Θυμάμαι είχα πρωτοτσεκάρει τους Terrordrome στο "Sane-In-Sane" demo τους το 2004-5. Ένα δισκάκι που εξ' αρχής φανέρωνε αγάπη για brutal μπουκέτα και κλωτσοπατινάδα, αλλά ως εκεί. "Bookmark για αργότερα" φάση, με αισιοδοξία για το μέλλον! Έτσι κι αλλιώς ατόφιο brutal death δεν παίζανε και πολλοί στην Ελλάδα τότε (βλ. Inveracity, Vulnus, Sickening Horror), επομένως όπου ξεμύτιζε κανένας κάφρος, ήταν υπό παρακολούθηση. Και να' σου που μετά από κάνα 4άρι χρόνια, σκάει μύτη το "Vehement Convulsion", ένα σκληροτράχηλο μείγμα ωμής βίας και αηδιαστικής τεχνικής, τόσο πυκνό που μοιάζει σαν να παίζουν οι Brodequin στο ένα ηχείο και οι Cryptopsy στο άλλο. Δικαιολογημένο "ξεκάβλωμα" αφού, κατά τα λεγόμενα της ίδιας της μπάντας, πέρασαν τα μύρια όσα μέχρι να "δέσει" η σύνθεσή τους και να κυκλοφορήσει ο δίσκος.
Άλλα τέσσερα χρόνια μετά (το '13 είναι βρέφος ακόμα), οι Terrordrome επιστρέφουν με το 2ο τους πλέον εξάμβλωμα, που ακούει στο όνομα "Day Of Sacrilege", "Ημέρα Ιεροσυλίας" δηλαδή για όλους εσάς τους αμόρφωτους που πετάγατε τσίχλες στο ταβάνι της τάξης και πειράζατε τα άγουρα κοριτσάκια, την ώρα των αγγλικών! Υποτίθεται ότι υπάρχει ένα concept πίσω από τον τίτλο και όλη τη στιχουργική δουλειά του δίσκου, ο Σάκης μας είχε πει ότι κάτι παίζει με ένα 2ο έκπτωτο άγγελο που ξεκινάει έναν εμφύλιο στην Κόλαση και κάτι τέτοια αιρετικά (που σιγά μη σας τα πω κιόλας, να πάτε να πάρετε το δίσκο, να διαβάσετε μόνοι σας άμα λάχει), αλλά εγώ που είμαι πονηρός και που καλώς ή κακώς, ποτέ δεν ήμουνα "παιδί των στίχων", έχω άλλη γνώμη... όπου "Ιεροσυλίας" βάλτε "Εγκεφαλικού" και μετά πατήστε το play.
Ο δίσκος μπαίνει με τα δύο κομμάτια που είχαμε ακούσει και το 2011 στο split της μπάντας με τους Oath To Vanquish, κομμάτια που μας είχαν δώσει από τότε να καταλάβουμε ότι οι Θεσσαλονικείς, όχι μόνο έχουν δέσει σα ναυτικός κόμπος, αλλά έχουν βελτιωθεί δραματικά και στο εκτελεστικό κομμάτι (ναι, λες και πριν δεν έπαιζαν παπάδες!). Κάποια ψήγματα πειραματισμών, τα είχα εκλάβει τότε ως inside joke μεταξύ των μελών και βέβαια το ίδιο έπαθα και τώρα, αφού μ' αυτά τα δύο ίδια κομμάτια, όπως είπαμε, ξεκινάει ο δίσκος. Αυτό όμως που αρχίζει και γίνεται αντιληπτό από το 3ο κομμάτι του δίσκου και μετά, είναι ότι οι Terrordrome δεν έκαναν και δεν κάνουν καθόλου πλάκα! Το αδυσώπητο brutal death metal του, όχι και τόσο μακρινού, παρελθόντος έχει εμπλουτιστεί με πληθώρα ξένων προς το ιδίωμα ήχων και κυρίως μιλάμε για fusion jazz και flamenco... ναι, flamenco! Και κάπου εδώ είναι που σου σκάει το "Εγκεφαλικό".
Εγκεφαλικό έτσι κι αλλιώς αν είσαι τελειωμένος oldschool-άς και θεωρείς τους Atheist ή τους Cynic, το μεγαλύτερο μίασμα που γέννησε ποτέ αυτή η μουσική, πάλι εγκεφαλικό όμως, ακόμα κι αν είσαι πιο δεκτικός σε πειράματα, αφού όπως και να το κάνουμε όταν σκέφτεσαι brutal death metal σου έρχονται στο μυαλό νεκροταφεία, ζόμπια και ανεξέλεγκτες καταστροφές, ενώ όταν ακούς flamenco σου' ρχονται εικόνες με σπανιόλες καβλίτσες, καστανιέτες, ταυρομάχους και όλα τα συναφή.
Όπως και να' χει, ο δίσκος δεν είναι εύπεπτος και θέλει χρόνο μέχρι να καταλάβεις τί γίνεται εκεί μέσα. Μάλιστα, κατά τις πρώτες 2-3 ακροάσεις, αρκετές φορές πιάστηκα να αναρωτιέμαι για ποιό λόγο αποφάσισε να παίξει έτσι η μπάντα. Να το κάνει απλά για εντυπωσιαμό; Να σε ψαρώσει άσχημα; Μας έχει εντυπωσιάσει ήδη με τον πρώτο δίσκο και το κάνει κάθε φορά που παίζει live. Ή μήπως σε μια προσπάθεια να ακουστεί πρωτότυπη, επέλεξε αυτόν τον τρόπο; Ούτε αυτό ισχύει αφού κάτι αντίστοιχο σκέφτηκαν κι έπραξαν οι Impureza 2-3 χρόνια πριν. Τελικά, αφού εγκλιματίστηκα, θεωρώ ότι δε δικαιολογείται καν η απορία. Η μπάντα παίζει όπως παίζει επειδή απλά μπορεί και επειδή είναι οι Terrodrome. Το αηδιαστικά τεχνικό και υπεργρήγορο drumming, είναι ο λάκκος μέσα στον οποίο τα δύο έγχορδα έρχονται να "ξεφορτώσουν" όλες τις διεστραμμένες ιδέες που τους τρυπούσαν το στομάχι, ενώ τον αμετάκλητο brutal death χαρακτήρα έρχεται να επιβεβαιώσει ο φωνητικός μπουρόκαφρος, που και να θες δεν πρόκειται να πιάσεις λέξη.
Αν και δε θεωρώ πως για να γράψεις καλή μουσική πρέπει να έχεις τέλεια τεχνική κατάρτιση (το αντίθετο θα έλεγα), παραδέχομαι ότι είναι ένα σημαντικότατο εργαλείο για την υλοποίηση των ιδεών σου. Οι Terrordrome αυτό το εργαλείο το χρησιμοποιούν με πολύ έξυπνο τρόπο, γι' αυτό και αναφέρομαι ξανά στο εκτελεστικό κομμάτι της μουσικής τους. Έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου τους και σίγουρα χωρίς την εμμονή στην κάθε λεπτομέρεια (ένα μικρόβιο που το κολλάνε όλοι όσοι ασχολούνται σοβαρά με το παίξιμο ενός μουσικού οργάνου) θα μιλάγαμε για πολύ διαφορετικό ή και κακό αν θέλετε, δίσκο. Ο μόνος που τα γράφει στα παπάρια του όλ' αυτά, είναι σίγουρα ο τραγουδιάρης, που πραγματικά κάθε φορά που "μπαίνει" σε κομμάτι, μου δημιουργεί την εικόνα ενός μεγαλοπρεπούς εμετού (με αμάσητα κομματάκια) να σκάει στα μούτρα μιας αθώας χορεύτριας (σπανιόλας)!!!
Για να τελειώνω κάποια στιγμή, ναι είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις όλο αυτό το σουρεαλιστικό χάος που λέγεται "Day of Sacrilege", αν όμως καταφέρεις και "μπεις" στον κόσμο του, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιληφθείς ότι μιλάμε για τρελή δισκάρα. Όχι μόνο γιατί το όλο άκουσμα είναι απόλυτα ομογενοποιημένο, αλλά επειδή γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι οι Terrordrome έχουν όραμα και το δηλώνουν απροκάλυπτα.
http://www.facebook.com/Terrordrome
http://www.myspace.com/terrordrome
http://www.grindethic.co.uk/
Γεράσιμος Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου