THE DILLINGER ESCAPE PLAN (US) - One Of Us Is The Killer (2013)

Άρπαγμα. Από τα μούτρα, με το καλημέρα του "Prancer". Και λες εντάξει, Dillinger Escape Plan ακούμε. Ακόμα. Και μπαίνει και το "When I Lost My Bet" με τις αλλαγές του και τα σκασιματάκια και τον Puciato να εναλλάσσεται μεταξύ μουρμουρισμάτων στο παρασκήνιο και ουρλιαχτών στο μικρόφωνο. Και όλα κυλάνε ΟΚ. Προβλέψιμα, αλλά ΟΚ.

Και μετά σου σκάει το "One Of Us Is The Killer". Νταμπλάς.

Ειλικρινά, θέλω να το παίξει στον Republic και στο MTV το κομμάτι. Και να παθαίνουν εγκεφαλικά ΟΛΟΙ, να φοράνε δεκαεξάχρονα πρώην emo μπλουζάκια "H Mathcore μετράει" (copyright pending) και να σκίζουν τα Metal Hammer τους στο δρόμο αλαλάζοντας οι παλαιομεταλλάδες. 

Δεν είναι Stone Sour. DEP είναι. Αλλά είναι αυτοί οι σατανικοί DEP που είχαν αρχίσει να δείχνουν δείγματα από το "Option Paralysis" και πενταλφοκοπιόνταν οι μισοί reviewers για τα "Ποπ κομμάτια σε δίσκο ΤΩΝ ΓΑΜΗΜΕΝΩΝ ΝΤΙΛΙΝΤΖΕΡ ΡΕ ΦΙΛΕ? ΟΥΡΓΚ.".

Ναι, αδέρφια. Και ας είναι αμέσως μετά το "Hero Of The Soviet Union" έτοιμο να αρχίσει κόσμο στα ξύλα. ΒρωμοMathcore διάλειμμα πριν μπει το "Nothing's Funny" είναι.

Για όσους δεν το πιάσαν ακόμα: Ο Puciato τραγουδάει. Καλά. Φωνάζει κιόλας. Επίσης καλά. Πιο συχνά φωνάζει δηλαδή. Αλλά το ότι καθόμουν να δω αν κατά λάθος πατήθηκε κάνα shuffle με το τελευταίο των Tomahawk, ε, κάτι λέει. Κάτι καλό.

Γενικά, όπως είπαμε και στην αρχή, ο δίσκος παραμένει Dillinger κατά βάση. Οι κιθάρες βαράνε αριστερά δεξιά, τα κρουστά πάνω κάτω, όλα παίζονται σε ρυθμό που βγαίνει με δισέλιδο μαθηματικό τύπο. To intro στο "Understanding Decay" ακούγεται σαν drum machine, αλλά μιλάμε για την μπάντα που μπορεί να παίξει cover Aphex Twin unplugged.

Απλά, αν σας ξενερώνει το να καταλαβαίνετε στίχους στα τραγούδια σας χωρίς το booklet και επίκληση στον Cthulhu, ακούστε κάτι άλλο. Οι επιρροές από Patton δεν είναι εμφανείς απλά, είναι παντού. Το "Paranoia Shields" έχει στα μισά τον Puciato crooning πάνω από κάτι lounge ήχους (και drums. πάντα drums.), I rest my case.

Ειλικρινά νομίζω πως το μόνο μου θέμα είναι πως τα 2 τελευταία τρακ έχουν μπει λίγο ανάποδα. Και δεν είναι ότι είναι κακό το "The Threat Posed By Nuclear Weapons", απλά αυτό το "Crossburner", πέρα από το πιο μεγάλο κομμάτι του δίσκου, είναι ένα και ένα για να κλείνεις live εκεί ακριβώς στο διάλειμμα για μέτρημα μελανιών και δοντιών πριν το encore. 

Προσωπικά πάντα, χαίρομαι όταν mathcore μπάντες αντιλαμβάνονται πως μουσική δεν γράφεις μόνο με το Matlab. Και εκτός από τεχνική και εικοσιπέντε κιλά αρχίδια, το αλμπουμάκι έχει και ψυχή. Τα πιο radio friendly κομμάτια είναι πιασάρικα σε βαθμό ενοχών και αυτοαμφισβήτησης για τους πιο σκληρούς ανάμεσα σας, και συνεχίζει να έχει τριάντα (πλέον) κιλά αρχίδια. 

Σύρτε λοιπόν και μαζέψτε το, είναι ευχάριστα ύπουλο.

http://www.dillingerescapeplan.org/

Γιώργος Μ.