ULVER @ Fuzz Club, Αθήνα - - 26/11/2011

Αν προσπαθούσε κάποιος να με πείσει για το χθεσινοβραδινό φιάσκο μετά την πρώτη εμπειρία στο προηγούμενό τους show, δεν είμαι πολύ σίγουρος πως θα κατάφερνε να μου περάσει ούτε στο μισό το πραγματικό μέγεθος της κατάστασης. Αυτό κυρίως γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν θα χωρούσε αρνητική εκδοχή ενός live των Ulver. Αυτού του τότε μεγαθήριου που μετά από χρόνια ύπαρξης και πολλών αψεγάδιαστων κυκλοφοριών αποφασίζει να σαρώσει συναυλιακές σκηνές και φεστιβάλ με τρομερή επιτυχία. Από που γίνεται να ξεκινήσω έτσι ώστε να μην δείχνω ξινός ή σπασμένος ή προμελετημένα πολέμιος τους; Από τη σύγκριση με το προηγούμενο τους show, μία από τις δυνατότερες και πιο συγκινητικές συναυλιακές μου εμπειρίες; Από το ότι έχοντας ένα κακό τελευταίο δίσκο στον οποίο βασιζόταν το setlist (δικαιολογημένα) και πλην ευρώ στο πορτοφόλι μου έσπασα και κατρακύλησα μέχρι το Fuzz; Από το ότι δεν έχω ηρεμήσει από χθες και νιώθω πως ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου κλείνει;

Το live ξεκίνησε στην ώρα του. Ο τεχνικός των Ulver ή ό,τι άλλο, προλογίζει τη μπάντα ευχαριστώντας μας για την παρουσία μας εκεί αυτούς τους δύσκολους καιρούς και λοιπά. Η εξάδα εμφανίζεται στη σκηνή και ξεκινούν με το February MMX. Μάλιστα. Ακούω, βλέπω τη μπάντα και τα projections (γενικά καλές επιλογές εδώ), και το κυριότερο, περιμένω να κυλήσουν τα 2 πρώτα λεπτά και να φτιάξει ο ήχος. Τελικά αλλάζω θέση, και ξανά άλλη μία φορά αργότερα σε μία ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης η οποία ήταν στάσιμη και με μαχαίρωνε σταδιακά και σταθερά. Ένα πράγμα που έχω μάθει είναι πως η μπάντα και μόνο η μπάντα ευθύνεται για τον ήχο της. Σημαντικότατοι παράμετροι όπως ο χώρος πάντα έχουν ρόλο, όμως την βασική ευθύνη την έχει η μπάντα. Εναρμονίζοντας αυτή την αλήθεια με το live εχθές αναφέρω ότι έχω ακούσει το Fuzz σε καλές και κακές στιγμές του για να έχω μέτρο σύγκρισης, και είδα και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό, τι έκαναν οι Ulver στο Gagarin με τον ήχο τους. Τέτοιο έλεγχο, συγκρότηση και ποιοτική σταθερότητα ακόμα και όταν άλλαζαν δυναμικές ή ύφος δεν τον έχω δει σε επαγγελματικές μπάντες που περφορμάρουν χρόνια. Όλες οι προσδοκίες μου, γεννημένες από την ανάμνηση εκείνη, αργόσβηναν όσο εξελισσόταν η συναυλία.

Τα drums ήταν απαράδεκτα δυνατά, τα πλήκτρα θαμμένα και οι δύο samplers πιθανά έπαιζαν Call Of Duty γιατί οι εντάσεις τους ήταν τόσο εντυπωσιακά χαμηλές που απλά δεν είχε σημασία. Όλα τα metal κατάλειπα του Roses επικροτούνταν και ενισχύονταν από τον ήχο του live και εγώ να κοιτάω κάτω, πάνω και θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου σκεπτόμενος πως διακωμωδείται η μουσική τους. Αν πιστεύουν για κάποιο λόγο πως ΑΥΤΟΣ ο ήχος βοηθούσε να αναδειχθούν τα όποια σημεία των κομματιών του Roses ή μπορούσε να ντύσει την ψιθυριστή ακρότητα και τον εκλεπτισμό του Perdition City ή τον συναισθηματισμό του Eos (μία καλή στιγμή στη συναυλία κυρίως γιατί δεν υπήρχαν drums) τότε κάτι δεν πάει καλά. Ο Garm γαμώ το Θεό να μιλάει, να προλογίζει κομμάτια, να είναι ψημένος performer και όχι εκείνος ο ταπεινός, συναισθηματικός και ήρεμος τύπος που είδα στο Gagarin. Οι Ulver να παίζουν το Porn Piece και να θέλω το αίμα να φύγει από τις αρτηρίες μου γιατί αυτό που ακούω ΔΕΝ είναι το Porn Piece, δεν με καθηλώνει, δεν με συγκινεί, δεν με αγχώνει ούτε με ανατριχιάζει, απλά είναι κάτι που θέλω να τελειώσει. Μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού οι καλές στιγμές με κυρίαρχη αυτή στην οποία καταλήγουν σε ένα κρεσέντο αποδόμησης του κομματιού που ξεκίνησε, δεν θυμάμαι ποιο, το προαναφερθέν Eos και το πέρασμα στο Blood Inside στο οποίο τα drums ταίριαζαν αρκετά μα ο Garm δεν είναι συγκεντρωμένος και σπάει η φωνή του. Τρία encores και στο τέλος μία διασκευή ενός rock κομματιού που ούτε ξέρω τι ήταν ούτε θέλω να το σκέφτομαι, όμως για να δώσω μία αίσθηση το συσχετίσαμε με ελαφρότητα, η οποία λειτούργησε ως μηχανισμός άμυνας έναντι του σοκ, με Ramones. Μοιραία συνειδητοποίηση ο ήχος ταίριαζε περισσότερο με αυτό το κομμάτι πάρα με τη μουσική τους. Το show τελειώνει και το αίσθημα της απόγνωσης μας τριγυρνάει ενώ η παρέα μου αναρωτιέται αν όλο αυτό που συνέβη ήταν ένα πραξικόπημα του ηχολήπτη.

Οι Ulver είναι μία μπάντα με πορεία και έμπρακτες αποδείξεις για την ποιότητά τους οι οποία μου δένει τα χέρια όταν σκέφτομαι να τους επιτρέψω κάποια λάθη. Μία τέτοια ανάμνηση θα με απενοχοποιεί συναισθηματικά όταν με τα πιθανά επόμενά τους θα προσπερνώ αναγνωρίζοντας πως ήρθε η ώρα να τους αφήσω πίσω μου. Και όχι δεν θα σταματήσω να είμαι επιπλέον αυστηρός στον κόσμο της μαζικότητας, της ξεφτιλισμένης μουσικής βιομηχανίας και οπαδικής αντιμετώπισης της μουσικής, ιδιαίτερα σε μπάντες που απέδειξαν στο χρόνο και με την πορεία τους πως είχαν να δώσουν πράγματα, να ανοίξουν δρόμους και να πλάσουν συνειδήσεις ή έστω σε προσωπικό επίπεδο να μου διευρύνουν τους μουσικούς ορίζοντες, να κρατάνε συντροφιά και να με ηρεμούν ή συνεφέρουν όταν το είχα ανάγκη.

Γιώργος Κ.