To ''An Overdose of Death....'' του '08 είναι το καλύτερο μέχρι τότε
album των Τoxic Holocaust. Nτάξει, πριν αρχίσετε να κράζετε οι evil
retro-thrashers που παρακολουθείτε το zine, μπορώ να πω πως ακόμα κι
εμένα, που δεν μ'αρέσει όταν μια μπάντα καθαρίζει τον ήχο της,
προσλαμβάνει γραφίστα για το εξώφυλλο, πάει στην Relapse κτλ εδώ τα
δεδομένα αλλάζουν. Οταν ο Joel Grind (σαν να λέμε Μάκης Μυαλοπολτίδης)
φέρνει τον drummer των Zeke, καθώς και τον Jack Endino (ε; ) στην παραγωγή, βγάζοντας ένα album-ακι που ακούγεται σαν τους Onslaught του "Power From Hell" να γαμούν τους πρώιμους Sodom & Celtic Frost,
τότε έχουμε cause for celebration. Τώρα θα μου πει κανείς, νοείται
τέτοιο πράγμα με ''καλή'' παραγωγή; Ναι ρε φλώροι, ο τύπος είναι true,
είναι σαν να χει βγει απο βιντεοκασέτα των '80s με τίτλο ''Ο σατανάς
στην ντισκοτέκ''. Άτομο δηλάδη που πήγε και κυκλοφόρησε δίσκο με τον
Barbatos, τι ψάχνετε τώρα; Και να που λίγα χρόνια μετά βαρέθηκε να
παίζει τα μισά όργανα και κάνει τους Toxic Holocaust κανονική μπάντα και βγάζει νέο δίσκο που φέρει τίτλο "Conjure and Command". Γαμάει ή θα πέσουν σκατά στα κεφάλια μας;
Το θέμα με τους Toxic Holocaust είναι πως ενώ έχουμε ακούσει περίπου πεντακόσιες φορές τα ίδια riff με μικροπαραλλαγές, καταφέρνουν να σου βγάλουν μια ωραία obscuro-γηπεδίλα που λείπει αρκετά απ'το αναβιωτικό thrash κίνημα. Γιατί κακά τα ψέμματα ο μέσος thrasher σήμερα αν θέλει εναλλακτικές για κάθε τι Bay Area, θα βρει. Τι κάνεις όμως όταν προσκυνάς το πρώτο Bathory; Μάλλον τον πίνεις. Εντάξει δεν λέω πως έβγαλαν κάτι παρεμφερές αλλά κινούνται μάλλον σε πιο συγγεννικούς με αυτό, δρόμους πάρα με το μέσο crossover/thrash album που θα βγει σήμερα. Και το καταφέρνουν χώνοντας μέσα γενναίες δόσεις crust καθώς και μια τζούρα από (πολύ πολύ) πρώιμη μαυρομεταλλική ριφφολογία. Eντωμεταξύ πηγαίνετε ακούστε το "Splatter Punx on Acid" των Black Uniforms (δείτε και τα μαλλιά τους εφόσον το κάνετε) και πείτε μου αν δεν βρείτε κοινά σημεία στο γενικότερο χυμαδιό. Οι Toxic Holocaust έχουν υιοθετήσει αυτήν ακριβώς την χρυσή τομή του πρώιμου ακραίου ήχου, μια μεγάλη αλλαξοκωλιά punk & metal. Kάτι σαν τους Repulsion ρε παιδί μου αλλά χωρίς τα blastbeats (τι λέω τώρα) και με σεβαστές δόσεις ΣΑΤΑΝΑ. Τέσπα τι έλεγα, α ναι, για το νέο album. Εδώ τα πράγματα έχουν πέσει λιγάκι στον τομέα ''λύσσα κακιά, ψόφος'' και τολμώ να πω πως υπάρχει μια έντονη heavymetal-ική αύρα μαζί με μια προσπάθεια για περαιτέρω ποικιλομορφία. Νιώθω πως το νέο υλικό είναι πιο ''τεχνικό'' (όχι δεν πάνε να παίξουν σαν Vektor, μην τρομάζετε) και έχει πέσει λίγο μεγαλύτερη δουλειά στα τραγούδια απ'ότι παλιότερα. Και εντάξει όποιος πήρε χαμπάρι τι name dropping έπεσε για να περιγράψουμε τι παίζουν θα γνωρίζει πως οι λέξεις ''τεχνική'' & ''κιθαριστική δουλειά'' είναι απόλυτοι εχθροί, απλά για να κάτσεις να εξηγείς τις μικροδιαφορές από δίσκο σε δίσκο για τούτους εδώ, τις βάζεις σε εισαγωγικά και όποιος πιάσει το vibe, το έπιασε. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν κάποιοι κράχτες ("Nowhere to Run Revelations", "Judgment Awaits You", "Sound the Charge|) και κάποια τίμια αλλά υποδεέστερα τραγούδια (δείτε ότι ανέφερα και αφαιρέστε αυτά που θα αναφέρω). Το album αυτήν την φορά αναπνέει συγκριτικά με τα προηγούμενα και αυτό διότι στις στρατηγικές θέσεις 4,6,8 έχουμε πέσιμο των τόνων και γενικά βάλτος. Εμένα αυτό το πράγμα δεν μου αρέσει με την εξαίρεση του "Red Winter" που είναι ένα πολεμικό μεταλλικό crust αριστούργημα. Δηλαδή το "I Am Disease" είναι βαρετό doom metal (ωχ ωχ) και το "The Liars Are Burning" black'n'roll της καραπουτσακλάρας. Δεν έχω ιδέα γιατί πέσανε τα αισθητικά κριτήρια σ'αυτά εδώ όταν όλο το υπόλοιπο υλικό απλά σκοτώνει, αλλά έτσι είναι. Δεν γαμείς...
Λοιπόν το "Conjure..." μπορεί να μην έφτασε το προηγούμενο, αλλά είναι ότι καλύτερο μετά απ'αυτό και μοιάζει για λογικό βήμα. Είναι ένας ημι-σημαντικός δίσκος για το σημερινό thrash με την σαβούρα που ξανάρχισε να μαζεύεται και μακάρι να βρει κανέναν άξιο μιμητή για να ξελασπώσει λίγο η φάση. Φέρτε τους για live.
Κώστας Χ.
http://www.myspace.com/toxicholocaust
http://www.relapse.com/
Το θέμα με τους Toxic Holocaust είναι πως ενώ έχουμε ακούσει περίπου πεντακόσιες φορές τα ίδια riff με μικροπαραλλαγές, καταφέρνουν να σου βγάλουν μια ωραία obscuro-γηπεδίλα που λείπει αρκετά απ'το αναβιωτικό thrash κίνημα. Γιατί κακά τα ψέμματα ο μέσος thrasher σήμερα αν θέλει εναλλακτικές για κάθε τι Bay Area, θα βρει. Τι κάνεις όμως όταν προσκυνάς το πρώτο Bathory; Μάλλον τον πίνεις. Εντάξει δεν λέω πως έβγαλαν κάτι παρεμφερές αλλά κινούνται μάλλον σε πιο συγγεννικούς με αυτό, δρόμους πάρα με το μέσο crossover/thrash album που θα βγει σήμερα. Και το καταφέρνουν χώνοντας μέσα γενναίες δόσεις crust καθώς και μια τζούρα από (πολύ πολύ) πρώιμη μαυρομεταλλική ριφφολογία. Eντωμεταξύ πηγαίνετε ακούστε το "Splatter Punx on Acid" των Black Uniforms (δείτε και τα μαλλιά τους εφόσον το κάνετε) και πείτε μου αν δεν βρείτε κοινά σημεία στο γενικότερο χυμαδιό. Οι Toxic Holocaust έχουν υιοθετήσει αυτήν ακριβώς την χρυσή τομή του πρώιμου ακραίου ήχου, μια μεγάλη αλλαξοκωλιά punk & metal. Kάτι σαν τους Repulsion ρε παιδί μου αλλά χωρίς τα blastbeats (τι λέω τώρα) και με σεβαστές δόσεις ΣΑΤΑΝΑ. Τέσπα τι έλεγα, α ναι, για το νέο album. Εδώ τα πράγματα έχουν πέσει λιγάκι στον τομέα ''λύσσα κακιά, ψόφος'' και τολμώ να πω πως υπάρχει μια έντονη heavymetal-ική αύρα μαζί με μια προσπάθεια για περαιτέρω ποικιλομορφία. Νιώθω πως το νέο υλικό είναι πιο ''τεχνικό'' (όχι δεν πάνε να παίξουν σαν Vektor, μην τρομάζετε) και έχει πέσει λίγο μεγαλύτερη δουλειά στα τραγούδια απ'ότι παλιότερα. Και εντάξει όποιος πήρε χαμπάρι τι name dropping έπεσε για να περιγράψουμε τι παίζουν θα γνωρίζει πως οι λέξεις ''τεχνική'' & ''κιθαριστική δουλειά'' είναι απόλυτοι εχθροί, απλά για να κάτσεις να εξηγείς τις μικροδιαφορές από δίσκο σε δίσκο για τούτους εδώ, τις βάζεις σε εισαγωγικά και όποιος πιάσει το vibe, το έπιασε. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν κάποιοι κράχτες ("Nowhere to Run Revelations", "Judgment Awaits You", "Sound the Charge|) και κάποια τίμια αλλά υποδεέστερα τραγούδια (δείτε ότι ανέφερα και αφαιρέστε αυτά που θα αναφέρω). Το album αυτήν την φορά αναπνέει συγκριτικά με τα προηγούμενα και αυτό διότι στις στρατηγικές θέσεις 4,6,8 έχουμε πέσιμο των τόνων και γενικά βάλτος. Εμένα αυτό το πράγμα δεν μου αρέσει με την εξαίρεση του "Red Winter" που είναι ένα πολεμικό μεταλλικό crust αριστούργημα. Δηλαδή το "I Am Disease" είναι βαρετό doom metal (ωχ ωχ) και το "The Liars Are Burning" black'n'roll της καραπουτσακλάρας. Δεν έχω ιδέα γιατί πέσανε τα αισθητικά κριτήρια σ'αυτά εδώ όταν όλο το υπόλοιπο υλικό απλά σκοτώνει, αλλά έτσι είναι. Δεν γαμείς...
Λοιπόν το "Conjure..." μπορεί να μην έφτασε το προηγούμενο, αλλά είναι ότι καλύτερο μετά απ'αυτό και μοιάζει για λογικό βήμα. Είναι ένας ημι-σημαντικός δίσκος για το σημερινό thrash με την σαβούρα που ξανάρχισε να μαζεύεται και μακάρι να βρει κανέναν άξιο μιμητή για να ξελασπώσει λίγο η φάση. Φέρτε τους για live.
Κώστας Χ.
http://www.myspace.com/toxicholocaust
http://www.relapse.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου