MAX RICHTER (Ger) – Infra (2010)

Από το "Blue notebooks" καταλάβαμε ότι κάτι τρέχει με το πιάνο αυτό. Τα πατήματά του κυοφορούσαν κάτι νεωτεριστικό, κάτι υπερβολικά οικείο, ίσως εξαιτίας των ηλεκτρονικών ουσιών που πάντα συνόδευαν τις συνθέσεις του. Yπήρχαν κι άλλοι το ξέραμε (βλ. Olafur Arnalds, Johan Johannsson, Rachels), αλλά αυτός μας μοιάζει περισσότερο. 

Γνωρίζουμε τα εξώφυλλα του Richter πριν καν τα δούμε. Κι αυτό δεν καθιστά τα έργα του προβλέψιμα αλλά "συλλογικά". Η μουσική του ενέχει ακριβώς μια ευθύνη συλλογική, γι’αυτό κι οι φωτογραφίες του booklet φαντάζουν ερασιτεχνικά δικές μας. Ο Γερμανός με λίγα λόγια εκφράζει εικόνες, ήχους και αισθήσεις μιας εποχής βιωμένης και το πράττει από τη θέση ενός ιστορικού. Γι’αυτό και τα έργα του είναι -γιατί όχι- λαογραφικά, καταγράφοντας το παρόν του παγκόσμιου δυτικού πολιτισμού.

Στα χνάρια των μινιμαλιστικών, neoclassical συνθέσεων του Arvo Part και του Philip Glass, σεβόμενος τον ακαδημαϊσμό αλλά και με μια έκδηλη πρόθεση βεβήλωσης του, ο Richter μας εισάγει διαμέσου post-rock αισθήσεων και electro-πλεγμάτων σένα πιανιστικό μικρόκοσμο, γεμάτο καρτ-ποστάλ και σημειωματάρια. Eκθειάζει τη χρήση μικρών αντικειμένων-φορτίων, χάρτινων εργαλείων μνήμης που κουβαλάνε το προσωπικό μας μελάνι. Αυτό με το οποίο ο άνθρωπος του άστεως, μετατρέπει σε ύλη ό,τι άυλα δημιούργησε η αστική του καθημερινότητα. 

Το "Infra" είναι ένα λεύκωμα. Τίποτα παραπάνω από ένα σύνολο εικόνων με υπόκρουση, φθαρμένων από το βάρος των ήχων και των καιρών.

Αντώνης Δ.

www.maxrichter.com
www.myspace.com/maxrichtermusic
www.fat-cat.co.uk