Οι Peste Noire μας κοροϊδεύουν, αυτό είναι σίγουρο. Μόνο έτσι εξηγείται αυτό το παλιατσο-punk δημιούργημα. Βάλθηκαν να μας αναγκάσουν να λέμε το black metal, "metal noir", γι' αυτό μας ειρωνεύονται με το εν λόγω show.
Ότι και να πω, δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να αντιστοιχίσει με το πολυδιάστατο αυτό έργο. Το "L' Ordure à l' état Pur" θυμίζει περισσότερο παράσταση, παρά μουσικό δίσκο. Κι είναι από τις λίγες φορές που ένα άλμπουμ θα μπορούσε να σταθεί εξίσου καλά ως ορχηστρικό, αν του έκλεβες τη λαλιά.
Αν αφαιρέσεις τα φωνητικά από το "L' Ordure à l' état Pur", απελευθερώνεις ένα πειραματικό ηχόχρωμα, που ποτίζει το άμοιρο πεντάγραμμο με black metal, manouche, jazz, electro, chanson francaise και κάτι απροσδιόριστες λούπες με industrial τυμπανοκρουσίες και σειρήνες ασθενοφόρων. Αν το 20λεπτο "J' avais reve du norde" είχε κυκλοφορήσει πριν δέκα χρόνια, θα μιλούσαμε για την ύστερη γαλλική επανάσταση και οι Arcturus μετά το "La Masquerade Infernale", θα γινόντουσαν roadies.
Από τους Arcturus λοιπόν και τους In the Woods… στους ομοεθνείς Notre Dame και τους (…συγχωρήστε με, δεν είμαι ανώμαλος αλλά μου τους θύμισαν) Bethlehem, το κουκλοθέατρο των Γάλλων, έχει στηθεί αριστοτεχνικά σε μια περίοδο που τρώμε με περισσή δουλοπρέπεια, τα χάμπουργκερ του Vikernes.
Αν θεωρείτε λογικό να ακούμε αναγεννησιακές μελωδίες, avant-garde σολαρίσματα, τρομπέτες, hammond και γαλλικές στιχομυθίες στο ίδιο γαμημένο κομμάτι, τότε υπάρχει ελπίδα. Αν πάλι όχι, βρήκαμε τον σύμμαχο μας για τον επόμενο χειμώνα. Να, αυτό με χαλάει μόνο… ότι έρχεται ελληνικό καλοκαίρι και το συγκεκριμένο δημιούργημα θέλει οργή και κρύο.
Ότι και να πω, δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να αντιστοιχίσει με το πολυδιάστατο αυτό έργο. Το "L' Ordure à l' état Pur" θυμίζει περισσότερο παράσταση, παρά μουσικό δίσκο. Κι είναι από τις λίγες φορές που ένα άλμπουμ θα μπορούσε να σταθεί εξίσου καλά ως ορχηστρικό, αν του έκλεβες τη λαλιά.
Αν αφαιρέσεις τα φωνητικά από το "L' Ordure à l' état Pur", απελευθερώνεις ένα πειραματικό ηχόχρωμα, που ποτίζει το άμοιρο πεντάγραμμο με black metal, manouche, jazz, electro, chanson francaise και κάτι απροσδιόριστες λούπες με industrial τυμπανοκρουσίες και σειρήνες ασθενοφόρων. Αν το 20λεπτο "J' avais reve du norde" είχε κυκλοφορήσει πριν δέκα χρόνια, θα μιλούσαμε για την ύστερη γαλλική επανάσταση και οι Arcturus μετά το "La Masquerade Infernale", θα γινόντουσαν roadies.
Από τους Arcturus λοιπόν και τους In the Woods… στους ομοεθνείς Notre Dame και τους (…συγχωρήστε με, δεν είμαι ανώμαλος αλλά μου τους θύμισαν) Bethlehem, το κουκλοθέατρο των Γάλλων, έχει στηθεί αριστοτεχνικά σε μια περίοδο που τρώμε με περισσή δουλοπρέπεια, τα χάμπουργκερ του Vikernes.
Αν θεωρείτε λογικό να ακούμε αναγεννησιακές μελωδίες, avant-garde σολαρίσματα, τρομπέτες, hammond και γαλλικές στιχομυθίες στο ίδιο γαμημένο κομμάτι, τότε υπάρχει ελπίδα. Αν πάλι όχι, βρήκαμε τον σύμμαχο μας για τον επόμενο χειμώνα. Να, αυτό με χαλάει μόνο… ότι έρχεται ελληνικό καλοκαίρι και το συγκεκριμένο δημιούργημα θέλει οργή και κρύο.
Αντώνης Δ.
http://www.myspace.com/pestenoiremetal (έχουν να μπουν 3 χρόνια)
3 σχόλια:
Προτείνω αν δε το χετε ακούσει Diapsiquir- A.N.T.I, γαλλικό αλλόκοτο black metal.
Να εδω :http://www.mediafire.com/?07c8aoepax6aaxy
poysai sy vre,xathikame..
einai aptis adynamies mas oi diapsiquir, idiaitera enos rocka edo mesa onomati iosif..
Ε, καλα τοτε.
Καλα ειμαι! Εσυ; Ο Πανος μου ειπε για το blog, και το κοιταξα και μ αρεσει κ μπαινω κ μπραβο σε οποιον ειναι μεσα τελος παντων!
υγ οι gay black metal-ερζ Liturgy σ αρεσουνε; Δεν παραειναι gay;
Δημοσίευση σχολίου