Και εκεί που όλα βαίνουν καλώς, ξυπνάς ένα πρωί και ενημερώνεσαι πως το νέο Deathspell Omega (DSO) ετοιμάζεται. Και έτσι πιθανά αρχίζεις να σκέφτεσαι τι ακριβώς θες, φαντάζεσαι πως θες ή απλά επιθυμείς να παραδώσουν. Και ενώ μπορεί να έλιωνες και να αυθαδίαζες κάνοντας υπερβολικές και ανυπόστατες δηλώσεις για το ότι ο δίσκος θα είναι τόσο καλός που θα πατήσει τη Γη και θα διαλύσει ποτάμια, πετάγεται ένα κομμάτι και ίσως σε μπερδεύει λίγο. Και περνά λίγος καιρός και έχεις το δίσκο στα χέρια σου και βλέπεις το απλό (μα τίγκα πρέπον εξώφυλλο) και τον απλό και ευκολομνημόνευτο τίτλο. Και δεν τα προσέχεις γιατί είναι το νέο DSO, και πατάς το play. Και ο δίσκος είναι 40λεπτος με μικρά κομμάτια και βλέπεις πως τελικά δε χώνει και πολύ. Αναγκαστικά και πατώντας το play ξανά το ψάχνεις λίγο και βλέποντας πως αποπροσανατολίστηκε ο μουσικός σου χάρτης αναρωτιέσαι: Γιατί γαμώτο;
Όταν μίλάμε για την οντότητα των DSO, γνωρίζουμε πως η φάση λειτουργεί αλλιώς. Δεν υπάρχουν πεντάγραμμα και αρχές μουσικολογίας. Έχουμε τη Βίβλο, πεντάλφες, μυστικιστικές Καμπάλες και ανάποδα Σέφιροθ να εμπλουτίζονται από την συνθετική δύναμη που προσφέρεται μέσα από μία φιλολογική-φιλοσοφική φρασεολογία αντιθεολογίας. Οι νέοι ας μην μπερδευτούν, δεν μιλάμε για τη φτήνια του σατάνισμου (τσίρκο πλέον στο black metal), και επιπλέον βρίσκω ανέπαρκη τον όρο Orthodox Satanism. Κάποια μυστήρια επαφή με την Θετική Επιστήμη περικλύει τις συνθέσεις τους και για ακόμα μία φορά αναγκαζόμαστε να γίνουμε θύματα της παιδείας τους. Καταπίνοντας σαν σπαθί τον οποιοδήποτε μουσικό (τους) ορθολογισμό με τις κυκλοφορίες τους, μάλλον (τι άλλο μπορούν να κάνουν; ) φτάσανε στο τέλος της λεπίδας.
Η μαγεία της υπόθεσης είναι στην συνοχή του δίσκου και σαφέστατα στην δισκογραφική τους πορεία, προϊόν όχι κυκλοθυμίας αλλά μίας συνολικής μαζικής έκφρασης. Tο "Paracletus" φέρει μία νοηματικά δημιουργική αστάθεια φυσικά εσκεμμένη και μόνο σε αντιδιαστολή με τη συνολική πορεία της μπάντας. Το "Paracletus" είναι η απρόσμενη κλωτσιά στη μούρη. Αδιαφορώντας για την black metal "φάση", απαιτήσεις ή προσδοκίες, αποτρέπουν την συνθετική επανάληψη και αυτοαναίρεση. Ο δίσκος δομικά ροκάρει και η σύσταση του διαποτίζεται από ξεκάθαρες κορυφώσεις (οι οποίες επιτυγχάνονται από οργανικές μέχρι και φωνητικές στιγμές). Το drumming είναι ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ και οι κιθάρες δυσαρμονικές και δαιδαλώδεις. Ομως η φάση άλλαξε. Δεν τίθεται ζήτημα τρουισμού και κολλημένων απόψεων. Ο ήχος τους είναι διάχυτος στο δίσκο, το ύφος τους και το attitude το ίδιο. Απλά έχουν περάσει και 3 χρόνια από το "Fas Ite..." ε. Ας κοιτάμε λίγο μπροστά. Με το "Paracletus" ως σφραγίδα της τριλογίας, εναρμονίζουν την ανιερότητα, την επιθετικότητα, το συναισθηματισμό, το χάος, το obscure και την θριαμβευτική κορύφωση της κεκαλυμμένης ματαιοδοξίας. Οι DSO δίκαια και πίσω από τις γραμμές ζητωκραυγάζουν και καίνε τον ουρανό φωνάζοντας "Τα κάναμε όλα". Η ανάδευση της αψεγάδιαστης μουσικότητας και της ευφυίας απεμπλουτισμένη από κλισέ και χαζά πάθη. Οι Deathspell Omega δεν αρκέστηκαν ποτέ στο εφήμερο, η μνημειώδης τους πορεία τους επιτρέπει να κραδαίνουν τα σκήπτρα τους με πάθος. Και ο δίσκος μπορεί να έχει πολύ πιο "ευανάγνωστο" ύφος αλλά μην παρασύρεστε. Σε αυτή την κυκλοφορία δεν υπάρχει τίποτα το ακίνδυνο.
Όταν μίλάμε για την οντότητα των DSO, γνωρίζουμε πως η φάση λειτουργεί αλλιώς. Δεν υπάρχουν πεντάγραμμα και αρχές μουσικολογίας. Έχουμε τη Βίβλο, πεντάλφες, μυστικιστικές Καμπάλες και ανάποδα Σέφιροθ να εμπλουτίζονται από την συνθετική δύναμη που προσφέρεται μέσα από μία φιλολογική-φιλοσοφική φρασεολογία αντιθεολογίας. Οι νέοι ας μην μπερδευτούν, δεν μιλάμε για τη φτήνια του σατάνισμου (τσίρκο πλέον στο black metal), και επιπλέον βρίσκω ανέπαρκη τον όρο Orthodox Satanism. Κάποια μυστήρια επαφή με την Θετική Επιστήμη περικλύει τις συνθέσεις τους και για ακόμα μία φορά αναγκαζόμαστε να γίνουμε θύματα της παιδείας τους. Καταπίνοντας σαν σπαθί τον οποιοδήποτε μουσικό (τους) ορθολογισμό με τις κυκλοφορίες τους, μάλλον (τι άλλο μπορούν να κάνουν; ) φτάσανε στο τέλος της λεπίδας.
Η μαγεία της υπόθεσης είναι στην συνοχή του δίσκου και σαφέστατα στην δισκογραφική τους πορεία, προϊόν όχι κυκλοθυμίας αλλά μίας συνολικής μαζικής έκφρασης. Tο "Paracletus" φέρει μία νοηματικά δημιουργική αστάθεια φυσικά εσκεμμένη και μόνο σε αντιδιαστολή με τη συνολική πορεία της μπάντας. Το "Paracletus" είναι η απρόσμενη κλωτσιά στη μούρη. Αδιαφορώντας για την black metal "φάση", απαιτήσεις ή προσδοκίες, αποτρέπουν την συνθετική επανάληψη και αυτοαναίρεση. Ο δίσκος δομικά ροκάρει και η σύσταση του διαποτίζεται από ξεκάθαρες κορυφώσεις (οι οποίες επιτυγχάνονται από οργανικές μέχρι και φωνητικές στιγμές). Το drumming είναι ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ και οι κιθάρες δυσαρμονικές και δαιδαλώδεις. Ομως η φάση άλλαξε. Δεν τίθεται ζήτημα τρουισμού και κολλημένων απόψεων. Ο ήχος τους είναι διάχυτος στο δίσκο, το ύφος τους και το attitude το ίδιο. Απλά έχουν περάσει και 3 χρόνια από το "Fas Ite..." ε. Ας κοιτάμε λίγο μπροστά. Με το "Paracletus" ως σφραγίδα της τριλογίας, εναρμονίζουν την ανιερότητα, την επιθετικότητα, το συναισθηματισμό, το χάος, το obscure και την θριαμβευτική κορύφωση της κεκαλυμμένης ματαιοδοξίας. Οι DSO δίκαια και πίσω από τις γραμμές ζητωκραυγάζουν και καίνε τον ουρανό φωνάζοντας "Τα κάναμε όλα". Η ανάδευση της αψεγάδιαστης μουσικότητας και της ευφυίας απεμπλουτισμένη από κλισέ και χαζά πάθη. Οι Deathspell Omega δεν αρκέστηκαν ποτέ στο εφήμερο, η μνημειώδης τους πορεία τους επιτρέπει να κραδαίνουν τα σκήπτρα τους με πάθος. Και ο δίσκος μπορεί να έχει πολύ πιο "ευανάγνωστο" ύφος αλλά μην παρασύρεστε. Σε αυτή την κυκλοφορία δεν υπάρχει τίποτα το ακίνδυνο.
Γιώργος Κ.
http://www.noevdia.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου