Σάββατο
Το Σάββατο ήταν χαλαρά η καλύτερη από τις τρεις μέρες και την περάσαμε από το το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ μπροστά στο Center Stage.
Με ενδιαφέρον παρακολούθησα τους Mastodon που ξεκίνησαν στις τρεις μπροστά σε σχετικά λίγο κόσμο. Εντάξει ότι είναι παιχταράδες το ξέρετε, ότι έχουν καταντήσει πολύ κουραστικοί από το "Blood Mountain" και μετά κι αυτό το ξέρετε, οπότε ούτε κρύο ούτε ζέστη, απλά μου έφυγε το απωθημένο μου να τους δω live. Troy Sanders ψημένος frontman πλέον, Brent Hinds τα χρυσά δάχτυλα, Bill Kelliher βροντερή φωνάρα, Brann Dailor χταπόδι. Έπαιξαν μόλις 40 λεπτά, άλλα το σετ τους ήταν αντιπροσωπευτικό όλης σχεδόν της δισκογραφίας τους, με αποκορύφωμα βέβαια το "March Of The Fire Ants" και το "Blood And Thunder", που έκλεισε όμορφα την εμφάνισή τους.
Ακολούθησε μία απ' τις καλύτερες μπάντες του φεστιβάλ για μένα, οι Σουηδοί παλαίμαχοι punk rockers Millencolin. Το album τους, "For Monkeys", είναι συνδεδεμένο με τη μισή μου ζωή κυριολεκτικά, οπότε μόνο αντικειμενικά δε θα τους κρίνω. Αλλά ρε πούστη μου, ποιός δε θα γούσταρε με το ακόλουθο σκηνικό: τα τραγούδια του περίμενε που έπαιζαν τα ηχεία κόπηκαν απότομα, ξεσπάει στα καπάκια δυνατή βροχή, ο κόσμος δεν κουνιέται χιλιοστό απ' τη θέση του και δευτερόλεπτα αργότερα οι Millencolin ξεκινάνε το set τους με το "No Cigar". Ε, της πουτάνας. Όλος ο κόσμος μπροστά χοροπηδούσε και γινόταν ταυτόχρονα μπουρδέλο απ' τη βροχή, που είχε καταλήξει κανονικά σύμμαχος της καύλας, και οι Millencolin στο βάθος να τα σπάνε με τις καλοσυνάτες, πλην δυναμικές, τραγουδάρες τους. Το setlist ήταν ενδιαφέρον, αφού δεν ήταν τίποτα άλλο από το album "Pennybridge Pioneers", από την αρχή ως το τέλος. Πρόκειται για δισκάρα και για την πιο ώριμη δουλεία της μπάντας, αφού μέχρι τότε το punk rock τους ήταν πιο χύμα και αφελές. Εντάξει, αν στη θέση αυτού ήταν το "For Monkeys" άνετα θα μιλούσα για μία απ' τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου, αλλά καταλαβαίνω ότι για κάτι τέτοιο οι Millencolin είναι πλέον πολύ γέροι. Εύγε, όπως και να 'χει.
Center Stage συνέχεια με τρεις μπάντες που βρήκα αδιάφορες. Αρχικά οι Avenged Sevenfold. Πώς γίνεται να κάνουν επιτυχία κάτι τέτοιοι σκατάδες, μου λέτε; Τι να πω, αηδία σκέτη, δε μπορώ να καταλάβω πώς το metalcore ξεκινώντας από τους Merauder, ξέρω γω, κατέληξε hair metal revival. Μόνο ποζεριά και τίποτα άλλο. Να πεθάνουν. Ακολούθησαν οι Δανοί τσοπάνηδες και στυγνοί αντιγραφείς των χειρότερων δίσκων των Metallica, Volbeat. Καταρχήν, με τέτοιο όνομα που πας; Κι όμως, στη Γερμανία τους Volbeat τους ξέρουν κι οι πέτρες, στην Ελλάδα ίσως να μην τους έχουν ακούσει παραπάνω από είκοσι άτομα, κάτι που αποδεικνύει πως τελικά, δεν είμαστε και τόσο καθυστερημένοι σα λαός, με εξαίρεση αυτά τα είκοσι άτομα. Αυτό που παίζουν είναι η αντιγραφή που λέγαμε, με κάποια στοιχεία και καλά country και κάποια άλλα τάχα μου punk. Η χροιά του τραγουδιστή είναι επίσης απίστευτα εκνευριστική. Η μουσική, για να λέμε και του κουφού το δίκιο, παρόλο που δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα και είναι μηδενικής ποιότητας, σε φεστιβάλ ταιριάζει κάπως και ακούγεται, αν όχι ευχάριστα, τουλάχιστον σαν background. Πολύς κόσμος περίμενε με ανυπομονησία τους πανκροκάδες Beatsteaks, που είναι επίσης τρελές φίρμες στη Γιαγμανία. Η μπάντα πόρωσε το κοινό, από τις πρώτες μέχρι τις τελευταίες σειρές, που ήξερε σχέδον όλα τα κομμάτια, εγώ ποτέ δεν τους άκουγα γιατί παραείναι ραδιοφωνικοί και τζούφιοι για τα γούστα μου, αλλά ήταν μια χαρά σε σχέση με τα τερατουργήματα που έπαιξαν πριν απ' αυτούς. Το κέφι του κόσμου, αλλά και τα γλυκουλίτσικα τραγουδάκια των Beatsteaks, έκαναν την εμφάνιση της μπάντας σχεδόν ενδιαφέρουσα.
Από τις εννιάμιση μέχρι τις έντεκα, όμως, τα πράγματα θα ήταν κρίσιμα και το ξέραμε όλοι, επειδή οι System Of A Down. Θα τους έβλεπά για τρίτη φορά και παρόλαυτα η εμφάνιση τους αποτέλεσε τον κυρίως λόγο, για τον οποίο τραβήχτηκα μέχρι εκεί χάμω, και μα το ναι, αξίζε και το τελευταίο cent που έδωσα στις χέστρες αυτό το τριήμερο. Οι SOAD είναι έμπορες γενοκτονίας και δήθεν πολιτικοποιημένοι, δεν αντιλέγω, και η συγκεκριμένη εμφάνιση μια ωραιότατη αρπαχτή, αλλά δεν αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ο κόσμος ήταν άπειρος, ήμασταν πολύ πίσω και πλάγια στο ηχείο, οπότε ο ήχος ήταν ρηχός και χάλια, αλλά ούτε αυτό είχε σημασία. Σημασία έχει ότι οι SOAD είναι η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη και όσες φορές και σε όποια φάση της ζωής μου και να τους δω, η εμπειρία θα είναι πάντα εκστατική. Απλά κανείς δεν έχει βγάλει τόσες κομματάρες ποτέ. Ακούστηκαν τα (όχι όπως παίχτηκαν, γιατί ήμουν τελείως αλλού, μα σε χρονολογική σειρά, ελπίζω να μην ξέχασα κανένα):
System Of A Down: Suite-Pee, Sugar, Suggestions, War?, Darts
Toxicity: Prison Song, Needles, Deer Dance, Jet Pilot, Chop Suey!, Bounce, Science, Toxicity, Psycho, Aerials
Steal This Album: I-E-A-I-A-I-O
Mesmerize: B.Y.O.B., Cigaro, Radio/Video, Question!, Sad Statue, Lost In Hollywood
Hypnotize: Kill Rock N' Roll, Hypnotize, Tentative, Lonely Day
Εντάξει τώρα; Για σκηνική παρουσία, αντιδράσεις κοινού και τέτοια ρωτήστε κανέναν άλλο, γιατί ο γραφών απλά άκουγε και κοπανιόταν με όση δύναμη έχει ακόμα το γέρικο κορμί του από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα. Υπεράνω κάθε κριτικής. Ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να ξεμείνουν από λεφτά για κόκα και να αναγκαστούν να κυκλοφορήσουν ένα καινούριο, αιώνιο διαμάντι.
Μετά την απόλυτη εμφάνιση των System Of A Down, διαλυμένοι και στραγγισμένοι από κάθε στάλα ζωτικότητας, σύραμε τα ταλαίπωρα σαρκία μας στο Alternastage για να δούμε λίγο In Extremo (παρόλο που θα προτιμούσα να δω λίγο Dredg στο Clubstage), δεν ξέρω αν τους θυμάστε, αυτούς με τις πίπιζες και την άρπα. Μάζεψαν πολύ λαό, παρά το προχωρημένο της ώρας, απέδωσαν καλά το μεσαιωνικό μέταλ τους και είχαν ωραίες φορεσιές και show με φλόγες και διάφορα άλλα. Ήμουν πολύ κουρασμένος για να συγκινηθώ στο άκουσμα των "Vollmond" και "Herr Mannelig", καθώς με μετάφεραν στα νιάτα μου, παρόλαυτα για το μισάωρο που τους παρακολουθήσαμε ήταν ωραία. Με λίγα λόγια, θρυλική στο σύνολό της η δεύτερη μέρα του Rock im Park.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου