Μου αρέσει η επιστημονική φαντασία. Όχι η χαρούμενη των Jetsons, η δυστοπική του Gibson. Γουστάρω που δίπλα στη δουλειά μου κάθε μέρα βλέπω τον 38 ορόφων ουρανοξύστη να υψώνεται σαν ένα κωλοδάχτυλο προς το σύμπαν που μας κρατάει καρφωμένους πάνω στην Γή, θέλω το βράδυ να βλέπω τις πόλεις μου να λάμπουν πιο πολύ και από τον ουρανό με όλα τα άστρα.
Αυτό το απροσδιόριστα πολύχρωμο φως, ο βόμβος των 60 Hz, ο ήχος της κίνησης, αυτά όλα με κάνουν να χαίρομαι με ελαφρά πικρία για το τι σκατά καταφέρνουμε ως είδος, ακόμα και αν καθημερινά δίνουμε ενδείξεις του πόσο ανίκανοι και μικροί και ηλίθιοι είμαστε.
Και για αυτό μου αρέσουν οι 65DoS.
Το "Wild Light" είναι ένα ακόμα album τους. Η μπάντα είπε πως ήθελε να γράψει χορευτική μουσική για το (ολοένα πιο πιθανό) τέλος του κόσμου μας. ΟΚ. Αν είναι να παίζει αυτό από πίσω, ας έρθει.
Το "Heat Death Infinity Splitter" θα μπορούσε να παίζει ως εναλλακτικό intro στο Tron. Lo-fi glitch συγκρίσιμο με παλιά χαρούμενα πρώιμα 00s ακούσματα, και μπάσιμο σε "Prisms" που είναι Daft Punk πριν αρχίσουν να γκετλάκι κλαρινογαμπρονύφες σε κάμπρια μαζί τους. Το "Undertow" είναι το πρώτο κομμάτι που θυμίζει περισσότερο παλιούς 65DoS, με το αναγνωρίσιμο λιφτ σε κρουστά και synths, σπιν με ήσυχα πλήκτρα και τολούπ με κιθάρες, που θα έλεγε και ο Κωστάλας. Και παρότι κατάλληλο για τα λαιβ, καταλληλότερο άνετα το "Blackspots", γιατί είναι βαρύ και γρήγορο και έχει και κοινό που τρομάζει χωρίς τις κιθάρες του. Για τιμωρία βέβαια το κομμάτι αγγίζει τα όρια του industrial club anthem κάπου στα μισά, και τα σπάει ηρωικά. Και μετά ξανά κιθάρες, για το ξεκάρφωμα, οι οποίες συνεχίζονται και μέχρι τα πρώτα δύο λεπτά του "Sleepwalk City", πριν και αυτό σκάσει σε ένα κράμα John Murphy, Underworld, και ότι ηλεκτρονικής θα έπρεπε να ντρέπεστε αν δεν σας αρέσει.
Εκεί στα ξαφνικά έρχεται μελωδικό και ήσυχο και σχεδόν χαρούμενο το λες το "Taipei" και περιμένεις να αρχίσουν από κάπου τα Sigur Rosικά ισλανδακαταλαβίστικα φωνητικά, αλλά όχι, γιατί ακούς άλλη μπάντα, η οποία δεν είναι ούτε Radiohead ούτε Muse, που θα το ορκιζόσουν ακούγοντας την εισαγωγή του "Unmake the Wild Light". Απ' τις καλύτερες στιγμές ενός υπέροχου δίσκου, αν είναι να ακούσετε ένα τρακ του μόνο, βάλτε αυτό. Στο ριπίτ, για μια ώρα.
Γιατί αυτό που προλόγιζε και τώρα ακολουθεί, είναι το "Safe Passage". Το τέλος του δίσκου για το τέλος του κόσμου. Not with a whimper, αλλά με κύματα synths, κιθάρες, να σκάνε πάνω σου σαν supernova που θα καθαρίσει τα πάντα με το άγριο φως της.
Λίγες φορές λέω "...και τώρα τι;" στο τέλος ακρόασης δίσκου.
Ε, "Doxxx Yrself", να τι. Δεν αποτελεί μέρος της παράστασης. Είναι οι τίτλοι τέλους, η υπενθύμιση πως η κάθαρση πριν δεν ήταν για σένα. Έχουμε ακόμα, και το ίδιο ελπίζουμε για τους 65DoS.
www.65daysofstatic.com
Γιώργος Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου