Scott Kelly (Neurosis, Tribes of Neurot, Blood & Time, Shrinebuilder, solo δουλειές, συμμετοχές Mastodon, Amenra). Mike Williams (Eyehategod, Arson Anthem, Drip, Outlaw Order, συλλογή ποιημάτων, πρόζων). Sanford Parker (Buried At Sea, Minsk, Twilight, Circle Of Animals). Bruce Lamont (Bloodiest, Circle Of Animals, Yakuza).
Κάνανε μπάντα. Να γράψω κι άλλα; Καλή τη θελήσει, και προς αποφυγή
εμπαιγμών για την ποιότητα της δουλειάς μου από τα λοιπά ενεργά μέλη του
φοβερού αυτού blog θα γράψω. Έτσι, γιατί θα λένε ότι παίρνω τα πιο
εύκολα reviews. Ζηλεύουν.
Στα τεχνοκρατικά. Περιγραφικά και τεχνικά λοιπόν το supergroup λειτουργεί αξιοζήλευτα και στο "Last City Zero" η πρωτοκαθεδρία αλλάζει χέρια σε κάθε κομμάτι και κινείται μονίμως και αδιαλείπτως στο εμβαδόν που δημιουργεί το τετράπλευρο των Corrections House. Δεν ακούς ή ξεχωρίζεις αυτόνομη τη σήμα κατατεθέν μαγκιά του κάθε μέλους. Και αυτό το συνειδητοποίησα σε επόμενες ακροάσεις, φαντάζομαι επειδή η πρωτοστατούσα φύση του δίσκου για το κάθε μέλος αντιμετωπίστηκε με ενάργεια και εμπειρία. Το ειδικό βάρος του κάθε κομματιού αλλάζει και πάντα συνυπολογίζεται. Πότε ένα κομμάτι δεν είναι το κομμάτι ενός από τους τέσσερις. Τα riffs ρινόκεροι του Scott Kelly, η βαριά του φωνή, το σκύλιασμα και οι βαριόμοιροι στίχοι του Williams, η ατμόσφαιρα ή ο θόρυβος του Lamont και η γνώση του Parker έχτισαν τα θεμέλια και η συνειδητοποιημένη προσέγγιση του κάθε μέλους στην θεματική του δίσκου, και εν συνεχεία στο εκάστοτε κομμάτι, το μετέτρεψαν σε γερό οικοδόμημα.
Στα πιο προσωπικά. Θέλω να μιλάω για φοβερή επιτυχία όταν αναφέρομαι στους Corrections House. Όχι, μάγκες, αλήθεια. Ήταν τόσο ταιριαστή αυτή η σύμπραξη, λειτούργησε τόσο αβίαστα που το αποτέλεσμα δικαιώθηκε. Κρίνοντας εξ αυτού, η Orwell-ική θεματική, η υποταγή ως δεδομένο, η ανάγκη για όνειρα, για φυγή και αντίσταση φαίνεται κατάστικτη στο πετσί τους. Από όποια πλευρά και αν ξεκινήσει το κάθε τραγούδι, από ένα ατμοσφαιρικό χαλί, ένα riff, τσιρίδες, σαξόφωνα ή απαγγελία, από όπου συνεχίσει, όπου καταλήξει, η συνεκτικότητα που καθορίστηκε αμίλητα θα το σημαδέψει σαν ένα Corrections House κομμάτι. Η μόνιμη απειλή που θέλησαν να φωτογραφίσουν στο "Last City Zero", η κοινωνική καταπίεση, η μελλοντική περαιτέρω σύνθλιψη του Εγώ και του βιοποριστικού τρέχουν σε noise, post-metal, sludge, industrial μονοπάτια και το φανταστικό κυνήγι ερμηνεύεται από τα κομμάτια του δίσκου.
Είτε χρειάζεται ατμόσφαιρα, είτε έκρηξη, ο δίσκος προσφέρει κάθε διέξοδο. Η χρήση μέρους της ποιητικής συλλογής του Williams εκδιδομένη περί το 2005 με τίτλο "Cancer As a Social Activity: Affirmations of World's End" (link με το βιβλίο στο Amazon που μπορείτε να δείτε μερικές από τις πρόζες του) είναι ταιριαστή και από όσα διάβασα και άκουσα δείχνει να πατά πάνω της μεγάλο μέρος της δουλειάς. Τέλος, η κυκλοφορία αυτή με χαροποιεί περαιτέρω γιατί επεκτείνει τον κατάλογο της Neurot Recordings δίνοντας πάτημα και ελπίζω έναυσμα για νέους δρόμους και μπάντες που μπορεί να ενσωματώσει στο δυναμικό της.
http://correctionshouse.bandcamp.com/
http://www.facebook.com/CorrectionsHouse
http://www.neurotrecordings.com/
Γιώργος Κ.
Στα τεχνοκρατικά. Περιγραφικά και τεχνικά λοιπόν το supergroup λειτουργεί αξιοζήλευτα και στο "Last City Zero" η πρωτοκαθεδρία αλλάζει χέρια σε κάθε κομμάτι και κινείται μονίμως και αδιαλείπτως στο εμβαδόν που δημιουργεί το τετράπλευρο των Corrections House. Δεν ακούς ή ξεχωρίζεις αυτόνομη τη σήμα κατατεθέν μαγκιά του κάθε μέλους. Και αυτό το συνειδητοποίησα σε επόμενες ακροάσεις, φαντάζομαι επειδή η πρωτοστατούσα φύση του δίσκου για το κάθε μέλος αντιμετωπίστηκε με ενάργεια και εμπειρία. Το ειδικό βάρος του κάθε κομματιού αλλάζει και πάντα συνυπολογίζεται. Πότε ένα κομμάτι δεν είναι το κομμάτι ενός από τους τέσσερις. Τα riffs ρινόκεροι του Scott Kelly, η βαριά του φωνή, το σκύλιασμα και οι βαριόμοιροι στίχοι του Williams, η ατμόσφαιρα ή ο θόρυβος του Lamont και η γνώση του Parker έχτισαν τα θεμέλια και η συνειδητοποιημένη προσέγγιση του κάθε μέλους στην θεματική του δίσκου, και εν συνεχεία στο εκάστοτε κομμάτι, το μετέτρεψαν σε γερό οικοδόμημα.
Στα πιο προσωπικά. Θέλω να μιλάω για φοβερή επιτυχία όταν αναφέρομαι στους Corrections House. Όχι, μάγκες, αλήθεια. Ήταν τόσο ταιριαστή αυτή η σύμπραξη, λειτούργησε τόσο αβίαστα που το αποτέλεσμα δικαιώθηκε. Κρίνοντας εξ αυτού, η Orwell-ική θεματική, η υποταγή ως δεδομένο, η ανάγκη για όνειρα, για φυγή και αντίσταση φαίνεται κατάστικτη στο πετσί τους. Από όποια πλευρά και αν ξεκινήσει το κάθε τραγούδι, από ένα ατμοσφαιρικό χαλί, ένα riff, τσιρίδες, σαξόφωνα ή απαγγελία, από όπου συνεχίσει, όπου καταλήξει, η συνεκτικότητα που καθορίστηκε αμίλητα θα το σημαδέψει σαν ένα Corrections House κομμάτι. Η μόνιμη απειλή που θέλησαν να φωτογραφίσουν στο "Last City Zero", η κοινωνική καταπίεση, η μελλοντική περαιτέρω σύνθλιψη του Εγώ και του βιοποριστικού τρέχουν σε noise, post-metal, sludge, industrial μονοπάτια και το φανταστικό κυνήγι ερμηνεύεται από τα κομμάτια του δίσκου.
Είτε χρειάζεται ατμόσφαιρα, είτε έκρηξη, ο δίσκος προσφέρει κάθε διέξοδο. Η χρήση μέρους της ποιητικής συλλογής του Williams εκδιδομένη περί το 2005 με τίτλο "Cancer As a Social Activity: Affirmations of World's End" (link με το βιβλίο στο Amazon που μπορείτε να δείτε μερικές από τις πρόζες του) είναι ταιριαστή και από όσα διάβασα και άκουσα δείχνει να πατά πάνω της μεγάλο μέρος της δουλειάς. Τέλος, η κυκλοφορία αυτή με χαροποιεί περαιτέρω γιατί επεκτείνει τον κατάλογο της Neurot Recordings δίνοντας πάτημα και ελπίζω έναυσμα για νέους δρόμους και μπάντες που μπορεί να ενσωματώσει στο δυναμικό της.
http://correctionshouse.bandcamp.com/
http://www.facebook.com/CorrectionsHouse
http://www.neurotrecordings.com/
Γιώργος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου