Κυριακή
Δυστύχως για την τελευταία μέρα δεν έχω να διηγηθώ και πολλά, γιατί έπρεπε να εγκαταλείψω νωρίς το φεστιβάλ και τη Νυρεμβέργη (γαμώ τη δουλειά)...
Πρόλαβα όμως, για κακή μου τύχη, και περιμένοντας να περάσει η ώρα μέχρι να βγουν οι Social Distortion, να παρακολουθήσω τρεις μπάντες στο Clubstage, το οποίο ευτυχώς ήταν κλειστό, γιατί όλη εκείνη την ώρα έβρεχε. Το μουσικό πρόγραμμα της ημέρας ξεκίνησε με τους Γερμανούς We Butter The Bread With Butter. ΟΚ, όσο σκάτα και να είναι το βλαμμένο μοντέρνο metalcore τους με τα ψευτο-electro στοιχεία, δε μπορώ να τους κράξω παραπάνω, γιατί το όνομά τους είναι απλά ιδιοφυές. Είχε έρθει να τους παρακολουθήσει και μπόλικος κόσμος, ο οποίος έτζασε ευγενικά πριν εμφανιστούν οι Asking Alexandria, που και αυτοί έπαιζαν ένα σκατένιο metalcore, χωρίς το οποίο ο κόσμος μας ίσως να ήταν λίγο καλύτερος. Πραγματικά άχρηστη μπάντα. Το γέλιο όμως ήρθε αργότερα με τους Black Veil Brides. Ψάξτε φωτογραφίες τους. Οι Motley Crue στην πιο γελοία, από θέμα εμφάνισης, φάση τους, μοιάζουν μπροστά σ' αυτούς εδώ σαν το Τζένγκις Χαν απέναντι στον Τρύφωνα Σαμαρά. Επανερχόμαστε εδώ στα περί hair metal revival. Breakdowns σε τραγούδια Bon Jovi γίνεται; Ψάρι με μαρμελάδα τρώγεται; Ντροπή και μόνο.
Λίγο μετά τις τέσσερις το απόγευμα θα έβγαιναν στο Center Stage οι The Gaslight Anthem, που πέρυσι βγάλανε το δίσκο "American Slang", ο οποίος κατέκτησε την πέμπτη θέση στα best of 2010 του punknews.org, που είναι ένα αρκετά αξιοπρεπές site. Παίζουν μοντέρνο rock, με ολίγη από punk και μια πρέζα country, πασπαλίζουμε με γλιμούτσικα, βραχνά φωνητικά και έτοιμο το σουφλέ που θα ψαρώσει τα ακροατήρια. Ήταν κάπως ενδιαφέροντες, γιατί είχαν ποικιλία στις ιδέες τους, αλλά χωρίς κάθολου νεύρο, οπότε δε θα πάρω. Και αυτά τα φωνητικά, θεέ μου...
Η μοναδική εμφάνιση που άξιζε την Κυριακή ήταν αυτή των Social Distortion. Παρόλο που το τελευταίο album είναι τέρμα βαρετό, παραμένει κλάσεις ανώτερο και πολύ πιο αντιπροσωπευτικό του back-to-the-roots αμερικάνικου ήχου από κάτι Gaslight Anthems, δεδομένου του κολλήματος του μεγάλου Mike Ness με τη blues και country μουσική. Το set ξεκίνησε δυνατά με το "Story Of My Life" και παρέμεινε σε καυλωτικά επίπεδα, αφού δεν το παράκαναν με κομμάτια του τελευταίου δίσκου πέρα απ' το "Machine Gun Blues", "Alone And Forsaken", διασκευή σε Hank Williams (πριν απ' το οποίο ο Ness τόνισε ότι χωρίς τον Hank Williams δεν θα υπήρχε ο Sid Vicious), και δύο κομμάτια με γυναικεία back-up φωνητικά σε gospel στυλ, νομίζω ήταν τα "California" και "Can't Take It With You". Κατά τ' άλλα, "Ball And Chain", "Mommy's Little Monster", "Don't Drag Me Down", "Bad Luck", "So Far Away" και για το τέλος η κλασσική απόλυτα συναυλιακή διασκευή σε Johnny Cash, "Ring Of Fire". Από τις ουσιαστικότερες εμφανίσεις του φεστιβάλ, οι Social Distortion ξεβράκωσαν, παρά την προχωρημένη ηλικία τους, την πλειοψηφία των υπόλοιπων μπαντών και επιβεβαίωσαν τα περί γριάς κότας. Ο Mike Ness είναι απλά να τον χαζεύεις.
Και κάπως έτσι έφτασε η ώρα του πικρού αποχαιρετισμού. Πόνεσε η καρδούλα μου που δε θα έβλεπα Danzig, αλλά τι να κάνεις. Κατευθυνόμενος προς μία απ' τις εξόδους, και ευχόμενος να βρω έστω αυτή τη στερνή φορά τη σωστή (αφού τις προηγούμενες μέρες είχα χάσει το δρόμο για το camping πολλάκις), άκουσα από απόσταση λίγο Wolfmother και δε μπόρεσα να μη χαμογελάσω, καθώς θυμήθηκα εκείνο το video όπου ο Mike Patton τους ακούει σ' ένα φεστιβάλ από μακριά και ξαφνικά διακόπτει αυτό που εξηγούσε λέγοντας αηδιασμένος "Listen to this shit! What year are we in?".
Και του χρόνου!
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου