεί για να φανταστούμε έστω και στο ελάχιστο για τα επακόλουθα των "The Gathering Wilderness" και "To the Nameless Dead", καταφέρνει με ένα δυνατό χτύπημα στο στομάχι να σε κάνει δεις τον Χριστό φαντάρο και μάλιστα σειρά 313.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, για αυτό και δεν θα μπορούσε να ξεκινάει αυτός ο δίσκος με τίποτα κατώτερο ενός "The Golden Spiral" ή ενός "Empire Falls". Με το "No Grave Deep Enough" βουτάμε αμέσως στα βαθιά σκοτεινά νερά των Ιρλανδών. Το βάρος των συνθέσεων αγκιστρώνεται πάνω σου, σε βυθίζει. Ο πόνος και η οργή σε πνίγουν με το ίδιο τρόπο που σε πνίγει το παγωμένο αλμυρό νερό όπου άλλοτε τα "Coffin Ships" διέσχιζαν. Ο δίσκος ρέει βάναυσα μέσα σου, γεμίζοντάς σε με απόγνωση. Το να σταθείς σε τεχνική παιξίματος και σχολιασμό στο έντονα βαρύ μπάσο είναι κατά πολύ περιττό. Κάθε album των Primordial κατάφερνε και μιλούσε πιο βαθιά. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Η ιδιαίτερη μορφή που ακούσει στο όνομα Alan Averill μεταδίδει με την ξεχωριστή χροιά του όλα τα προαναφερθέντα συναισθήματα στο υποσυνείδητο του ακροατή. Σέρνει τις ψυχές μας επί ασπαλάθων. Δίκαιη ανταμοιβή για το προνόμιο της ακρόασης.
Ψάχνοντάς το λίγο πιο πολύ θα δούμε πως η ευρηματική παρουσία του Alan ξεχωρίζει, μιας και μέσα από τους στίχους και την ερμηνεία, προσδίδει την πρέπουσα σημασία στην ήδη υπάρχουσα βαρύτητα των κομματιών. Από το πολιτικό "μανιφέστο" του "Death of the Gods" έως το λογοτεχνικό μεγαλούργημα του Herman Hesse (Ο Λύκος της Στέπας) "Lain With the Wolf", καταλαβαίνουμε πως δεν είχαμε και δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό rock 'n' roll attitude.
Μουσικά τώρα, οι Primordial παραμένουν επίκαιροι, χωρίς να χάνουν την διαχρονική τους αισθητική που έχουν καθιερώσει από το "The Gathering Wilderness". Στιβαρές συνθέσεις, με έναν πλούτο κέλτικων μελωδιών και μια ατμόσφαιρα άκρως πολεμική-επαναστατική. Σε ορισμένα σημεία όπως τα "Gods Old Snake" και "The Black Hundred" παρατηρούμε ένα πισωγύρισμα σε εποχές "Spirit the Earth Aflame", που σε καμία περίπτωση δεν μας ενοχλεί.
Έχοντας αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια πως δεν είναι το συγκρότημα που αποζητά την δημοσιότητα, μετά από αυτή την κυκλοφορία φαντάζει αναπόφευκτη η άνοδος της αναγνωσιμότητας προς το πρόσωπό τους. Με τον "Redemption At The Puritans Hand" οι Primordial δρέπουν τους καρπούς τόσων χρόνων συνύπαρξης και ενεργούς παρουσίας και ταυτόχρονα κερδίζουν πανάξια την υποψηφιότητα για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς, κι ας έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσει στο τέλος της.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, για αυτό και δεν θα μπορούσε να ξεκινάει αυτός ο δίσκος με τίποτα κατώτερο ενός "The Golden Spiral" ή ενός "Empire Falls". Με το "No Grave Deep Enough" βουτάμε αμέσως στα βαθιά σκοτεινά νερά των Ιρλανδών. Το βάρος των συνθέσεων αγκιστρώνεται πάνω σου, σε βυθίζει. Ο πόνος και η οργή σε πνίγουν με το ίδιο τρόπο που σε πνίγει το παγωμένο αλμυρό νερό όπου άλλοτε τα "Coffin Ships" διέσχιζαν. Ο δίσκος ρέει βάναυσα μέσα σου, γεμίζοντάς σε με απόγνωση. Το να σταθείς σε τεχνική παιξίματος και σχολιασμό στο έντονα βαρύ μπάσο είναι κατά πολύ περιττό. Κάθε album των Primordial κατάφερνε και μιλούσε πιο βαθιά. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Η ιδιαίτερη μορφή που ακούσει στο όνομα Alan Averill μεταδίδει με την ξεχωριστή χροιά του όλα τα προαναφερθέντα συναισθήματα στο υποσυνείδητο του ακροατή. Σέρνει τις ψυχές μας επί ασπαλάθων. Δίκαιη ανταμοιβή για το προνόμιο της ακρόασης.
Ψάχνοντάς το λίγο πιο πολύ θα δούμε πως η ευρηματική παρουσία του Alan ξεχωρίζει, μιας και μέσα από τους στίχους και την ερμηνεία, προσδίδει την πρέπουσα σημασία στην ήδη υπάρχουσα βαρύτητα των κομματιών. Από το πολιτικό "μανιφέστο" του "Death of the Gods" έως το λογοτεχνικό μεγαλούργημα του Herman Hesse (Ο Λύκος της Στέπας) "Lain With the Wolf", καταλαβαίνουμε πως δεν είχαμε και δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό rock 'n' roll attitude.
Μουσικά τώρα, οι Primordial παραμένουν επίκαιροι, χωρίς να χάνουν την διαχρονική τους αισθητική που έχουν καθιερώσει από το "The Gathering Wilderness". Στιβαρές συνθέσεις, με έναν πλούτο κέλτικων μελωδιών και μια ατμόσφαιρα άκρως πολεμική-επαναστατική. Σε ορισμένα σημεία όπως τα "Gods Old Snake" και "The Black Hundred" παρατηρούμε ένα πισωγύρισμα σε εποχές "Spirit the Earth Aflame", που σε καμία περίπτωση δεν μας ενοχλεί.
Έχοντας αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια πως δεν είναι το συγκρότημα που αποζητά την δημοσιότητα, μετά από αυτή την κυκλοφορία φαντάζει αναπόφευκτη η άνοδος της αναγνωσιμότητας προς το πρόσωπό τους. Με τον "Redemption At The Puritans Hand" οι Primordial δρέπουν τους καρπούς τόσων χρόνων συνύπαρξης και ενεργούς παρουσίας και ταυτόχρονα κερδίζουν πανάξια την υποψηφιότητα για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς, κι ας έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσει στο τέλος της.
Νίκος Ζ.
www.primordialweb.com
www.myspace.com/primordialofficial
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου