CONSPIRACY OF DENIAL (Gre) - Conspiracy Of Denial (2013)

Από τις 4 Απριλίου του 2012, μέχρι σήμερα έχουν συμβεί πολλά. Ανακατατάξεις που αντανακλούν με τρανό τρόπο το πόσο μικροί είμαστε, πόσο λίγα είμαστε έτοιμοι να χάσουμε και σε τι σημείο αλλοτρίωσης έχει φτάσει η κρίση και η λογική μας. Παρά την ευρύτερη αστάθεια όμως που διέπει την καθημερινότητα μας, και τον γενικότερο ζόφο που συγκαταβατικά αναγνωρίζουμε ως ζωή πλέον, ένα πράγμα παραμένει σταθερή αξία... ότι οι Conspiracy Of Denial είναι κοντοί. Και όσους δίσκους και αν βγάλουν, σε όσες εναπομένουσες καταλήψεις και αν παίξουν αυτό είναι το μόνο που δεν θα αλλάξει.

Το ομώνυμο βινύλιό τους που κυκλοφόρησε μόλις, σαν συνεργασία των ίδιων με τον Darek (Scarecrow) και κάποιον vegeterian ακτιβιστή (WAK) αποτελεί μια πιο επίκαιρη δήλωση όσων συνοπτικά προλόγισαν στο EP τους. Σταθερά στα πλαίσια του neo crust με φοβερό στίχο που καταφέρνει να αποφύγει τους δασκαλισμούς, τονίζοντας μια εσωτερικότητα που μόνο ελιτιστική δεν είναι. Αυτό που οι ρομαντικοί (μακριά από μας – εμείς φοράμε αρβύλες) λένε, μιλάει μέσα σου. Παράλληλα, επιτέλους πετυχαίνουν την παραγωγή που τους ταιριάζει απόλυτα, ή τουλάχιστον αυτή που σε μένα βγάζει την επισημότητα ενός δίσκου σε βινύλιο. Έτσι, πέρα από το μπάσο που επιτέλους ακούγεται στη σωστή ένταση, πλέον πρέπει να ανησυχείς και για τα πνευμόνια που βρέχει σε κάθε στίχο. Εντυπωσιακό για τόσο μικρούς ανθρώπους είναι η αλήθεια. Ενώ λοιπόν, μιλώντας για το πρώτο τους EP, εμείς μεμψιμοιρούσαμε μασουλώντας pop corn περί κορεσμού και λοιπών αηδιών, οι Conspiracy Of Denial μας ετοίμαζαν ένα ωραιότατο ζευγάρι γυαλιά που ομολογουμένως θα φορεθούν πολύ. Χαίρομαι που δεν άλλαξαν γνώμη και δεν τα αντικατέστησαν με κανά ζευγάρι κωλοδάχτυλα, γιατί κακά τα ψέματα, μπορεί να μην αγόραζα το βινύλιο.

Αυτό που αποπνέει γενικά ο δίσκος, είναι αυτό που παλιότερα, όταν όντως φορούσαμε ακόμα αρβύλες και μπλούζες Cradle Of Filth, αποκαλούσαμε true (όχι, οι Άγγλοι δεν είναι). Παρότι λοιπόν το εξώφυλλο του δίσκου δεν μου αρέσει, και ήταν η αιτία να τους κεράσω μια ξινισμένη φάτσα όταν μου το δώσανε, καταλήγω σαν μετανιωμένος βετζετέριαν που αναγνωρίζει τη δύναμη του σουβλακιού, να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσε να είναι καταλληλότερο. Είναι μια μουσική για την πόλη, για την ερειπωμένη πόλη, η οποία αποτέλεσε και το ερέθισμα για την δημιουργία της. Για αυτή την ίδια πόλη για την οποία, παρά τις χιλιάδες αποκαρδιωτικές τις αντιφάσεις, συνεχίζεις να παλεύεις. Σίγουρα ο δίσκος δεν αναφέρεται τόσο σε όλους όσους ζουν σε αυτήν, αλλά σε αυτούς που σε πείσμα της λογικής παλεύουν για αυτή. Οπότε, πέρα από το χιούμορ που σε πολλές περιπτώσεις μας κρατάει στα λογικά μας, πρέπει να αναγνωρίσουμε την ψυχική στήριξη που αντλείς από μικρά μικρά πράγματα και την αίσθηση ότι κάποιος σε καταλαβαίνει και στέκεται μαζί σου χωρίς να σκύβει κεφάλι. Και αν κάτι κάνει σίγουρα αυτός ο δίσκος, είναι αυτό. Γιατί οκ ποιόν κοροιδεύουμε, οι τύποι είναι όντως κοντοί αλλά η μπάντα τους είναι γαμημένα τεράστια.

http://conspiracyofdenial.bandcamp.com
http://scarecrow.gr
http://www.uprisinghardcoredistro.blogspot.g/

Ι. Χ.