DEAFHEAVEN (US) - Sunbather (2013)

Η μηλιά είναι μηλιά επειδή βγάζει μήλα, ναι; Έτσι και το black metal είναι black metal επειδή καρποφορεί μηδενισμό, παραίτηση, σκατίλα. Είναι μια σκατιά ας πούμε. Αν αντί για όλα αυτά η σκατιά έβγαζε φράουλες τότε ή δεν ήταν σκατιά εξ' αρχής ή υπέστη κάποια γενετική επεξεργασία για να γίνει σκατοφραουλιά, η οποία δεν έχει καμία απολύτως χρησιμότητα, περά από το ότι μπορεί να λύσει τα χέρια της μάνας του Τοτού που μέχρι εκείνη τη στιγμή του σέρβιρε σκατά με φράουλες.

Τότε με τους Liturgy την έβλεπα αλλιώς τη φάση, μάλλον επειδή δε φανταζόμουν τη συνέχεια. Ίσως ούτε ο Neige να μη φανταζόταν ότι τα πράματα θα έπαιρναν τέτοια τροπή, όταν, για να ξεσκάσει από τις άλλες μπάντες του, χαλάρωνε κυκλοφορώντας δισκάρες με τους Alcest. Εξελικτικά μιλώντας, προσωπικά αυτό το συγκεκριμένο μονοπάτι της black metal ιστορίας το αντιλήφθηκα κάπως έτσι: το black metal έγινε suicidal black metal, αυτό με τη σειρά του γέννησε το depressive black metal, το depressive, μέσω των Deafheaven, που βγάζουν δίσκους στη μεγαλύτερη και πιο μοδάτη hardcore εταιρεία αυτή τη στιγμή, περνάει στο emo και μοιραία δεν θα αργήσει να έρθει ο καιρός που το νέο, φρέσκο "black metal" παρακλάδι θα είναι πλέον ποπ και θα ακούγεται ανάλαφρα όπως το καινούριο Daft Punk, για να ξεκινάει ευχάριστα η μέρα. Βλέπετε πώς στερείται ο κίνδυνος απ' το black metal σιγά-σιγά; Φανταστείτε έναν άνθρωπο τσακισμένο, γαμημένο, ανύπαρκτο, όπου το μόνο που τον συνδέει με κάτι έμβιο είναι η τυφλή οργή για την κατάστασή του και αυτήν του κόσμου γύρω του. Αυτόν τον άνθρωπο τον καθηλώνουν, τον μπουκώνουν φάρμακα, ώσπου τελικά πετυχαίνουν να τον φέρουν στο σημείο που να έχει "απλά" αυτοκτονικές τάσεις. Η θεραπεία συνεχίζεται, ώστε ο ασθενής να φτάσει να παρουσιάζει μόνο κάποια συμπτώματα κατάθλιψης. Στη συνέχεια με πολλή φροντίδα τα συμπτώματα ξεπερνιούνται και μένει απλά κάποια συναισθηματική αστάθεια που με την κατάλληλη αποθεραπεία θα εξαλειφθεί και ο ασθενής μας θα είναι πάλι υγιής, λειτουργικός και καλά χαπακωμένος, ώστε να μπορεί να επανενταχθεί στο υπόλοιπο σκυλολόι με τους καλούς πολίτες και πατριώτες.

Ο κόσμος πάει κατά διαόλου και αυτοί κάνουν ψυχοθεραπεία στο black metal, του οποίου η δουλειά κανονικά είναι να αποτελεί καταφύγιο από τον κόσμο, αντικατοπτρίζοντας τη σαπίλα του και πολεμώντας το είδωλό της. Αυτές οι αντιφάσεις θα τους τρελάνουν τους ανθρώπους κάποια στιγμή. Το hardcore όσο πάει και γίνεται πιο άρρωστο, πιο νοσήρο, προκειμένου να διατηρηθούν αυτές οι ισορροπίες. Το black metal πώς αποδυναμώνεται και ξεφτιλίζεται έτσι; Κάτι ήξεραν κάποιοι παλιότερα και έτρεξαν να κοτσάρουν το "orthodox", διαχωρίζοντας τη θέση τους.

Ο πολυαναμενόμενος φετινός δίσκος των Deafheaven κρατάει το ξύσιμο, τις κραυγές και τα blastbeats και τα πλαισιώνει με μια ατμόσφαιρα αβάσταχτα γλυκερή, οδηνυρά εύπεπτη, ανελέητα ποπ. Ο τίτλος τού "Sunbather", το εξώφυλλο τού ροζ, κομμάτια τιτλοφορούμενα "Please Remember" και "Dream House". Τελείως προβοκατόρικα όλα, εκτός από απολύτως βλαβερά για την έννοια του black metal. Αρκετά με το black metal από παιδιά της διπλανής πόρτας. Αυτό το είδος οφείλει να παίζεται μόνο από ψυχοπαθείς κι εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να αντισταθούμε σ' αυτή την παθογένεια και, όχι, δεν είναι απλά μουσική.

http://deafheaven.com/

Βαγγέλης Ε.