Βία στη βία του Hellfest (crust punk live στο Μεταξουργείο) - - 22/06/12

… ή αλλιώς "Άντε γαμήσου Hellfest" ή "Στ' αρχίδια μας στην τελική ρε" ή τελοσπάντων "Πώς φτιάχνεις crust punk live σε τρία απλά βήματα". Βήμα ένα, παίρνεις τηλέφωνο τις μπάντες, βήμα δύο, νοικιάζεις εξοπλισμό, βήμα τρία, τα βάζεις σε ένα μπολ και έτοιμο το live. 

Συνέντευξη: My Turn

Ο χρόνος κυλάει και οι εποχές αλλάζουν! Ο περήφανος ελληνικός λαός ψηφίζει πλέον συνειδητά υπέρ της οικονομικής δολοφονίας του, οι Manowar βγάζουν dubstep δίσκο (προσέξτε το μπάσο δεν κάνω πλάκα), η ελληνική hardcore σκηνή μπορεί επιτέλους να ορθώσει ανάστημα και οι συνεντεύξεις γίνονται πλέον άνετα, απλά και γρήγορα μέσω facebook! Οι Αποστόλης και Νίκος των My Turn και το Project Fishtank, στα προεόρτια της κυκλοφορίας του "Athens" καθώς και της πρώτης τους ευρωπαϊκής περιοδείας, χέζουν τα exit polls και συζητούν για όλα όσα θέλατε να μάθετε για τους My Turn, το hardcore, το straight edge και για όλη τη γαμημένη κοινωνία μα ντρεπόσασταν να ρωτήσετε.

WHITE LUNG (Can) - Sorry (2012)

Ρε πούστη μου τι πράγμα είναι αυτό. Πάτησαν με χαρακτηριστική άνεση τον πρώτο δίσκο αυτοί, το έχουμε χάσει τελείως. Σαν να μην έφτανε που εκείνο το ''It’s the Evil'' του 2010 ήταν τελειότητα ή πως το split me Nu Sensae έκανε την μια πλευρά να ακούγεται περιττή, το "Sorry" του 2012 θα έπρεπε να λέγεται Sorry alla kala sas gamame (ξαφνική δροσιά!). Τέλος πάντων, συνεχίζουμε.

Όποιος θυμάται εκείνο το ευφάνταστο review του υποφαινόμενου, θα θυμάται επίσης πως είχα φάει σκατά με τον εντελώς ψυχάκια κιθαρίστα που παίζει, παίζει, παίζει και δεν χορταίνεις να τον ακούς. Σκεφτείτε ένα σετ χεριών που παίρνει στοιχεία από Thurston Moore, Greg Sage, Μπάμπη Παπαδόπουλο (Tρύπες zomg) και αξιοποιείται για να παίζει παραλλαγές δίσκων των Ηot Snakes. Ο τύπος είναι ακόμη μια φορά το highlight του δίσκου και όποιος θέλει να ακούσει πόσο τέλεια είναι η κιθαριστική πρόταση όλων των ξώγαμων του punk (ειδικότερα του post-punk) μπορεί να αρχίσει την μελέτη από εδώ.

Δίχως να θέλω να αδικήσω κάποιον, μακάρι οι Hot Snakes να έβγαζαν δίσκους σαν και αυτόν εδώ. Πολύ λυπάμαι αλλά οι White Lung καθιστούν ανίκανους όσους παίζουν αυτό το μελωδικό και νευρικό post-hardcore να τους φτάσουν. Η φάση ποια είναι; Εχουν γίνει ακόμα πιο συμβατικοί, πιο μελωδικοί, πιο στρογγυλεμένοι, πιο αμιγώς punk αλλά και πάλι δεν έχουν χάσει ούτε για λεπτό τον προσανατολισμό τους, που μας προσέφερε τόσο απλόχερα εκείνο το πολιτισμικό σοκ δυο χρόνια πίσω. Για να το θέσω λίγο σωστότερα, ακόμα και αν παρουσιάζουν πιο έντονα κάποιες pop ευαισθησίες που θα τις έλεγε ακόμα και ραδιοφωνικές κάποιος κακοπροαίρετος ("Bag", "Take the Μirror", "Bad Way") όσο και αν ψαχουλευτεί το ''Sorry'' δύσκολα θα βρεθεί κάτι που θα έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου στο ντεμπούτο τους. Πρέπει να πω πως τα φωνητικά είναι πολύ πιο προσεγμένα αυτήν την φορά, τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω, κρατώντας τέλεια την ισορροπία μεταξύ πιο δυναμικών και πιο μελωδικών στιγμών. Ακόμη, όλο το άλμπουμ είναι μετα βίας 20 λεπτά και κυλάει νεράκι. To τέλειο punk προιόν. Πούτσα και ξύλο σε όσους βγάζουν punk δίσκο πάνω από μισή ώρα (εκτός απ’τους θεούς τεχνοθρασοβήγκανς βέβαια, εντάξει).

Δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε πολύ το θέμα. Είπαμε, είναι το νέο White Lung, είναι καλύτερο απ’οτι έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, βγαίνει στην Deranged που έχει μαζέψει όλα τα πουλέν και νικά τον ανταγωνισμό. Τιμήστε.

Κώστας Χ.

http://www.derangedrecords.com
http://www.myspace.com/whitelungwhitelung

DOOMRIDERS/SWEET COBRA (USA) - Are We Not Men? (2012)

Δεν ήμουν ποτέ κανένας καμένος με τα splits, αλλά τούτο δω το εφτάρι γάμησε υπερβολικά πάρα πολύ για να τ' αφήσω να περάσει στο ντούκου. Εδώ οι μπάντες συνεισφέρουν από μία διασκευή σε κομμάτι των Devo. Αυτό. Οι Devo είναι ένα αρχαίο new wave/synthpop-με-λίγο-πανκ γκρουπ, που είχε κάνει μερικές επιτυχίες πριν καν γεννηθώ και που τα μέλη του φορούσαν κόκκινα τάπερ στο κεφάλι στα live τους. Δεν τα 'ξερα αυτά, τώρα τα 'μαθα. Σύμφωνοι, δεν ακούγονται πολύ υποσχόμενα όλα αυτά αλλά δείξτε πίστη ρε!

Τα τραγούδια που διασκευάζονται βρίσκονται στο album "Freedom Of Choice" του 1980, το οποίο άκουσα εκ των υστέρων και μου καλάρεσε ομολογουμένως. Το πολύ θετικό είναι ότι η μουσική των Devo μου μοιάζει ιδανική για metal διασκευές και ιδιαίτερα τα δύο κομμάτια που επιλέχθηκαν γι' αυτό το split. Για τους Doomriders δε χρειάζονται συστάσεις. Εδώ τους πετυχαίνουμε να παίρνουν το αυθεντικό "Girl U Want" και να του αλλάζουν τα φώτα, μένοντας όμως πιστοί στο ρομποτικό αυτισμό και στην eighties χαζομάρα του πρωτοτύπου. Τα new wave πληκτράκια αποδίδονται ως αρχιδάτα riffs, το μπάσο δίνει ρεσιτάλ και τα clean cut φωνητικά, τελείως ασυνήθιστα για Doomriders, φέρνουν αμήχανα χαμόγελα σε όσους "σκληρούς" παίρνουν τους εαυτούς τους υπερβολικά στα σοβαρά. 100% επιτυχημένη διασκευή με λίγα λόγια.

Οι Sweet Cobra από το Σικάγο, αν και υπάρχουν περισσότερο καιρό απ' τους Doomriders και ανήκουν στην ίδια αχταρμάς-metal συνομοταξία, είναι λιγότερο γνωστή μα το ίδιο ποιοτική μπάντα και να ψάξετε γρήγορα να ακούσετε τους δίσκους τους με έμφαση στο υπέροχο "Mercy" του 2010, που ηχογραφήθηκε μάλιστα χωρίς τον κιθαρίστα Matt Arluck, ο οποίος πέθανε από καρκίνο το 2009. Παρά την απώλεια, το γκρουπ συνέχισε διατηρώντας τον οπτιμισμό του, συναίσθημα που βρίσκει ηχητική έκφραση στη δεύτερη πλευρά του split με τη διασκευή στο "Gates Of Steel". Ίδιο σκεπτικό και εδώ, το ηλεκτρονικό αναπαράγεται οργανικά, κερδίζει σε δύναμη και η σύνθεση απογειώνεται σε macho ουρανούς.

Ο τίτλος του split είναι παρμένος από το ντεμπούτο των Devo ("Q: Are We Not Men? A: We Are Devo!") και έτσι όπως χρησιμοποιείται αποκομμένος απ' την απάντηση προκαλεί ερωτηματικά. Ίσως οι δύο μπάντες να κάνουν χρήση της λέξης "men" με την έννοια του "φύλου", σε αντίθεση με την έννοια της "φυλής" που χρησιμοποίησαν οι Devo μέσα στο εξωγήινο concept τους. Μπορεί ο σκοπός όλου αυτού να είναι να χλευάσει και να χτυπήσει (κάτω απ' τη ζώνη εννοείται) το γενικότερο αντριλίκι που φοριέται απ' όλη τη σκληρή μουσική σκηνή. Μπορεί απλά να λέω και μαλακίες. Απ' όλο αυτό εσείς κρατήστε ότι έχουμε να κάνουμε με μια τελείως κουλή ιδέα με απροσδόκητα καλό αποτέλεσμα.

Βαγγέλης Ε.

http://www.myspace.com/doomriders
http://www.myspace.com/sweetcobra

MONARCH (Fra) - Omens (2012)

Οι Monarch από πάντα είχαν ένα πρόβλημα προσαρμογής στην doom αισθητική. Τόσο μεγάλο. Και καμιά φορά βάζουν και ένα θαυμαστικό στο όνομά τους, μιλάμε για τέτοια φλωριά. Παρ' όλα αυτά, από τις αρχές των προσπαθειών τους δούλευαν σκληρά για να στρώσουν τον ήχο, το ύφος και την παρουσία τους. Ε, κλέψε πρώιμο Khanate από δω, κλέψε λίγο Bloody Panda από κει, βάλε και καμιά funeral doom γαρνιτούρα, τους βρίσκουμε αναπάντεχα στο προπέρσινο "Sabbat Noir" με έναν καλό δίσκο και έναν προσωπικό χαρακτήρα που πάντα τους έλειπε.

Και να σου πριν κάτι μήνες ανακοίνωση πως βγάζουν νέο δίσκο με τον ντράμμερ των Dark Castle πίσω από τα drums και τον Sanford Parker στη μίξη. Λοιπόν εδώ πρέπει να το πω: είμαι εντελώς gay για τις παραγωγές του Sanford Parker, ο τύπος είναι τρομερός. Ειδικότερα στις doom κυκλοφορίες που έχει ανακατευτεί, ενώ τονίζει τον μπάσο βούρκο διατηρεί αυτή την μοναδική «τραγανή χροιά» σε ένα δεύτερο επίπεδο κάνοντας το σύνολο τόσο heavy όσο και ευκρινές. Ε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, βρίσκονται στο "Omens", με αποκορύφωμα το δεύτερο μισό του "Black Becomes The Sun" (που αντιπροσωπευτικό του μέρος μπορείτε να δείτε σε αυτό το teaser).

Αυτό το δεύτερο μισό, μαζί με τη νέα προσέγγιση και προσθήκες της τραγουδίστριας (φωνητικά drones και διακριτικά electronics) είναι αρκετό για να κάνει έναν μέτριο δίσκο απίθανο. Σβήνει τα μίζερα funeral lead της αρχής του κομματιού, το μέτριο ambient πέρασμα και τα Moss déjà vu του "Blood Seeress", δίνοντας μια ανέλπιστη προοπτική σε μια μπάντα που είχα βαρεθεί από το πρώτο άκουσμα κιόλας.

Δημήτρης Γ.


http://www.myspace.com/monarchuberalles

HORRENDOUS (USA) – The Chills (2012)

Ίσως να μην ισχύσει τελικά, αλλά έτσι όπως το βλέπω το θέμα, αν το 2011 έψαχνα το σαγόνι μου με πιο εγκεφαλικά πράγματα, τότε το 2012 είμαι σχεδόν βέβαιος ότι το oldschool είναι αυτό που θα πάρει την εκδίκηση του και θα μας κάνει τη μούρη κιμά! Για του λόγου το αληθές δεν έχετε παρά να τσεκάρετε όσο γρήγορα μπορείτε το "The Chills" των Horrendous, το οποίο για μένα άνετα έχει καπαρώσει μια θέση στα top της νέας χρονιάς!

Για να μη χρονοτριβούμε πολύ, ο δίσκος έπεσε πριν κάνα 2μηνο ως κεραυνός εν αιθρία στο στερεοφωνικό/pc μου, μιας και αφενός δεν ήξερα τίποτα για την ύπαρξη αυτής της μπάντας, αφετέρου εκείνο τον καιρό έτρωγα πακέτο στη δουλειά και δεν είχα ούτε όρεξη, ούτε χρόνο ν’ακούσω μουσική σοβαρά. Είχα μπει λοιπόν σε αυτή τη φάση του ζόμπι, που κάνεις λίγο πολύ τα πάντα μηχανικά (όντας απορροφημένος στη βασική σου απασχόληση) και δε σε πολυαπασχολεί τι γίνεται τριγύρω. Σ' αυτή τη φάση π.χ. μπορεί άνετα να΄χεις χώσει 1-2 άλμπουμ στον player σου και να ακούς το ίδιο πράγμα κάνα τετράωρο και να μην έχεις πάρει χαμπάρι πόσες φορές έχουν παίξει στο repeat. Αν και αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι ακούς αδιάφορα πράγματα, έχει μεγάλη σημασία ξαφνικά να "ξυπνήσεις" επειδή συνειδητοποιείς ότι αυτό που ακούς τώρα είναι τρελή κομματάρα/αλμπουμάρα! Έτσι έγινε με το φοβερό "The Chills", το οποίο είναι μόνιμα στο playlist μου από τότε.

Ό,τι και να πω για τη μουσική, όσο περιγραφικός και να γίνω, δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Εδώ μιλάει η "ψυχή" και η ειλικρινής επίγνωση του "τι μουσική παίζω". Η μπάντα παίζει παλιακό death metal λοιπόν, με μια αδιανόητη ικανότητα να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα στο death metal; Αν θέλετε τη γνώμη μου το παλιό - και δει παραδοσιακό - death metal, ανέκαθεν είχε να κάνει με τη δημιουργία ατμόσφαιρας. Θυμηθείτε τους Massacre, Brutality, Nocturnus ή τους Asphyx, Benediction, Morbid Angel (μιλάμε πάντα για τις καλές εποχές τους)...θυμηθείτε τι πρωτονιώσατε όταν ακούσατε αυτή τη μουσική...ήταν μόνο η έξτρα δόση καφρίλας αυτό που σας τράβηξε ή ήταν και αυτή η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα που έβγαζε η μουσική και που δεν τη βρίσκατε πουθενά αλλού; Αυτό το άρωμα σήψης, ματαιότητας και περασμένου μεγαλείου είναι που αναδύεται από τη μουσική των Horrendous και είναι πολύ δύσκολο να το αγνοήσει κανείς, ειδικά όταν έχει μεγαλώσει μ' αυτή τη μουσική. Αν δεν σας έχω πείσει ακόμα για το πόσο γαμάει και ξεκωλιάζει αυτή η μπάντα, απλά ακούστε το "The Womb" και μετά ελάτε να με πείσετε με τη σειρά σας ότι δεν πρόκειται για ένα άψογο και ολοκληρωμένο κομμάτι!

Έχω πάθει πλάκα, το παραδέχομαι. Κατανοώ όμως πως με τόση μουσική που κυκλοφορεί σήμερα, δύσκολα κολλάς με δίσκο, ακόμα και να τον γουστάρεις τρελά. Εύκολα λες "δισκάρα" και μετά από 1-2 μήνες το ξανασκέφτεσαι. Ε, λοιπόν εγώ νιώθω αισιόδοξος για το "The Chills", γιατί κοντεύει να περάσει 6μηνο και ακόμα να ξεκολλήσω. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο ψηλά θα είχα αυτό το δίσκο στη συνείδησή μου, αν είχε κυκλοφορήσει καμιά 30αριά χρόνια νωρίτερα...

Γεράσιμος Β.

http://www.myspace.com/horrendousdeathmetal
http://www.darkdescentrecords.com/

5 Χρόνια Κατάληψη Προκατ 35 ή "Αναμνήσεις από το Σαββατοκύριακο μου στην Πάτρα" - - 25-27/05/2012

Το σαββατοκύριακο πέρασε... στην Πάτρα. Και σε άλλες περιοχές δηλαδή πέρασε, αλλά εγώ στην Πάτρα ήμουν. Με ψήσανε κάτι κοντοί punks να τραβηχτούμε στην μηναρούπολη για τα πέμπτα γενέθλια (??) του Προκάτ 35. Όχι ότι δυσκολεύτηκα να πω το ναι, μ’αρέσει άλλωστε να κάνω παρέα με κοντούς γιατί φαίνομαι ψηλότερος.