FISTHANK - JAPAN IKUZO!! Pt.2 of 5

ΜΕΡΟΣ 2ο: Powerviolence // Grind 

Αν το crust μπορεί να θεωρηθεί κατά τρόπον τινά το τελευταίο καταφύγιο της μελωδίας, τότε να' στε βέβαιοι ότι από δω και πέρα δε θα την ξανασυναντήσετε. Σε πιο ακραία μονοπάτια λοιπόν, όλοι ξέρουμε πως μεταξύ της άξεστης πανκίλας, του ξεσκισμένου hardcore και του παροξυσμικού grind, υπάρχει αυτή η αρρώστια που λέγεται powerviolence/fastcore απ' την οποία δεν ξέφυγαν ούτε οι Ιάπωνες, μη σου πω ότι ήταν κι απ' αυτούς που φρόντισαν να εξαπλωθεί και παρά πέρα.

Πρωτεργάτες και σίγουρα γνωστοί, οι θεόμουρλοι Fuck On The Beach, οι οποίοι πληρούν όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του ύφους με ως επί των πλείστον σκατένιο, ξερό ήχο, διαολεμένη ταχύτητα, τίγκα όμως στο χαβαλέ και με trademark τσιριχτά φωνητικά. Έχουν στίχους και τίτλους στη γλώσσα τους, όμως στα εξώφυλλα αναγράφονται στα αγγλικά, για να μπορεί το μήνυμα να περνάει παντού. Η δισκογραφία τους ξεκινά στα μέσα των 90's και είναι πλούσια σε splits, 7-ιντσα και συμμετοχές σε διεθνείς fastcore/grindcore συλλογές. Έχουν κυκλοφορήσει δύο full-length, τα απολαυστικά "Power Violence Forever" και "Endless Summer", τα οποία συστήνονται ανεπιφύλακτα και την εντελώς fucked-up συλλογή "The Very Best Of Hero" η οποία περιλαμβάνει το ίδιο κομμάτι (ομώνυμο) σε 30 διαφορετικές εκτελέσεις!

Εξίσου παλιοί με τους Fuck On The Beach και σε μεγαλύτερη συνάφεια με τη grindcore σκηνή, οι Slight Slappers ξεκινάνε κάποια στιγμή το '94, κυκλοφορούν μπόλικα 7-άρια με λοιπούς κάφρους της σκηνής και το 2000 σκάει μύτη το "A Selfish World Called Freedom" το οποίο εκτός του ότι τα σπάει μουσικά, τα σπάει και εικαστικά αφού το artwork βασίζεται σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες των μελών στις οποίες ποζάρουν γυμνοί σε διάφορους δημόσιους χώρους! Εκτός του δίσκου, τσεκάρετε τα split της μπάντας αφενός με τους αμερικανούς Capitalist Casualties (επίσης πρωτοπαλίκαρα της powerviolence) και αφετέρου με τους grinders Senseless Apocalypse και 324 (αμφότεροι γιαπωνέζοι).

Εξώφυλλο των Slight Slappers

Επόμενη στάση οι σαλεμένοι Real Reggae. Ιδιάζουσα περίπτωση, αφού στα κατά τ' άλλα υστερικά κομμάτια τους, δε διστάζουν να χώσουν πραγματικές reggae σφήνες! Χαβαλετζίδικη μπάντα με φοβερή αίσθηση του ρυθμού, διαπρέπει στα "Time Lag Memory's" και "Maze + THC Best" άλμπουμ, με κομματάρες έντονα επηρεασμένες από καθαρόαιμο punk (βλ. Bad Brains), crossover thrash και... chill out reggae!

Να μη λέω ψέμματα, πέρα απ' αυτούς τους τρεις δεν έχω εντρυφήσει σε άλλη ιαπωνική powerviolence μπάντα, αν και μετά από αρκετό ψάξιμο μπορώ να πω πως δεν υπάρχουν και πολλές. Αυτό όμως δε συμβαίνει επειδή π.χ. το συγκεκριμένο ύφος δεν είναι πολύ διαδεδομένο στη χώρα αντίθετα, το powerviolence είναι τόσο διαδεδομένο όσο το hardcore ή το crust, μόνο που επειδή είναι ακραίο και αντισυμβατικό, τις περισσότερες φορές γίνεται ένα με το grindcore. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε να κυκλοφορούν στην Ιαπωνία άπειρες συλλογές με crust/fastcore/powerviolence/grindcore μπάντες, όλα μέσα! Για του λόγου το αληθές και για να αποκτήσει όποιος γουστάρει μια επιπλέον επαφή με fastcore συγκροτήματα (και όχι μόνο), ας τσεκάρει συλλογές όπως: "Japan In Decline" (1999), "Terro-Rhythm #1" (2003), "Six Omnibus Vol. 1 & 2" (2002, 2003), μέσα στις οποίες θα βρείτε αξιολογότατες μπάντες όπως οι Disclose, Dudman, Terrible Headache, Conga Fury, Slang κ.α.

Σ' αυτό το σημείο και θέλοντας να πάμε παρακάτω, να πούμε ότι μία απ' τις πρώτες προσπάθειες για να γνωρίσει ο δυτικός κόσμος ένα δείγμα της ιαπωνικής σκηνής, είναι αυτό της Slap A Ham Records με το τρίτο μέρος της συλλογής "Bllleeeeaaauuurrrrgghhh! - A Music War" (1998). Ντάξει έτσι κι αλλιώς μιλάμε για τρία 7-ιντσα που συνολικά φιλοξενούν 217 κομμάτια από 166 μπάντες!!! Τεράστιο καφριλίκι, άρα λογικό να μην πάρει κανείς γραμμή τους Slight Slappers, τους Melt Banana, τους Real Reggae, ή τους Guillotine Terror, απ' τη στιγμή που σ' αυτό το compilation παρελαύνει σχεδόν όλη η αμερικάνικη και ευρωπαϊκή underground σκηνή. Επομένως οι περισσότεροι από μας έπρεπε να μείνουμε στο σκότος για άλλα 5 χρόνια μέχρι να έρθει η "Japanese Assault" (2003) συλλογή της, τότε διορατικής, Relapse και να συνειδητοποιήσουμε ότι Ιαπωνία δεν είναι μόνο οι Unholy Grave όταν μιλάμε για grindcore/deathgrind.

Real Reggae (ναι, είναι υπαρκτά πρόσωπα)

Παρ' όλ' αυτά το κεφάλαιο Unholy Grave είναι και θα είναι πάντα τεράστιο. Χαλαρά απ' τις παλαιότερες ακραίες μπάντες, οι ρίζες τους φτάνουν μέχρι το 1986 και τους Deathpeed, το death/grind σχήμα που μετά την κυκλοφορία του "Possessed By Speed" demo το '88, διέλυσε (ή μετονομάστηκε, κανείς δεν ξέρει) και από τα άντερά του αναδύθηκαν οι Unholy Grave. Όπως οι Deathpeed, έτσι και οι Unholy Grave αρχικά ακούγονταν περισσότερο death metal από grind, κάτι σαν μια πιο τσιτωμένη μίξη μεταξύ πρώιμων Death και Autopsy ένα πράμα (πάλι κάβλα δηλαδή). Αυτά όμως μέχρι το 1996 και το "Inhumanity" άλμπουμ, που παρουσιάζει μια αλλαγμένη μπάντα με σάπια αλλά πιο χύμα ουρλιαχτά, πιο χύμα και "ανοιχτό" παίξιμο, υστερικούς ρυθμούς και κομμάτια του μισού ή ενός λεπτού. Κάπως έτσι ξύπνησε το τέρας και άρχισε να ξερνάει ακατάσχετα εκκωφαντική μουσική μέχρι σήμερα. Πάντα σταρχιδιστές στο θέμα του ήχου και της παραγωγής, έχουν κυκλοφορήσει splits με το μισό πλανήτη (με τον άλλο μισό έχουν βγάλει split οι Βέλγοι Agathocles!), ενώ τα τελευταία 4 χρόνια σνομπάρουν συστηματικά τα full-lengths και προτιμούν τα EP ή τα live άλμπουμ. Έτσι κι αλλιώς όπως και το ευρωπαϊκό τους alter ego (Agathocles), ακολουθούν πιστά το "Grind Is Protest" σλόγκαν, με κάθε τους κυκλοφορία να καταδεικνύει και να κριτικάρει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

Όπως είπαμε όμως, Ιαπωνία δεν είναι μόνο οι Unholy Grave. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του γιαπωνέζικου grind είναι οι επίσης παππούδες S.O.B.. Για πολλούς κατατάσσονται στο thrash (κυρίως λόγω του "Gate Of Doom" άλμπουμ τους του 1993), αλλά για ποιο ακριβώς thrash μιλάμε όταν στο ξεκίνημά σου βγάζεις EP με Napalm Death (1989) και ονομάζεις τον τελευταίο σου δίσκο "Still Grind Attitude" (2003); Για να μην το κουράζουμε πολύ, η μπάντα γουστάρει punk, μόνο που επέλεξε να το αποδώσει με τσίτα τα γκάζια και τέρμα παραμόρφωση. Εν ολίγοις οι S.O.B. είναι απ' τις ελάχιστες περιπτώσεις μη δυτικών κάφρων που έκαναν κονέ με μπαντάρες του είδους όπως οι Napalm Death και οι Brutal Truth και έφτασαν να κάνουν περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική την περίοδο '89-95. Άτυχοι όμως, μιας και πάνω στα ντουζένια τους, το 1995, ο τραγουδιστής τους αυτοκτονεί. Η μπάντα χάνει τον ειρμό της και περνάνε τέσσερα χρόνια μέχρι την επόμενη δουλειά της και άλλα τέσσερα μέχρι την τελευταία της το 2003. Αν και όλες οι δουλειές τους θεωρούνται (όχι άδικα) από κλασικές έως αξιόλογες, η μπάντα σήμερα έχει χαθεί απ' το προσκήνιο, αν και "στα χαρτιά" θεωρείται ενεργή.

Έχοντας μπει στη δεκαετία του '90, η μαγιά των δύο παραπάνω έχει φουσκώσει, ενώ στο σύνολό του ο ακραίος ήχος έχει διευρυνθεί με αφενός το death metal να εδραιώνεται στα ματωμένα αυτιά των κάφρων όλου του κόσμου, αφετέρου το noise/industrial να εξελίσσεται ως ανεξάρτητη υποκουλτούρα στη χώρα (βλ. japanoise). Επομένως, οι μπάντες που συμπληρώνουν την εικόνα του γιαπωνέζικου grindcore, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι δύο ταχυτήτων. Αυτές που συνεχίζουν να βρίσκονται σε άμεση επαφή με τη hardcore/punk σκηνή απ' τη μία και αυτές που δε διστάζουν να "μπασταρδέψουν" τον ήχο τους με τις νέες extreme τάσεις απ' την άλλη.

Η συλλογή "Bllleeeeaaauuurrrrgghhh! - A Music War"

Στην πρώτη κατηγορία συναντάμε συγκροτήματα όπως οι κολλημένοι με τα splits Carcass Grinder, οι Disgust (ας μην συγχέονται με τους Βρετανούς d-beat punks) και οι υπεργρήγοροι Senseless Apocalypse. Οι Carcass Grinder μοιάζουν με τους Unholy Grave, τα κομμάτια τους είναι τοσοδούλικα, ακούς όμως αυτούσια punk περάσματα και μπόλικα sing-alongs στη μουσική τους. Απ' το '94 που δισκογραφούν έχουν κυκλοφορήσει μόνο split 7" ή CD, απ' τα οποία ενδεικτικά αναφέρουμε αυτά με Agathocles (1994), Cripple Bastards (1996), Denak (1998), Birdflesh (1999), Fuck On the Beach (2000), Insect Warfare (2007).

Οι Disgust, αν και αρχικά φλέρταραν λίγο παραπάνω με το death/grind τύπου Napalm Death, στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε μια πρώτης τάξεως grind/crust μηχανή τύπου Disrupt/Extreme Noise Terror. Τσεκάρετε οπωσδήποτε το split του '97 με Hemdale και τα δύο άλμπουμ τους "Undermankind" (2001), "War Deterrent" (2007).

Όσο για τους Senseless Apocalypse, είναι η μία απ' τις τέσσερις μπάντες που συμπεριλήφθηκαν στην "Japanese Assault" συλλογή της Relapse το 2003. Είναι απ' τους πιο τεχνικούς της φάσης και εν ολίγοις, η μουσική τους είναι ένα σχιζοφρενικό μείγμα punk/crust/grind με αηδιαστικά γρήγορα κομμάτια και ατελείωτα ουρλιαχτά. Το στυλ τους έχει αποτυπωθεί τέλεια στα "Stereotyped Idea" και "Unpolluted" άλμπουμ του 1999 και 2008 αντίστοιχα. Παρ' όλ' αυτά η μπάντα στο ξεκίνημά της, είχε κάνει και πιο πειραματικές απόπειρες με noise προορισμό (βλ. splits με Cripple Bastards και Gore Beyond Necropsy το 1996).

Από δω και πέρα οι μπάντες που θα συναντήσουμε, αρχίζουν να απομακρύνονται όλο και περισσότερο απ' το hardcore/punk feeling (αν και η επαφή δεν διακόπτεται τελείως μιας και μιλάμε για grindcore) και αρχίζουν να αναδύονται πιο βρωμερά αρώματα... 

Γεράσιμος Β.