Συνέντευξη: TERRORDROME

Τον Σάκη από Terrordrome (αυτόν τον ψυχασθενή που τον ακούς να κατεβάζει 32 κλίμακες το δευτερόλεπτο και παράλληλα τον βλέπεις να χτυπιέται λες και έχει επιληψία) τον ξέρω χρόνια, επειδή όμως μένουμε σε τελείως διαφορετικά μέρη, δε μιλάμε συχνά. Όταν το κάνουμε όμως, τα πράγματα δε θέλουν και πολύ για να αρχίσουν να ξεφεύγουν! Μετά από άπειρα γέλια, 3,5 ώρες στο chat room, και μεταξύ “off the record” συζητήσεων, μας τροφοδότησε με μπόλικα νέα για τους Terrordrome και όχι μόνο. Πάμε λοιπόν!

HARMS WAY (US) – Isolation (2011)

Ποτέ μέχρι σήμερα, γαμώ την κοινωνία μου, δεν έμοιαζε τόσο απειλητικό το straightedge. Μπορεί να αρκούσε μια live φωτογραφία του τραγουδιστή της μπάντας, κυρίου Judge Hammers (νιώθετε;...), για να σας πείσει ότι, όταν αυτά τα παλικάρια, τα οποία τυπώνουν στα t-shirts τους την ατάκα "Drinking alcohol is NOT ok" , βρίσκονται επί σκηνής, ίσως να πρέπει να το ξανασκεφτείτε πριν παραγγείλετε εκείνη τη μπύρα. Είστε έξυπνα παιδιά και δεν ψαρώνετε με τέτοια, το ξέρω, από την άλλη όμως οι Harms Way δεν χρειάζονται τη σωματική επαφή για να σας σπάσουν τα μούτρα.

Εκεί που νόμιζα ότι η μουσική τους είχε φτάσει στο απόγειο του τραμπουκισμού με το περσινό εφτάρι "No Gods, No Masters", οι Harms Way ξεκίνησαν πιο εντατικό γυμναστήριο, έφαγαν περισσότερο tofu, άκουσαν μανιωδώς death metal και σαν αποτέλεσμα, ηχογράφησαν οχτώ παιάνες για τον ξυλοδαρμό, για τη μιζέρια, για το απόλυτο τίποτα. Παρά το ότι αυτή η μουσική τους, σε συνδυασμό με τους στίχους, εκπέμπει έναν ισχυρό μηδενισμό, που λογικά θα προέτρεπε τον ακροατή να χωθεί σε κάποιο τάφο, το κυρίαρχο, σχεδόν βασανιστικό, αίσθημα που προκαλεί, είναι η ανάγκη να δολοφονήσεις άλλους ανθρώπους με γροθιές, ή τουλάχιστον με μαχαίρι. Να γίνεις ο κακός. Είναι άσχημο, μα φαίνεται ότι αυτό το καύσιμο το χρειάζεται αρκετός κόσμος, αν κρίνουμε από αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα των Kickback, των Pulling Teeth, των Ringworm κλπ. Οι Harms Way ξεφεύγουν πλέον από το να παίζουν soundtracks για moshing, νόθευσαν τη φάση με σήψη και απογοήτευση, οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν, παρά το φαινομενικό "ανεγκέφαλό" τους κατά την πρώτη επαφή, στηρίζουν αυτή την άποψη. Τα φωνητικά του Judge Hammers, δεν ξέρω ακριβώς σε ποιών ορμονών την έκκριση οδηγούν, πάντως έχουν κάτι από ζωικό κάλεσμα σε ένα αρχέγονο ένστικτο βίας που υπάρχει μέσα σ' όλους μας, και που για χάρη αυτού του γελοίου πολιτισμού καταπιέσαμε και θάψαμε. Τέλος, το "Scrambled", που ανοίγει το δίσκο, είναι ένα απ' τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα φέτος.

Να τη φοβάστε αυτή τη μπάντα.

http://www.myspace.com/harmsxway

Βαγγέλης Ε.

SMOHALLA (Fra) - Resilience (2011)

Η ομιχλώδης παρουσία του avant-garde στο black metal γίνεται προσιτή, μιας και η πολύχρονη τριβή των ευγενέστερων φορέων της κοινοποιεί τα μυστικά της. Με επιλεκτική αναφορά σε σχήματα που εξυπηρετούν το κείμενο επισημαίνω την πορεία των Ulver, τις γωνίες που άμβλυναν οι DHG, και τους θεατρινισμούς των Arcturus. Ταυτόχρονα οι Emperor και οι Blut Aus Nord είναι απαραίτητοι για μια ολοκληρωμένη εικόνα της παλινδρόμησης του δίσκου. Που τοποθετούνται οι Smohalla σε αυτό το χάρτη; Πριν αποφασίσω, είδα πως οι ίδιοι προτιμούν την ρετσινιά του post black, με συνέπεια και χρονολογική και ως προς τις συγκρίσεις αυτής με όσα την προκαλούν.

Οι Smohalla δεν παύουν να μου φέρνουν στο μυαλό είτε τους προπάτορές τους, είτε τους συνδυασμούς που γεννούν οι αναδεύσεις τους. Τινάζομαι από τους ρυθμούς των (εκφυλισμένη λέξη πλέον) πειραματικών Ulver και τις συμφωνικές Emperor αναφορές σε μία Arcturus προπαγάνδα. Τεχνικά, η προσοχή που δείχνουν στις απαιτήσεις των επιρροών είναι αρτιότατη, όμως το βάρος που δείχνουν σε αυτές τους στερεί την προσωπική διαφοροποίηση, με αποτέλεσμα στην πάλη της νοσταλγίας και του κορεσμού νικητής να αναδεικνύεται ο δεύτερος. Συνδυαστικά με την εικονογράφηση (εδώ τοποθετούμε τους Blut Aus Nord) σφαιρικά ο δίσκος αντανακλά αναφορές. Σαφώς θα αναγνωρίσω πως δεν κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους και πως παρουσιάζεται συνθετική ωριμότητα, όμως στις αυξημένες απαιτήσεις της μαζικότητας, το Resilience δεν καταφέρνει να διαπρέψει. Θα τους περιμένω στη γωνία με την ελπίδα πως ο δεύτερος δίσκος τους θα προσφέρει όσα η τεχνική τους προϊδεάζει.

Δύναται πλέον να στεκόμαστε ένα στάδιο πριν την εμφάνιση ενός κύματος υπερπληθυσμού και εμφανίζεται η ανάγκη ξεδιαλύνσης τυποποιημένων "νεοavant-garde" σαχλοτήτων από μπάντες με δυνατότητες ή δισκογραφική παρουσία. Σε εγρήγορση.

Γιώργος Κ.

http://smohalla.free.fr

CONDEMNED (US) – Realms of the Ungodly (2011)

Η Unique Leader σε γενικές γραμμές δεν αστειεύεται, πρόκειται για ταγμένο brutal death label με μπόλικες υπερδισκάρες και μπαντάρες στο σακί της: αρχικές κυκλοφορίες των Disgorge, Deeds of Flesh, Psychroptic, Pyrexia, είναι απλά must, αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν ακούσαμε σκληροτράχηλους Unmerciful, Internal Suffering, Inveracity και κάπου χάσαμε τα δόντια μας. Εν ολίγοις οι τύποι είναι επιλεκτικοί, σωστοί και όταν προωθούν νέα κυκλοφορία, εγώ τουλάχιστον είμαι πρόθυμος να τσεκάρω.

Κάπως έτσι αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στους Condemned, οι οποίοι με το “Desecrate the Vile” του 2007 δε μου είχαν κάνει καμία εντύπωση. Ο ξύλινος ήχος και τα απαράδεκτα ουι-ουι-μπρι-μπριιιι κατευθείαν απ' τη λεκάνη του καμπινέ δε μου είχαν φανεί και πολύ δελεαστικά! Περασμένα ξεχασμένα όμως, γιατί η μπάντα άλλαξε πορεία. Το “Realms of the Ungodly” αφήνει πίσω του το “gore χωρίς όρια” του παρελθόντος και ανοίγει νέους δρόμους, πιο ανήλιαγους και μοχθηρούς.

Τα νέα κομμάτια ακούγονται πολύ πιο ψαγμένα ως προς την ενορχήστρωση, με πολλαπλά layers κιθάρας να γεμίζουν τα ηχεία, είτε μιλάμε για μπουκωμένα περάσματα είτε για ανοίγματα με ξύσιμο και συγχορδίες. Τα leads είναι περιορισμένα, απ' την άλλη όμως η δομή έχει εμπλουτιστεί με φοβερά αργόσυρτα μέρη, λασπώδη και βρωμερά, που είναι και το clue αυτού του δίσκου.
Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με ένα καταιγιστικό drumming, που “χρωματίζει” ανάλογα τα riffs και με guttural φωνητικά, που αυτή τη φορά έχουν σαφώς πιο κατάλληλη παραγωγή και αν μη τη άλλο μπορείς να καταλάβεις ότι αρθρώνουν πραγματικούς στίχους. Μιλώντας για στίχους, η νέα θεματολογία περί αρχέγονων δοξασιών/τελετουργικών και όλα τα σχετικά, κολλάει γάντι με το νέο πρόσωπο του συγκροτήματος και μπορώ να πω ότι μια ανάγνωση των τίτλων σε συνδυασμό με το ατμοσφαιρικό εξώφυλλο σε βάζουν κατευθείαν στο κλίμα.

Στο σύνολό του κτηνώδες και μοχθηρό, το “Realms of the Ungodly” έρχεται να βάλει πολλά πράγματα στη θέση τους, σχετικά με το πως πρέπει να ακούγεται ένας αληθινός brutal death metal δίσκος. Οι πύλες είναι ανοιχτές, μπουκάρουμε τώρα!

Γεράσιμος Β.

http://www.myspace.com/condemnedmetal
http://www.uniqueleader.com/

TOXIC HOLOCAUST (US) - Conjure and Command (2011)

To ''An Overdose of Death....'' του '08 είναι το καλύτερο μέχρι τότε album των Τoxic Holocaust. Nτάξει, πριν αρχίσετε να κράζετε οι evil retro-thrashers που παρακολουθείτε το zine, μπορώ να πω πως ακόμα κι εμένα, που δεν μ'αρέσει όταν μια μπάντα καθαρίζει τον ήχο της, προσλαμβάνει γραφίστα για το εξώφυλλο, πάει στην Relapse κτλ εδώ τα δεδομένα αλλάζουν. Οταν ο Joel Grind (σαν να λέμε Μάκης Μυαλοπολτίδης) φέρνει τον drummer των Zeke, καθώς και τον Jack Endino (ε; ) στην παραγωγή, βγάζοντας ένα album-ακι που ακούγεται σαν τους Onslaught του "Power From Hell" να γαμούν τους πρώιμους Sodom & Celtic Frost, τότε έχουμε cause for celebration. Τώρα θα μου πει κανείς, νοείται τέτοιο πράγμα με ''καλή'' παραγωγή; Ναι ρε φλώροι, ο τύπος είναι true, είναι σαν να χει βγει απο βιντεοκασέτα των '80s με τίτλο ''Ο σατανάς στην ντισκοτέκ''. Άτομο δηλάδη που πήγε και κυκλοφόρησε δίσκο με τον Barbatos, τι ψάχνετε τώρα; Και να που λίγα χρόνια μετά βαρέθηκε να παίζει τα μισά όργανα και κάνει τους Toxic Holocaust κανονική μπάντα και βγάζει νέο δίσκο που φέρει τίτλο "Conjure and Command". Γαμάει ή θα πέσουν σκατά στα κεφάλια μας;

Το θέμα με τους Toxic Holocaust είναι πως ενώ έχουμε ακούσει περίπου πεντακόσιες φορές τα ίδια riff με μικροπαραλλαγές, καταφέρνουν να σου βγάλουν μια ωραία obscuro-γηπεδίλα που λείπει αρκετά απ'το αναβιωτικό thrash κίνημα. Γιατί κακά τα ψέμματα ο μέσος thrasher σήμερα αν θέλει εναλλακτικές για κάθε τι Bay Area, θα βρει. Τι κάνεις όμως όταν προσκυνάς το πρώτο Bathory; Μάλλον τον πίνεις. Εντάξει δεν λέω πως έβγαλαν κάτι παρεμφερές αλλά κινούνται μάλλον σε πιο συγγεννικούς με αυτό, δρόμους πάρα με το μέσο crossover/thrash album που θα βγει σήμερα. Και το καταφέρνουν χώνοντας μέσα γενναίες δόσεις crust καθώς και μια τζούρα από (πολύ πολύ) πρώιμη μαυρομεταλλική ριφφολογία. Eντωμεταξύ πηγαίνετε ακούστε το "Splatter Punx on Acid" των Black Uniforms (δείτε και τα μαλλιά τους εφόσον το κάνετε) και πείτε μου αν δεν βρείτε κοινά σημεία στο γενικότερο χυμαδιό. Οι Toxic Holocaust έχουν υιοθετήσει αυτήν ακριβώς την χρυσή τομή του πρώιμου ακραίου ήχου, μια μεγάλη αλλαξοκωλιά punk & metal. Kάτι σαν τους Repulsion ρε παιδί μου αλλά χωρίς τα blastbeats (τι λέω τώρα) και με σεβαστές δόσεις ΣΑΤΑΝΑ. Τέσπα τι έλεγα, α ναι, για το νέο album. Εδώ τα πράγματα έχουν πέσει λιγάκι στον τομέα ''λύσσα κακιά, ψόφος'' και τολμώ να πω πως υπάρχει μια έντονη heavymetal-ική αύρα μαζί με μια προσπάθεια για περαιτέρω ποικιλομορφία. Νιώθω πως το νέο υλικό είναι πιο ''τεχνικό'' (όχι δεν πάνε να παίξουν σαν Vektor, μην τρομάζετε) και έχει πέσει λίγο μεγαλύτερη δουλειά στα τραγούδια απ'ότι παλιότερα. Και εντάξει όποιος πήρε χαμπάρι τι name dropping έπεσε για να περιγράψουμε τι παίζουν θα γνωρίζει πως οι λέξεις ''τεχνική'' & ''κιθαριστική δουλειά'' είναι απόλυτοι εχθροί, απλά για να κάτσεις να εξηγείς τις μικροδιαφορές από δίσκο σε δίσκο για τούτους εδώ, τις βάζεις σε εισαγωγικά και όποιος πιάσει το vibe, το έπιασε. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν κάποιοι κράχτες ("Nowhere to Run Revelations", "Judgment Awaits You", "Sound the Charge|) και κάποια τίμια αλλά υποδεέστερα τραγούδια (δείτε ότι ανέφερα και αφαιρέστε αυτά που θα αναφέρω). Το album αυτήν την φορά αναπνέει συγκριτικά με τα προηγούμενα και αυτό διότι στις στρατηγικές θέσεις 4,6,8 έχουμε πέσιμο των τόνων και γενικά βάλτος. Εμένα αυτό το πράγμα δεν μου αρέσει με την εξαίρεση του "Red Winter" που είναι ένα πολεμικό μεταλλικό crust αριστούργημα. Δηλαδή το "I Am Disease" είναι βαρετό doom metal (ωχ ωχ) και το "The Liars Are Burning" black'n'roll της καραπουτσακλάρας. Δεν έχω ιδέα γιατί πέσανε τα αισθητικά κριτήρια σ'αυτά εδώ όταν όλο το υπόλοιπο υλικό απλά σκοτώνει, αλλά έτσι είναι. Δεν γαμείς...

Λοιπόν το "Conjure..." μπορεί να μην έφτασε το προηγούμενο, αλλά είναι ότι καλύτερο μετά απ'αυτό και μοιάζει για λογικό βήμα. Είναι ένας ημι-σημαντικός δίσκος για το σημερινό thrash με την σαβούρα που ξανάρχισε να μαζεύεται και μακάρι να βρει κανέναν άξιο μιμητή για να ξελασπώσει λίγο η φάση. Φέρτε τους για live.

Κώστας Χ.

http://www.myspace.com/toxicholocaust
http://www.relapse.com/

NOIZGROUND RADIO PARTY @ Camelot Club (Αθήνα) - - 2/12/2011

Μερικοί μας είπατε ψωνάρες, σας αγνοήσαμε. Κάποιοι μας επιτεθήκατε, αλλά δεν σας φοβόμαστε. Οι υπόλοιποι θα θέλατε να μας δείτε κρεμασμένους κάπου στην πλατεία Βάθης, αλλά δεν τολμάτε… Γιατί είμαστε τα βρωμόσκυλα του Projekt Fishtank… και απόψε πάμε party.

Συνέντευξη: TARDIVE DYSKINESIA

Μπορεί οι μισοί από μας να μην ξέρουμε τη διαφορά ανάμεσα στα 7/8 και τα 3/4, αλλά εδώ και πέντε-έξι χρόνια όποτε σκάμε σε live των Tardive Dyskinesia κουνάμε το κεφάλι μας στον ρυθμό τους and we just don't care. Δύο χρόνια μετά το δυνατό “The Sea Of See Through Skins”, ψυχανεμιστήκαμε τα τελειώματα του επερχόμενου τρίτου τους δίσκου και τους ζητάμε και τον λογαριασμό. Δείτε τι μας είπαν...