Ο Brendan Radigan, τραγουδιστής των Rival Mob,
όταν η μπάντα εμφανίστηκε στο This Is Hardcore Fest τον περασμένο
Αύγουστο, είχε ορμηνέψει τα εξής: "People say winter is coming.
Motherfucker, Mob Justice is what's coming!". Χτίζοντας ακόμα
περισσότερο την αγωνία των πεινασμένων χαρκορέων, συμπλήρωσε αργότερα
ότι το "Mob Justice" είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ η
τεράστια και 25χρονη πλέον Revelation Records και ότι θα πουλήσει πιο
πολλά κομμάτια ακόμα κι από το "Start Today" των Gorilla Biscuits,
την κυκλοφορία της Revelation με τις περισσότερες πωλήσεις (πάνω από
100.000 κόπιες του CD μόνο!). Αν σας φαίνονται υπερόπτικα και
αλλοπαρμένα ολ' αυτά, μάλλον δεν ξέρετε τι εστί Rival Mob, οπότε συνεχίστε να διαβάζετε.Στο δεύτερο μισό των '00s και με έδρα τη Βοστώνη, παλαίμαχοι αιμοβόροι χαρντκοράδες, με κάποιους απ' αυτούς να έχουν τελέσει θητείες σε μπάντες όπως οι μνημειώδεις κάφροι Mind Eraser, οι Righteous Jams και οι Mental, συνομωτούν για να φτιάξουν ένα χάρντκορ γκρουπ. Στο μικρόφωνο είναι ο Brendan Radigan, ο ίδιος τύπος που, πέρα απ' τη διπλή του ιδιότητα ως τραγουδιστής και ντράμερ των Mind Eraser, έφτυνε φλέματα στους fastcore-άδες XFilesX και κατάρες στους μοχθηρούς Soul Swallower. Με αυτές τις ιδιαίτερες συστάσεις οι Rival Mob πρωτοεμφανίζονται το 2007 στο ντέμο "Bitter Rivals". Το πρώτο κομμάτι ξεκινάει με μια επιβλητική ορχηστρική εισαγωγή και αμέσως έρχεται στο μυαλό η εικόνα μιας αυλαίας που ανοίγει και σημαίνει την αρχή του έπους των Rival Mob, ενός έργου πνιγμένου στο νεύρο και την αηδία, το οποίο τραβάει μέχρι σήμερα και χωρίζεται σε πράξεις/κυκλοφορίες. Οι Rival Mob κερδίζουν κιόλας τις εντυπώσεις αφού πατάνε με το ένα πόδι στο παρελθον και τις εποχές του youth crew πίσω στα late eighties, και με το άλλο στο σήμερα, στους καιρούς δηλαδή που το hardcore οφείλει να είναι ακραίο. Και αποδεικνύουν ότι το hardcore δεν αντλεί την ακρότητά του από την ταχύτητα και την ωμότητα του ήχου, αλλά απ' τον πηγαίο θυμό και την αντιδραστική στάση των ανθρώπων που αφιερώνονται σ' αυτό, ιδιότητες που το συγκεκριμένο γκρουπ έχει σε περίσσευμα. Ο Brendan Radigan ξεσκίζεται και στρέφει τους στίχους του εναντίον όλων, η ευθύτητα των συνθέσεων προκαλεί αμηχανία, ένα θαύμα γεννιέται.
Το 2009 οι Rival Mob ντεμπουτάρουν με το "Raw Life", όπου ακούμε τέλειο χουλιγκάνικο hardcore στην πιο αγνή μορφή του, χωρίς φλυαρία, λιπαρά και άσκοπα γεμίσματα, hardcore γυμνό, άσχημο και με πεταχτές φλέβες που μοιράζονται το ίδιο αίμα με τους Judge και τους Youth Of Today, με τη διαφορά ότι εδώ δεν έχουμε άλλον έναν οργισμένο frontman, μα έναν Radigan που ορύεται και να βγάζει χολή με ακόμη περισσότερη ένταση, κάτι που τον κάνει ακόμα πιο πειστικό και κάποιους απ' τους στίχους του να είναι έτοιμοι να γίνουν συνθήματα μιας ολόκληρης υποκουλτούρας. Ο δίσκος έχει την απόλυτα οργανική και live ατμόσφαιρα που πάντα χαρακτήριζε και θα χαρακτηρίζει τους Rival Mob, πραγματικά τους ακούει κανείς να ζούνε το hardcore στο έπακρο, είναι το σπίτι τους, το φετίχ τους, ο Radigan υπογραμμίζει την έλευση του breakdown στο κομμάτι "RCBS" ουρλιάζοντας "break... breakdown!" και σε ρουφάει μέσα στο δίσκο κάτι τέτοιο, βλέπεις τους Rival Mob μπροστά σου και ακούς μπουνιές να σφυρίζουν δίπλα στο αυτί σου, χάνεις τα λογικά σου ρε πούστη μου! Πόσα αποθέματα οργής μπορεί να έχει μια μπάντα για να συνεχίσει το ίδιο βιολί μετά από ένα "Raw Life"; Δε φαντάζεστε πόσα.
Λοιπόν, το 2010 βγαίνει το εφτάρι "Hardcore For Hardcore" που για μένα είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει το hardcore παγκοσμίως τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια. Έξι κομμάτια, έξι γαμημένοι αθάνατοι ύμνοι που θα πρέπει να ακούγονται εις τους αιώνας των αιώνων από όλους όσους νιώθουν ότι το hardcore τούς αφορά. Η παραγωγή είναι καθαρότερη σε σχέση με το παρελθόν κάτι που κάνει τρομερή διαφορά, γιατί δίνει στις συνθέσεις τόση σαφήνεια που σε βαράνε στο κεφάλι. Ακούγεται αντιφατικό, μα η λιγότερο χύμα υφή του ήχου σε αυτή την κυκλοφορία να κάνει τους Rival Mob ακόμα σκληρότερους, αφού το ότι ακούγονται όλα πεντακάθαρα σημαίνει ότι σου σκάνε με ακόμα περισσότερη ορμή στη μάπα. Το καλύτερο δε, είναι ότι τα φωνητικά έχουν έρθει πιο μπροστά και ο Radigan είναι επισήμως πλέον Η ΦΩΝΗ του hardcore. Εκεί που σκούζει "the world fucking owes you, nobody loves you, you got the HIV, I don't care!" στο "Tough Love", στο "Minefield" που ξεκινάει ξερνώντας το "what the fuck are you trying to prove?", στο "Mind Over Matter" που τραβάει την τελευταία λέξη του ρεφραίν, πετάει και το "yeah!" και μετά έρχεται και κουμπώνει το breakdown και σε αδειάζει. Και το breakdown στο "Face To Face With Your Executioner", βασικά, αίμα, κουβάδες αίμα λέμε. Μπορώ να συνεχίσω να παραληρώ γι' αυτή την κυκλοφορία αλλά δεν έχει νόημα, τσακιστείτε και ακούστε το "Hardcore For Hardcore", είναι καλύτερο από σεξ, πρέζα ή σουβλάκια, σοβαρά. Να σημειωθεί ότι και η πρώτη και η δεύτερη έκδοση του 2012, με βινύλια διαφόρων χρωμάτων, είναι υπερεξαντλημένες, όπως και όλες οι κυκλοφορίες Rival Mob άλλωστε, και έχουν απίστευτη ζήτηση, με κομμάτια να πουλιούνται σε αστρονομικές τιμές. Θάνατος και χτικιό στα σιχαμερά παράσιτα που εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες για να τ' αρπάξουν. Μποϋκοτάζ γαμώ το σπίτι τους!
Μέσα στο 2012 οι Rival Mob βγάζουν την promo κασέτα "Mob Justice" με πέντε κομμάτια από το full length, μία διασκευή στο "We're The Boys" των Blitz και τελευταίο το κομμάτι "Philcore For Philcore". Στα τραγούδια που υπάρχουν και στο δίσκο θα επεκταθούμε παρακάτω, ας πούμε μόνο ότι η παραγωγή στη συγκεκριμένη κασέτα είναι λίγο σάπια και κατά τη γνώμη μου δεν απελευθερώνεται στην ολότητά της η δύναμη των συνθέσεων. Η διασκευή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, τρομερή πλάκα όμως έχει το "Philcore For Philcore", όπου ουσιαστικά είναι η μουσική του κομματιού "Hardcore For Hardcore" με το Phil Anselmo (ή ένα sample του μαστουρωμένου Phil Anselmo) στα φωνητικά! Δεν έχω καταλάβει τι φάση παίζει ακριβώς μ' αυτό το τραγούδι, η μόνη πληροφορία που βρήκα είναι ότι ένα απ' τα πρώτα τατουάζ του Anselmo έγραφε "philcore"...
Για να φτάσουμε επιτέλους στο παρόν, τα πράματα έγιναν όπως τα 'χε πει ο Radigan. Ο χειμώνας ήρθε, το "Mob Justice" επίσης ήρθε, με τη διαφορά ότι σε αντίθεση με το χειμώνα που παίρνει πούλο, το δεύτερο full length των Rival Mob ήρθε για να μείνει. Η μπάντα συνεχίζει από 'κει που μάς άφησε στο "Hardcore For Hardcore", από την κορυφή του hardcore στερεώματος δηλαδή, από την οποία οι Rival Mob δεν πέφτουν με τίποτα. Απλά την εισαγωγή φτάνει να ακούσει κανείς, αυτή η γαμημένη εισαγωγή του δίσκου έχει περισσότερη ουσία από ολόκληρες δισκογραφίες Terror και άλλων "σωτήρων" του hardcore. Από κει και πέρα, τι σκατά να πρωτοπεί κανείς γι' αυτό το πουταναριό που γίνεται στο "Mob Justice"; Πραγματικά, είναι στο τέρμα αυτά τα κομμάτια, σού τρυπάνε τον εγκέφαλο, τα breakdowns είναι δημόσιος κίνδυνος, το "Boot Party" νικάει σε χορευτικότητα και τσαχπινιά το "Step Down" των Sick Of It All, το "Fake Big" είναι ο μεγαλύτερος mosh ύμνος που θα ακούσετε φέτος και σχεδόν με τρομάζει. Η ΦΩΝΗ γαμωσταυρίζει ακατάπαυστα και στο κάνει λιανά, ότι ή είσαι με τους Rival Mob ή σε παίρνει ο διάολος. Το μίσος και η σιχαμάρα με την οποία επαναλαμβάνει το "fuck off" στο "Fake Big" γαμώτη. Ποιό "fuck off", η κάθε λέξη στο "Fake Big" σε πνίγει, σε φέρνει σε δυσκολή θέση, πώς το λένε; Τέρμα, ο τύπος είναι είδωλο.
Σα σύνολο, δε νομίζω ότι το "Mob Justice" είναι καλύτερο απ' το "Hardcore For Hardcore", άλλα ίσως επειδή του λείπει το shock value από το μεγάλο μπαμ που είχε κάνει το εφτάρι, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα. Το ανέφερα όμως και πριν, οι Rival Mob διατηρούν στο έπακρο αυτό που είχαν τότε, αυτό που είχαν πάντα: άπειρο νεύρο και αίσθηση του παλμού που πρέπει να έχει το hardcore. Και το "Mob Justice" είναι με απόλυτη βεβαιότητα ο δίσκος της χρονιάς στο είδος και βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για τον προσωπικό μου δίσκο χρονιάς. Λίγη σημασία έχουν όμως αυτά τα μουσικοκριτικάδικα, που μάλλον αστεία ακούγονται σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Το πραγματικά βαρύγδουπο έρχεται τώρα για το κλείσιμο: οι Rival Mob έρχονται Ευρώπη για περιοδεία φέτος. Κάντε ό,τι περνάει απ' το χέρι σας για να τους πετύχετε κάπου, γιατί κάτι μου λέει ότι για όλους εμάς, που δε ζούσαμε στην Αμερική των eighties για να βιώσουμε το πρώτο κύμα του hardcore punk, αυτή η μπάντα είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει στο πνεύμα του τότε. Το αληθινό revival.
δεν υπάρχουν links (εκτός από ένα myspace που είναι ανενεργό απ' το 2011...) ΕΤΣΙ ΜΩΡΗ RIVAL MOB!!!
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου