FISHTANK - JAPAN IKUZO!! Pt.5 of 5

ΜΕΡΟΣ 5ο: Black // Thrash

Τρεις λέξεις μου 'ρχονται στο μυαλό όταν βλέπω λευκό με κόκκινη στάμπα: Sigh, Mono, Zengakuren. 

Όχι, οι τελευταίοι δεν είναι μπάντα, αλλά η ιστορική ιαπωνική κομμουνιστική νεολαία, που την δεκαετία του '70, έγραψε ιστορία στους δρόμους της χώρας, με συγκρουσιακές πορείες και εντυπωσιακή μιλιταριστική οργάνωση. Για του λόγου το αληθές εδώ και εδώ... Αξίζουν μια ματιά, έτσι για να 'χουμε στο νου μας ότι αυτό το κωλόνησο έβγαλε και κάτι αξιόλογο. Οι άλλοι δύο τώρα εκπροσωπούν το εγχώριο ιαπωνικό black και post-rock αντίστοιχα. Κι αν και δεν καταλαβαίνω που στο καλό βρίσκει το χρόνο και τη διάθεση να ακούσει μουσική ένας λαός που δεν προλαβαίνει να κατουρήσει απ' τη δουλειά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στον μουσικό τομέα, οι νησιώτες τα 'χουν πάει αρκετά καλά.

Zengakuren σε έφοδο

Στην Ιαπωνία λοιπόν, οι εργαζόμενοι δεν απεργούν στην "Σταδίου" και την "Πανεπιστημίου" της Yokohama, διαταράσσοντας την καθημερινότητα της πόλης. Απλά συνεχίζουν να δουλεύουν φορώντας ένα μαύρο περιβραχιόνιο. Σε μεγαπουπόλεις όπως το Τόκυο, πολλοί απ'αυτούς δεν προλαβαίνουν ούτε καν να γυρίσουν σπίτι για το μεσημεριανό διάλειμμα κι έτσι κοιμούνται σε ενοικιαζόμενες κουκέτες, ίδιες με κρεββάτια νεκροτομείου, τοποθετημένες στις κεντρικές πλατείες για εξοικονόμηση χώρου και χρόνου. Μετά τον 'β παγκόσμιο πόλεμο και την οικονομική της καταστροφή, η χώρα μπόρεσε να ανακάμψει σε χρόνο ρεκόρ, αποτελώντας τη δεκαετία του '70 μία από τις δυνατότερες οικονομίες παγκοσμίως, κυρίως λόγω της εργατικότητας του λαού της. Σήμερα αριθμεί κοντά στους 700 χιλιάδες ερευνητές και θεωρείται η πρώτη δύναμη στην επιστήμη της ρομποτικής. Οι ρυθμοί ανάπτυξης συνεχίζουν να είναι υψηλοί και η διαφθορά στο δημόσιο τομέα είναι μια λέξη άγνωστη προς τους κατοίκους της. Η κουλτούρα της αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού για πολλούς δυτικούς ενώ αντίστοιχα και οι ίδιοι οι Ιάπωνες είναι υπέρμετρα δυτικόφιλοι. Τέλος, τα κόμιξ και η ηλεκτρονική ψυχαγωγία είναι για τα ελληνικά δεδομένα ο ήλιος και το τσίπουρο της Ιαπωνίας, σε εποχές που ο καταναλωτισμός έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας κι η βαριά τους βιομηχανία δεν παράγει καγκελόπορτες αλλά κονσόλες και super mario. 

Κι όμως, στο νησί των manga και του Nintendo, ένας Ιάπωνας αυτοκτονεί κάθε 15 λεπτά. Ο συνολικός αριθμός των αυτοκτονιών, ανέρχεται σε 30 περίπου χιλιάδες ετησίως ενώ η αυτοχειρία αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου σε άτομα κάτω των τριάντα ετών. 

Κάποιοι τους λατρεύουν, μερικοί ακόμα χειρότερα τους φθονούν, εγώ όχι. Ούτε τα manga που ποτέ δεν με τρέλαναν, ούτε η karaoke αλλοτρίωση, ούτε καν η μεγάλη μου αδυναμία (...Ritual Carnage) δεν μπόρεσε να με κάνει να τους συμπαθήσω λίγο παραπάνω. Κι όσες χιλιάδες Mono κι αν γεννήσουν, θα παραμείνουν δυστυχώς, μια χούφτα ρομπότ που τρώνε pikatchu και ξερνάνε υποταγή. 

Στο μουσικό σκέλος τώρα, το μαυρομέταλο δεν σφυρηλατήθηκε ποτέ με ιδιαίτερο ζήλο, στη γη του Ανατέλλοντος Ηλίου... Οι πρώτοι σιδηρουργοί εμφανίζονται κάπου στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 και ακούνε στο γνωστό Sabbat. Τα ραφτά τους κατέχουν μέχρι σήμερα περίοπτη θέση στα jackets των black-άδων ενώ το thrash-o-black τους συνεχίζει να εμπνέει διάφορους σπηλαιο-μουσικόφιλους. Στα ίδια μονοπάτια, θα συναντήσουμε τους πολυγραφότατους Abigail του κλασσικού "Intercourse And Lust", του '97 ενώ προσωπική αδυναμία αποτελούν οι Tiger Junkies, το thrash project των Abigail, που έχει συνθέσει το αδικαιολόγητα άσημο "Sex Sex Sex" από το επικό άλμπουμ "D-beat Street Rock N' Rollers" του 2008. Κομμάτι με όλες τις προδιαγραφές να γίνει κλασσικό.

Εξώφυλλο split Abigail και Barbatos...

Η περίπτωση των Barbatos έχει προβληματίσει επανηλλειμένως την επιστήμη. Διεκδικώντας το βραβείο για το πιο γελοίο όνομα μπάντας -κυρίως για τα ελληνικά κριτήρια- ο Yasuyuki Suzuki των Abigail, ο Youhei Ono και οι Shinichi Ishikawa και Mirai Kawashima των Sigh, έκαναν το μεγάλο βήμα, δημιουργώντας νέα δεδομένα για την ακραία μουσική αισθητική (ένα μερίδιο έχουν και οι Abigail). Απενοχοποιώντας τα παιδικά τους ακούσματα και απελευθερώνοντας τις κολασμένες δυνάμεις του metal kitsch, ήταν ίσως οι πρώτοι που συμβίβασαν τόσο έκδηλα το αλκοολικό thrash, την πεντάλφα, το sex, τα Stukas και το nwobhm κλίμα των Tygers Of Pan Tang, σε ένα μόνο γκρουπ. "War Metal Drinkers", "Rocking Metal Motherfucker", "Drunk Punk Metal Night Of Cuntcert" και πάει λέγοντας. Η ιστορία θα τους δικαιώσει... Μετρημένοι στα δάχτυλα οι παλαίμαχοι του ιαπωνικού black δεν κατάφεραν ποτέ να καταστήσουν την χώρα τους διακριτό κομμάτι της παγκόσμιας black metal χαρτογράφησης. Αν και χωρίς ιδιαίτερη δημοτικότητα λοιπόν, οι Gorugoth αποτελούν μια από τις παλιότερες μπάντες της ιαπωνικής black σκηνής, κινούμενοι σε πρώιμες καταστάσεις Varathron-ικών επιρροών. Δυστυχώς (?) μας τελείωσαν το 2000, αφήνοντας πίσω δύο split, μια συλλογή και κάμποσα demo. Μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας, χαίρουν οι έταιροι παππούδες Tyrant από την μακρινή Yokohama, που εμφανίστηκαν με το "Under The Dark Mystic Sky" του '97 από την Pulverised Records και επέστρεψαν την δεκαετία που μας πέρασε με δύο κυκλοφορίες από την Listenable. Τρίτοι στη σειρά έρχονται οι ψιλοπόζεροι Magane (πρώην Mortes Saltantes), που φλερτάρουν με τo heavy/speed παραμένοντας πιστοί στο... corpsepaint, ενώ, δεν ξέρω αν θεωρούνται βετεράνοι -μιας και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους full-length το 2008- οι Cataplexy υπάρχουν από το '91. Η μοναδική τους κυκλοφορία ονομάζεται "Lunar Ecplipse, Chaos To The Ruin..." και περιέχει καλής ποιότητας σκανδιναβικό Arckanum-ικό black. Τελειώνοντας με την ιαπωνική τρίτη ηλικία, οι Sigh είναι ίσως ότι πιο γνωστό έχει μέχρι τώρα εξάγει η χώρα. Τα τελευταία χρόνια, τους εκθρόνισαν οι κυρίες των Gallhammer, με το Amebix-o-Celtic Frost metal τους, αλλά ο λαός δεν ξεχνά. Απο ένα σημείο και μετά, η αλήθεια είναι ότι τους έχασα (τους Sigh...). Όπως και να 'χει πάντως, το "Imaginary Sonicscape'' σημάδεψε την παιδική μου ηλικία, με '70s ψυχεδέλεια, disco -Στάθη Ψάλτη era- μέρη και ανάπηρο black ιαπωνικής κατασκευής.

Sigh λοιπόν: η δεσποινίς Dr. Mikannibal (...)

Στις νεότερες ηλικίες τώρα, πρώτοι και καλύτεροι ξεχωρίζουν οι Hakuja από τη Nogoya της κεντρικής Ιαπωνίας, με το "Legacy" του 2008. Γαλλο-φινλανδικό black με επιρροές από Satanic Warmaster μέχρι πρώιμους Deathspell Omega και Burzum-ικά φωνητικά. 
Στο suicidal τομέα, μιας και μιλήσαμε για Burzum, βρίσκουμε τους Kanashimi με το εύθυμο "Romantik Suicide" (έλεος) και τους αρκετά ενδιαφέροντες Samayoi. Σε πιο κλασσικά Gorgoroth-ικά μονοπάτια κινούνται οι Ssorc από το Τόκυο, με τραγουδιστή τον -θεός φυλάξοι- "Mutilation Under The Moonlight" και μοναδική κυκλοφορία το "Infidel Eternal" του 2005 από την Obliteration, το πιο γνωστό ιαπωνικό label στον ακραίο ήχο, με ειδίκευση στο brutal death/goregrind. Στα καλά τώρα -για ν' ασχοληθούμε και με τίποτα σοβαρό- ιδιαίτερη περίπτωση αποτελούν οι Deathchurch. Με λίγα λόγια, ό,τι πιο αξιόλογο έχει να προσφέρει το ιαπωνικό undergound. Antaeus και βάλε τύμπανα, Archgoat-ικά riff δύο τάστων, crust-oβρωμιά, πρεζάκικα φωνητικά και powerviolence αναθυμιάσεις. Τρέλα; Έχουν κυκλοφορήσει μόνο ένα EP ονόματι "Unsilent Hate Anthem" κι ένα split με κάτι θεούς death-άδες- τους Morquido- το 2005 και 2007 αντίστοιχα.
Για το τέλος αφήσαμε τους τρελούς του χωριού/νησιού Quest For Blood, οι οποίοι το 2008 ντεμπούταραν με ένα έργο "progressive-oποιημένης" ιαπωνικής folk μουσικής και black metal. Περιττό να πούμε ότι στη σκηνή αποτελούν την ιαπωνική έκδοση των Kawir, με παραδοσιακές ρόμπες, καπέλα που ξέμειναν απ' όταν μάζευαν ρύζι το μεσημέρι και corpsepaint. Για το θεό μην τους προσπερνάτε, ακροβατούν ανάμεσα στο ανέκδοτο και "σ'αυτό που κανείς δεν τόλμησε" αλλά σε κάθε περίπτωση οι τύποι είναι μπροστά...

Deathchurch

Αφήνοντας τους μαύρους οριζώνες και παρότι δεν είχαμε σκοπό να αναφερθούμε σ' αυτήν, δεν μπορώ να μην μνημονεύσω έστω και ελάχιστα, τρεις προσωπικές αδυναμίες της ιαπωνικής thrash σκηνής. Έτσι κι αλλιώς η σκηνή είναι αρκετά ατροφική.

1. Cut Throat, οι αλκοολικοί. Αδελφές ψυχές με Abigail, Barbatos κλπ., αλλά καθαροί από κάρβουνο. Άλλωστε πόσα thrash-black σχήματα να φορμάρουν ακόμα; Την εμπεδώσαμε την πρέζα τους. Το "Rape, Rape, Rape" συγκλονίζει μέχρι σήμερα κι ας είναι ο μισός δίσκος μόνο διασκευές. 
2. Για τους Tiger Junkies τα είπαμε, μην επαναλαμβανόμαστε. 
3. Ritual Carnage, εδώ κρατάμε ενός λεπτού σιγή. Δεν ξέρω... ίσως να συνέβη μόνο σε μένα, αλλά το "Birth Of A Tragedy" με διέλυσε. Αν και δεν τρελάθηκα ποτέ με τη σκηνή του neo-thrash (ή 2ου κύματος βλ. Dew-scented, Terror 2000, The Haunted κλπ.), δηλαδή του thrash metal comeback που έλαβε χώρα κυρίως στη Σουηδία, κάπου στο 2ο μισό της δεκαετίας του '90, οι Ritual Carnage, έπαιξαν ότι πιο δυνατό είχα ακούσει στο είδος. Όλα τελειώνουν και ξαναγεννιούνται κάθε φορά που ακούω το "Fall Of The Empire", δεν έχω κάτι άλλο να πω. 

''Oppression, transgression, fall of the empire
Taxation, excessive, abolishment of state
Corruption ceases, decieptful policies void, imperial end, anarcho-capitalist mode''

Αντώνης Δ.

Και κάπου εδώ, και ελπίζοντας εκτός από μας να μάθατε κι εσείς λίγη μπαλίτσα γιαπωνέζικια, φτάνουμε στο τέλος του αφιερώματος. Το ποιός δαίμονας μάς καβάλησε για να φτιάξουμε το μεγαλύτερο και πληρέστερο (παρά τις φυσιολογικές και αναμενόμενες ελλείψεις του, ε) ever αφιέρωμα στη γιαπωνέζικη ακραία σκηνή, παραμένει ένα μυστήριο. Η πλάκα είναι ότι στη συγγραφή του δε συμμετείχαν μόνο λάτρεις της Ιαπωνίας και της κουλτούρας της, αλλά και τύποι με άγνωστα κίνητρα που μάλλον απέχθεια νιώθουν μπροστά σε κάθε τι που παραπέμπει σε κόκκινο κύκλο με άσπρο φόντο. Κι όμως, όλοι ανεξαιρέτως ματώσαμε τ' αυτιά μας και κάψαμε τους αμφιβληστροειδείς μας μπροστά στα πισιά, μπας και καταφέρουμε να συλλάβουμε έστω ένα μικρό κάτι απ' αυτή την τελειώς ξένη για μας νοο- και τεχνοτροπία. Κι αν έστω ένα μέρος απ' αυτόν το μαγνητισμό που μας μάγκωσε από την αρχή καταφέραμε να σας μεταβιβάσουμε, τότε θα έχουμε πετύχει το σκοπό μας. 

Και για το τέλος:

HADOKEN