ΛΗΘΗ (Gre) - Λήθη (2013)

Νομίζω ότι αυτό το LP το περίμενα προτού καν η μπάντα ηχογραφήσει κάτι. Ήταν η στιγμή που άκουσα πως διάφοροι συνήθεις ύποπτοι του ελληνικού underground έφτιαξαν τους Λήθη που θα παίζουν crust. Αυτού του είδους η ανυπομονησία δε μου επέτρεψε να ακούσω τα κομμάτια που κατά καιρούς ανέβαζε η μπάντα στο ιντερνέ, γιατί ήθελα να μου τα σκάσει όσο πιο δυνατά γίνεται το ολοκληρωμένο album, όταν θα έβγαινε καλή ώρα. Ε, και ορίστε, βγήκε. Και μου τα 'σκασε δυνατότερα απ' όσο φανταζόμουν, με τρόπους που δε φανταζόμουν.

Ο δίσκος σε γραπώνει απ' τα μούτρα απ' το πρώτο δευτερόλεπτο. Δηλαδή με το που ξεκινάει, μπαίνει αυτό το ξεσκισμένο "Σταθηκέεεεεεες μοοοονόοοοοοος" και χωρίς να σε αφήσει ούτε μια στιγμή να επεξεργαστείς το σφίξιμο που ακαριαία σου προκάλεσε η προαναφερθείσα ιαχή, ξεκινάει ο πηχτός, βίαιος χαμός που οι Λήθη αποκαλούν μουσική τους. Ναι, δε λέω, crust είναι, ήμουν σωστά πληροφορημένος. Κανείς όμως δε φρόντισε να με πληροφορήσει για το ότι το crust των Λήθη δεν έχει την τυπική neo crust ζεστασιά, ούτε ανεβαστικές μελωδίες, ούτε αυτό την ξέφρενη πανκιά που σε γεμίζει ενέργεια. Δε σε κάνει να νιώθεις δυνατός ή χαρούμενος, ούτε σου γεννάει την επιθυμία να πας σε live τους και να περάσεις καλά. Το crust που παίζουν οι Λήθη πάει κατευθείαν στην ψυχούλα σου και στη γαμάει. Τα 35 πυκνά λεπτά του άλμπουμ τους συνδυάζουν ξερή, αστόλιστη πανκίλα με σκοτεινό μέταλ και φτιάχνουν ατμόσφαιρες πνιγηρές που συγκρίνονται με την αίσθηση μακροβουτιού σε πίσσα. Το χωρίς ανάσα σφυροκόπημα από καταιγιστικά τύμπανα και στριφνά riffs διακόπτεται πότε-πότε από εξίσου καταστροφικά, αργά περάσματα που φέρνουν τα καταπληκτικά διπλά φωνητικά μπροστά, και ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο της σκατίλας και της απόγνωσης, βλέπε το σημείο μετά το τρίτο λεπτό του "Νεκροσάβανο", μια απ' τις πολλές στιγμές του δίσκου που με γονατίζουν. Αν και το σημείο που με διαλύει τελείως είναι το πρώτο λεπτό του "Ψωραλέα Δυσανθρωπίλα" (ο πιο σάπιος και τέλειος τίτλος τραγουδιού έβερ), το οποίο βγάζει μια ακαταμάχητη γιαπωνεζίλα. Συνολικά, οι Λήθη βγάζουν αυτό το γαμηστερό υπανάπτυκτο/παρακμιακό, που κατά τη γνώμη μου μπορεί να αποτυπωθεί καλλιτεχνικά μόνο από ανθρώπους που ζουν σε σκατοχώρες. Εδώ εντοπίζω και τις ομοιότητες με μπάντες όπως τους Antimaster και ακόμα περισσότερο τους Filth Of Mankind.

Αμαρτία θα είναι να μην αναφερθούμε στους ασύλληπτα δυνατούς στίχους. Δεν ξέρω ποιά καταραμένη ψυχή τους γράφει, πάντως δεν έχω συναντήσει τόσο βρωμερή και ταυτόχρονα εκλεπτυσμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε άλλη εγχώρια μπάντα. Με τις τρομερά εικονοπλαστικές φράσεις, την ποιητική δομή, τη συχνή χρήση εξεζητημένων λέξεων και την επίμονη σκοτεινίλα, οι Λήθη κερδίζουν δικαιωματικά τον τίτλο "Καρυωτάκηδες του crust". Αν και δε νομίζω να τον θέλουν, μιας και μια διακριτική χαβαλεδοκαμμενιά πιστεύω ότι σα μπάντα γενικώς την έχουν, λαμβάνοντας υπόψιν ότι κλείνουν το δίσκο τους με κάτι που ακούγεται σα ρούφηγμα φραπέ.

Ελπίζω οι Λήθη να παραμείνουν για καιρό ενεργοί στο underground, το οποίο τους έχει ήδη αγκαλιάσει. Πρόκειται για μπάντα με ξεχωριστή ταυτότητα, που όμως φαίνεται να μοιράζεται κοινά ιδεώδη με μια θαυμαστή νέα σκηνή, που έχει ήδη φτάσει στο θεό και παρόλαυτα συνεχίζει να ανθίζει και να εκπλήσσει. Χίλια μπράβο.

http://lethecrustpunkchaos.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.