DEAFHEAVEN (US) - Sunbather (2013)

Η μηλιά είναι μηλιά επειδή βγάζει μήλα, ναι; Έτσι και το black metal είναι black metal επειδή καρποφορεί μηδενισμό, παραίτηση, σκατίλα. Είναι μια σκατιά ας πούμε. Αν αντί για όλα αυτά η σκατιά έβγαζε φράουλες τότε ή δεν ήταν σκατιά εξ' αρχής ή υπέστη κάποια γενετική επεξεργασία για να γίνει σκατοφραουλιά, η οποία δεν έχει καμία απολύτως χρησιμότητα, περά από το ότι μπορεί να λύσει τα χέρια της μάνας του Τοτού που μέχρι εκείνη τη στιγμή του σέρβιρε σκατά με φράουλες.

Τότε με τους Liturgy την έβλεπα αλλιώς τη φάση, μάλλον επειδή δε φανταζόμουν τη συνέχεια. Ίσως ούτε ο Neige να μη φανταζόταν ότι τα πράματα θα έπαιρναν τέτοια τροπή, όταν, για να ξεσκάσει από τις άλλες μπάντες του, χαλάρωνε κυκλοφορώντας δισκάρες με τους Alcest. Εξελικτικά μιλώντας, προσωπικά αυτό το συγκεκριμένο μονοπάτι της black metal ιστορίας το αντιλήφθηκα κάπως έτσι: το black metal έγινε suicidal black metal, αυτό με τη σειρά του γέννησε το depressive black metal, το depressive, μέσω των Deafheaven, που βγάζουν δίσκους στη μεγαλύτερη και πιο μοδάτη hardcore εταιρεία αυτή τη στιγμή, περνάει στο emo και μοιραία δεν θα αργήσει να έρθει ο καιρός που το νέο, φρέσκο "black metal" παρακλάδι θα είναι πλέον ποπ και θα ακούγεται ανάλαφρα όπως το καινούριο Daft Punk, για να ξεκινάει ευχάριστα η μέρα. Βλέπετε πώς στερείται ο κίνδυνος απ' το black metal σιγά-σιγά; Φανταστείτε έναν άνθρωπο τσακισμένο, γαμημένο, ανύπαρκτο, όπου το μόνο που τον συνδέει με κάτι έμβιο είναι η τυφλή οργή για την κατάστασή του και αυτήν του κόσμου γύρω του. Αυτόν τον άνθρωπο τον καθηλώνουν, τον μπουκώνουν φάρμακα, ώσπου τελικά πετυχαίνουν να τον φέρουν στο σημείο που να έχει "απλά" αυτοκτονικές τάσεις. Η θεραπεία συνεχίζεται, ώστε ο ασθενής να φτάσει να παρουσιάζει μόνο κάποια συμπτώματα κατάθλιψης. Στη συνέχεια με πολλή φροντίδα τα συμπτώματα ξεπερνιούνται και μένει απλά κάποια συναισθηματική αστάθεια που με την κατάλληλη αποθεραπεία θα εξαλειφθεί και ο ασθενής μας θα είναι πάλι υγιής, λειτουργικός και καλά χαπακωμένος, ώστε να μπορεί να επανενταχθεί στο υπόλοιπο σκυλολόι με τους καλούς πολίτες και πατριώτες.

Ο κόσμος πάει κατά διαόλου και αυτοί κάνουν ψυχοθεραπεία στο black metal, του οποίου η δουλειά κανονικά είναι να αποτελεί καταφύγιο από τον κόσμο, αντικατοπτρίζοντας τη σαπίλα του και πολεμώντας το είδωλό της. Αυτές οι αντιφάσεις θα τους τρελάνουν τους ανθρώπους κάποια στιγμή. Το hardcore όσο πάει και γίνεται πιο άρρωστο, πιο νοσήρο, προκειμένου να διατηρηθούν αυτές οι ισορροπίες. Το black metal πώς αποδυναμώνεται και ξεφτιλίζεται έτσι; Κάτι ήξεραν κάποιοι παλιότερα και έτρεξαν να κοτσάρουν το "orthodox", διαχωρίζοντας τη θέση τους.

Ο πολυαναμενόμενος φετινός δίσκος των Deafheaven κρατάει το ξύσιμο, τις κραυγές και τα blastbeats και τα πλαισιώνει με μια ατμόσφαιρα αβάσταχτα γλυκερή, οδηνυρά εύπεπτη, ανελέητα ποπ. Ο τίτλος τού "Sunbather", το εξώφυλλο τού ροζ, κομμάτια τιτλοφορούμενα "Please Remember" και "Dream House". Τελείως προβοκατόρικα όλα, εκτός από απολύτως βλαβερά για την έννοια του black metal. Αρκετά με το black metal από παιδιά της διπλανής πόρτας. Αυτό το είδος οφείλει να παίζεται μόνο από ψυχοπαθείς κι εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να αντισταθούμε σ' αυτή την παθογένεια και, όχι, δεν είναι απλά μουσική.

http://deafheaven.com/

Βαγγέλης Ε.

The DODSFERD Saga

Η ιστορία των Dodsferd είναι σχεδόν μαγευτική. Ξεκίνησαν με ένα αρκετά αμφιλεγόμενο demo, το οποίο παρότι δεν έκρυβε την απειρία του μοναδικού υπεύθυνου για τη σύνθεση (aka Wrath), υπέθαλπε μια τελείως διαφορετική αντίληψη από ο,τιδήποτε μιλούσε ελληνικά εκείνη την εποχή. Ο διχασμός ήταν προφανής και παρότι δεν έλειπαν κάποιες εκλάμψεις μέσα στα κομμάτια, η γενική αντίδραση ήταν μουδιασμένη και επιφυλακτική. Αυτό βεβαίως δεν αποτέλεσε εμπόδιο για την ίδια την μπάντα, που μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πραγματοποίησε ένα γιγάντιο μουσικό άλμα, μπαίνοντας στο ροστερ τις διορατικής Moribund Records που ιδιαίτερα τότε γαμούσε και έδερνε, και κυκλοφορόντας μερικές δισκάρες που ακόμα μου προκαλούν δάκρυα.

 
Misanthropic Bonds (split w/ Nadiwrath, 2012)

Πιστοί στα "suicidal" πρότυπα βιομηχανικής υπερπαραγωγής, οι κυκλοφορίες έπεφταν βροχή φέρνοντας με την σειρά τους και προσκλήσεις σε μεγάλα underground fests. Έτσι, η μπαντούλα της διπλανής πόρτας απέκτησε όνομα, καλό μάλιστα ακόμα και για τους ντόπιους δυσκοίλιους. Κάπως έτσι λοιπόν, φτάνουμε στο σήμερα που η Misanthropic Art Records επανακυκλοφορεί το πρώτο demo με δυό bonus κομμάτια, εκ των οποίων το τελευταίο είναι διασκευάρα στο "Bite It you scum" από G.G Allin, δίνοντας έτσι καταπληκτική πάσα για το δεύτερο μισό του split που ανήκει στο alter ego των Dodsferd, τους σαφέστατα πιο πάνκηδες Nadiwrath. Εδώ βρίσκουμε το πρώτο ομορφότατο demo τους με extra ακυκλοφόρητο κομμάτι και μια διασκευή σε παλιούς Deathspell Omega. Σχεδόν δούλεμα μοιάζει αυτό με τις ανάποδες διασκευές, αλλά τελικά βγάζει νόημα. Γίνεται ξεκάθαρο ότι μιλάμε για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Έτσι το cd έχει πολλαπλή χρησιμότητα, αφενός μουσικά πιάνει τις ρίζες των δύο μπαντών αφετέρου βγάζει μια σαπίλα από όπου κι αν το πιάσεις, με τρόπο που περισσότερο σε ξαφνιάζει παρά σε επιβεβαιώνει. Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο.

 
Desecration Rites (split w/ Chronaexus, 2013)

Αν δεν πειστήκατε με το παραπάνω, στο καπάκι ο γκουρού τις σαπίλας (aka Wrath είπαμε) χτυπάει με δεύτερη δόση και ένα πιο συμμαζεμένο split με τους τιτανοτεράστιους Chronaexus. Μπάντα έκπληξη που πιάνει το δεύτερο μισό του cd, με μελωδικό αλλά όχι κοριτσίστικο black metal που τσακίζει. Κυμαινόμενο ανάμεσα σε Altar Of Plagues και λίγο πιο παλιούς Agalloch, δεν το λες Cascadian αλλά ούτε και θλιμμένο post μπεργκεράκι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα το βάλεις στην παραλία παρόλο που, αν δεν είσαι γιδόκαφρος, δε θα ξεκολλάς από το repeat. Δύσκολος ο ανταγωνισμός, αλλά οι Dodsferd πάλι τα καταφέρνουν σαν καλά κοράκια που είναι, με 3 δυναμικές κομματάρες που συνεχίζουν κοντά στο στυλ του τελευταίου τους full length. Σιδηροδρομισμός εγγύηση στις κιθάρες με πολλαπλά φωνητικά σε διάφορους τόνους και ηχοχρώματα να κουμπώνουν γάντι στις εναλλαγές. Μιλάμε για συναίσθημα όχι μαλακίες. Χωρίς πολύ δυσκολία, εδώ έχουμε ένα από τα καλύτερα split που έχω ακούσει πρόσφατα. Απαραίτητο!!!

 
A Breed Of Parasites (2013)

Κάπως έτσι καταλήγουμε στο "A Breed Of Parasites", την πιο πρόσφατη δουλειά τις μπάντας. Και κάπου έδώ είναι που και γω με τη σειρά μου κόβω τους διθυράμβους. Παίζοντας στα όρια του full length με την διάρκεια να πατάει το μισάωρο εύκολα, oι Dodsferd γράφουν δυο αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια και τα κολλάνε με τρεις ambient γέφυρες και μια διασκευή στον φανερό παιδικό τους έρωτα-poster-κλάμα-Judas Iscariot. Πισογύρισμα μουσικά σε πιο ασφαλείς black metal γραμμές πάνω που είχαμε καλομάθει στην προσωπικότητα και την υπέρβαση. Το "Days Of Mental Deterioration" είναι το καλύτερο του δίσκου, ενώ το "Burning The Symbols Of Your God" μυρίζει κλεισούρα από τα παλιά, παρότι διανθίζει το οπλοστάσιο της μπάντας με clean leads στις κιθάρες, που θέλω να πιστεύω ότι είναι κατάλοιπο από το split με Chronaexus και όχι δάνειο από το cartoon των Shining. Μου βγάζει βιασύνη αυτός ο δίσκος, που δε με έχουν συνηθίσει, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό, αναλογιζόμενος τον όγκο των κυκλοφοριών τους. Δεν θα το έβαζα ψηλά στην ήδη τεράστια δισκογραφία της μπάντας, η οποία με όσα έχουν ανακοινωθεί φαίνεται να αυξάνεται ακόμα περισσότερο.

Ι. Χ.

IZAKAYA HEARTBEAT (Nor) - Rainbow Lake (2013)

Όσοι θυμάστε το μακρινό πρόγονο του συγκεκριμένου webzine (ενδεικτικά αναφέρω πως απείχε θεματολογικά αλλά και αισθητικά από τούτο 'δώ) θα θυμάστε επίσης μια μακροσκελέστατη συνέντευξη με τους Νορβηγούς Mindy Misty. Το αξιοπερίεργο με αυτούς ήταν, πως ενώ προέρχονταν από μια χώρα του Ευρωπαϊκού Βορρά, έπαιζαν σαν Αμερικάνοι που μεγάλωσαν με δίσκους των SST, Merge, Domino, πρώιμης Matador κ.α., πράγμα διόλου περίεργο αφού με αυτά μεγάλωσαν όντως μπόλικοι Αμερικάνοι. Συνοπτικά, και για να κάνουμε μια αναχρονιστική αναλογία, οι Mindy Misty μού προκάλεσαν έκπληξη, όπως υποθέτω κάποιος ξένος τρομοκρατείται αρχικά με την ιδέα πως η Ελλάδα είχε και έχει μια από τις δυνατότερες σκηνές του αναβιωτικού garage/rock n' roll. Με τα πολλά και με τα λίγα, οι Mindy Misty κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους, όλοι εξαιρετικοί σε πολλά επίπεδα, με τη μπάντα να επιλέγει να κινηθεί μεταξύ των Sebadoh, Sonic Youth, Unwound, Dinosaur Jr. στις επίσημες κυκλοφορίες τους και Killdozer, Butthole Surfers και λοιπών πειραγμένων στη συνεργασία με έναν Europ Europ, που δε θα τον μάθαινα αν δεν έβγαζε δίσκο μαζί τους, αλλά και δεν τον ξαναπέτυχα έκτοτε (σ.σ.: φίλος ενημερώνει πως ο νέος του δίσκος είναι ένα εξαιρετικό ποπ άλμπουμ, γεγονός που δεν εκπλήσει απαραίτητα). Μετά από μια συχνή επικοινωνία και αρκετές υπερβολικές αλλά ειλικρινείς εκδηλώσεις fanboy-ισμού, τα πράγματα άρχισαν να αραιώνουν και η ζωή να συνεχίζεται. Υπέθεσα πως η μπάντα τελείωσε και είχα δίκιο. Πριν λίγο καιρό δέχτηκα ένα email από τον Kenneth (μέλος των Μindy -hey man!-) με ένα promo κάποιων Izakaya Heartbeat και μια προτροπή αν δεν βαριέμαι να ασχοληθώ. 

Τι είναι οι Izakaya Heartbeat λοιπόν; Αρχικά είναι το νέο σταθερό σπίτι του Κenneth, όπου σύμφωνα με το αρκετά κατατοπιστικό promo-sheet εξελίχθηκε από solo project σε ένα κανονικό σχήμα, επιδεικνύοντας ένα roster πιθανότατα αντίστοιχο μιας Νορβηγικής dream team (για να συνεχίσουμε με τις αναλογίες). Βέβαια κανένας δεν κατέβηκε από το πουθενά, με μπόλικα ονόματα να είναι γνωστά αφού συμμετείχαν με απόλυτη βεβαιότητα στο "Generic Communion", δεύτερο δίσκο των Mindy Misty. Το γνωρίζω, ανέτρεξα στη δισκοθήκη μου και κοίταξα το booklet, μια χρονοβόρα αλλά απαραίτητη κίνηση ολοκληρωμένης δημοσιογραφίας. Σε μια δεύτερη φάση η μπάντα αποτελεί αρκετά χοντροκομμένα την ηχητική συνέχεια των Mindy Misty. Αυτό σημαίνει πως οποιοσδήποτε ασχολήθηκε τότε, έχει αρκετά καλούς λόγους να το κάνει και τώρα με μικρές διαφοροποιήσεις οι οποίες ευελπιστώ θα εξηγηθούν στη συνέχεια. 
Προτού ξεκινήσουμε πρέπει να αναφέρω πως μου διέφυγε εντελώς η πρώτη δουλειά, οπότε μπορεί να έχω χάσει κάποιον συνδετικό κρίκο. Θα ήθελα να επανορθώσω για τις ανάγκες του συγκεκριμένου κειμένου, αλλά λόγο χρόνου κάτι τέτοιο στάθηκε για την ώρα αδύνατο. Αν υπάρξει κάποια τόσο ριζική αναθεώρηση θα επανέλθω στο μέλλον. 

Οι Izakaya Heartbeat χρησιμοποιούν πάνω-κάτω γνώριμα υλικά. Αρχικά, έχουν τρία άτομα να χειρίζονται τις κιθάρες, οι οποίες, όπως είναι αναμενόμενο Sonic Youth-ίζουν σε μεγάλο μέρος του δίσκου. Επίσης, χαρακτηρίζονται από ορισμένες επαναληπτικές δομές που φέρνουν στο νου το "Repetition" των Unwound (τυχαίο το όνομα του άλμπουμ, απλώς αναφέρεται γιατί είναι το αγαπημένο μου). Σε μια δεύτερη ακρόαση βλέπεις κάποιες εμφανείς τάσεις διαφοροποίησης, οι οποίες όμως είναι και πάλι αρκετά συμβατικές αναφορικά με το εύρος επιρροών. Για παράδειγμα το "Crystal Eyes" μου θύμισε το "Ejector Seat Reservation" των Swervedriver, δηλαδή μια μετάβαση από έναν πιο Αμερικάνικο ήχο σε ένα σαφώς Βρετανικότερο -πολύ γενικό αυτό το αναγνωρίζω. Την ίδια εξήγηση δίνουν οι ίδιοι οι Swervedriver όμως στην σχετικά πρόσφατη επανακυκλοφορία του δίσκου-. Όλως τυχαίως, αν μου έλεγαν πως τραγουδά ο Ben Franklin στα couplet του συγκεκριμένου, θα το πίστευα. Αυτού του είδους πάντως η μισο-shoegaze αισθητική συνεχίζεται και στο "Birds of Prey" με έναν αέρα μεταγενέστερων Bailterspace. Πρέπει να παραδεχτώ πως οι όποιοι "νεωτερισμοί" σταματούν εδώ. 

Καλά όλα αυτά τα "ακαδημαϊκά" αλλά ο δίσκος πώς τα πάει; Ομολογουμένως καλά, είναι η απάντηση. Επιστρέφοντας στη χρήση των βασικών εργαλείων, οι Izakaya Heartbeat ακούγονται δυνατότεροι όταν αποκτούν έναν πιο noise-rock χαρακτήρα, κάτι που συμβαίνει ξεκάθαρα στα "Μoon Magic", "Rainbow Lake" και "Minutes And Days", τις δυνατότερες στιγμές κατά την προσωπική μου άποψη. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρώτο από τα τρία. Η μεθοδικότητα που το διακρίνει, η οποία οδηγεί τον ακροατή από μια δυσαρμονική μελωδία χαμηλών τόνων σε καθαρτικά ξεσπάσματα είναι υποδειγματική. Το "Minutes And Days" από την άλλη, χωρίζεται σε δύο σκέλη. Το πρώτο είναι μια δυναμική εισαγωγή που οδηγεί με ένα απότομο σπάσιμο στο δεύτερο, το οποίο επί της ουσίας είναι ένα περίτεχνο post-rock-οειδές χτίσιμο το οποίο ανεβάζει τις δυναμικές, και ολοκληρώνει και πάλι ρίχνοντας τες, σε μια προσπάθεια να αποτυπωθεί μια πιο συναυλιακή εμπειρία υποθέτω. Αυτά σε μια πρώτη ανάγνωση και για όσους θυμούνται τις γλυκόπικρες μελωδίες των Mindy Misty μπορεί να ξενίσουν, αλλά ακριβώς επειδή έχουν απορριφθεί οι οποιεσδήποτε υπόνοιες μελαγχολικής ατμόσφαιρας ο νέος καμβάς είναι έτοιμος να βαφτεί διαφορετικά ακόμη και αν οι μπογιές είναι οι ίδιες. Εν ολίγοις, ο πιο στριφνός και μονοκόμματος χαρακτήρας ακόμη κι αν μοιράζεται κοινές αφετηρίες με το παρελθόν των συγκεκριμένων μουσικών, θα γίνει αντιληπτός από τον ακροατή ως αρκετά διαφορετικός κάτω από τις νέες συνθήκες. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως έχει εκλείψει η μελωδικότητα. Το "High Force" για παράδειγμα αποτελεί εξαιρετικό δείγμα μελωδίας που λειτουργεί στο μυαλό μου σαν το συνδετικό κομμάτι μεταξύ των δύο σχημάτων (εδώ υπενθυμίζω και πάλι πως δεν έχω ακούσει τον πρώτο δίσκο). Ολοκληρώνοντας, το "Rainbow Lake" σαν ολοκληρωμένη προσπάθεια δεν κάνει κοιλιά, ενώ στο τεχνικό σκέλος ακούγεται τρομερά οργανικό με τον Kramer να ασχολείται με το mastering του και τα μέλη της μπάντας να έχουν ρίξει ουσιαστικη δουλειά στην παραγωγή. 

Τα πράγματα λοιπόν στο μυαλό μου είναι αρκετά απλά. Οι Izakaya Heartbeat κυκλοφόρησαν έναν υπερ-αξιόλογο δίσκο. Θα μπορούσα να προβώ σε διεξοδικότερες αναλύσεις σαφώς, μα θεωρώ πως δεν χρειάζεται και μακρυγορώντας μάλλον θα τον αδικήσω αισθητικά. Είναι ένας rock δίσκος και ως τέτοιος αντιμετωπίζεται. Όσοι φτάσατε μέχρι εδώ λαμβάνοντας υπόψη την περίγραφη και το περιστασιακό name dropping ξέρετε τι να κάνετε. Καλή διασκέδαση.

http://www.facebook.com/izakayaheartbeat
http://www.handmaderecords.net/

Kώστας Χ.

THE DILLINGER ESCAPE PLAN (US) - One Of Us Is The Killer (2013)

Άρπαγμα. Από τα μούτρα, με το καλημέρα του "Prancer". Και λες εντάξει, Dillinger Escape Plan ακούμε. Ακόμα. Και μπαίνει και το "When I Lost My Bet" με τις αλλαγές του και τα σκασιματάκια και τον Puciato να εναλλάσσεται μεταξύ μουρμουρισμάτων στο παρασκήνιο και ουρλιαχτών στο μικρόφωνο. Και όλα κυλάνε ΟΚ. Προβλέψιμα, αλλά ΟΚ.

Και μετά σου σκάει το "One Of Us Is The Killer". Νταμπλάς.

Ειλικρινά, θέλω να το παίξει στον Republic και στο MTV το κομμάτι. Και να παθαίνουν εγκεφαλικά ΟΛΟΙ, να φοράνε δεκαεξάχρονα πρώην emo μπλουζάκια "H Mathcore μετράει" (copyright pending) και να σκίζουν τα Metal Hammer τους στο δρόμο αλαλάζοντας οι παλαιομεταλλάδες. 

Δεν είναι Stone Sour. DEP είναι. Αλλά είναι αυτοί οι σατανικοί DEP που είχαν αρχίσει να δείχνουν δείγματα από το "Option Paralysis" και πενταλφοκοπιόνταν οι μισοί reviewers για τα "Ποπ κομμάτια σε δίσκο ΤΩΝ ΓΑΜΗΜΕΝΩΝ ΝΤΙΛΙΝΤΖΕΡ ΡΕ ΦΙΛΕ? ΟΥΡΓΚ.".

Ναι, αδέρφια. Και ας είναι αμέσως μετά το "Hero Of The Soviet Union" έτοιμο να αρχίσει κόσμο στα ξύλα. ΒρωμοMathcore διάλειμμα πριν μπει το "Nothing's Funny" είναι.

Για όσους δεν το πιάσαν ακόμα: Ο Puciato τραγουδάει. Καλά. Φωνάζει κιόλας. Επίσης καλά. Πιο συχνά φωνάζει δηλαδή. Αλλά το ότι καθόμουν να δω αν κατά λάθος πατήθηκε κάνα shuffle με το τελευταίο των Tomahawk, ε, κάτι λέει. Κάτι καλό.

Γενικά, όπως είπαμε και στην αρχή, ο δίσκος παραμένει Dillinger κατά βάση. Οι κιθάρες βαράνε αριστερά δεξιά, τα κρουστά πάνω κάτω, όλα παίζονται σε ρυθμό που βγαίνει με δισέλιδο μαθηματικό τύπο. To intro στο "Understanding Decay" ακούγεται σαν drum machine, αλλά μιλάμε για την μπάντα που μπορεί να παίξει cover Aphex Twin unplugged.

Απλά, αν σας ξενερώνει το να καταλαβαίνετε στίχους στα τραγούδια σας χωρίς το booklet και επίκληση στον Cthulhu, ακούστε κάτι άλλο. Οι επιρροές από Patton δεν είναι εμφανείς απλά, είναι παντού. Το "Paranoia Shields" έχει στα μισά τον Puciato crooning πάνω από κάτι lounge ήχους (και drums. πάντα drums.), I rest my case.

Ειλικρινά νομίζω πως το μόνο μου θέμα είναι πως τα 2 τελευταία τρακ έχουν μπει λίγο ανάποδα. Και δεν είναι ότι είναι κακό το "The Threat Posed By Nuclear Weapons", απλά αυτό το "Crossburner", πέρα από το πιο μεγάλο κομμάτι του δίσκου, είναι ένα και ένα για να κλείνεις live εκεί ακριβώς στο διάλειμμα για μέτρημα μελανιών και δοντιών πριν το encore. 

Προσωπικά πάντα, χαίρομαι όταν mathcore μπάντες αντιλαμβάνονται πως μουσική δεν γράφεις μόνο με το Matlab. Και εκτός από τεχνική και εικοσιπέντε κιλά αρχίδια, το αλμπουμάκι έχει και ψυχή. Τα πιο radio friendly κομμάτια είναι πιασάρικα σε βαθμό ενοχών και αυτοαμφισβήτησης για τους πιο σκληρούς ανάμεσα σας, και συνεχίζει να έχει τριάντα (πλέον) κιλά αρχίδια. 

Σύρτε λοιπόν και μαζέψτε το, είναι ευχάριστα ύπουλο.

http://www.dillingerescapeplan.org/

Γιώργος Μ.

Interviewing the greek filth scene with "Brutality Over Sanity" Deathfest.

Our blog's filthy snitches recently informed us of a huge, double terrorist attack, that is taking place here in Greece on late May. The damn terrorists possess nuclear weaponry and are ready to strike both north and south regions of the country, just so nobody ever whines about not getting fucked up enough by the radioactive waves. The double assault is code-named "BRUTALITY OVER SANITY III" and the rutheless pyrotechnician-kamikaze terrorist Chris, has the floor! 

HOAX (US) - Hoax (compilation, 2013)

Hoax και βάρα όλη μέρα! Βάρα όλη μἐρα! Γενικά είμαι χαζός τύπος, με αποτέλεσμα να μην έχω δώσει μέχρι πρόσφατα την πρέπουσα σημασία στους Hoax, ούτε καν τότε που έλιωνα με κυκλοφορίες της Youth Attack. Αυτό εξηγείται κάπως, αν σκεφτώ ότι εκείνη την περιόδο αφιέρωνα το χρόνο μου σε φαντεζί ακρότητες που στυλιστικά κεντρίζουν την προσοχή στο πρώτο δευτερόλεπτο, όπως τους Bucket Full Of Teeth ή τους SQRM. Το πρωτόγονο, σκατένιο hardcore punk των Hoax, αντιθέτως, δε νομίζω ότι τραβάει τόσο άμεσα την προσοχή του ακροατή, αλλά μάλλον δεν το επιδιώκει κιόλας, μιας και ο γρήγορος εντυπωσιασμός δε φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητά του. 

Καταρχήν, οι Hoax έχουν μέλη από SQRM και Aerosols, σα να λέμε από δύο εκ᾽ των σκατοψυχότερων μπαντών του "κινήματος" της Youth Attack, οπότε ο πόνος και το κλάμα είναι δεδομένα. Από το 2010 μέχρι σήμερα μπάντα έχει κυκλοφορήσει αποκλειστικά EPs, τα οποία είναι όλα άτιτλα, μέσω διαφόρων σκληρών labels, όπως Youth Attack, Katorga Works και Deranged Records. Εδώ και χρόνια οι Hoax είναι ανένδοτοι στο hardcore punk της ολικής παραίτησης, σε ένα ύφος που μοιάζει να αποστασιοποιείται από οποιαδήποτε μορφή πάλης ή προσπάθεια αλλαγής του σκατόκοσμου που ζούμε και εμφανίζονται κάποιες φορές παθητικοί μπροστά στην παρακμή (I'm a faggot, you told me so / I'm a faggot, you let me know / And when I die, you'll know why), ενώ άλλες μοιάζουν να ενδίδουν κιόλας μπροστά της (I'll stab you in the back / Don't want to see your face). Η έντονη οργή τους σπάνια στρέφεται προς τα έξω, όπως με την ειρωνεία του κομματιού "Down". Ο θυμός εξαντλείται κυρίως σε (αυτο)τραυματισμούς στις συναυλίες και σε αυτοκτονικές τάσεις, στρέφεται δηλαδή προς τους εαυτούς τους: 

Living on the brink of suicide 
Terrified piece of shit 
Isn't life so fucking big? 
I piss my pretty little bed 
Cause I'm too scared to try and face it

Τα χοντρά ψυχολογικά προβλήματα των Hoax δε θα μπορούσαν παρά να βρίσκουν αντίκρισμα στο τελείως σαπισμένο hardcore punk με την ωμή παραγωγή, την άπειρη μπασαδούρα, το παρακμιακό μεταλλικό riffing και τα ψυχρά έως κλινικώς νεκρά τύμπανα, τόσο που σε φάσεις νομίζεις ότι ακούς industrial! Ως προς το τι σκοποὐς εξυπηρετούν τέτοιοι ήχοι, δεν είμαι σίγουρος. Δεν αποκλείω να μπορεί κάποιος να παίξει ξύλο και να εκτονωθεί σε live Hoax, αλλά πιστεύω ὀτι αυτή η μουσική ενδείκνυται για να κοιτάει κανείς προς τα μἐσα, χρησιμοποιώντας την οπτική των Hoax, προσεκτικά πάντα, ώστε να μην καταλήξει να κόβεται με ξυράφια ή κυλήσει στην πρέζα. 

Η Adagio830 σε αυτό εδώ το βινύλιο, επανακυκλοφορεί όλα τα EPs, καθώς και κομμάτια από την κασέτα και το split με τους Sewn Leather, εκτός από αυτά του φετινού εφτάιντσου "Caged/Sick Punk" (η πρώτη κυκλοφορία του γκρουπ με τίτλο). Η αξία αυτής της συλλογής είναι τεράστια, μιας και οι ορίτζιναλ κυκλοφορίες δεν βρίσκονται, κι αν βρεθούν, είναι πανάκριβες. Κάντε λοιπόν αυτό το δώρο στον εαυτό σας ή τους αγαπημένους σας, κι ελάτε να ακούσουμε Hoax και να υποδεχτούμε όλοι μαζί παρέα τα χειρότερα που έρχονται.

derangedrecords.bandcamp.com/album/Hoax

Βαγγέλης Ε.