Ποτέ μέχρι σήμερα, γαμώ την κοινωνία μου, δεν έμοιαζε τόσο απειλητικό το
straightedge. Μπορεί να αρκούσε μια live φωτογραφία του τραγουδιστή της
μπάντας, κυρίου Judge Hammers (νιώθετε;...), για να σας πείσει ότι,
όταν αυτά τα παλικάρια, τα οποία τυπώνουν στα t-shirts τους την ατάκα
"Drinking alcohol is NOT ok" , βρίσκονται επί σκηνής, ίσως να πρέπει να
το ξανασκεφτείτε πριν παραγγείλετε εκείνη τη μπύρα. Είστε έξυπνα παιδιά
και δεν ψαρώνετε με τέτοια, το ξέρω, από την άλλη όμως οι Harms Way δεν χρειάζονται τη σωματική επαφή για να σας σπάσουν τα μούτρα.
Εκεί που νόμιζα ότι η μουσική τους είχε φτάσει στο απόγειο του τραμπουκισμού με το περσινό εφτάρι "No Gods, No Masters", οι Harms Way ξεκίνησαν πιο εντατικό γυμναστήριο, έφαγαν περισσότερο tofu, άκουσαν μανιωδώς death metal και σαν αποτέλεσμα, ηχογράφησαν οχτώ παιάνες για τον ξυλοδαρμό, για τη μιζέρια, για το απόλυτο τίποτα. Παρά το ότι αυτή η μουσική τους, σε συνδυασμό με τους στίχους, εκπέμπει έναν ισχυρό μηδενισμό, που λογικά θα προέτρεπε τον ακροατή να χωθεί σε κάποιο τάφο, το κυρίαρχο, σχεδόν βασανιστικό, αίσθημα που προκαλεί, είναι η ανάγκη να δολοφονήσεις άλλους ανθρώπους με γροθιές, ή τουλάχιστον με μαχαίρι. Να γίνεις ο κακός. Είναι άσχημο, μα φαίνεται ότι αυτό το καύσιμο το χρειάζεται αρκετός κόσμος, αν κρίνουμε από αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα των Kickback, των Pulling Teeth, των Ringworm κλπ. Οι Harms Way ξεφεύγουν πλέον από το να παίζουν soundtracks για moshing, νόθευσαν τη φάση με σήψη και απογοήτευση, οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν, παρά το φαινομενικό "ανεγκέφαλό" τους κατά την πρώτη επαφή, στηρίζουν αυτή την άποψη. Τα φωνητικά του Judge Hammers, δεν ξέρω ακριβώς σε ποιών ορμονών την έκκριση οδηγούν, πάντως έχουν κάτι από ζωικό κάλεσμα σε ένα αρχέγονο ένστικτο βίας που υπάρχει μέσα σ' όλους μας, και που για χάρη αυτού του γελοίου πολιτισμού καταπιέσαμε και θάψαμε. Τέλος, το "Scrambled", που ανοίγει το δίσκο, είναι ένα απ' τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα φέτος.
Να τη φοβάστε αυτή τη μπάντα.
http://www.myspace.com/harmsxway
Βαγγέλης Ε.
Εκεί που νόμιζα ότι η μουσική τους είχε φτάσει στο απόγειο του τραμπουκισμού με το περσινό εφτάρι "No Gods, No Masters", οι Harms Way ξεκίνησαν πιο εντατικό γυμναστήριο, έφαγαν περισσότερο tofu, άκουσαν μανιωδώς death metal και σαν αποτέλεσμα, ηχογράφησαν οχτώ παιάνες για τον ξυλοδαρμό, για τη μιζέρια, για το απόλυτο τίποτα. Παρά το ότι αυτή η μουσική τους, σε συνδυασμό με τους στίχους, εκπέμπει έναν ισχυρό μηδενισμό, που λογικά θα προέτρεπε τον ακροατή να χωθεί σε κάποιο τάφο, το κυρίαρχο, σχεδόν βασανιστικό, αίσθημα που προκαλεί, είναι η ανάγκη να δολοφονήσεις άλλους ανθρώπους με γροθιές, ή τουλάχιστον με μαχαίρι. Να γίνεις ο κακός. Είναι άσχημο, μα φαίνεται ότι αυτό το καύσιμο το χρειάζεται αρκετός κόσμος, αν κρίνουμε από αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα των Kickback, των Pulling Teeth, των Ringworm κλπ. Οι Harms Way ξεφεύγουν πλέον από το να παίζουν soundtracks για moshing, νόθευσαν τη φάση με σήψη και απογοήτευση, οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν, παρά το φαινομενικό "ανεγκέφαλό" τους κατά την πρώτη επαφή, στηρίζουν αυτή την άποψη. Τα φωνητικά του Judge Hammers, δεν ξέρω ακριβώς σε ποιών ορμονών την έκκριση οδηγούν, πάντως έχουν κάτι από ζωικό κάλεσμα σε ένα αρχέγονο ένστικτο βίας που υπάρχει μέσα σ' όλους μας, και που για χάρη αυτού του γελοίου πολιτισμού καταπιέσαμε και θάψαμε. Τέλος, το "Scrambled", που ανοίγει το δίσκο, είναι ένα απ' τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα φέτος.
Να τη φοβάστε αυτή τη μπάντα.
http://www.myspace.com/harmsxway
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου