Συνέντευξη: Aenaon

Μέσα στο κατακαλόκαιρο εμείς ακούμε black metal. Ναι τέτοιοι είμαστε, σιγά που δεν το περιμένατε. Οι Aenaon δεν είναι πολύ καλύτεροι γιατί μέσα στο κατακαλόκαιρο παίζουν black metal. Καταπληκτική ευκαιρία να μετρήσουμε την αρρώστια μας με τον Astrous (τραγουδιστή) ο οποίος σε ένα ζόρικο name droping μας βάζει να ξεσκονίσουμε δισκοθήκες. Η ευρύτητα των ερεθισμάτων που εντοπίζεται στον δίσκο και αποτυπώνεται στην συνέντευξη τελικά δεν είναι τυχαία, ούτε και αναμενόμενη βέβαια για black metal σχήμα. Προβληματιστείτε λοιπόν…

The pap sessions pt.01

CLARA ENGEL (Can) - Secret Beasts (2009)

Ρίχνω την προσοχή μου σε αυτή την παλιότερη κυκλοφορία και μένω ευχαριστημένος από την ενδιαφέρουσα παρουσία της Καναδής Engel. Περιγράφοντας τη μουσική πλευρά του "Secret Beasts", αναγνωρίζονται οι αξιώσεις της δυτικής μουσικής αποστήθισης και προβάλλονται με τη σειρά τους. Καλοδουλεμένα μέτρα, συνθέσεις εύηχες, jazz, blues, και ελαφρά folk, εκφράζονται από μία -έστω άνευρη- avant-garde επιρροή. Σε επίπεδα πενταγράμμου λοιπόν έχουμε να κάνουμε με απλές μα αρκετότατες ιδέες, συναισθηματικές και ευπρεπώς εφαρμοσμένες.

Σκόπιμα προσπερνώ συνοπτικά τα περί μουσικής του δίσκου για να αφιερωθώ στην φωνητική παρουσία της Engel. Δοσμένη ολότελα, παρακολουθεί και αλληλεπιδρά με τις συνθέσεις της με τρόπο ώστε να ξεπερνά το χαρακτήρα της τραγουδίστριας και να μεταρσιώνεται σε αυτόν της ερμηνεύτριας. Η έκφρασή της παρουσιάζει πολλαπλές προσωπικότητες, και φέρνει την οποιαδήποτε εκτελεστική επανάληψη στα νερά της. Οι συνθέσεις πολύ έξυπνα και λειτουργικά, ντύνουν και περιστρέφονται γύρω από τη φωνή της, η οποία πάντα ετοιμόλογη και απολαυστική κατακτά όσο προχωρά ο δίσκος όλο και περισσότερες προκλήσεις. Η δύναμη της φωνής δίνει υπόσταση στον δίσκο, αρκετή για να αποκρούσει τον άμεσο χαρακτηρισμό των επιρροών της και μάλιστα να δώσει μία προσωπική ταυτότητα- ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα. Η Engel φαίνεται πανεύκολα να περνά από τη δραματουργία σε βαθιούς αναστεναγμούς μελαγχολίας και από εκεί σε περιπαικτικές ή φορτισμένες εξάρσεις. Ο δίσκος είναι μία συλλογή συναισθημάτων που διαγράφονται από τις αναπνοές και τους ψελλισμούς της Engel, οπτιμιστικός, μελαγχολικός, ή αποκαλυπτικός.

Το "Secret Beasts", ενδιαφέρον, αγνό και απλό, το απολαμβάνω κυρίως γιατί μου θυμίζει την δύναμη μίας όμορφης φωνής, η οποία δεν διστάζει να αποκαλύψει τις εσωτερικές πτυχές του φορέα της.

Γιώργος Κ.

http://claraengel.bandcamp.com/album/secret-beasts
http://claraengel.bandcamp.com
http://www.myspace.com/claraengel

Υ.Γ. Και τελικώς παραδίνομαι στη δύναμη του συνειρμού. Μιλώντας για όμορφη φωνή, νιώθω διαρκώς την ανάγκη να αναφερθώ έστω επιγραμματικά στη φετινή κυκλοφορία της Carol Anne McGowan. Ακούστε και αυτή τη σαγηνευτική φωνή, σε ένα δίσκο καθαρής νεοφολκ μαγείας.

MY TURN (Grc) – Noble Intentions (demo 2010)

Δεν ξέρω πότε άρχισε για σας το ελληνικό hardcore underground να σοβαρεύεται, για μένα πάντως έχει δεν έχει δύο χρόνια, όπου στην Ελλάδα το hardcore σταμάτησε επιτέλους να σημαίνει In Flames με καθυστερημένα beatdowns. Τώρα έχουμε τους Ruined Families, τους I Want You Dead, τους Despite Everything και άλλες πολλά υποσχόμενες μπάντες, που δουλεύουν σκληρά και περιοδεύουν ακατάπαυστα, και δεσμεύονται θέλουν δε θέλουν να ξεβαλτώσουν την, έως πρόσφατα, τρισάθλια υπόγεια σκηνή της χώρας. Στο σινάφι των προαναφερθέντων συγκροτημάτων, και παρά το πρώιμο της "γκρουπικής" ηλικίας τους, συμπληρώνω τους Αθηναίους My Turn, που υπάρχουν μόλις ένα χρόνο, και των οποίων η πρώτη προσπάθεια θα μας απασχολήσει εδώ.

Πάντα αντιλαμβανόμουν και αφομοίωνα το hardcore σαν έκφραση μίσους ή απογοήτευσης και η δύναμή του, όπως και η αίσθηση ελευθερίας που τη συνοδεύει, ήταν απόρροιες αυτών των συναισθημάτων. Καταλαβαίνετε λοιπόν τη σαστιμάρα μου όταν βρέθηκα αντιμέτωπος με το αγνό posi-core των My Turn. Μάλιστα, posi-core! Όσο κι αν εκτιμώ μουσικά τις δισκάρες των Gorilla Biscuits και των Champion, ποτέ δε μπόρεσα να ταυτιστώ με το μήνυμα "όχι βία, όλοι καλοί είμαστε, καινούριο ξεκίνημα" κλπ. Προς θεού, δεν κράζω, χίλιες φορές να "νιώθει" ένα πιτσιρίκι με τέτοιους στίχους παρά με τις αρχιδιές των κάθε Manowar, ίσως με τέτοια ερεθίσματα να βγαίνουν και καλύτεροι άνθρωποι, απλά σε μένα αυτή η φάση ποτέ δεν έκανε κλικ. Οι στίχοι λοιπόν είναι το βασικό χαρακτηριστικό των My Turn, τίμιες, απλές φράσεις που στοχεύουν στην καρδιά, ενώ πολύ σωστές βρίσκω τις επεξηγηματικές σημειώσεις που προσδίδουν ένα έντονο προσωπικό touch.

Η positive αύρα δεν εξαντλείται στους στίχους βέβαια, μα διέπει κάθε νότα της μουσικής των My Turn. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο στην πράξη, πρέπει να είσαι πολύ ψημένος με το hardcore και αληθινός για να το πετύχεις, στεγνές αντιγραφές στο posi-core δεν υπάρχουν, αφού αυτό το διαυγές αίσθημα ανάτασης δεν μπορεί να αναπαραχθεί αν δεν βγαίνει απ' την ψυχή των δημιουργών. Παλιομοδίτες στους ρυθμούς και τις συνθετικές δομές τους, μα με πολύ όμορφες ιδέες στα riffs και ξεσηκωτικά φωνητικά, οι My Turn φτιάχνουν ανεβαστικά τραγούδια, ιδανικά για ξέφρενα live, αλλά χωρίς να στερούνται συναισθηματικού βάρους. Η μπάντα ξέρει πολύ καλά τι κάνει και το κάνει τέλεια, δίνοντας σημασία στην κάθε λεπτομέρεια, οπότε αν βρήκατε κάποτε το νόημα στο positive hardcore, θα βρείτε την υγειά σας με τούτους εδώ. Παρόλο που παραμένω ένας μίζερος μαλάκας, δηλώνω εντυπωσιασμένος από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία και περιμένω περισσότερη μουσική από τους My Turn.

Να σημειωθεί, τέλος, ότι στο μικρόφωνο έχουμε τον Αποστόλη, εκλεκτό μέλος της κοινωνίας και ενεργό μέσω της World's Appreciated Kitsch, του φοβερού zine Keep It Real (R.I.P., αναμένουμε εναγωνίως νέο zine) και της Ελληνοφρένειας (ΟΚ, το τελευταίο δεν ισχύει). Το "Noble Intentions" βρίσκεται εδώ για δωρεάν κατέβασμα, ορμάτε και στηρίξτε.

Βαγγέλης Ε.

http://myturnhc.blogspot.com/
http://www.myspace.com/myturnhc

THE OCEAN, Intronaut, Red Fang @ An Club - - 4/06/11

Και τα κατάφερα και πήγα στο live που λέτε. Ξεκίνησαν οι Red Fang, πριν μπω βέβαια, αλλά ως γνωστός ninja κατάφερα να χάσω μόνο ένα κομμάτι. Οπότε δεν ξέρω με ποιο ξεκίνησαν, γιατί για να ‘μαι ειλικρινής δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω υποπτευόμενος ότι κανείς δεν θα ήξερε. Όπως αποδείχθηκε μάλλον έκανα λάθος, γιατί οι Red Fang τελικά είχαν τους πιο πωρωμένους οπαδούς του event... 

Rock im Park, 03.-05.06.2011 @ Zeppelinfeld, Νυρεμβέργη - pt.I

Ναι, το Projekt Fishtank ήταν εκεί και την πέρασε κοτσάνι, παρόλο που μιλάμε για το πιο mainstream/χαζοτρέντυ φεστιβάλ, ίσως του κόσμου. Στο κείμενο που ακολουθεί υπερισχύει το κράξιμο, και λογικό είναι, αφού δεν είμαστε τίποτα άμπαλοι της Athens Voice, ούτε παίρνουμε καμιά μίζα απ' τη Beck's, έναν απ' τους σπόνσορες του πανηγυριού (Beck's. Η μπύρα που ροκάρει! Πίνετε Beck's). Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος, η φάση είναι πολύ κεφάτη και διασκεδαστική, ο κόσμος διαρκώς σε μια μεταδοτική ευφορία και ακόμα και τα σκατένια συγκροτήματα δεν προκαλούν δυσαρέσκεια, παρά αποτελούν αφορμή για ευχάριστα γραψαρχίδικα διαλείμματα και σαπίλα στα γρασίδια με φαγιά, αλκοόλια κλπ.

Rock im Park, 03.-05.06.2011 @ Zeppelinfeld, Νυρεμβέργη - pt.II

Σάββατο

Το Σάββατο ήταν χαλαρά η καλύτερη από τις τρεις μέρες και την περάσαμε από το το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ μπροστά στο Center Stage.

Rock im Park, 03.-05.06.2011 @ Zeppelinfeld, Νυρεμβέργη - pt.III

Κυριακή

Δυστύχως για την τελευταία μέρα δεν έχω να διηγηθώ και πολλά, γιατί έπρεπε να εγκαταλείψω νωρίς το φεστιβάλ και τη Νυρεμβέργη (γαμώ τη δουλειά)...

PESTE NOIRE (Fra) - L'Ordure à l'état Pur (2011)

Οι Peste Noire μας κοροϊδεύουν, αυτό είναι σίγουρο. Μόνο έτσι εξηγείται αυτό το παλιατσο-punk δημιούργημα. Βάλθηκαν να μας αναγκάσουν να λέμε το black metal, "metal noir", γι' αυτό μας ειρωνεύονται με το εν λόγω show.
Ότι και να πω, δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να αντιστοιχίσει με το πολυδιάστατο αυτό έργο. Το "L' Ordure à l' état Pur" θυμίζει περισσότερο παράσταση, παρά μουσικό δίσκο. Κι είναι από τις λίγες φορές που ένα άλμπουμ θα μπορούσε να σταθεί εξίσου καλά ως ορχηστρικό, αν του έκλεβες τη λαλιά.
Αν αφαιρέσεις τα φωνητικά από το "L' Ordure à l' état Pur", απελευθερώνεις ένα πειραματικό ηχόχρωμα, που ποτίζει το άμοιρο πεντάγραμμο με black metal, manouche, jazz, electro, chanson francaise και κάτι απροσδιόριστες λούπες με industrial τυμπανοκρουσίες και σειρήνες ασθενοφόρων. Αν το 20λεπτο "J' avais reve du norde" είχε κυκλοφορήσει πριν δέκα χρόνια, θα μιλούσαμε για την ύστερη γαλλική επανάσταση και οι Arcturus μετά το "La Masquerade Infernale", θα γινόντουσαν roadies.
Από τους Arcturus λοιπόν και τους In the Woods… στους ομοεθνείς Notre Dame και τους (…συγχωρήστε με, δεν είμαι ανώμαλος αλλά μου τους θύμισαν) Bethlehem, το κουκλοθέατρο των Γάλλων, έχει στηθεί αριστοτεχνικά σε μια περίοδο που τρώμε με περισσή δουλοπρέπεια, τα χάμπουργκερ του Vikernes.

Αν θεωρείτε λογικό να ακούμε αναγεννησιακές μελωδίες, avant-garde σολαρίσματα, τρομπέτες, hammond και γαλλικές στιχομυθίες στο ίδιο γαμημένο κομμάτι, τότε υπάρχει ελπίδα. Αν πάλι όχι, βρήκαμε τον σύμμαχο μας για τον επόμενο χειμώνα. Να, αυτό με χαλάει μόνο… ότι έρχεται ελληνικό καλοκαίρι και το συγκεκριμένο δημιούργημα θέλει οργή και κρύο.

Αντώνης Δ.

http://www.myspace.com/pestenoiremetal (έχουν να μπουν 3 χρόνια)

BRIDGET HAYDEN (Bel) - A Siren Blares At An Indifferent Ocean (2011)

Δεν κατάφερα να παραβρεθώ στο live του Ignatz, παρόλα αυτά η ευγενέστατη βέλγικη K-RAA-K μέσω της νέας της κυκλοφορίας δείχνει να μην μου κρατά κακία. Η πρώτη δουλειά της Bridget Hayden τη θέλει να διεκδικεί επάξια μία από τις υψηλότερες φετινές θέσεις στο βάθρο της κιθαριστικής psych-λασπουριάς. Η Hayden - της οποίας την λιτή μουσική πορεία χαρτογραφούσα αφού την έμαθα - από βιολί στην ψυχεδελομπάντα Vibracathedral Orchestra και μέλος των The Telescopes, στις solo εμφανίσεις της παρουσιάζει ένα πιο θορυβώδη χαρακτήρα.

Μπουκώνοντας με παραμόρφωση τον ήχο της, αγγίζοντας με ενάργεια το ατελέσφορο πια drone διάβημα και εμπειρικά δεσμεύοντας την ψυχεδέλεια, χτίζει ένα αδιαπέραστο μοτίβο θορύβου, έξοχα δομημένο και απροσπέλαστο. Ακούγοντας το δίσκο ξαπλωμένος ένιωθα πως βρισκόμουν ανάμεσα στο κρεβάτι και σε ένα συμπυκνωμένο ηχητικό τείχος παραμόρφωσης που με πίεζε κατά βούληση. H άλλοτε μανιώδης και άλλοτε ήπια παλινδρόμηση ή η προσθήκη καθαρότερων νοτών και υπναγωγικών φωνητικών αποκόπτουν το δίσκο από την επανάληψη, ποτέ όμως από την νοσηρή, σκοτεινή ατμόσφαιρα που βασιλεύει στα σχεδόν 40 λεπτά έκφρασης και μετατρέπει τον εγκέφαλο σε ένα ακίνητο, συμπαγές στρώμα λάβας. Αν επιθυμείτε ένα γλυκό πονοκέφαλο εναποθέστε αμέριμνοι όλες σας τις προσδοκίες σε ένα σετ ακουστικών και στον καταπληκτικό δίσκο.

Γιώργος Κ.
http://www.myspace.com/bridgethayden
http://www.kraak.net/

ULCERATE (Nzl) - The Destroyers Of All (2011)

Η έντονη σχέση μου με το death metal, ενισχυόταν απο την νεανική μου αγάπη και προσήλωση στην δύναμη του riff και του αδρεναλίνιου παροξυσμού που γεννούσε. Το φλερτ της τεχνικής και του συναισθήματος με την γραμμή της βαρβαρότητας, ήταν σαγηνευτικό επειδή ήταν αληθινό. Όσο η σκηνή αυγάτιζε τους εκφραστές της η έλλειψη του συναισθήματος, ή μάλλον η άνιση κατανομή τεχνικής-συναισθήματος, με τη ζυγαριά να γέρνει σε βαθμό συντριπτικής ανουσιότητας προς την τεχνική, έδινε την εντύπωση πως τα μοναδικά αξιώματα του ιδιώματος ήταν το γρήγορο παίξιμο και οι δαιμονικοί στίχοι μονόχνωτης απόλαυσης για "gore, ζόμπι, ανωμαλίες, ψυχασθένειες" (που απλά δεν μου ταίριαζε). Αυτό ήταν και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της πρώην λατρείας μου, η ακαδημαϊκή ενασχόληση με τις νεότερες μπάντες δεν με έπειθε για περαιτέρω τριβή.

Σίγουρα δεν νιώθω κατάλληλος για οποιαδήποτε νύξη για το πως θα έπρεπε να έιναι η σκηνή σήμερα (ίσως για το πως δεν πρέπει να είναι). Το μόνο όπλο μου είναι η σύγκριση με τις death αναμνήσεις μου, μην με αντιμετωπίσετε σαν αυθεντία. Αυτή με τη μορφή του Γεράσιμου Β. Κρεατοφάγου ελλοχεύει στην πιο βοθρώδη πλευρά του ενυδρείου. Την σκηνή την ξεπέρασα ανεπιστρεπτί, γεγονός. Για αυτό η αντιμετώπισή μου προς τους Ulcerate έχει διαφορετική οπτική και όχι αυτή της επανεισαγωγής μου σε αυτή.

Οι Ulcerate ήρθαν και στρογγυλοκάθισαν στο σβέρκο μου. Φέροντας όλη τη πρώιμη γοητεία του είδους συνδυάζοντας την με ένα ανανεωτικό αέρα και δυναμισμό, αντανακλούν αψεγάδιαστα την απόγνωση του σήμερα, την απογοήτευση που αποκόπτει τους κοινωνικούς δεσμούς και την οργισμένη κραυγή που γεννούν. Εσωτερικοί και λογικοί ξέρουν πως να αναμειγνύουν brutal death ιδεολογία δημιουργώντας εσωτερικούς συνειρμούς με μπάντες όπως οι Deathspell Omega. Τόσο τεχνικοί, τόσο εκφραστικοί. Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή του Γεράσιμου Β. Κρεατοφάγου για να γίνω σαφέστερος ως προς την συνθετική τους μαεστρία: "...ένα σχεδόν υπνωτιστικό συνονθύλευμα από αβυσσαλέους βρυχηθμούς, στριφνές συγχορδίες, δυσαρμονίες, brutal κορυφώσεις και ημι-ακουστικά διαλείμματα". Το ζενίθ αυτής της ανάδευσης φυσικά λαμβάνει χώρα και στο "The Destroyers Of All".

Σημαντικό σημείο, και το μοναδικό αρνητικό του δίσκου είναι η επαναλαμβανόμενη φύση του συγκρίσει του προηγούμενου "Everything is Fire". Οι ακροάσεις του "The Destroyers...", απεμπλουτισμένες του πρώτου σοκ που μοίρασε το "Everything is Fire", είναι μοιραία πιο συνειδητοποιημένες. Εύκολα φαίνεται μία ανακύκλωση που τους στερεί τον αέρα του φρέσκου, που τόσο βίαια εισήγαγαν. Σίγουρα μιας και είναι οι παιχταράδες που είναι, έχουν ήδη χωνέψει τις νέες μουσικές τους νόρμες, σίγουρα το νέο τους εγχείρημα ενορχηστρώθηκε πιο εύκολα. Τους δικαιολογώ με το εξής σκεπτικό. Αφενός ακόμα κοιτάνε μπροστά, αφετέρου ίσως είναι αρκετά νωρίς και κάπως άδικο να περιμένω το δεύτερο βήμα τους όταν το πρώτο ήταν τόσο μεγάλο και πολυδιάστατο. Ακόμα ίσως εξερευνούν και τεντώνουν τις νέες τους αλήθειες με σκοπό να τις ξεπεράσουν. Στην τελική δεν είναι ένας δίσκος χωρίς πάθος ή έμπνευση, ούτε εμπίπτει στα λάθη της παρελθοντολαγνείας.

Οι Ulcerate λοιπόν στέκονται επίπεδα πιο πάνω από την death metal σκηνή του σήμερα και αυτό γιατί δεν παίζουν απλά "brutal death". Δεν είναι η τεχνική τους που με καθήλωσε μα η προσωπική τους έκφραση. Εναρμονίζουν την τεχνική και το συναίσθημα, υποβλητικοί και ατμοσφαιρικοί, σκεπτόμενοι και οραματιστές. Χαράζουν τη γραμμή που όσοι έχουν κάποιο πάθος και αισθητική θα (προσπαθήσουν να) περάσουν και να ξεπεράσουν. Αν υπάρχει πιθανότητα εξέλιξης την βρίσκω εδώ, στην ατελείωτη δυναμική των Dead Congregation και την αντίληψη των Cruciamentum.

Γιώργος Κ.

Υ.Γ. Τσεκάρετε συνέντευξη της μπάντας στο ενυδρείο ΕΔΩ

www.ulcerate-official.com
www.myspace.com/ulcerate
www.willowtip.com

IVES (Usa) – Abandon (2011)

Κάποιοι αναφέρουν το 1977 ως μια από τις σημαντικότερες χρονιές για την παγκόσμια μουσική περιπέτεια. Κάθε φορά λοιπόν που μια μπάντα σαν τους Ives μπαίνει στη ζωή μου, η παραπάνω άποψη αποδεικνύεται εν πολλοίς, ορθή.

Μετρώντας μόλις δύο χρόνια ύπαρξης οι εν λόγω ενταφιασμένοι, κυκλοφορούν κασέτες και δοξάζουν τον πριμιτιβισμό. Είναι πιο γρήγοροι από τους Bone Awl, πιο βρώμικοι απ' τους Carpathian Forest και σε στιγμές διακριτικά λασπωμένοι α λα Amebix. Σ' αυτό εδώ το σημείο θα έπρεπε κανονικά να πούμε ότι οι Ives δεν προσφέρουν παρά τα δεδομένα, καθότι σάπιοι και καθόλου καινοτόμοι. Κι όμως οι τύποι δεν σταματάνε εδώ. Εντάξει, δεν το γυρνάνε και στο math, αλλά δεν μπορούμε να προσπεράσουμε ότι ξέρουν να ράβουν αριστοτεχνικά τις επιρροές τους, είναι απρόβλεπτοι και δεν υπερβάλλουν ούτε μια στιγμή, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας.

Εθισμένοι στα μεσαία και στους Darkthrone, οι Ives μαυρίζουν τα σπλάχνα μας με πάνκικο raw black ως γνήσια τέκνα του πρώιμου μαυροκόκκινου d-beat-ισμού. Κι αν ήρθε η ώρα να πολιτικοποιήσουμε ξανά την μουσική ακρότητα, το μαύρο-crust είναι ο οιωνός.


Αντώνης Δ.

Υ..Γ Επειδή αυτοί οι Flinstones, κόβουν κασσέτες σαν κουνέλες, μέχρι να προλάβουμε ν' ανεβάσουμε το "Abandon", κυκλοφόρησαν 2 split: ένα 4way με Hot Graves/Nak’ay/Cellgraft κι ένα με τους θανατο-doom-άδες Amort. Τσεκάρετε ιδιαίτερα το τετραπλό, είναι όλες μπαντάρες.

http://www.myspace.com/ivesshitbeat