FISHTANK - JAPAN IKUZO!! Pt.3 of 5

ΜΕΡΟΣ 3ο: Grindcore // Deathgrind

Συνέχεια στο κεφάλαιο "γιαπωνέζικο grindcore" και όσο προχωράμε τα πράγματα σκουραίνουν, καθώς βρίσκουμε μπάντες ακόμα πιο σάπιες και γκάου. Από Τόκυο έχουμε τους παρόμοιας porno-gore φιλοσοφίας Clotted Symmetric Sexual Organ και Catasexual Urge Motivation. Οι πρώτοι μαλακίζονται (με την καλή μα και την κυριολεκτική έννοια του όρου) με αυτιστικό pornogrind φουλ στα κλασσικά βλαμμένα κοψίματα με μπάσο. Είναι Ιάπωνες όμως και δεν αρκούνται σ' αυτό, γι' αυτό κοτσάρουν συνεχώς ό,τι κατεβάσει η καμμένη απ' τις τσόντες κεφάλα τους, κουλά solo, θεόχαζες μελωδιούλες, την κραυγή που βγάζει ο Ryu όταν κάνει ελικοπτεράκι στο Street Fighter (σε κομμάτι με τίτλο "I'm Sorry I Was Born" αυτό) και άλλα αψυχολόγητα. Μετά από δύο album και πεντακόσες συλλογές και split (με αξιοσημείωτο αυτό με Circle Of Dead Children το 1999) διέλυσαν το 2001, μια πολύ καλή σύνοψη του κάλλου που έχουν στο εγκέφαλο είναι το "Collection" από την ολλανδική From Beyond Productions. Οι Catasexual Urge Motivation από την άλλη είναι πιο σοβαρά παιδιά. Το concept τους περιστρέφεται αυστηρά γύρω από την κακοποίηση γυναικών, εξυμνεί την ανθρωποκτονία ως μέσο έκφρασης ευγενών συναισθημάτων και απαιτεί την αποποινικοποίησή της. Χαρακτηριστικό των συνθέσεων τους η παγωμάρα μέσω της εκτενούς χρήσης drum machine σε σκληρούς industrial και gabber ρυθμούς και τα τελείως βοθρέ φωνητικά, κι όλ' αυτά πριν μας σκοτίσουν σταδιακά οι Αυστραλοί The Berzerker. Σε καποιά φάση η μπάντα μετονομάστηκε σε Vampiric Motives και κυκλοφόρησε ένα split, το 2008 όμως ξαναπήρε το παλίο της όνομα χωρίς να κυκλοφορήσει κάτι ξανά. Εσείς μπορείτε άνετα να πονοκεφαλιάσετε οποιαδήποτε στιγμή με το μοναδικό full length τους, το μνημειώδες "The Encyclopedia Of Serial Murders" του 1996, και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.

Ακολουθούν ακόμα δύο απ' τα πιο ακραία και περίεργα δείγματα του γιαπωνέζικου underground: οι Su19b και οι Final Exit. Οι Su19b παίζουν ένα καθηλωτικό και ψυχοβγάλτικο μείγμα powerviolence και sludge/drone, με εμπνευσμένες συνθέσεις που πάνω που σπιντάρουν το γυρνάνε απότομα σε υπέρβαρο, πιο-αργό-κι-απ'-την-καθυστέρηση sludge με μοχθηρή ατμόσφαιρα που φέρνει στο μυαλό τους Khanate. Κανένας χαβαλές εδώ, μόνο αποσύνθεση και τραγωδία. Συγκριτικά με άλλους πατριώτες τους, οι Su19b δεν έβγαλαν πολλά πράματα (σημειώνουμε split με τους σλατζάδες dot(.), βλέπε παρακάτω), η δισκογραφία τους κυκλοφόρησε από την Regurgitated Semen Records (έτσι τη λένε, αλήθεια) το 2007. Σε αντίθεση με τους Su19b που έχουν κάποια σοβαρότητα, οι Final Exit είναι μέγιστοι καραγκιόζηδες. Απόδειξη αποτελεί ο δίσκος τους "Seasons Are Going And Going... And Lives Goes On" (γαμώ τα αγγλικά), όπου για τίτλους τραγουδιών έχουν τους δώδεκα μήνες. Η συνθετική τους βάση είναι το powerviolence, το οποίο όμως σπάνε γελοιωδώς με pop rock ιντερλούδια, metal ξεσπάσματα και άλλες χαζομάρες, όπως riffs από το "Aces High" ή μια διασκευή σε γιαπωνέζικο ποπ κομμάτι. Είναι και παιχταράδες πανάθεμά τους και δεδομένης της χειρουργικής ακρίβειας στα όργανα μα και στην εκφορά των φωνητικών φτάνουν να θυμίζουν Fantomas στο ακόμα πιο καθυστερημένο. Σα σύνολο απολαυστικότατοι.

Εξώφυλλο των Catasexual Urge Motivation

Προτού αρχίσουμε να συναντάμε γιαπωνέζικες grindcore μπάντες με πιο metal και τεχνικό προσανατολισμό, αξίζει μια αναφορά σε δύο αξιόλογα παρακμιακά γκρουπ, τους Curtainrail και τους Gate. Οι Curtainrail κυκλοφόρησαν το 1998 το άλμπουμ "To Be With You", όπου τους ακούμε να ξεσκίζονται και να παίζουν μανιασμένα και χαοτικά. Fastcore, powerviolence, σλατζιές και απεγνωσμένα, σχεδόν mathcore, κοψίματα, και ολ' αυτά μ' έναν πνιγηρό αέρα αστικής κατάθλιψης, που πέρα απ' τις συνθέσεις βρίσκει έκφραση σε στενάχωρους τίτλους κομματιών. Δύσκολα βρίσκει κανείς παραπάνω πληροφορίες για τους Curtainrail, το δίσκο τους όμως παίζει και να τον πετύχετε σε κανένα σάπιο mailorder. Και περνάμε στους Gate που είναι επίσης παλικάρια. Όταν δεν ικανοποιούν το φετίχ τους διασκευάζοντας Discordance Axis και Unholy Grave, οι Gate τα σπάνε με μαθηματικό, σπασμωδικό grindcore, φόρο τιμής στους Pig Destroyer και στους προαναφερθέντες Discordance Axis, με τη διαφορά ότι τα φωνητικά death-ίζουν, κάνοντάς τους ακόμα πιο κάφρους. Κεφάτο πρωινό ξύπνημα με το εφτάρι "Soon To Be Sodomized" και με τα ωραιότατα demo τους. 

Σ' αυτό το σημείο θα επανέλθουμε στη συλλογή "Japanese Assault" της Relapse, γιατί εκτός του ότι αποτέλεσε ένα απ' τα πρώτα σημεία επαφής ενός ευρύτερου κοινού με το ιαπωνικό underground, μοιάζει και καλός συνδετικός κρίκος μεταξύ του πιο καθαρόαιμου grindcore, για το οποίο τα είπαμε προηγουμένως, και του μπασταρδεμένου με, κυρίως death, metal παρακλαδιού του, που θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια. Ο λόγος είναι ότι, πέρα από τις δύο μπάντες της συλλογής, τις οποίες ήδη αναφέραμε (Muga και Senseless Apocalypse), οι άλλες δύο που ακούσαμε στο "Japanese Assault" κινούνται στυλιστικά κάπου στο ενδιάμεσο, δηλαδή ανάμεσα στη λύσσα του grind και στη metal τεχνοτροπία. Αυτές οι δύο μπάντες είναι οι Realized και οι Swarrrm.

Η γιαπωνέζικη απάντηση στο "Picnic Of Love";

Οι Realized δημιουργήθηκαν από μέλη death και thrash συγκροτημάτων, συμπεριλαμβανομένου του μπασίστα των Rise Above, μιας μπάντας που ντεμπούταρε το 1999 με το "Sound Systematic Grind", ένα δίσκο όπου το γκρουπ κινείται σε κλασσικά death metal μονοπάτια. Επειδή όμως η καμμενιά είναι σα το βήχα και δεν κρύβεται, οι Rise Above εκδηλώθηκαν στη συνέχεια, split-άροντας με Clotted Symmetric Sexual Organ και Machetazo και ονομάζοντας το δεύτερο full length τους "I Love To Relax"... Με ένα τέτοιο background σχηματίστηκαν λοιπόν οι Realized, στους οποίους το καγκούρικο, ασφυκτικό death metal συνυπάρχει αρμονικά με τη grindcore αλητεία. Μπουκωμένες μέχρι σκασμού συνθέσεις, μεταλικές riff-άρες, τραμπούκικα φωνητικά και πλαστικά τύμπανα να 'φχαριστηθεί η ψυχή σας! Εννοείται ότι δε λείπει και το γιαπωνέζικο άρρωστο touch, π.χ. άκυρα leads, σολαρίσματα και κεράσια. Άλμπουμ ένα και μοναδικό, το "21st Century Terminal World" του 2005. 

Οι Swarrrm. Για τους Swarrrm η ψύχραιμη παρουσίαση πάει περίπατο, μιας και αποτελούν τεράστια προσωπική αδυναμία. Με βάση το Kobe, μιας απ' τις μεγαλύτερες πόλεις της Ιαπωνίας, οι μυστηριώδεις Swarrrm πρωτοεμφανίζονται με το EP "Chaos And Grind" το 1998 και τον επόμενο χρόνο συμμετέχουν σε δύο split, ένα με τους επιφανείς Force (βλέπε παρακάτω) και ένα με τους εξίσου αινιγματικούς και απόλυτα κατεστραμμένους Fugaku (που δυστυχώς πέρα απ' αυτό το split δεν εμφανίζονται πουθενά αλλού). Κιόλας απ' αυτά τα πρώτα δείγματα ήταν φανερό ότι οι Swarrrm δεν εξαντλούνταν στο grindcore χουλιγκανισμό και κάπου αλλού την πήγαιναν τη δουλειά. Το 2000 έρχεται το ντεμπούτο "Against Again", στο οποίο ακούμε ένα γκρουπ να αποσκοπεί από τη μία στην εξάπλωση χάους με grind και powerviolence και από την άλλη στη δημιουργία μιας συνεχούς εφιαλτικής, δραματικής αύρας με στοιχεία από black metal, κουλά παιγμένο progressive και ατμοσφαιρικο death. Τα διπλά φωνητικά, βοθρέ και σκισμένα, σε αυτή την πρώιμη μορφή τους (που θα τελειοποιηθεί αργότερα) έχουν ανύπαρκτο μέτρο, μπαινοβγαίνουν όπως να 'ναι και κάνουν το δίσκο ακόμα πιο αλλόκοτο. Το κομμάτι "Pain", μια εξουθενωτική grindcore "μπαλάντα", είναι ιδανικό για να πάρει κανείς μια γεύση του τι εστί "Against Again". Ίσως το συγκεκριμένο αλμπουμ να ήταν σήμερα στο γιαπωνέζικο top 5 μου, αν δεν έχανε τη θέση του από το δεύτερο full length και κορυφαία στιγμή της μπάντας, το αριστούργημα "Nise Kyuseishu Domo (Thee Imitation Messiahs)", που κυκλοφόρησε το 2003, ίδια χρονιά με το "Japanese Assault".

Against Again

Στο "Nise Kyuseishu Domo" οι Swarrrm δεν κανούν απλά μουσική, δημιουργούν μέσω αυτής ολοζώντανες εικόνες πυρηνικού ολοκαυτώματος και στη συνέχεια τις αντικαθιστούν με εικόνες ερήμωσης και θρήνου. Και ξανά ολοκαύτωμα και ξανά θρήνος. Εδώ είναι που τα φωνητικά είναι πιο γαμημένα και απελπισμένα από ποτέ, οι τύποι ξεψυχάνε μπροστά στο μικρόφωνο. Και εδώ είναι που οι συνθέσεις είναι ακόμα πιο διεστραμμένες και πλούσιες σε κάθε είδους πειραμάτισμους. Κάθε μα κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο αυτού του δίσκου προκαλεί ανατριχίλα, είναι τόση η ένταση και ο λυρισμός που ξεχειλίζουν απ' αυτά τα τραγούδια, σημεία με πιάνο ή μαντολίνο απλά κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο μεθυστική και την παράδοση στο κενό ακόμα πιο ευπρόσδεκτη. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα κομμάτι, αυτό θα ήταν το "Disturb", το γύρισμα στο 1:35 γαμάει μαζικά τις ψυχές όλης της ανθρωπότητας εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Οι Swarrrm θα συνεχίσουν να κόβουν κώλους στο picture-EP του 2004, καταστρέφοντας και απορροφώντας ό,τι βρεθεί στο δρόμο τους, όπως το αλάνι ο Akira. Αν και λιγότερο σαπισμένοι απ' ότι στο παρελθόν και περισσότερο ρομαντικοί με στοιχειωτικές μελωδιές που σχεδόν post-rock-ίζουν, παραμένουν απόκοσμοι και τσιτωμένοι. Τα διπλά φωνητικά έχουν δυστυχώς εγκαταλειφθεί. Το γκρουπ δε θα σταματήσει να μαγεύει στα splits που θα ακολουθήσουν μέχρι την αλλαγή φάσης που θα έρθει με το μέχρι στιγμής τελευταίο full length του, "Black Bong" (2007). Το τέλος εποχής σημαδεύεται από την ανάληψη των φωνητικών από τον Tsukasa Harakawa, γνωστό ως τραγουδιστή των Hellchild. Στο "Black Bong" συναντάμε το γνωστό Swarrrm-ικό χάος, αλλά πιστεύω ότι τα τελείως αλλοπρόσαλα φωνητικά του Tsukasa παραείναι καμμένα! Ο δίσκος μου βγάζει μια τουματσίλα και δε μπορώ να τον πολυπαλέψω, σε αντίθεση με τη split-άρα με τις άλλες αγάπες, τους Muga, που κυκλοφόρησε επίσης το 2007 και ξεσκίζει. Στο συγκεκριμένο split οι Swarrrm τρώνε αστραπές, χέζουν κεραυνούς και ξερνάνε επικό, σπινταριστό black/death/eerie υβρίδιο, στο οποίο τα φωνητικά, σε αντίθεση με το "Black Bong" κολλάνε μια χαρά.

Εστιάζοντας στο τελείως "what the fuck" μπλουζάκι Darkane

Μιας και προχωράμε προς τα μέρη του ιαπωνικού τζαζεμένου deathgrind, θα σταθούμε λίγο στον αξιότιμο κύριο Tsukasa Harakawa και τις μπάντες του, τον οποίο πρωτοσυναντούμε στο μικρόφωνο της ίσως γνωστότερης και μιας απ' τις πιο παλιές μπάντες του χώρου, των Hellchild. Η μπάντα σχηματίστηκε το 1987 και υπήρξε μέχρι το 2001, όπου κυκλοφόρησαν μέσω Deathwish το κύκνειο άσμα και τη δουλειά για την οποία είναι περισσότερο γνωστοί, το split με Converge. Οι split κυκλοφορίες των Hellchild ήταν σε όλη τη διάρκεια της πορείας τους εντυπωσιακές και με ηχηρά ονόματα όπως Bongzilla, Multiplex και Discordance Axis. Αφήνοντας τις μικρής διάρκειας κυκλοφορίες στην άκρη, μας μένουν τέσσερα full length, με πρώτο το "Where The Conflict Reaches" του 1993 και δεύτερο το "Circulating Contradiction" του 1997, των οποίων το στυλ είναι αρκετά straight, γκρουβάτο death metal χωρίς πολλές εκπλήξεις, με εξαίρεση φυσικά τα φωνητικά του Tsukasa που από τότε ακούγονταν σα ρυθμική αναρρόφηση εμετού. Να όμως που στον επόμενο δίσκο, το "Bareskin" του 1999, οι τυπάρες τη βλέπουν αλλιώς. Εμφανίζονται πιο τεχνικοί και με πιο πολύ βάση στη μελωδία, το groove μεταλλάσεται σε κάτι χαρντκοροειδές, ενώ ο Tsukasa παρουσιάζει μια πιο ευρεία γκάμα φωνητικών. Σε πολλές στιγμές νιώθω ότι ακούω τους Length Of Time χαπακωμένους (ναι, τόσο καύλα είναι). Τον επόμενο χρόνο οι Hellchild κυκλοφορούν το ακόμα πιο καμμένο και τελευταίο full length τους, "Wish", στο οποίο διακρίνεται μια ομοιότητα με παλιότερες, σκοτεινές metalcore μπάντες όπως οι Bloodlet ή οι Disembodied. Παρολαυτά το γκρουπ ακούγεται κάπως αποπροσανατολισμένο. Ο Tsukasa κλασσικά ορύεται, μα οι συνθέσεις είναι αδύναμες στην προσπάθεια τους να ακουστούν πιο ατμοσφαιρικές.

Tsukasa Harakawa με Hellchild

Τη συνέχεια των Hellchild αποτέλεσαν οι From Hell (το πιάσαμε το υπονοούμενο), οι οποίοι πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν το "Empty Words" το 2004 πριν διαλυθούν την ίδια χρονιά εξαιτίας του θανάτου του μπασίστα τους. Στο "Empty Words" επιτυγχάνεται αυτό που δεν κατάφεραν πιο πριν οι Hellchild με το "Wish". Η metalcore σαπίλα λειτουργεί, το doom-άδικο τούς πετυχαίνει και η ροκεντρολιά (!) πείθει, και μέσα σ' ολ' αυτά ο Tsukasa να δίνει τον καλύτερό του εαυτό με τα πιο εκφραστικά και πονεμένα φωνητικά που έχει κάνει ποτέ. Εξαντλώντας τις μπάντες στις οποίες τραγούδησε ο Tsukasa, φτάνουμε στους Force, όπου συμμετέχει και ο κιθαρίστας των Hellchild. Οι Force εμφανίστηκαν σε δύο κυκλοφορίες (split με Swarrrm και ομώνυμο ντεμπούτο, 1999 και 2000 αντίστοιχα) και μας φίλεψαν βλαμμένο deathgrind με ωραία late Hellchild κοψίματα για το "προχώ" της υπόθεσης και έναν Tsukasa να κάνει πάλι τη διαφορά με τη χαρακτηριστικό λαρύγγι του. Η σημαντικότητα των Force αυξάνεται κατακόρυφα, αν λάβουμε υπόψιν ότι πρόκειται για μπάντα που εκτός από μέλη των Hellchild περιλαμβάνει και δύο μέλη απ' τους Μεγάλους Παλαιούς της Σκατίλας και του Σκότους, τους Multiplex...

... Multiplex γαμώ! Μιλάμε για το απόλυτο καλτιλίκι. Πάρτε τους Von, φορέστε τους βερμούδες, ταΐστε τους ωμές ληγμένες μπριζόλες, και αφού τους βάλετε στο ίδιο μουχλιασμένο μπουντρούμι που ηχογράφησαν το "Satanic Blood", το οποίο έχετε επιμελώς διακοσμήσει με αφίσες Blade Runner και Terrorizer, ζητήστε τους να παίξουν. Το αποτέλεσμα θα είναι πολύ κοντά στο "World" του 1991. Θεϊκή η τελείως χύμα παραγωγή του μακαρίτη Tottsuan από S.O.B. με χαρακτηριστικότατα τα πηγαδίσια φωνητικά με το υπερκάλτ echo. Οι τότε Multiplex δε δήλωναν αποκλειστικά επηρεασμένοι απ' το grind, μα παραδέχονταν και τις επιρροές τους από Godflesh, Fear Factory, ακόμα κι από John Zorn, και στην Ιαπωνία δε λένε τέτοιες ατάκες χωρίς λόγο, μα για του λόγου το αληθές προσθέτουν ψυχρές industrial πινελιές και μουρλές τζαζοειδείς εξάρσεις στα κομμάτια τους. Ο αρχικός τραγουδιστής αποχωρεί το 1994 και ένας άλλος πυροβολημένος, ο Ari, αναλαμβάνει τα φωνητικά. Ένα δείγμα της ψυχοπάθειας του συγκεκριμένου βρίσκουμε στο EP "Quest For The Clearness" του 1996, όπου η μπάντα απομακρύνεται απ' τη μπίχλα και το σκοτάδι του death metal (το κούρδισμα παραμένει όμως) και αφιερώνεται περισσότερο στο κυκλοθυμικό grind/powerviolence με ό,τι να 'ναι breaks και δυνατές συνθέσεις στο σύνολο, τα φωνητικά δε, είναι αρκετά αστεία όπως εκφέρονται, ο τύπος τραγουδάει αποκλειστικά "ουέου" και "ουατάου". 

Mortalized: Δεν πάει πιο τρου

Δε θα μπορούσαμε να κλείσουμε το μπρούταλ μέρος του αφιερώματος χωρίς μια αναφορά στους θεούς Mortalized. Σχηματίστηκαν το 1997 και μέχρι και σήμερα υπηρετούν αμετανόητα το Βελζεβούλη με το καταιγιστικό και υπερβάρβαρο deahgrind τους. Αμερικάνικο brutal death metal, intelligent grindcore (Discordance Axis, τους οποίους διασκευάζουν κιόλας) και τελείως σκατένια παραγωγή σε έναν ακαταμάχητο συνδυασμό. Δεν είναι τυχαίο που ο κιθαρίστας του παίζει στους Gridlink και τους Hayaino Daisuki (και στους δύο κάνει φωνητικά ο Jon Chang από Discordance Axis). Δεν έχουν κυκλοφορήσει κάποιο full length, αλλά μια ωραιότατη συλλογή-κασέτα υπάρχει από τη Bloodbath Records με τίτλο "Satanic Serial Murder" και περιλαμβάνει μεγάλο μέρος τις δισκογραφίας τους. Η τελευταία τους εμφάνιση ήταν το 2007 στο split με τους Άγιους Παντελεήμονες του ιαπωνικού underground, Swarrrm (οι οποίοι κι εδώ τα γαμάνε όλα).

Κάτι κάναμε ε; Εξαντλητική η περιήγηση στις ιαπωνικές οάσεις τσίτας και ταχύτητας, στη συνέχεια τα bpm πέφτουν, η ακρότητα όμως παραμένει. Και για να μη νομίζετε ότι έχετε να κάνετε με τίποτα τελευταίους που σε αφιέρωμα στη γιαπωνέζικη σκηνή δεν αναφέρουν τους Melt Banana, πάρτε τα: MELT φάκιν BANANA.

Βαγγέλης Ε.