Ίσως να μην ισχύσει τελικά, αλλά έτσι όπως το βλέπω το θέμα, αν το 2011
έψαχνα το σαγόνι μου με πιο εγκεφαλικά πράγματα, τότε το 2012 είμαι
σχεδόν βέβαιος ότι το oldschool είναι αυτό που θα πάρει την εκδίκηση του
και θα μας κάνει τη μούρη κιμά! Για του λόγου το αληθές δεν έχετε παρά
να τσεκάρετε όσο γρήγορα μπορείτε το "The Chills" των Horrendous, το οποίο για μένα άνετα έχει καπαρώσει μια θέση στα top της νέας χρονιάς!
Για να μη χρονοτριβούμε πολύ, ο δίσκος έπεσε πριν κάνα 2μηνο ως κεραυνός εν αιθρία στο στερεοφωνικό/pc μου, μιας και αφενός δεν ήξερα τίποτα για την ύπαρξη αυτής της μπάντας, αφετέρου εκείνο τον καιρό έτρωγα πακέτο στη δουλειά και δεν είχα ούτε όρεξη, ούτε χρόνο ν’ακούσω μουσική σοβαρά. Είχα μπει λοιπόν σε αυτή τη φάση του ζόμπι, που κάνεις λίγο πολύ τα πάντα μηχανικά (όντας απορροφημένος στη βασική σου απασχόληση) και δε σε πολυαπασχολεί τι γίνεται τριγύρω. Σ' αυτή τη φάση π.χ. μπορεί άνετα να΄χεις χώσει 1-2 άλμπουμ στον player σου και να ακούς το ίδιο πράγμα κάνα τετράωρο και να μην έχεις πάρει χαμπάρι πόσες φορές έχουν παίξει στο repeat. Αν και αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι ακούς αδιάφορα πράγματα, έχει μεγάλη σημασία ξαφνικά να "ξυπνήσεις" επειδή συνειδητοποιείς ότι αυτό που ακούς τώρα είναι τρελή κομματάρα/αλμπουμάρα! Έτσι έγινε με το φοβερό "The Chills", το οποίο είναι μόνιμα στο playlist μου από τότε.
Ό,τι και να πω για τη μουσική, όσο περιγραφικός και να γίνω, δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Εδώ μιλάει η "ψυχή" και η ειλικρινής επίγνωση του "τι μουσική παίζω". Η μπάντα παίζει παλιακό death metal λοιπόν, με μια αδιανόητη ικανότητα να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα στο death metal; Αν θέλετε τη γνώμη μου το παλιό - και δει παραδοσιακό - death metal, ανέκαθεν είχε να κάνει με τη δημιουργία ατμόσφαιρας. Θυμηθείτε τους Massacre, Brutality, Nocturnus ή τους Asphyx, Benediction, Morbid Angel (μιλάμε πάντα για τις καλές εποχές τους)...θυμηθείτε τι πρωτονιώσατε όταν ακούσατε αυτή τη μουσική...ήταν μόνο η έξτρα δόση καφρίλας αυτό που σας τράβηξε ή ήταν και αυτή η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα που έβγαζε η μουσική και που δεν τη βρίσκατε πουθενά αλλού; Αυτό το άρωμα σήψης, ματαιότητας και περασμένου μεγαλείου είναι που αναδύεται από τη μουσική των Horrendous και είναι πολύ δύσκολο να το αγνοήσει κανείς, ειδικά όταν έχει μεγαλώσει μ' αυτή τη μουσική. Αν δεν σας έχω πείσει ακόμα για το πόσο γαμάει και ξεκωλιάζει αυτή η μπάντα, απλά ακούστε το "The Womb" και μετά ελάτε να με πείσετε με τη σειρά σας ότι δεν πρόκειται για ένα άψογο και ολοκληρωμένο κομμάτι!
Έχω πάθει πλάκα, το παραδέχομαι. Κατανοώ όμως πως με τόση μουσική που κυκλοφορεί σήμερα, δύσκολα κολλάς με δίσκο, ακόμα και να τον γουστάρεις τρελά. Εύκολα λες "δισκάρα" και μετά από 1-2 μήνες το ξανασκέφτεσαι. Ε, λοιπόν εγώ νιώθω αισιόδοξος για το "The Chills", γιατί κοντεύει να περάσει 6μηνο και ακόμα να ξεκολλήσω. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο ψηλά θα είχα αυτό το δίσκο στη συνείδησή μου, αν είχε κυκλοφορήσει καμιά 30αριά χρόνια νωρίτερα...
Γεράσιμος Β.
http://www.myspace.com/horrendousdeathmetal
http://www.darkdescentrecords.com/
Για να μη χρονοτριβούμε πολύ, ο δίσκος έπεσε πριν κάνα 2μηνο ως κεραυνός εν αιθρία στο στερεοφωνικό/pc μου, μιας και αφενός δεν ήξερα τίποτα για την ύπαρξη αυτής της μπάντας, αφετέρου εκείνο τον καιρό έτρωγα πακέτο στη δουλειά και δεν είχα ούτε όρεξη, ούτε χρόνο ν’ακούσω μουσική σοβαρά. Είχα μπει λοιπόν σε αυτή τη φάση του ζόμπι, που κάνεις λίγο πολύ τα πάντα μηχανικά (όντας απορροφημένος στη βασική σου απασχόληση) και δε σε πολυαπασχολεί τι γίνεται τριγύρω. Σ' αυτή τη φάση π.χ. μπορεί άνετα να΄χεις χώσει 1-2 άλμπουμ στον player σου και να ακούς το ίδιο πράγμα κάνα τετράωρο και να μην έχεις πάρει χαμπάρι πόσες φορές έχουν παίξει στο repeat. Αν και αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι ακούς αδιάφορα πράγματα, έχει μεγάλη σημασία ξαφνικά να "ξυπνήσεις" επειδή συνειδητοποιείς ότι αυτό που ακούς τώρα είναι τρελή κομματάρα/αλμπουμάρα! Έτσι έγινε με το φοβερό "The Chills", το οποίο είναι μόνιμα στο playlist μου από τότε.
Ό,τι και να πω για τη μουσική, όσο περιγραφικός και να γίνω, δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Εδώ μιλάει η "ψυχή" και η ειλικρινής επίγνωση του "τι μουσική παίζω". Η μπάντα παίζει παλιακό death metal λοιπόν, με μια αδιανόητη ικανότητα να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα στο death metal; Αν θέλετε τη γνώμη μου το παλιό - και δει παραδοσιακό - death metal, ανέκαθεν είχε να κάνει με τη δημιουργία ατμόσφαιρας. Θυμηθείτε τους Massacre, Brutality, Nocturnus ή τους Asphyx, Benediction, Morbid Angel (μιλάμε πάντα για τις καλές εποχές τους)...θυμηθείτε τι πρωτονιώσατε όταν ακούσατε αυτή τη μουσική...ήταν μόνο η έξτρα δόση καφρίλας αυτό που σας τράβηξε ή ήταν και αυτή η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα που έβγαζε η μουσική και που δεν τη βρίσκατε πουθενά αλλού; Αυτό το άρωμα σήψης, ματαιότητας και περασμένου μεγαλείου είναι που αναδύεται από τη μουσική των Horrendous και είναι πολύ δύσκολο να το αγνοήσει κανείς, ειδικά όταν έχει μεγαλώσει μ' αυτή τη μουσική. Αν δεν σας έχω πείσει ακόμα για το πόσο γαμάει και ξεκωλιάζει αυτή η μπάντα, απλά ακούστε το "The Womb" και μετά ελάτε να με πείσετε με τη σειρά σας ότι δεν πρόκειται για ένα άψογο και ολοκληρωμένο κομμάτι!
Έχω πάθει πλάκα, το παραδέχομαι. Κατανοώ όμως πως με τόση μουσική που κυκλοφορεί σήμερα, δύσκολα κολλάς με δίσκο, ακόμα και να τον γουστάρεις τρελά. Εύκολα λες "δισκάρα" και μετά από 1-2 μήνες το ξανασκέφτεσαι. Ε, λοιπόν εγώ νιώθω αισιόδοξος για το "The Chills", γιατί κοντεύει να περάσει 6μηνο και ακόμα να ξεκολλήσω. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο ψηλά θα είχα αυτό το δίσκο στη συνείδησή μου, αν είχε κυκλοφορήσει καμιά 30αριά χρόνια νωρίτερα...
Γεράσιμος Β.
http://www.myspace.com/horrendousdeathmetal
http://www.darkdescentrecords.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου