Η έντονη σχέση μου με το death metal, ενισχυόταν απο την νεανική μου αγάπη και προσήλωση στην δύναμη του riff και του αδρεναλίνιου παροξυσμού που γεννούσε. Το φλερτ της τεχνικής και του συναισθήματος με την γραμμή της βαρβαρότητας, ήταν σαγηνευτικό επειδή ήταν αληθινό. Όσο η σκηνή αυγάτιζε τους εκφραστές της η έλλειψη του συναισθήματος, ή μάλλον η άνιση κατανομή τεχνικής-συναισθήματος, με τη ζυγαριά να γέρνει σε βαθμό συντριπτικής ανουσιότητας προς την τεχνική, έδινε την εντύπωση πως τα μοναδικά αξιώματα του ιδιώματος ήταν το γρήγορο παίξιμο και οι δαιμονικοί στίχοι μονόχνωτης απόλαυσης για "gore, ζόμπι, ανωμαλίες, ψυχασθένειες" (που απλά δεν μου ταίριαζε). Αυτό ήταν και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της πρώην λατρείας μου, η ακαδημαϊκή ενασχόληση με τις νεότερες μπάντες δεν με έπειθε για περαιτέρω τριβή.
Σίγουρα δεν νιώθω κατάλληλος για οποιαδήποτε νύξη για το πως θα έπρεπε να έιναι η σκηνή σήμερα (ίσως για το πως δεν πρέπει να είναι). Το μόνο όπλο μου είναι η σύγκριση με τις death αναμνήσεις μου, μην με αντιμετωπίσετε σαν αυθεντία. Αυτή με τη μορφή του Γεράσιμου Β. Κρεατοφάγου ελλοχεύει στην πιο βοθρώδη πλευρά του ενυδρείου. Την σκηνή την ξεπέρασα ανεπιστρεπτί, γεγονός. Για αυτό η αντιμετώπισή μου προς τους Ulcerate έχει διαφορετική οπτική και όχι αυτή της επανεισαγωγής μου σε αυτή.
Οι Ulcerate ήρθαν και στρογγυλοκάθισαν στο σβέρκο μου. Φέροντας όλη τη πρώιμη γοητεία του είδους συνδυάζοντας την με ένα ανανεωτικό αέρα και δυναμισμό, αντανακλούν αψεγάδιαστα την απόγνωση του σήμερα, την απογοήτευση που αποκόπτει τους κοινωνικούς δεσμούς και την οργισμένη κραυγή που γεννούν. Εσωτερικοί και λογικοί ξέρουν πως να αναμειγνύουν brutal death ιδεολογία δημιουργώντας εσωτερικούς συνειρμούς με μπάντες όπως οι Deathspell Omega. Τόσο τεχνικοί, τόσο εκφραστικοί. Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή του Γεράσιμου Β. Κρεατοφάγου για να γίνω σαφέστερος ως προς την συνθετική τους μαεστρία: "...ένα σχεδόν υπνωτιστικό συνονθύλευμα από αβυσσαλέους βρυχηθμούς, στριφνές συγχορδίες, δυσαρμονίες, brutal κορυφώσεις και ημι-ακουστικά διαλείμματα". Το ζενίθ αυτής της ανάδευσης φυσικά λαμβάνει χώρα και στο "The Destroyers Of All".
Σημαντικό σημείο, και το μοναδικό αρνητικό του δίσκου είναι η επαναλαμβανόμενη φύση του συγκρίσει του προηγούμενου "Everything is Fire". Οι ακροάσεις του "The Destroyers...", απεμπλουτισμένες του πρώτου σοκ που μοίρασε το "Everything is Fire", είναι μοιραία πιο συνειδητοποιημένες. Εύκολα φαίνεται μία ανακύκλωση που τους στερεί τον αέρα του φρέσκου, που τόσο βίαια εισήγαγαν. Σίγουρα μιας και είναι οι παιχταράδες που είναι, έχουν ήδη χωνέψει τις νέες μουσικές τους νόρμες, σίγουρα το νέο τους εγχείρημα ενορχηστρώθηκε πιο εύκολα. Τους δικαιολογώ με το εξής σκεπτικό. Αφενός ακόμα κοιτάνε μπροστά, αφετέρου ίσως είναι αρκετά νωρίς και κάπως άδικο να περιμένω το δεύτερο βήμα τους όταν το πρώτο ήταν τόσο μεγάλο και πολυδιάστατο. Ακόμα ίσως εξερευνούν και τεντώνουν τις νέες τους αλήθειες με σκοπό να τις ξεπεράσουν. Στην τελική δεν είναι ένας δίσκος χωρίς πάθος ή έμπνευση, ούτε εμπίπτει στα λάθη της παρελθοντολαγνείας.
Οι Ulcerate λοιπόν στέκονται επίπεδα πιο πάνω από την death metal σκηνή του σήμερα και αυτό γιατί δεν παίζουν απλά "brutal death". Δεν είναι η τεχνική τους που με καθήλωσε μα η προσωπική τους έκφραση. Εναρμονίζουν την τεχνική και το συναίσθημα, υποβλητικοί και ατμοσφαιρικοί, σκεπτόμενοι και οραματιστές. Χαράζουν τη γραμμή που όσοι έχουν κάποιο πάθος και αισθητική θα (προσπαθήσουν να) περάσουν και να ξεπεράσουν. Αν υπάρχει πιθανότητα εξέλιξης την βρίσκω εδώ, στην ατελείωτη δυναμική των Dead Congregation και την αντίληψη των Cruciamentum.
Σίγουρα δεν νιώθω κατάλληλος για οποιαδήποτε νύξη για το πως θα έπρεπε να έιναι η σκηνή σήμερα (ίσως για το πως δεν πρέπει να είναι). Το μόνο όπλο μου είναι η σύγκριση με τις death αναμνήσεις μου, μην με αντιμετωπίσετε σαν αυθεντία. Αυτή με τη μορφή του Γεράσιμου Β. Κρεατοφάγου ελλοχεύει στην πιο βοθρώδη πλευρά του ενυδρείου. Την σκηνή την ξεπέρασα ανεπιστρεπτί, γεγονός. Για αυτό η αντιμετώπισή μου προς τους Ulcerate έχει διαφορετική οπτική και όχι αυτή της επανεισαγωγής μου σε αυτή.
Οι Ulcerate ήρθαν και στρογγυλοκάθισαν στο σβέρκο μου. Φέροντας όλη τη πρώιμη γοητεία του είδους συνδυάζοντας την με ένα ανανεωτικό αέρα και δυναμισμό, αντανακλούν αψεγάδιαστα την απόγνωση του σήμερα, την απογοήτευση που αποκόπτει τους κοινωνικούς δεσμούς και την οργισμένη κραυγή που γεννούν. Εσωτερικοί και λογικοί ξέρουν πως να αναμειγνύουν brutal death ιδεολογία δημιουργώντας εσωτερικούς συνειρμούς με μπάντες όπως οι Deathspell Omega. Τόσο τεχνικοί, τόσο εκφραστικοί. Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή του Γεράσιμου Β. Κρεατοφάγου για να γίνω σαφέστερος ως προς την συνθετική τους μαεστρία: "...ένα σχεδόν υπνωτιστικό συνονθύλευμα από αβυσσαλέους βρυχηθμούς, στριφνές συγχορδίες, δυσαρμονίες, brutal κορυφώσεις και ημι-ακουστικά διαλείμματα". Το ζενίθ αυτής της ανάδευσης φυσικά λαμβάνει χώρα και στο "The Destroyers Of All".
Σημαντικό σημείο, και το μοναδικό αρνητικό του δίσκου είναι η επαναλαμβανόμενη φύση του συγκρίσει του προηγούμενου "Everything is Fire". Οι ακροάσεις του "The Destroyers...", απεμπλουτισμένες του πρώτου σοκ που μοίρασε το "Everything is Fire", είναι μοιραία πιο συνειδητοποιημένες. Εύκολα φαίνεται μία ανακύκλωση που τους στερεί τον αέρα του φρέσκου, που τόσο βίαια εισήγαγαν. Σίγουρα μιας και είναι οι παιχταράδες που είναι, έχουν ήδη χωνέψει τις νέες μουσικές τους νόρμες, σίγουρα το νέο τους εγχείρημα ενορχηστρώθηκε πιο εύκολα. Τους δικαιολογώ με το εξής σκεπτικό. Αφενός ακόμα κοιτάνε μπροστά, αφετέρου ίσως είναι αρκετά νωρίς και κάπως άδικο να περιμένω το δεύτερο βήμα τους όταν το πρώτο ήταν τόσο μεγάλο και πολυδιάστατο. Ακόμα ίσως εξερευνούν και τεντώνουν τις νέες τους αλήθειες με σκοπό να τις ξεπεράσουν. Στην τελική δεν είναι ένας δίσκος χωρίς πάθος ή έμπνευση, ούτε εμπίπτει στα λάθη της παρελθοντολαγνείας.
Οι Ulcerate λοιπόν στέκονται επίπεδα πιο πάνω από την death metal σκηνή του σήμερα και αυτό γιατί δεν παίζουν απλά "brutal death". Δεν είναι η τεχνική τους που με καθήλωσε μα η προσωπική τους έκφραση. Εναρμονίζουν την τεχνική και το συναίσθημα, υποβλητικοί και ατμοσφαιρικοί, σκεπτόμενοι και οραματιστές. Χαράζουν τη γραμμή που όσοι έχουν κάποιο πάθος και αισθητική θα (προσπαθήσουν να) περάσουν και να ξεπεράσουν. Αν υπάρχει πιθανότητα εξέλιξης την βρίσκω εδώ, στην ατελείωτη δυναμική των Dead Congregation και την αντίληψη των Cruciamentum.
Γιώργος Κ.
Υ.Γ. Τσεκάρετε συνέντευξη της μπάντας στο ενυδρείο ΕΔΩ
www.ulcerate-official.com
www.myspace.com/ulcerate
www.willowtip.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου