ΜΕΡΟΣ 4ο: Doom-Sludge // Japanoise
Αστεία τα πράγματα στην ιαπωνική sludge σκηνή μιας και, αν ταχθούμε αυστηρά στη σημασία του όρου, δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για περισσότερα από 5 σχήματα, και να εκθειάσουμε περισσότερα από 3. Θα μας επιτραπεί μία πιο ανέμελη προσέγγιση, για μια πιο σφαιρική παρουσίαση. Στα πλαίσια του stoner/ doom/ sludge λοιπόν, οι Ιάπωνες ούτε πρωτοστατούν, ούτε επαναδημιουργούν. Κακά τα ψέμματα, δεν είχαν ποτέ την τσαπατσουλιά στην κουλτούρα τους. Απορροφούν και στην καλύτερη εμπλουτίζουν, χωρίς να καταφέρνουν να συνειδητοποιούν τις μικρές και απλές αλήθειες του εκάστοτε ιδιώματος. Οι προγενέστερες μπάντες δεν έιχαν ή δεν συνειδητοποίησαν, ενώ οι μετέπειτα δεν κατανόησαν την μπουλντόζα που έριξαν από τον ουρανοξύστη τους οι Kyuss, τον καυτό νότιο ήλιο της Νέας Ορλεάνης των Eyehategod και την μπαφιασμένη νωθρότητα των Electric Wizard. Οι μικρότερες και αφανείς μπάντες παραπαίζουν καλογυαλισμένα και μπουκωμένα, οι πιο μεγάλες αναμασούν και οι αφανείς που είχαν κάποια δυναμική αυτοκαταναλώθηκαν. Φυσικό επόμενο ήταν πως η ανομοιογένεια και οι λιγοστοί μουσικοί της, ήταν φερέφωνα της δυτικής ιδιοσυγκρασίας. Σε αντίθεση με το japcore η μιμμητική τους τάση δεν ήταν αρκετή για να υπάρξει ενότητα και συγκεκριμμένη κίνηση. Δεν δημιουργήθηκε μία μπάντα που έθρεψε τη φάση (ακόμα και απ' τις ισχυρότερες) ή έφερε περισσότερους οπαδούς και εκφραστές σε αυτή. Ουσιαστικά λοιπόν δεν υπήρξε "σκηνή". Ανέμελα και σφαιρικά όμως.
Artwork του ντεμπούτου των GREENMACHiNE
Η απαρχή (χρονικά τουλάχιστον) γίνεται από τους Eternal Elysium, μία από τις πρώτες stoner/doom μπάντες της χώρας φορμαρισμένοι το 1991-1992, και μία από τις μπάντες που αξίζουν κάποια προσοχή. Δεν θα υπάρξει καμία νύξη ή προσπάθεια καινοτομίας στην δισκογραφία τους παρά κυκλοφορίες δυτικά και Sabbath-ικά προσανατολισμένες με δόσεις ροκ ψυχεδέλειας. Περί αυτοκατανάλωσης που λέγαμε, οι Eternal Elysium, δημιουργήθηκαν όταν οι Kyuss πρωτοξεκίνησαν να παίζουν με σταθερότερο line-up και πλουσιότερη δισκογραφία, ποτέ όμως δεν ξεπέρασαν τα όρια που οι ίδιοι έθεσαν. Η πιο δυνατή τους στιγμή το "Spiritualized D", δεν ήρθε πριν το 2000. Η συνέχεια έρχεται τα έτη 1994 και 1995 οι μεγάλοι και πλέον διαλυμένοι Cοrrupted (εκθειάζουμε, προσκυνάμε, ακούμε το "El Mundo Frio" πριν κοιμηθούμε) εμφανίζονται. Αυτή η άξια και τερατώδης μπάντα που θεωρείται μάλιστα και από τους πρωτοστάτες του ατμοασφαιρικού doom/ sludge δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία δυτική. Με τις ιδιοσυγκρασίες της, την τρομερή ατμόσφαιρά της, το feedback και τα πολλά split της, ξεπέρασε τα όρια της χώρας της και επέδρασε περισσότερο στον ψυχισμό της δυτικής κουλτούρας πάρα της εγχώριας. Ίσως και το μοναδικό συγκρότημα του ρεύματος που συνδιαμόρφωσαν οι Garadama, οι GREENMACHiNE και οι Church Of Misery στα έτη 1994-1995, που δεν ανακύκλωνε τίποτα. Οι Garadama ήταν η επόμενη αμιγώς sludge μπάντα του ρεύματος με την Eyehategod-συναντά-Grief λατρεία τους. Οι GREENMACHiNE, με την φανερή stoner παιδεία τους συγκαταλέγονται στις μπάντες που σκαρφάλωσαν μέχρι τη μέση του μονόλιθου που έβαλαν μπροστά τους. Πολύ καλοί και άξιοι αναφοράς και ψαξίματος. Οι Church Of Misery, παραδωμένοι ολότελα στην μαγεία των Black Sabbath κέρδισαν εκεί που οι υπόλοιποι ηττήθηκαν λόγω καθαρού πάθους. Μόνο Sabbath-ίλα, μόνο doom riffs στη φλέβα του groove και πυροδοτούν κατά βούληση. Μπαντάρα με δισκογραφία αφιερωμένη αποκλειστηκά σε serial killers. Κάπου εδώ θα πρέπει να χώσουμε και τους Boris- οι οποίοι με την ευγενέστατη ατολμία τους να παραμείνουν σε ένα συγκεκριμένο ιδίωμα, κάνουν την αρχή τους με hardcore punk δίσκους που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ, για να φτάσουν στο πραγματικά ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ drone-doom ντεμπούτο τους "Absolutego", να περάσουν στην sludge/heavy πλευρά και να μας κουράσουν με άπειρες κυκλοφορίες και συνεργασίες φτάνοντας στο "ニュー・アルバム" που πιθανά μεταφράζεται σε "Βoris - We love Candie-Candie" και στο τελυταίο φετινό τους που δεν έχω ακούσει.
Corrupted <3 i="">
Πριν τα 00's, από τις επόμενες μπάντες που γεννιούνται οι βαρβαρώδεις, dot(.) και οι Solar Anus κρατούν κάποια από την παράδοση των Corrupted, με τους πρώτους να κερδίζουν σημαντικό έδαφος και ένα πολύ όμορφο split με τους Hey Colossus. Aπό τα 00's και μετά εμφανίζεται το τελευταίο ρεύμα μπαντών στο χώρο με πολλές από αυτές να εμπλουτίζουν ή να αναμιγνύουν το ιδίωμα. Λατρευτοί σε αυτή την προσπάθεια και ξεχωριστοί οι Birushanah οι οποίοι πετάνε ανεπρόκοπα ιαπωνικά παραδοσιακά στοιχεία (από κλίμακες, εκφραστικότητα και ήχο) που περίτεχνα και επαρκώς sludge-άρουν χωρίς όμως να προσφέρουν ένα αυτούσιο νέο μειξογενές ιδίωμα, παρά μία ιδιόμορφη έκφρασή του. Μία απλή αναφορά σε λοιπές μπάντες μιας και καμία δεν ξεμυτίζει αρκετά για να προκαλέσει προσοχή, οι Gallhammer, full chick μπάντα που μπλέκει sludge με black και thrash (μετριότατα, μην φτιάχνεστε), οι Congential Hell, Diedro Los Diablo, που το σαπίζουν με metalcore στοιχεία, οι Fucho, Godgrind, King Goblin, Psychotoblack, και οι Sithter.
Εν ολίγοις, ψαχτείτε ακαδημαϊκά με το συρφετό ιαπωνικού τρόμου, μα μην κρατηθείτε όταν βρεθείτε μπροστά στους Boris (του τότε) και τους Church Of Misery, γκρουβάρετε με GREENMACHiNE, σαπίστε με dot(.), και παραδοθείτε στην δύναμη των Corrupted.
Το Merzbox: Μόνο σε φωτογραφία θα το δεις
"Ήθελα να συνθέσω αληθινή σουρεαλιστική μουσική με ένα μη μουσικό τρόπο. Ο σουρεαλισμός φτάνει επίσης το ασυνείδητο. Ο θόρυβος είναι η πρωτόγονη και συλλογική συνείδηση της μουσικής. Σύνθεσή μου είναι ο αυτοματισμός και όχι ο σχεδιασμός."
"Η πορνογραφία είναι το ασυνείδητο του σεξ. Ο θόρυβος είναι το ασυνείδητο της μουσικής. Η μουσική μου σαν Merzbow είναι ερωτική, με τον ίδιο τρόπο που ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα μπορεί να συνδεθεί με τη σεξουαλική επαφή. Είναι σαν οργανική ενέργεια, έχει το χρώμα του απαστράπτοντος ασημιού."
- Masami Akita aka Merzbow
Όσο αφορά στο japanoise, μιλάμε για σκηνή με αρχίδια και κέρατα. Και κεράσια. Έχοντας αποστασιοποιηθεί του οργανικού και του τεχνικού, κατανοώντας σε επίπεδο αυτοσυνείδησης τη φύση του θορύβου που οι δυτικοί προσομοίασαν εξωτερικά, σαν ένα δημιουργικό plug in ή κατευθυντήριο διάδρομο προς την ενόχληση, οι Γιάπωνες μπορούν να περηφανεύονται, αφού προσπάθησαν να κάνουν το japanoise καραόκε των ονείρων τους. Για την υπερβολή και μόνο οι japanoisers παρουσιάζονται σαν την πιο φιλοσοφημένη και καλλιτεχνικά ανεξάρτητη φουρνιά της χώρας τους καθώς ευθύνονται της παγίωσης αξιοσημείωτης μουσικής ελευθερίας.
Τα πρώτα σπέρματα δίνει στη σκηνή η ζωντανή πανεπιστημιακή ζωή του Κιότο τη δεκαετία του '70 και η συνεχώς επεκτεινόμενη βιομηχανική ζώνη της Οσάκα, που δημιούργησε εμφανέστερους δεσμούς με τις συμμορίες του japanoise αν και η γκλαμουριά που βρισκόταν στο Τόκιο το μετέτρεψε στη λεωφόρο του. Η Οσάκα όμως έγινε κάτι παραπάνω από τους DIY παράδρομους. Η Alchemy Records, η τότε σημαντικότερη εταιρεία αφιερωμένη στο japanoise, ιδιοκτησία του Jojo Hiroshige των Hijokaidan έχει έδρα εκεί με μπροστάρη της τον Yamazaki Maso των Massona καθώς και το "Bears Club" (ιδιοκτησία του Seiichi Yamamoto που έχει εμφανιστεί/συνεργαστεί με Boredoms, Rovo, Omoide Hatoba, στο soundtrack του "Ichi The Killer", και ξέρασε καμία δεκαριά solo δουλειές) και διάφορα άλλα venues που στέγαζαν καλλιτέχνες του χώρου έδιναν και έπαιρναν χτίζοντας τα θεμέλια του japanoise της πιο underground σκηνής.
Το θρυλικό bulldozer gig των Hanatarash
Το japanoise εδραιωνόταν σταθερά και έγινε δημοφιλέστερο τη δεκαετία του '80 και το μπουκέτο που μοίραζαν κάτι ξερακιανά σπασικλάκια με ύφος και όρεξη σαν τον Merzbow αριστερά και δεξιά υποστηρίζοντας το με επιχειρήματα σαν το παραπάνω. Οι ήχοι του συνάδουν δημιουργικής ποικιλομορφίας και ως εκ τούτου μεγάλης παραγωγικότητας. Αναμειγνύουμε με την ηθική ελευθερία που εξασφαλίζεται, θυμόμαστε λίγο μερικές από τις μαλακίες που ακούμε κατά καιρούς για την Ιαπωνία (έλα τώρα, σίγουρα έχεις), την άσκηση βίας που αγγίζει τον εξτρεμισμό και voila, να το νέο φασματικό εύρος ψυχολογικής σκατίλας στο οποίο κάνουμε βαρκάδες με σχεδίες ή επιπλέουσες σανίδες τους ήχους του εκάστοτε δημιουργού.
"No music, no message, no meaning" και χωρίς μηρυκασμούς οι τζαπανάδες ξεκινούν να κατρακυλούν σε βομβώδεις εντερικές συχνότητες, πανικόβλητες τσιρίδες, σε επιθετικά electronics και χαοτικές χαστούκες. Στα πολύ καυτά και πρώτα ονόματα βάζουμε τον αεικίνητο Merzbow, τους Hijokaidan, τους Hanatarashi (την μεταγενέστερη εξέλιξη τους στους Boredoms), και τους Incapacitants. Από αυτούς γεννήθηκαν όλες οι υπόλοιπες σημαντικές μπάντες του πρώτου κύματος. Δεν μπορώ να μην συνδυάσω την σαν λαϊκή παράδοση προσκόλληση των Ιαπώνων στην τελειότητα, τη σκοπιμότητα και τη σιωπή, με τον τρόπο που κατάφεραν να δουν και να φέρουν πίσω από το κοφτερό και θυελλώδες ηχητικό χνούδι νόημα και ένα σταθερό παλμό. Όσο η κατάκτηση των εδαφών του θορύβου μεγάλωνε τόσο περισσότερο κάθε μπάντα κατάφερνε να ενσωματώσει την προσωπικότητά της στο έργο της.
C.C.C.C. live
Ο Merzbow, επηρεάστηκε από το ντανταϊσμό, πέρασε φάσεις αυτοσυνείδησης, συνέδεσε τη μουσική του με bondage πορνογραφία, προσπαθούσε να βγάλει ήχο από ό,τι ακουμπούσε πριν καταλήξει στο laptop, συνεργάστηκε με τους πάντες, έγινε vegan και σουλατσέρνει με αυτοκόλλητα "meat is murder" στις βαλίτσες του, έκανε επίθεση στο καταναλωτικό σύστημα και αυτοσαρκάστηκε μέσω αυτού έχοντας 350+ επίσημες κυκλοφορίες. Οι Hanatarash ήταν το πράγμα που βγήκε μετά από τη σύμπραξη των Yamantaka Eye (που αργότερα έκανε τους Boredoms) και του κιθαρίστα των Zeni Geva, Mitsuru Tabata. Οι Hanatarash μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους κακεντρεχείς σαν μία απόδειξη για την ηλιθιότητα των Γιαπωνέζων, και για να κατακεραυνώσουν τη χρήση βίας με σκοπό την επιδεκτικότητα. Παιδιά, ας αφήσουμε τα μικροαστικά κατάλοιπα στην άκρη, ας μη φοβόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη και να παραδεχτούμε πως δεν είμαστε αρκετά άντρες, παρά να ξεκινάμε επιθέσεις ανασφάλειας. Μιλάμε για το ίνδαλμα του rock star-σιμού εδώ. Για ένα τύπο (Yamataka Eye) που δεν δειλιάζει μπροστά στο εγώ του και για να σε ευχαριστήσει ψήνεται να καρφωθεί ή να ρίξει το venue σε κάθε live show του.
Άλλοι από τους πρώτους που γουστάρουμε τίγκα είναι οι C.C.C.C., διαλυμένοι από τα τέλη των 90's με μία bondage porn star, τη Mayuko Hino, η οποία περιστασιακά έκανε live striptease την ώρα μιας συναυλίας. Επιπλέον καφρίλα της μπάντας ήταν οι βόμβες ούρων που πέταγαν κατά καιρούς στο κοινό. Περισσότερο ήσυχοι συγκριτικά των υπόλοιπων σύγχρονών τους με μια περισσότερο αισθησιακή προσέγγιση, η οποία κατά τη Hino μπορούσε να δώσει πιο ενδιαφέροντες ήχους. Οι υπόλοιποι καλοί της πρώτης μορφοποίησης του japanoise ήταν οι Incapacitants, οι Hijokaidan, οι Gerogerigegege, οι Solmania, οι Massona, οι Aube και οι Contagious Orgasm, με τους δύο τελευταίους να απασχολούνται πιο δομικά με το ρυθμό, επηρεασμένοι ή επηρεάζοντας το Onkyokei, μία μορφή του japanoise που διαμορφωνόταν από τα τέλη του 90. Βασιζομένη στον αυτοσχεδιασμό και δίνοντας περισσότερη βάση στη φύση του ήχου παρά στη δόμηση, ενσωματώνοντας ρυθμικές φράσεις μέσω techno και electro επιρροών.
Κατά τ' άλλα στις τσόντες τους βάζουν pixels στα επίμαχα σημεία
To japanoise λοιπόν γάμησε και έδειρε για 20 χρόνια, πριν το πρώτο κύμα του αρχίσει να χάνεται και να δίνει αγρούς και φτυάρια για να έρθουν και να σκάψουν λοιποί καλοθελητές. Τέλη της δεκαετίας του '90 αρχίζουν να εμφανίζονται νέες μέθοδοι και το noise αρχίζει να ντύνεται με τον ιντελεκτουαλισμό του avant-garde και να ενσωματώνει το οργανικό στοιχείο περισσότερο. Διαμαντάκια σαν τον Keiji Haino αντιλαμβάνονται τις δυνατότητες αυτής της μουσικής και με τη σειρά τους τις εναρμονίζουν ή χρησιμοποιούν καταρρίπτοντας τα όρια του noise και της free jazz. Η πρώιμη λογική και πρώτη φύση του japanoise λοιπόν δεν συνεχίζει αυτούσια και "τρουϊκα" να γεννά καλλιτέχνες ή να φέρνει νεότερες τεχνικές, παρά μόνο παλιότερους ή νεότερους τεχνικούς αγύρτες. Τα μονοπάτια της πλέον οδηγούν σε νέο-ψυχεδέλεια, αφηρημένα μοτίβα και μία ανάγκη για φόρμα που έδωσε και τα φώτα της στις rock παρυφές της ιαπωνικής σκηνής γεννώντας ψυχεδελικά αστέρια σαν τους Acid Mothers Temple.
Γιώργος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου