ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥ!

Αν ψάχνετε κάποιον να σας καταμετρήσει τα βυζοσκάμπιλα που θέλει να φάει από τις Nashville Pussy, ή να σας πληροφορήσει για το "πόσα αρχίδια ρε μαν να πούμε" έχει η Jo Bench, ή να εκφράσει πόσο τον συγκινεί η φωνή της Anneke (μόνο με το μικρό της εννοείται, πώς λέμε "Τζούλια"), μιας και του επιτρέπεται να τον συγκινεί, Gathering αφού, να πάτε στο περίπτερο να αγοράσετε τα ανάλογα έντυπα. Το Project Fishtank, παρόλο που είχε κι αυτό τη μισογύνικη και σωβινιστική, απόρροια συναισθηματικών απογοητεύσεων, φάση του, κατάφερε να περάσει την εφηβεία και τελικά, με τη βοήθεια του Σατανά, της ψυχανάλυσης και μιας καταπληκτικής κρέμας για σπυράκια, αποφάσισε ότι δεν κάνει καμία διάκριση των δύο φύλων, ούτε καν στα πλαίσια της ακραίας (από punk και πάνω) μουσικής σκηνής. Το punk βέβαια, σε αντίθεση με το metal, πότε δε φάνηκε να έχει τέτοια κολλήματα και αγκάλιαζε ειλικρινά και επί τόπου μπάντες όπως τους X και τους The Gits. Εκείνες τις εποχές όμως, οι γυναίκες ήταν σε σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνικά ενεργές με αποτέλεσμα το punk και το hardcore να πνιγούν στην τεστοστερόνη. Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα φαίνονται να αλλάζουν και τα οιστρογόνα να παίρνουν την εκδίκησή τους. Πέραν της συνεχούς αύξησης των γυναικείων παρουσιών στα live, τη σταδιακή μείωση του μέσου όρου ηλικίας τους και τη σημαντική υποστήριξη που πλέον προσφέρουν σε diy πλαίσια, εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γκρουπάρες με κοπέλες στο line up τους. White Lung από δω, Kylesa από κει, Terrible Feelings πιο δίπλα, Agoraphobic Nosebleed κάπου στο ενδιάμεσο, και πάει λέγοντας. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, όχι ανταγωνισμού, αλλά συνύπαρξης των δύο φύλων στον ευρύτερο hardcore/punk χώρο, θα παρουσιάσουμε μερικές λιγότερο γνωστές underground μπάντες με γυναίκες στα φωνητικά, γιατί άμα πιάσουμε κιθάρες, ντραμς και τα ρέστα δε θα τελείωσουμε ποτέ.

Punch

Punch και άγιος ο θεός ρε πούστηδοι! Νεύρο. Πολύ νεύρο. Πάρα πολύ νεύρο. Η απώλεια ενέργειας μετά την ακρόαση ενός οποιουδήποτε κομματιού των Punch ισοδυναμεί με αυτήν μιας μετακόμισης στον τέταρτο όροφο χωρίς ασανσέρ. Το καλό όμως είναι ότι χάρη στις μεγαλοφυείς συνθέσεις των Punch, αυτή η άπειρη τσίτα γίνεται όχι μόνο ανεκτή, μα και ευπρόσδεκτη. Σε φάσεις σκάνε κάτι powerviolence σημεία, και παρόλο που ως γνωστόν είναι αδύνατον να λικνιστεί κανείς με τέτοιους ρυθμούς, κολλάνε τόσο τέλεια και σε φορτώνουν τόσο που θες να τρίξεις τα δόντια σου, να τραβήξεις τα αυτιά σου, να ξεριζώσεις το χερούλι απ' το φλιτζάνι του καφέ σου, να κάνεις κάτι! Και στριγγλιές. Πολλές στριγγλιές. Πάρα πολλές στριγγλιές.

http://www.myspace.com/punchcrew

From The Depths

Οι Requiem, συνεχιστές των αξεπέραστων Catharsis, με τη μοναδική τους απίστευτη κυκλοφορία "Storm Heaven" φάνηκαν άξιοι του παρελθόντος τους. Σ' αυτούς ακούσαμε για πρώτη φορά τα φωνητικά της κυρίας του Brian D., αλλά ευτυχώς στο "Storm Heaven" ήταν σκισμένα και περιορισμένα σε διάρκεια. Κανείς μας δε φανταζόταν τη ζοφερή συνέχεια και όλοι μας ανυπομονούσαμε για το ντεμπούτο της επόμενης μπάντας του Brian D., των From The Depths... Η χαρά διήρκησε μόνο τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα του album "Germinate", μέχρι να μπει η φωνή της τύπισσας. Μιλάμε για την πιο εκνευριστική χροιά και την πιο εγκληματική χρήση φωνής μετά το "Cotton Eye Joe", και η πλάκα είναι ότι αυτός ο εμετός προσπαθεί να βγάλει και συναίσθημα. Το album στέκεται μια χαρά μουσικά, ο Brian D. κάτι πάει να σώσει με κάποια φωνητικά του, αλλά κάθε γαμημένη φορά ξαναμπαίνει αυτή η μαλάκω και τα γαμάει όλα. Τον κατέστρεψε τον άνθρωπο ρε. Άσε που τον έκανε και χίππη και ο τύπος στα live πλέον πετάει ατάκες του στύλ "θέλω να κάνω έρωτα με όλους σας". Τέλος, διώχτε την. 

http://www.fromthedepths.info/

Cloud Rat
Μια απ' τις πιο ξεσκισμένες και ακραίες γυναικείες φωνές ανήκει χωρίς αμφιβολία στην τύπισσα απ' τους Cloud Rat. Grindcore που κοιτάει στα μάτια τους Pig Destroyer αλλά και πάνκικες ευαισθησίες που εκφράζονται με επικά crust περάσματα. Και όλα αυτά στο προπέρσινο ομώνυμο ντεμπούτο, ποιός ξέρει τι μας περιμένει αργότερα. Η live φωτογραφία ακριβώς κάτω απ' την παράγραφο συνοψίζει το μήνυμα όλου αυτού του αφιερώματος. 

http://cloudrat.blogspot.de/



Autarkeia
Οι Αμερικανοί Autarkeia συνδέονται άμεσα με τους προαναφερθέντες Cloud Rat λόγω της περσινής, κοινής τους split κυκλοφορίας. Σε αντίθεση με τους Cloud Rat, που δίνουν έμφαση σε ηχητικές εκφράσεις βίας, οι Autarkeia μοιάζουν να κουβάλανε εσωτερικό πόνο που σταθερά διέπει κάθε τους νότα. Το θλιμμένο τους post hardcore έχει μια ήρεμη δύναμη που δεν κρύβεται και μια ζεστασιά που φέρνει αγαλλίαση ακόμα και στον πιο κυνικό μπάσταρδο. Από την αρχή μέχρι το τέλος του μοναδικού ομώνυμου δίσκου η τραγουδίστρια σκούζει σα να μην υπάρχει αύριο. Θα σας κάνουν καλό.

http://autarkeia.bandcamp.com/album/autarkeia


The Wage Of Sin
All-female hardcore μπάντα της κιθαρωδού Rachel από Indecision και Most Precious Blood. Η μορφάρα Rachel ήταν και είναι χωμένη μέχρι το λαιμό στη σκηνή της Νέας Υόρκης και το 'χει φουλ, οπότε στα δύο album των Wage Of Sin, δε θα βρείτε τίποτα λιγότερο από μπουλντοζέ μεταλλικό hardcore, κομμένο και ραμμένο για σφαλιάρες, που όμως αποφεύγει, χάρη στην έντονη συναισθηματική του φόρτιση, τον κίνδυνο να ακουστεί πιθηκίσιο και καγκούρικο. Οι Wage Of Sin διέλυσαν το 2005, ένα καλό υποκατάστατο υπάρχει και φέρει το όνομα των All For Nothing, στους οποίους παίζει μπάσο η Laura, επίσης από Wage Of Sin. 

http://www.myspace.com/thewageofsin

Witch Hunt

Αμερικάνοι πάνκηδες με τριπλά φωνητικά από δύο τύπισσες (κιθάρα, μπάσο) και έναν τύπο (κιθάρα) με πολύ ενδιαφέρον ήχο ανάμεσα στο crust, το punk rock και το hardcore punk, σάπια πάνκικα φωνητικά και κολληματική ατμόσφαιρα με συνεχείς συνθετικές εναλλαγές. Το 2009 πήραν και επισήμως τις ευλογίες του Jello του Biafra και κυκλοφόρησαν το "Burning Bridges To Nowhere" στην Alternative Tentacles. 

http://www.myspace.com/witchhunt

Life... But How To Live It?

Πάμε αρκετά παλιότερα στην περίοδο 1988-94, τα χρόνια ύπαρξης μιας καταπληκτικής μπάντας, των Life... But How To Live It? (γαμώ τα ονόματα). Το γκρουπ ήταν ιδιαίτερα δραστήριο στην περιβόητη κατάληψη Blitz στο Όσλο της Νορβηγίας, οπότε είχε πάρε-δώσε με θρυλικά ονόματα του νορβηγικού hardcore, όπως τους So Much Hate. Τα υπέροχα φωνητικά θυμίζουν την αδικοχαμένη Mia Zapata, ένω μουσικά οι Life… But How To Live It? ακολουθούν την ακαταμάχητη νορβηγική συνταγή που επιβάλλει οργιάζουσες κιθάρες με 57 νότες το δευτερόλεπτο, τίγκα μελωδία και χορηγεία θετικής ενέργειας κι όλα αυτά πριν εμφανιστούν οι Ignite και πριν το μελωδικό hardcore πάει στη Century Media. Πανέμορφη και έντιμη μουσική που δε νοείται να μην έχετε ακούσει. 

http://www.myspace.com/lifebuthowtoliveit

Cerce

Πίσω στο παρόν, γιατί εδώ έχουμε φρέσκο πράμα που σπαρταράει. Οι Cerce κυκλοφόρησαν φέτος το πρώτο τους εφτάρι και ακούγονται σαν μια πιο hardcore εκδοχή των Made Out Of Babies, κυρίως λόγω φωνητικών. Η τραγουδιάρα έχει το μπρίο, την τσαχπινιά και το σκίσιμο της Julie Christmas, μόνο που τη φαντάζομαι πιο κοντή και με πιο πολλές φλέβες. Συνθετικά πρόκειται για ένα μπαστάρδεμα hardcore, noise rock και sludge, που και αυτό με τη σειρά του φέρνει στο μυαλό το συνδυασμό νωθρότητας και νεύρου των Made Out Of Babies. Σούπερ πρώτο δείγμα, περιμένουμε το επόμενο βήμα με ποπ κορν και τέτοια. 

http://cerce.bandcamp.com/

Icon Gallery

Ο Κωστάκης νομίζω τους είχε περιγράψει με τις λέξεις "συνδυασμός The Gits και Iron Maiden", υποθέτω εξαιτίας της περιστασιακής επικούρας των φωνητικών και των riffs. Δεν έχει και πολλή σημασία. Το σημαντικό είναι ότι το παλιατζίδικο στον ήχο και στη νοοτροπία punk rock/post hardcore των Icon Gallery σφίζει από ενέργεια και κέφι, κάτι που το κάνει ιδανικό soundtrack για τα πάντα, και παίρνει επάξια μια θέση στο πάνθεον της νέας γενιάς πανκ θεοτήτων, δίπλα στους White Lung, Neon Piss, The Estranged και λοιπούς σεσημασμένους.

http://icongallery.bandcamp.com/

Αυτά είναι μόνο μερικά δείγματα γυναικών σε πρωταγωνιστικό ρόλο στη hardcore σκηνή, εννοείται ότι δεν είναι τα μόνα και εννοείται ότι είναι εξίσου σημαντικός ο ρόλος γυναικών που με ζηλευτή αφοσίωση και πάθος γρατζουνάνε χορδές, κοπανάνε τύμπανα κλπ. Θέλω όμως να πιστεύω, ότι με αυτά τα πιο τρανταχτά παραδείγματα μπαντών (και με τη φωτογραφία των Cloud Rat) γίνεται πλέον σε όλους μας σαφές ότι οι εποχές αλλάζουν και ο σιχαμερός και σεξιστικός όρος "female-fronted", που στο metal ως τώρα σήμαινε μπανιστήρι και στη γενικότερη ακραία σκηνή στην καλύτερη περίπτωση ότι μια τύπισσα προσπαθούσε να το παίξει άντρας, θα διαγραφεί πλέον δια παντώς από τα λεξικά. Οι γυναίκες μοιάζουν να γράφουν πλέον στ' αρχίδια τους (χεχ) την έγκριση του καθένα μας και να καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει πίεση να πληρούν αντρικά στάνταρ για να γίνουν δεκτές στο hardcore/punk χώρο, έναν χώρο που μπορεί να τις έβλεπε για καιρό σαν κάτι το αξιοπερίεργο, αλλά που επιτέλους φαίνεται πρόθυμος να τις αφήσει να παίξουν με τους δικούς τους κανόνες. 

Βαγγέλης Ε.