Παλιά υπήρχε μια στήλη που λεγόταν "Εφτά εφτάρια" στο Metal Invader, αν
δεν κάνω λάθος. Με θυμάμαι να τη διαβάζω την εποχή που, όχι μόνο δεν
ήξερα τις μπάντες που παρουσιάζονταν, μα δεν ήξερα καν τι είναι το
εφτάρι. Παρόλαυτα, η συγκεκριμένη στήλη κατάφερνε να μεταδώσει σ'
εκείνον το χαριτωμένο μπόμπιρα (πεθαίνω για τη λέξη "μπόμπιρας"), δηλαδή
εμένα, τη μυστηριώδη γοητεία των μικροσκοπικών βινυλίων με την
ενοχλητικά μικρή διάρκεια. Αυτή η γοητεία αποτέλεσε και το κίνητρο που
ώθησε το Φίστανκ να κλέψει στεγνά αυτή την παλιά ιδέα, για να προτείνει
στους αναγνώσται του τα εφτάιντσα που του γυαλίσανε μέσα στη χρονιά. Αν
έχετε βαρεθεί να διαβάζετε για χάρντκορ και για πανκ σ' αυτό το
καταραμένο μπλογκ, σταματήστε να διαβάζετε γιατί όλα τέτοια είναι.
Angel Du$t (US)- Xtra Raw
Η
αντικατάσταση του "s" από το σήμα του δολλαρίου στο όνομα της μπάντας
και ο τίτλος του εφτάιντσου ίσως να οδηγούσαν κάποιον στο συμπέρασμα ότι
πρόκειται για ξεχασμένο glam metal γκρουπ των 80's. Η πραγματικότητα
απέχει πολύ απ' αυτό, παρόλο που οι Angel Du$t την
eight-ίλα την εχούν φουλ. Δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω τι σκατά
συμβαίνει σ' αυτό το EP, μπορώ όμως με σιγουριά να πω ότι δεν έχω
ξανακούσει κάτι τέτοιο. Οι τύποι παίζουν hardcore punk, παρουσιάζουν
ταυτόχρονα μια τεχνικούρα a-la Bad Brains, ενώ συνδυάζουν το πιο μοντέρνο, μιλιταριστικό mosh/crew συναίσθημα με πανκ ροκ ανεμελιά. Έχουν μέλη από Mindset και Turnstile (άλλοι καμμένοι...) και στα φωνητικά τον τραγουδιστή από Trapped Under Ice, ο οποίος, παρότι χοντρομαλάκας γενικά, ξεπερνάει τον εαυτό του εδώ πέρα. Θυμάμαι τα ναζάκια που έκανε στους Trapped Under Ice, στις φάσεις που στο ξεκάρφωτο τραγουδούσε μεμονωμένες λέξεις με καθαρή φωνή, και σκεφτόμουν "ρε το θεούλη τι κάνει". Στους Angel Du$t
τραγουδάει μόνο έτσι και σε στιγμές σε αφήνει τελείως μαλάκα. Μπορείτε
να τσεκάρετε και τα απαράδεκτα βίντεο για τα κομμάτια "Rage" και "Slam".
Με διαφορά το καλύτερο εφτάιντσο της χρονιάς κατά τη γνώμη μου.
http://reactrecords.bandcamp.com/album/xtra-raw
Sonic Abuse (Ger) - Sonic Abuse
Τους
εν λόγω χαβαλέδες Μοναχιώτες τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία τρώγοντας
μπουρίτο. Αν υποθέσουμε ότι οι συγκυρίες που μας κάνουν γνωστή μια
μπάντα συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τη φάση της μπάντας, τότε αυτό τα
λέει όλα. Το εφτάρι ξεκινάει με sample από το "Walk Hard: The Dewey Cox
Story", αν έχετε το θεό σας. Υπερηχητικό πανκ ροκ με καυτά σολίδια και
τραγουδιστή τόσο τσίτα που μου θυμίζει το Mika Luttinen. Στο σύνολο, οι Sonic Abuse ακούγονται σαν πρώιμοι Dean Dirg
με περισσότερη παραμόρφωση και λιγότερο surf. H κοινή χρήση των
μαζορετίστικων "woo-woo-wooh" και από τις δύο μπάντες δε μπορεί να είναι
τυχαία, γαμώτη! Τέρμα καυλωτική μουσική που απαιτεί κουβάδες αλκοόλ.
Οχτώ τραγούδια σε οχτώμιση λεπτά.
http://sonicabuse.bandcamp.com
Written Off (US) - Written Off
Στο πρώτο EP τους, οι Written Off μπορούσαν να συνεννοηθούν στα Rival Mob-έζικα
χωρίς πρόβλημα. Στο ενδιάμεσο μάλλον ξεσκίστηκαν στα φροντιστήρια, μιας
και σ' αυτό το δεύτερο εφτάρι τους τα μιλάνε πλέον φαρσί. Οι γνώσεις
τους στο breakdown-συντακτικό και τη riff-ογραμματική του hardcore και η
ικανότητά τους να χρησιμοποιούν σωστά ρυθμικούς ιδιωματισμούς,
πιστοποιούν την επάρκεια γλώσσας και κάνουν το εφτάιντσο τους μια must
κυκλοφορία για τα απανταχού πιθήκια. Οι στίχοι είναι κυρίως στο δεύτερο
ενικό και επιμένουν να σε βρίζουν ότι είσαι "social disgrace" και
"motherfucker" και να σε απειλούν ότι θα φας ξύλο αν πας κόντρα στους Written Off. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος ξέρω γω; Από τη φανταστική Six Feet Under Records.
http://sixfeetunderrecords.bandcamp.com/album/sfu078-written-off-s-t-ii
Gag (US) - 40 Oz. Rule 90'
Το ότι το εξώφυλλο ουρλιάζει "Hoax" προϊδεάζει για το τι βαράνε οι Gag: σκελετωμένο hardcore punk, όσο πιο πρωτόγονο γίνεται. Στην ίδια συνομοταξιά με τα καΐδια της Youth Attack, οι Gag
μάς βιάζουν το είναι, παίζοντας σκατόψυχο και αργόσυρτο χάρντκορ της
ολικής πρέζας, με μπασαδούρα και echo στα φωνητικά, και μοιάζουν να μη
νοιάζονται για τίποτα, ούτε καν για στίχους. Θα ορκιζόμουν ότι στο πρώτο
κομμάτι ο τύπος δεν προφέρει ούτε μία λέξη. Φέτος βγάλανε κι ένα
δωδεκάρι με τίτλο "This Punk Shit Is Cool But I Hope I Am Rob Zombie
When I Am 28". Κύριοι.
http://warthogspeak.bigcartel.com/product/gag-40-oz-rule-90-e-p
Nuclear Spring (US) - Nuclear Spring
Μπαντάρα με μέλη Creem και Natural Law
που ροκάρει με παλιατζίδικο garage-οειδές πανκ με κιθαράρες και διπλά
φωνητικά. Ο τραγουδιστής την έχει δει 'Αγγλος γιατί απλά μπορεί, ενώ η
τραγουδίστρια συνεισφέρει με έξτρα μαχητικότητα. Οι Nuclear Spring
έχουν δικό τους, ιδιαίτερο ήχο και βγάζουν φουλ συναίσθημα, ειδικά στα
μελωδικά σημεία μου κόβονται λίγο τα πόδια. Παρόλο που δε μοιάζουν με
άλλα γκρουπ, θα αρέσουν σίγουρα στους λάτρεις των ρετρό υβριδίων τύπου Kakka-hätä 77, The Estranged, Static Me κλπ. Τσεκάρετε και το φετινό ομώνυμο δωδεκάρι τους που επίσης σπέρνει.
http://hardwarerecords.bandcamp.com/album/nuclear-spring-s-t-7
Sad Boys (US) - Cry Now, Cry Later
Υψίσυχνο και θορυβώδες spazzcore το οποίο θέλει γερά νεύρα, μιας και η παραγωγή κάνει τους Lotus Fucker να ακούγονται σα τους Fear Factory.
Οι κιθάρες έχουν μια διάχυτη χαζοχαρουμενιά και οι ρυθμοί πάσχουν από
βαρύ αυτισμό, ενώ τα γυναικεία φωνητικά μελτμπανανίζουν άσχημα. Ευτυχώς,
η τραγουδίστρια των Sad Boys είναι άνθρωπος και όχι cyborg, οπότε το αποτέλεσμα δε φλερτάρει τόσο επικίνδυνα με το εκνευριστικό. Αν είστε ψυχάκι που ακούει An Albatross, Holy Molar και τέτοια, επενδύστε, οι υπόλοιποι μακριά. Το άκουσα τρεις φορές σερί και με έπιασε πονοκέφαλος. Όπως και να 'χει οι Sad Boys ξεχωρίζουν, γι' αυτό και προτείνονται.
http://www.youtube.com/watch?v=Sov9jRHePI8
Violent Future (Can) - Violent Future
Για κλείσιμο λίγο Καναδάς! Απόλυτος φόρος τιμής στα eighties από τους Violent Future,
μια νέα μπάντα από το Τορόντο που επιδίδεται σε ωμό και αλήτικο πανκ με
υπέροχα τραμπούκικα φωνητικά, όση ακριβώς μελωδία χρειάζεται για να
γίνει κολληματικό, και τύμπανα ό,τι πρέπει για παρέλαση φρικιών στη
Σταδίου. Τρομερός συνδυασμός μούχλας και ενέργειας, το σάπιο πανκ του
λαού.
http://violentfuture.bandcamp.com
Βαγγέλης Ε.
Νομίζω ότι αυτό το LP το περίμενα προτού καν η μπάντα ηχογραφήσει κάτι.
Ήταν η στιγμή που άκουσα πως διάφοροι συνήθεις ύποπτοι του ελληνικού
underground έφτιαξαν τους Λήθη που θα παίζουν crust.
Αυτού του είδους η ανυπομονησία δε μου επέτρεψε να ακούσω τα κομμάτια
που κατά καιρούς ανέβαζε η μπάντα στο ιντερνέ, γιατί ήθελα να μου τα
σκάσει όσο πιο δυνατά γίνεται το ολοκληρωμένο album, όταν θα έβγαινε
καλή ώρα. Ε, και ορίστε, βγήκε. Και μου τα 'σκασε δυνατότερα απ' όσο
φανταζόμουν, με τρόπους που δε φανταζόμουν.
Ο δίσκος σε γραπώνει
απ' τα μούτρα απ' το πρώτο δευτερόλεπτο. Δηλαδή με το που ξεκινάει,
μπαίνει αυτό το ξεσκισμένο "Σταθηκέεεεεεες μοοοονόοοοοοος" και χωρίς να
σε αφήσει ούτε μια στιγμή να επεξεργαστείς το σφίξιμο που ακαριαία σου
προκάλεσε η προαναφερθείσα ιαχή, ξεκινάει ο πηχτός, βίαιος χαμός που οι Λήθη
αποκαλούν μουσική τους. Ναι, δε λέω, crust είναι, ήμουν σωστά
πληροφορημένος. Κανείς όμως δε φρόντισε να με πληροφορήσει για το ότι το
crust των Λήθη δεν έχει την τυπική neo crust ζεστασιά,
ούτε ανεβαστικές μελωδίες, ούτε αυτό την ξέφρενη πανκιά που σε γεμίζει
ενέργεια. Δε σε κάνει να νιώθεις δυνατός ή χαρούμενος, ούτε σου γεννάει
την επιθυμία να πας σε live τους και να περάσεις καλά. Το crust που
παίζουν οι Λήθη πάει κατευθείαν στην ψυχούλα σου και
στη γαμάει. Τα 35 πυκνά λεπτά του άλμπουμ τους συνδυάζουν ξερή,
αστόλιστη πανκίλα με σκοτεινό μέταλ και φτιάχνουν ατμόσφαιρες πνιγηρές
που συγκρίνονται με την αίσθηση μακροβουτιού σε πίσσα. Το χωρίς ανάσα
σφυροκόπημα από καταιγιστικά τύμπανα και στριφνά riffs διακόπτεται
πότε-πότε από εξίσου καταστροφικά, αργά περάσματα που φέρνουν τα
καταπληκτικά διπλά φωνητικά μπροστά, και ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το
επίπεδο της σκατίλας και της απόγνωσης, βλέπε το σημείο μετά το τρίτο
λεπτό του "Νεκροσάβανο", μια απ' τις πολλές στιγμές του δίσκου που με
γονατίζουν. Αν και το σημείο που με διαλύει τελείως είναι το πρώτο λεπτό
του "Ψωραλέα Δυσανθρωπίλα" (ο πιο σάπιος και τέλειος τίτλος τραγουδιού
έβερ), το οποίο βγάζει μια ακαταμάχητη γιαπωνεζίλα. Συνολικά, οι Λήθη
βγάζουν αυτό το γαμηστερό υπανάπτυκτο/παρακμιακό, που κατά τη γνώμη μου
μπορεί να αποτυπωθεί καλλιτεχνικά μόνο από ανθρώπους που ζουν σε
σκατοχώρες. Εδώ εντοπίζω και τις ομοιότητες με μπάντες όπως τους Antimaster και ακόμα περισσότερο τους Filth Of Mankind.
Αμαρτία
θα είναι να μην αναφερθούμε στους ασύλληπτα δυνατούς στίχους. Δεν ξέρω
ποιά καταραμένη ψυχή τους γράφει, πάντως δεν έχω συναντήσει τόσο βρωμερή
και ταυτόχρονα εκλεπτυσμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε άλλη εγχώρια
μπάντα. Με τις τρομερά εικονοπλαστικές φράσεις, την ποιητική δομή, τη
συχνή χρήση εξεζητημένων λέξεων και την επίμονη σκοτεινίλα, οι Λήθη
κερδίζουν δικαιωματικά τον τίτλο "Καρυωτάκηδες του crust". Αν και δε
νομίζω να τον θέλουν, μιας και μια διακριτική χαβαλεδοκαμμενιά πιστεύω
ότι σα μπάντα γενικώς την έχουν, λαμβάνοντας υπόψιν ότι κλείνουν το
δίσκο τους με κάτι που ακούγεται σα ρούφηγμα φραπέ.
Ελπίζω οι Λήθη
να παραμείνουν για καιρό ενεργοί στο underground, το οποίο τους έχει
ήδη αγκαλιάσει. Πρόκειται για μπάντα με ξεχωριστή ταυτότητα, που όμως
φαίνεται να μοιράζεται κοινά ιδεώδη με μια θαυμαστή νέα σκηνή, που έχει
ήδη φτάσει στο θεό και παρόλαυτα συνεχίζει να ανθίζει και να εκπλήσσει.
Χίλια μπράβο.
http://lethecrustpunkchaos.bandcamp.com
Βαγγέλης Ε.
Το εξώφυλλο είναι σκατά. Και δεν αναφέρομαι στην εικαστική του φύση,
αλλά στην συνειρμική του. Ίσως είναι προϊόν της φυσικής επιλογής που
στον κόσμο μας λέγεται marketing και έχει αυτή την εμπορική προοπτική
που στην αντίστοιχη δαρβινική διαδικασία επέτρεψε στις κατσαρίδες να
επιβιώσουν. Να μην μακρηγορώ λοιπόν, το εξώφυλλο είναι σκατά, όμως όπως
μας έμαθαν οι μανάδες μας δεν κρίνουμε μία τούρτα από τα κεράκια που
έχει πάνω αλλά από αυτόν που τα σβήνει.
Ο σβήστης στην προκειμένη
δεν είναι από τα παιδιά που θα ήθελες να τα έχεις άσχημα μαζί του. Όχι
ότι τον ξέρω προσωπικά, αλλά από αυτά που ακούω επιλέγω να κρατάω την
πισινή μου. Ξέρω 'γω μπορεί να 'ναι και 3 μέτρα παλικάρι.
Ο Χααπόγιας λοιπόν είναι Φιλανδός έχει τέσσερα μέλη ένα demo και ένα full length που το ονόμασε Χααπόγια, γιατί γιατί όχι;
Έχει ωροσκόπο στους Kickback, Σελήνη στους Celeste και τα βράδια άκουγε Ved Buens Ende, Virus,
και πιθανά συνήθεις ύποπτους Γάλλους, όχι όμως όσο ήταν ξύπνιος. Την
καθαριστική δυστροπία του προτιμά να την περνά όσο δεν κοιτάζεις και
πρέπει να προσέχεις γιατί όσο περισσότερο την παρακολουθείς τόσο θα
χάνεις από την τρομερή του δυναμική και την ενέργεια του. Αν ξυπνάς τα
πρωινά και το πρώτο πράγμα που λες στον καθρέφτη σου είναι κάτι του στυλ "Είμαι για τον πούτσο! Όχι ρε, με κάναν να είμαι για τον πούτσο! Όλα
είναι για τον πούτσο!" ή παρεμφερείς δηλώσεις οργής και αγανάκτησης, ο
Χααπόγιας μπορεί να αποδειχθεί ένας ικανός σύντροφος για να σε εκτονώσει
, αφού θα σε αναγκάσει να ακολουθήσεις τον μαλλιοκούβαρο ρυθμό του.
Δεν
σηκώνει πολλά πολλά και θα απαιτεί από τη σχέση του επιθετικότητα,
ζωντάνια και βία. Επειδή είναι Φιλανδός παίζει να μην καταλαβαίνεις την
Παναγία σου όταν σου μιλάει, όμως αποδεικνύεται τόσο διαπεραστικός μέσα
από την μανία του που η αδυναμία επικοινωνίας δεν θα φανεί σημαντικό
εμπόδιο. Άμα τώρα είσαι τόσο αποφασισμένος τράβα στο google translate
και βγάλε όποια άκρη μπορείς.
Παρόλα αυτά αν νιώθετε ότι από το
υπερβολικό σκύλιασμα ξεφεύγει από τον έλεγχο μπορείτε να του κόβετε τον
αέρα υπενθυμίζοντας του την επιλογή εξωφύλλου που έκανε. Προτείνεται
ανεπιφύλακτα.
http://haapoja.bandcamp.com/
http://www.facebook.com/haapojaband?sk=info
Γιώργος Κ.
Από τις 4 Απριλίου του 2012,
μέχρι σήμερα έχουν συμβεί πολλά. Ανακατατάξεις που αντανακλούν με τρανό
τρόπο το πόσο μικροί είμαστε, πόσο λίγα είμαστε έτοιμοι να χάσουμε και
σε τι σημείο αλλοτρίωσης έχει φτάσει η κρίση και η λογική μας. Παρά την
ευρύτερη αστάθεια όμως που διέπει την καθημερινότητα μας, και τον
γενικότερο ζόφο που συγκαταβατικά αναγνωρίζουμε ως ζωή πλέον, ένα πράγμα
παραμένει σταθερή αξία... ότι οι Conspiracy Of Denial
είναι κοντοί. Και όσους δίσκους και αν βγάλουν, σε όσες εναπομένουσες
καταλήψεις και αν παίξουν αυτό είναι το μόνο που δεν θα αλλάξει.
Το
ομώνυμο βινύλιό τους που κυκλοφόρησε μόλις, σαν συνεργασία των ίδιων με
τον Darek (Scarecrow) και κάποιον vegeterian ακτιβιστή (WAK) αποτελεί μια
πιο επίκαιρη δήλωση όσων συνοπτικά προλόγισαν στο EP τους. Σταθερά στα
πλαίσια του neo crust με φοβερό στίχο που καταφέρνει να αποφύγει τους
δασκαλισμούς, τονίζοντας μια εσωτερικότητα που μόνο ελιτιστική δεν
είναι. Αυτό που οι ρομαντικοί (μακριά από μας – εμείς φοράμε αρβύλες)
λένε, μιλάει μέσα σου. Παράλληλα, επιτέλους πετυχαίνουν την παραγωγή που
τους ταιριάζει απόλυτα, ή τουλάχιστον αυτή που σε μένα βγάζει την
επισημότητα ενός δίσκου σε βινύλιο. Έτσι, πέρα από το μπάσο που
επιτέλους ακούγεται στη σωστή ένταση, πλέον πρέπει να ανησυχείς και για
τα πνευμόνια που βρέχει σε κάθε στίχο. Εντυπωσιακό για τόσο μικρούς
ανθρώπους είναι η αλήθεια. Ενώ λοιπόν, μιλώντας για το πρώτο τους EP,
εμείς μεμψιμοιρούσαμε μασουλώντας pop corn περί κορεσμού και λοιπών
αηδιών, οι Conspiracy Of Denial μας ετοίμαζαν ένα
ωραιότατο ζευγάρι γυαλιά που ομολογουμένως θα φορεθούν πολύ. Χαίρομαι
που δεν άλλαξαν γνώμη και δεν τα αντικατέστησαν με κανά ζευγάρι
κωλοδάχτυλα, γιατί κακά τα ψέματα, μπορεί να μην αγόραζα το βινύλιο.
Αυτό που αποπνέει γενικά ο δίσκος, είναι αυτό που παλιότερα, όταν όντως φορούσαμε ακόμα αρβύλες και μπλούζες Cradle Of Filth,
αποκαλούσαμε true (όχι, οι Άγγλοι δεν είναι). Παρότι λοιπόν το εξώφυλλο
του δίσκου δεν μου αρέσει, και ήταν η αιτία να τους κεράσω μια
ξινισμένη φάτσα όταν μου το δώσανε, καταλήγω σαν μετανιωμένος
βετζετέριαν που αναγνωρίζει τη δύναμη του σουβλακιού, να παραδεχτώ ότι
δεν μπορούσε να είναι καταλληλότερο. Είναι μια μουσική για την πόλη, για
την ερειπωμένη πόλη, η οποία αποτέλεσε και το ερέθισμα για την
δημιουργία της. Για αυτή την ίδια πόλη για την οποία, παρά τις χιλιάδες
αποκαρδιωτικές τις αντιφάσεις, συνεχίζεις να παλεύεις. Σίγουρα ο δίσκος
δεν αναφέρεται τόσο σε όλους όσους ζουν σε αυτήν, αλλά σε αυτούς που σε
πείσμα της λογικής παλεύουν για αυτή. Οπότε, πέρα από το χιούμορ που σε
πολλές περιπτώσεις μας κρατάει στα λογικά μας, πρέπει να αναγνωρίσουμε
την ψυχική στήριξη που αντλείς από μικρά μικρά πράγματα και την αίσθηση
ότι κάποιος σε καταλαβαίνει και στέκεται μαζί σου χωρίς να σκύβει
κεφάλι. Και αν κάτι κάνει σίγουρα αυτός ο δίσκος, είναι αυτό. Γιατί οκ
ποιόν κοροιδεύουμε, οι τύποι είναι όντως κοντοί αλλά η μπάντα τους είναι
γαμημένα τεράστια.
http://conspiracyofdenial.bandcamp.com
http://scarecrow.gr
http://www.uprisinghardcoredistro.blogspot.g/
Ι. Χ.
Έχω φάει κάτι λαζάνια απ' έξω και μου έχουν κάτσει λίγο βαριά. Έχω πιεί
και τις κοκακολάρες μου κι έχω νταγκλάρει. Βάζω το "Fetch" να παίξει και
ξαπλώνω το ατελείωτο κορμί μου στον καναπέ. Κλείνω τα μάτια, ρεύομαι
και περιμένω το λήθαργο. Το άλμπουμ ξεκινάει με κάτι μπλιμπλίκια και
προς στιγμήν νομίζω ότι βαράει τηλέφωνο ή κουδούνι και πετάγομαι. Παίρνω
χαμπάρι τι γίνεται, λέω ένα "α γαμήσου" και ξαναξεραίνομαι. Με ξυπνάνε
κάτι μαλακισμένες φωνές απ' την κουζίνα, δεν έχω ιδέα πόση ώρα
κοιμήθηκα, απ' το παράθυρο μπαίνει απόκοσμο ροζ φως, κάτι που δε με
βοηθάει στους υπολογισμούς μου. Το φαινόμενο δε με τρομάζει, ούτε και οι
μαλακισμένες φωνές και τα γελάκια, αντιθέτως, κατευθύνομαι με μια
αφύσικη ηρεμία προς αυτές. Στην κουζίνα συναντάω δύο μικρά μου πόνυ με
μοϊκάνες και cyberpunk περιβολή να καπνίζουν κρακ. "Τι κάνετε δω μέσα;",
ρωτάω με ελαφρύ εκνευρισμό. "Καπνίζουμε κρακ", μου απαντάνε
αφοπλιστικά. "Θα πάμε μετά ν' αράξουμε Κάστρο, θα 'ρθεις;". "Ποιό κάστρο
μωρέ;", ρωτάω φανερά πλέον συγχισμένος. "Του Τακέσι", μου απαντάνε με
μια φωνή, "έχει live". Ακολουθεί αρκετή ώρα σιωπής που κυρίως οφείλεται
στην αδυναμία μου να θυμηθώ αν δουλεύω την επόμενη, αν έχω ήδη κανονίσει
κάτι και τι μέρα είναι γενικώς. Μη μπορώντας να βγάλω άκρη και έχοντας
διαρκώς τα γλαρά από τη μαστούρα μα παρόλαυτα χαριτωμένα ματάκια των
πονιών καρφωμένα πάνω μου, αποφασίζω να πάω για την παρέα.
Στο
δρόμο για το Κάστρο δεν είμαι ιδιαίτερα ομιλητικός, μιας και τα πόνυ
μιλάνε μεταξύ τους ακατάπαυστα για καταλήψεις και ναρκωτικά και με έχουν
εκνευρίσει. Όπου και να κοιτάξω βλέπω ερειπωμένους ουρανοξύστες και
άδειους δρόμους, το τοπίο παρόλαυτα δεν είναι καθόλου καταθλιπτικό, αφού
ο ουρανός είναι ροζ και βρέχει σερπαντίνες και smarties, τα οποία
πονάνε σα γαμήδια όταν σκάνε πάνω μου. Αποφασίζω όμως να το παίξω κουλ
και αντιστέκομαι στο να ρωτήσω τα μαλακισμένα κυβερνοπανκοπόνυ πού
είμαστε και τι σκατά συμβαίνει. Τότε το ένα πόνυ, παίζοντας με τα νεύρα
μου, βγάζει από την τσέπη του ένα σωληνάκι smarties και μου κάνει
"θες;". "Όχι", λέω, "έχω διαβήτη", και βγάζω απ' την τσέπη μου ένα
διαβήτη. "Πάρτα ρε μαλακισμένο", σκέφτομαι μασουλώντας το διαβήτη.
Αντικρίζοντας
το εξωτερικό του περιβόητου Κάστρου του Τακέσι απογοητεύομαι, μιας και
το ετοιμόροπο κτίριο στο οποίο στεγάζεται μαρτυρά στην καλύτερη
περίπτωση κάτι σε χαρτοπαικτική λέσχη, στη χειρότερη κάτι σε
ενεχυροδανειστήριο στην Πανεπιστημίου. Απ' έξω μια παρέα πόκεμον με
πέτσινα μπουφάν καπνίζει και πίνει μπύρες Άλφα κουτάκι. Τα πόνυ
ανταλλάζουν χαιρετούρες με τα πόκεμον και μετά πλησιάζουμε στην είσοδο
όπου βρίσκουμε τον πορτιέρη, που όπως με πληροφορούν είναι και ο
ιδιοκτήτης, δηλαδή ο Τακέσι. Το συγκεκριμένο κτήνος φέρνει σε Γκοτζίλα,
φοράει γυαλιά ηλίου, είναι ντυμένος γκέισσα και μου θυμίζει έντονα
σκίτσο του Hakuchi. Πληρώνουμε την είσοδο (35 smarties) και
κατευθυνόμαστε προς τη βαριά σιδερένια πόρτα που μας χωρίζει απ' το
εσωτερικό του κωλοχανείου. Τα κυβερνοπόνυ μού κάνουν χώρο για να την
ανοίξω, μιας κι αυτά δεν έχουν χέρια. Ποιός τους φτιάχνει κάθε πρωί τις
μοϊκάνες ήθελα να 'ξερα. Η πόρτα ανοίγει με ένα βαθύ τρίξιμο και τότε
όλα αλλάζουν...
Το εσωτερικό του Τακέσιου Κάστρου μοιάζει να μην
υπακούει στους ισχύοντες νόμους της επιστήμης. Βρισκόμαστε μέσα σε κάτι
που, κρίνοντας από μια αίσθηση καμπυλότητας του περιβάλλοντος και τις
συνεχείς εναλλαγές χρωματιστών λάμψεων, θα μπορούσε να είναι το
εσωτερικό μιας ντισκομπάλας. Οι διαστάσεις του χώρου είναι
απροσδιόριστες, μιας και αυτά που μας περιβάλλουν ανεξάρτητα απ' το αν
μας πλησιάζουν ή αν απομακρύνονται από μας, δεν μεγαλώνουν ούτε
μικραίνουν, μα κρατάνε το μέγεθος τους. Μια ροζ σαπουνάδα που μοιάζει
ζωντανή, καλύπτει τα πόδια μου ως τα γόνατα και δε νιώθω να πατάω σε
κάποιο έδαφος, αλλά να μετακινούμαι από τη σαπουνάδα ή οποία φαίνεται να
επικοινωνεί μαζί μου τηλεπαθητικά και με πηγαίνει όπου θελήσω. Το
σκηνικό μου θυμίζει το εσωτερικό κτίσματος από βιβλίο του Λάβκραφτ, αλλά
σε πιο γκέι μπαρ. Τα πόνυ-πάνκηδες με ρωτάνε αν θέλω να μου φέρουν
smarties απ' το μπαρ, χωρίς να τους δώσω ιδιαίτερη σημασία γνέφω
αρνητικά, κι αυτά μ' αφήνουν μόνο μου να παρατηρώ τον υπόλοιπο κόσμο.
Στα δεξιά μου βλέπω τραπέζι με παρέα που απαρτίζεται από τον Καμπαμαρού,
την Κάντι-Κάντι, το Τζουμαρού και τη Χελόου Κίττυ. Η Κάντι-Κάντι
σνιφάρει χρυσόσκονη από χαρτονομίσματα της Μονόπολης, ο Τζουμαρού,
λιωμένος μάλλον από ξύδια, κάνει εμετό λάδια, ενώ ο Καμπαμαρού φιλιέται
παθιασμένα με τη Χελόου Κίττυ πασάροντάς της γατομπισκότα με τη γλώσσα
του. Στα αριστερά μου Γιαπωνέζες μαθήτριες χορεύουν ξέφρενα με μια παρέα
χταποδιών. Κάπου παραδίπλα λαμβάνει χώρα κάτι σα dance off και κόσμος
συγκεντρωμένος παρακολουθεί με θαυμασμό το Ryu όσο κάνει ελικοπτεράκι
και χαντόκεν. Βλέπω το Σογκόκου, τον αντίπαλο του Ryu στο dance off να
κοιτάει κι αυτός, τσακισμένος από την τελική διαπίστωση ότι είναι και θα
παραμείνει μια δευτεράντζα και ότι ίσως να μην έπρεπε να κλέψει έτσι
στεγνά από τον αντίπαλό του το κόλπο που πετάς μπλε φωτιές απ' τα χέρια.
Οι πάντες κινούνται και χορεύουν αέρινα και ταυτόχρονα κάπως ρομποτικά
και αλλάζουν συνεχώς συντεταγμένες στο χώρο, σα βίντεο του Sekitani
Norihiro. Μέσα σ' όλο αυτόν το χαμό, η Nyan Cat πετάει πέρα δώθε και
κλάνει ουράνια τόξα, δίνοντας στο μέρος μια αισθητική παιδικού σταθμού.
Αδυνατώντας
να επεξεργαστώ αυτά τα οπτικά ερεθίσματα, παίρνω τελικά πρέφα ότι όλη
την ώρα ακούγεται μουσική, μια μουσική που αποτελεί το ηχητικό
αντίστοιχο αυτών που βλέπω. Ένας οργασμός από παροξυσμικά riffs φουλ
στην παραμόρφωση, υπερηχητικοί ρυθμοί, θάλασσες ηλεκτρονικών layers, ένα
χαμογελαστό χάος μελωδιών και μια φωνή που σε κάνει να μην ξέρεις αν
θες να ερωτευτείς τον κάτοχό της ή να τον σαπίσεις στα μπουκέτα. Ούτε
μακριά ούτε κοντά, αλλά σίγουρα στο κέντρο των συμβάντων, ένας
ασθενικός, μικρόσωμος Γιαπωνέζος με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και
προστατευτική μάσκα στο πρόσωπο, ο καρπός του έρωτα μιας μαθήτριας και
ενός χταποδιού, ξύνει την κιθάρα του, ενώ ταυτόχρονα παίζει με μια
κονσόλα και πατάει εναλλάξ πεντέξι διαφορετικά πετάλια. Δίπλα του μια
ευάλωτη σαν άνθος κερασιάς Γιαπωνέζα, φαίνεται θεόρατη πάνω στις
υπερβολικά ψηλές μπότες-πλατφόρμες που φοράει, και χοροπηδάει φτύνοντας
smarties στο κοινό και κοφτά νιαουρίσματα στο μικρόφωνο που κρατάει. Οι
τετράποδοι κυβερνοπάνκς με τη βοήθεια της σαπουνάδας έχουν επιστρέψει
απ' το μπαρ και στέκονται πάλι δίπλα μου. "Οι Melt-Banana
δεν είν' αυτοί;", ρωτάω ξέροντας ήδη την απάντηση. Τα πάνκυ γνέφουν
θετικά. "Πόση ώρα είναι που παίζουν;". Τα ζώα με κοιτάνε για λίγο λες κ'
είμαι ζώο και σκάνε έπειτα στα γέλια. "Οι Melt-Banana
παίζουν από πάντα εδώ", μου λένε τελικά με ύφος διδακτικό και μάτια
ακόμα δακρυσμένα απ' το γέλιο. Παρότι προσβεβλημένος, αρχίζω σιγά-σιγά
να πιάνω το νόημα.
Δεν ξέρω πόσες ώρες (μέρες; μήνες;...)
αργότερα βρίσκομαι πάλι στην πόρτα του σπιτιού μου και αποχαιρετώ τα
πόνυ, τα οποία, παρά τη δύσκολη αρχή της σχέσης μας, θεωρώ πλέον
κολλητούς. Φεύγουν και ξαπλώνω με μια πρωτόγνωρη γαλήνη στον καναπέ μου,
αφήνοντας τα βλέφαρά μου να κλείσουν. Την ώρα που τα ξανανοίγω, ακούω
τα τελευταία δευτερόλεπτα του "Zero", του τελευταίου κομματιού του
"Fetch". Ζαλισμένος απ' τον ύπνο και το κουκουρούκου όνειρο, κάθομαι στο
πισί και σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ξαναπαραγγείλω φαΐ απ' αυτόνα.
Και τότε βλέπω κάτι δίπλα απ' την οθόνη που είμαι σίγουρος ότι δεν
ανήκει εκεί. Ένα σωληνάκι smarties και μια κάρτα που γράφει: "Τα
ξαναλέμε πολύ πιο σύντομα απ' ότι νομίζεις. Μήτσος + Λουκάς". Χαμογελάω
και βάζω το "Fetch" απ' την αρχή.
http://www.geocities.jp/azaplink/mb/mxbx.html
Βαγγέλης Ε.
Eκμυστήρευση, φίλε αναγνώστη:
Μου αρέσει η επιστημονική φαντασία. Όχι
η χαρούμενη των Jetsons, η δυστοπική του Gibson. Γουστάρω που δίπλα στη
δουλειά μου κάθε μέρα βλέπω τον 38 ορόφων ουρανοξύστη να υψώνεται σαν
ένα κωλοδάχτυλο προς το σύμπαν που μας κρατάει καρφωμένους πάνω στην Γή,
θέλω το βράδυ να βλέπω τις πόλεις μου να λάμπουν πιο πολύ και από τον
ουρανό με όλα τα άστρα.
Αυτό το απροσδιόριστα πολύχρωμο φως, ο βόμβος
των 60 Hz, ο ήχος της κίνησης, αυτά όλα με κάνουν να χαίρομαι με ελαφρά
πικρία για το τι σκατά καταφέρνουμε ως είδος, ακόμα και αν καθημερινά
δίνουμε ενδείξεις του πόσο ανίκανοι και μικροί και ηλίθιοι είμαστε.
Και για αυτό μου αρέσουν οι 65DoS.
Το
"Wild Light" είναι ένα ακόμα album τους. Η μπάντα είπε πως ήθελε να
γράψει χορευτική μουσική για το (ολοένα πιο πιθανό) τέλος του κόσμου
μας. ΟΚ. Αν είναι να παίζει αυτό από πίσω, ας έρθει.
Το "Heat
Death Infinity Splitter" θα μπορούσε να παίζει ως εναλλακτικό intro στο
Tron. Lo-fi glitch συγκρίσιμο με παλιά χαρούμενα πρώιμα 00s ακούσματα,
και μπάσιμο σε "Prisms" που είναι Daft Punk πριν
αρχίσουν να γκετλάκι κλαρινογαμπρονύφες σε κάμπρια μαζί τους. Το
"Undertow" είναι το πρώτο κομμάτι που θυμίζει περισσότερο παλιούς 65DoS, με το αναγνωρίσιμο λιφτ σε κρουστά και synths, σπιν με ήσυχα πλήκτρα και τολούπ με κιθάρες, που θα έλεγε και ο Κωστάλας.
Και παρότι κατάλληλο για τα λαιβ, καταλληλότερο άνετα το "Blackspots",
γιατί είναι βαρύ και γρήγορο και έχει και κοινό που τρομάζει χωρίς τις
κιθάρες του. Για τιμωρία βέβαια το κομμάτι αγγίζει τα όρια του
industrial club anthem κάπου στα μισά, και τα σπάει ηρωικά. Και μετά
ξανά κιθάρες, για το ξεκάρφωμα, οι οποίες συνεχίζονται και μέχρι τα
πρώτα δύο λεπτά του "Sleepwalk City", πριν και αυτό σκάσει σε ένα κράμα John Murphy, Underworld, και ότι ηλεκτρονικής θα έπρεπε να ντρέπεστε αν δεν σας αρέσει.
Εκεί στα ξαφνικά έρχεται μελωδικό και ήσυχο και σχεδόν χαρούμενο το λες το "Taipei" και περιμένεις να αρχίσουν από κάπου τα Sigur Rosικά ισλανδακαταλαβίστικα φωνητικά, αλλά όχι, γιατί ακούς άλλη μπάντα, η οποία δεν είναι ούτε Radiohead ούτε Muse,
που θα το ορκιζόσουν ακούγοντας την εισαγωγή του "Unmake the Wild
Light". Απ' τις καλύτερες στιγμές ενός υπέροχου δίσκου, αν είναι να
ακούσετε ένα τρακ του μόνο, βάλτε αυτό. Στο ριπίτ, για μια ώρα.
Γιατί
αυτό που προλόγιζε και τώρα ακολουθεί, είναι το "Safe Passage". Το
τέλος του δίσκου για το τέλος του κόσμου. Not with a whimper, αλλά με
κύματα synths, κιθάρες, να σκάνε πάνω σου σαν supernova που θα καθαρίσει
τα πάντα με το άγριο φως της.
Λίγες φορές λέω "...και τώρα τι;" στο τέλος ακρόασης δίσκου.
Ε,
"Doxxx Yrself", να τι. Δεν αποτελεί μέρος της παράστασης. Είναι οι
τίτλοι τέλους, η υπενθύμιση πως η κάθαρση πριν δεν ήταν για σένα. Έχουμε
ακόμα, και το ίδιο ελπίζουμε για τους 65DoS.
www.65daysofstatic.com
Γιώργος Μ.
Το ντεμπούτο των Static Me με έχει κάνει ευτυχισμένο
τον τελευταίο καιρό. Δεν είναι μόνο ότι γαμάει κέρατα, είναι και το
γεγονός ότι πρόκειται για ένα στυλ μουσικής που είναι τόσο ιδιαίτερα
γαμηστερό, ώστε θεωρώ απαραίτητο να τηρώ νοητά αυστηρή λίστα με τις
μπάντες που το αντιπροσωπεύουν. Κάθε καινούρια προσθήκη σ' αυτή τη λίστα
είναι κάτι σαν κατανάλωση αισθητικής πρέζας για μένα, ενώ η
ψυχαναγκαστικά επαναλαμβανόμενη καταμέτρηση των συγκροτημάτων της λίστας
μπορεί να με φτιάξει για μέρες. Επίσης το να συγκρίνω αυτές τις μπάντες
μεταξύ τους και να βρίσκω ομοιότητες και διαφορές με κάνει να νιώθω
ακόμα πιο παντοδύναμος. Αντιστεκόμενος στο να αρχίσω το namedropping από
τώρα, θα προσπαθήσω να γίνω κατανοητός αναφέροντας τα δύο κοινά
χαρακτηριστικά αυτών των γκρουπς: το ένα είναι τα γυναικεία φωνητικά και
το άλλο είναι ο μουσικός τόπος κάπου μέσα στο τρίγωνο post punk/punk
rock/post hardcore. Οι indie τσόντες είναι κι αυτές στο πρόγραμμα.
Καταλάβατε ή να κάνω και namedropping; Έκανα αστείο-αναφορά σε
Ημισκούμπρια, πόσο πιο χαμηλά;
Τη συγκεκριμένη φάση για
καιρό την έλεγχαν οι Καναδάδες και οι Αμερικές, σταδιακά όμως άρχισε να
μπαίνει και η Ευρώπη. Στη φάση. Έτσι φτάσαμε να στάζει μέλι το στόμα μας
όποτε μιλάμε για τους Vanna Inget από τη Σουηδία και να αναγνωρίζουμε τις Αγγλίδες Savages
ως την επόμενη μεγάλη μπαντάρα, λίγο μόλις καιρό μετά την κυκλοφορία
του πρώτου δίσκου τους. Μη με λέτε μαλάκα που τσουβαλιάζω έτσι μπάντες
με διαφορετικά background και καταβολές μόνο και μόνο επειδή έχουν
γυναικεία φωνητικά και πανκίζουν, σας είπα είναι σημαντική η λίστα γιατί
συνοψίζει αυτό το γαμημένα τέλειο και απαράμιλλο feeling! Μ' αυτά και
μ' αυτά λοιπόν, έχουμε δω το επόμενο ευρωπαϊκό γκρουπ που πληρεί τις
προϋποθέσεις για την είσοδό του στο πάνθεον.
Το ομώνυμο ντεμπούτο των Γερμανέζων Static Me
το έβγαλε η Adagio830, που την αγαπώ πολύ φέτος γιατί μας έχει
ξετινάξει με τις δισκάρες που κυκλοφορεί. Βασικά όπως πάει η δουλειά,
στα best of 2013 μου οι μισοί δίσκοι θα είναι Adagio830. Τέσπα, Static Me. Οι Static Me
έχουν γυναικεία φωνητικά και πανκίζουν! Συγκρίνοντας με τους υπόλοιπους
συναδέλφους καταλήγω στο ότι έχουν αρκετή από τη ρομαντζάδα των Vanna Inget, κάμποση απ' την εκρητικότητα των Arctic Flowers και ένα τσικ από αυτό το αλήτικο, παρτόλικο που βγάζουν οι Gits. Όταν μιλάμε για τέτοιες αυτόφωτες μπάντες βέβαια, μιλάμε για ξεχωριστές ταυτότητες και διαφορετικά vibes, οπότε και οι Static Me έχουν τη δική τους ιδιοσυγκρασία. Το πόσο καλά είναι αυτά τα τραγούδια είναι σκανδαλώδες. Ανάλογα με τις ορέξεις τους, οι Static Me
τη μία κλωτσάνε στο καλάμι με punk rock, μετά δίνουν ανάσες με post
punk υπνωτισμούς και άλλες φορές προκαλούν σκαλώματα, "πωωωωω" και
"πσσσσσς" με μελωδίες που εναλλάσσονται και απροσδόκητα riffs που βαράνε
στο δόξα πατρί. Σε μια πρώτη ακρόαση για παράδειγμα και αφού έχεις
ακούσει τα δύο πρώτα κομμάτια, δεν περιμένεις με τίποτα μια αργή και
βαριά σύνθεση σα το "Fields Of Abuse" που ακολουθεί, και το οποίο έχει
μια σοβαρότητα και μια σκοτεινίλα που σε αφήνει κάπως μαλάκα. Και έκει
που έχεις λυγίσει, κουμπώνει μετά και το "Static Me" και σπας μπροστά
στη διαπίστωση ότι βρήκες ένα δίσκο που έλειπε απ' τη ζωή σου.
Η
ερμηνεία στα φωνητικά τέλος, είναι ίσως πιο εντυπωσιακή που έχω
συναντήσει σε τέτοιου είδους μπάντες. Η τύπισσα το έχει στο πάνκικο,
έχει τσαμπουκαλίδικη χροιά μα βγάζει ενίοτε τρομερό λυρισμό και δε
μασάει να τσαλακώσει τη φωνή της με διάφορους τρόπους και απρόσμενα
πορωτικά αποτελέσματα. Οι στίχοι είναι φεμινιστικοί, κάτι που δίνει
ακόμη περισσότερη αξία σ' αυτή τη μπάντα, μιας και το συγκεκριμένο
concept οφείλει να προβάλλεται όσο το δυνατόν περισσότερο στα πλαίσια
της σημερινής πανκ σκηνής.
Το άλμπουμ υπάρχει για δωρεάν κατέβασμα στο link παρακάτω. Τσακιστείτε.
http://staticme.bandcamp.com
Βαγγέλης Ε.
Τους
εν λόγω χαβαλέδες Μοναχιώτες τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία τρώγοντας
μπουρίτο. Αν υποθέσουμε ότι οι συγκυρίες που μας κάνουν γνωστή μια
μπάντα συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τη φάση της μπάντας, τότε αυτό τα
λέει όλα. Το εφτάρι ξεκινάει με sample από το "Walk Hard: The Dewey Cox
Story", αν έχετε το θεό σας. Υπερηχητικό πανκ ροκ με καυτά σολίδια και
τραγουδιστή τόσο τσίτα που μου θυμίζει το Mika Luttinen. Στο σύνολο, οι Sonic Abuse ακούγονται σαν πρώιμοι Dean Dirg
με περισσότερη παραμόρφωση και λιγότερο surf. H κοινή χρήση των
μαζορετίστικων "woo-woo-wooh" και από τις δύο μπάντες δε μπορεί να είναι
τυχαία, γαμώτη! Τέρμα καυλωτική μουσική που απαιτεί κουβάδες αλκοόλ.
Οχτώ τραγούδια σε οχτώμιση λεπτά.
Υψίσυχνο και θορυβώδες spazzcore το οποίο θέλει γερά νεύρα, μιας και η παραγωγή κάνει τους Lotus Fucker να ακούγονται σα τους Fear Factory.
Οι κιθάρες έχουν μια διάχυτη χαζοχαρουμενιά και οι ρυθμοί πάσχουν από
βαρύ αυτισμό, ενώ τα γυναικεία φωνητικά μελτμπανανίζουν άσχημα. Ευτυχώς,
η τραγουδίστρια των Sad Boys είναι άνθρωπος και όχι cyborg, οπότε το αποτέλεσμα δε φλερτάρει τόσο επικίνδυνα με το εκνευριστικό. Αν είστε ψυχάκι που ακούει An Albatross, Holy Molar και τέτοια, επενδύστε, οι υπόλοιποι μακριά. Το άκουσα τρεις φορές σερί και με έπιασε πονοκέφαλος. Όπως και να 'χει οι Sad Boys ξεχωρίζουν, γι' αυτό και προτείνονται. 