Εφαγα σκατά με το ''Subliminal Μan''. Kαι κανονικά δεν θα έγραφα περισσότερα και θα σας άφηνα να ψαχτείτε μόνοι σας αλλά είμαι προσφιλής άνθρωπος με έντονη δημοσιογραφική συνείδηση όπως φαίνεται άλλωστε και από την εισαγωγική φράση.
Ειναι ομολογουμένως δύσκολο να προβώ σε κριτική αποδόμηση ενός δίσκου που δυσκολεύομαι να εντοπίσω σε πλήρη βαθμό τις επιρροές του. Με γαμωπορώνει όμως. Εντάξει προφανώς οι Wipers εποχής ''YOA'' & ''Over the Εdge'' παίζουν μεγάλο ρόλο (όπως και στο προηγούμενο άλλωστε) αλλά εδώ το ζήτημα περιπλέκεται όταν γίνονται ξεκάθαρες νύξεις στο σαφώς πιο ατμοσφαιρικό πρώιμο Aγγλικό Post punk. Θα τα πούμε μετά γι’αυτό. Οταν οι τύποι κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο (''Static Thoughts''), είδα ορισμένους να ξενερώνουν στην στυγνή αντιγραφή που έπεφτε στη μπάντα του Greg Sage. Δεν διαφώνησα σε βαθμό που θα χαλούσαμε τις καρδιές μας βέβαια, αλλά λίγο τα φωνητικά που παρέπεμπαν σε Grant Hart, λίγο ο Warsaw-ικός μινιμαλισμός που σου έβγαζαν οι συνθέσεις και ακόμη περισσότερο η ποιότητα που έβγαζε μάτια με έκαναν να μην με αγγίζουν τέτοια σχόλια. Και να που λίγο καιρό αργότερα, το ''Subliminal Man'' κυκλοφορεί και δεν μπορώ να συνέλθω.
Γενικά δεν θέλω να το αναλύσω ρε παιδιά. Είναι δισκάρα λέμε. Δεν πληρώνομαι για να το εξηγήσω άλλωστε, ακούστε και νιώστε ή μην νιώθετε και ζοριστείτε. Αλλά ακούστε. Και να πληρωνόμουν δηλαδή. δεν θα είχα και καμιά υποχρέωση να σκεφτώ, θα έγραφα δύο τρία δήθεν ποιητικά αλαλούμ, δύο τρεις μεταφορές και δεν θα καταλαβαίνατε ότι σας δούλευα, άψογα. Τι να κάνω όμως που είμαι τεράστιος nerd και μ'αρέσει να την ψάχνω ανούσια. Τελικά θα έπρεπε να πληρώνομαι. Στην τέταρτη παράγραφο ευελπιστώ να κερδίσω και πάλι την προσοχή σας!
Η τέταρτη παράγραφος είναι και η μοναδική που έχει να κάνει αποκλειστικά με τον νέο δίσκο, οπότε αν το μάτι σας έπεσε τυχαία εδώ, είστε αρκετά τυχεροί σε πρώτη φάση και οριακά καλυμμένοι σε δεύτερη. Αν θα έπρεπε να βρω κάτι που συγγενεύει με το ''Subliminal Man'' στις μη Wiper-ικές στιγμές του, θα έλεγα πως θα ήταν κάτι απ΄το ''The Fan and the Βellows'' (συλλογή με πρώιμο υλικό) των Chameleons, δηλαδή ατμοσφαιρικό και σκληροτράχηλο, αλλά όχι και τόσο ονειρικό όσο τα επόμενα βήματα τους για παράδειγμα. Δηλαδή το ''Wicker Μan'' είναι μια καλή δικαιολογία για έναν τέτοιο ισχυρισμό. Αλλά συνολικά και πάλι έξω θα έπεφτα. Σε σημεία (όταν γίνεται λίγο πιο χωσιματικό) θα έλεγα πως φέρνει και στο ακυκλοφόρητο μέχρι προσφάτως πρώτο album των The Sound ονόματι ''Propaganda'' αλλά μάλλον μία τέτοια σύνδεση θα ταίριαζε καλύτερα στον πρώτο τους δίσκο. Μην νομίζετε ότι τα γράφω όλα αυτά χάριν εντυπωσιασμού μπας και ψαρώσετε με μερικές obscure αναφορές σε διαδεδομένα κατά τα άλλα συγκροτήματα. Είναι που με ζορίζει εμένα προτίστως και προσπαθω να βρω την άκρη. Ίσως η απάντηση να βρίσκεται μπροστά στα μάτια μου και γω να μην την βλέπω, μα πρέπει να πιστέψετε πως η ακρόαση του ''Subliminal Man'' με έκανε να ανατρέχω σε άλλες ηχογραφήσεις γι’αυτόν ακριβώς το λόγο. Ψιλομάταια βέβαια, άσε που έχανα και τον χρόνο μου. Συμπερασματικά, μπορώ να βρω αποσπασματικά τις επιρροές του άλμπουμ άρα είτε εγώ έχω ελλιπείς γνώσεις, είτε αυτός πάσχει από ομοιογένεια. Ή και τα δύο. Εντάξει, όχι το δεύτερο, αν και ένα ψεγάδι του θα μπορούσε να αναφερθεί. Ξεκάθαρη ταυτότητα δεν υπάρχει. Γενικά το άλμπουμ βρήκε τους Εstranged σε μια μεταβατική φάση που ο Αμερικάνικος ήχος άρχισε να γέρνει προς τον Βρετανικό και είχαμε αυτό το μπαστάρδεμα. Πιθανολογώ πως αν περίμεναν κανένα χρόνο ακόμα θα μιλούσαμε για κάτι που θα διάλεγε πλευρές, μεταφορικά και ρεαλιστικά. Όμως κάτι τέτοιο δεν παραμένει τίποτε άλλο παρά μια εικασία. Καμιά φορά χάνουμε και το νόημα με όλα αυτά, το θέμα είναι πως οι τύποι ξέρουν να γράφουν τραγούδια. Δεν είναι η πιο πρωτότυπη μπάντα του σύμπαντος αλλά ιδρώνουν για την τέχνη τους και κυκλοφορούν κάτι που δύομιση δεκαετίες πίσω θα πατούσε τα πάντα. Δεν έχει fillers, έχει τέλεια παραγωγή, τέλειες κιθάρες τίγκα στην ‘80ιλα (την καλή) και παίζει και να αλλάξανε τραγουδιστή γιατί αυτός εδώ δεν είναι ο Grant Hart με τίποτα. Έφαγα σκατά με το ''Subliminal Man''.
Δεν ξέρω τι συμπέρασμα θα βγάλει o καθένας από το κείμενο και δεν με πολυπροβληματίζει σε τελική ανάλυση. Σκοπός είναι να πάτε να κατεβάσετε/ αγοράσετε/ κλaέψετε/ αντιγράψετε το άλμουμ όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί χάνετε πολλά λέμε. Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2010 –κρατώντας μια πισινή για τους Νορβηγούς Mindy Misty- και σίγουρα βρίσκεται μέσα στο τοπ 5 των post punk δίσκων της δεκαετίας αν μετράμε σωστά. Γάμησε!
Ειναι ομολογουμένως δύσκολο να προβώ σε κριτική αποδόμηση ενός δίσκου που δυσκολεύομαι να εντοπίσω σε πλήρη βαθμό τις επιρροές του. Με γαμωπορώνει όμως. Εντάξει προφανώς οι Wipers εποχής ''YOA'' & ''Over the Εdge'' παίζουν μεγάλο ρόλο (όπως και στο προηγούμενο άλλωστε) αλλά εδώ το ζήτημα περιπλέκεται όταν γίνονται ξεκάθαρες νύξεις στο σαφώς πιο ατμοσφαιρικό πρώιμο Aγγλικό Post punk. Θα τα πούμε μετά γι’αυτό. Οταν οι τύποι κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο (''Static Thoughts''), είδα ορισμένους να ξενερώνουν στην στυγνή αντιγραφή που έπεφτε στη μπάντα του Greg Sage. Δεν διαφώνησα σε βαθμό που θα χαλούσαμε τις καρδιές μας βέβαια, αλλά λίγο τα φωνητικά που παρέπεμπαν σε Grant Hart, λίγο ο Warsaw-ικός μινιμαλισμός που σου έβγαζαν οι συνθέσεις και ακόμη περισσότερο η ποιότητα που έβγαζε μάτια με έκαναν να μην με αγγίζουν τέτοια σχόλια. Και να που λίγο καιρό αργότερα, το ''Subliminal Man'' κυκλοφορεί και δεν μπορώ να συνέλθω.
Γενικά δεν θέλω να το αναλύσω ρε παιδιά. Είναι δισκάρα λέμε. Δεν πληρώνομαι για να το εξηγήσω άλλωστε, ακούστε και νιώστε ή μην νιώθετε και ζοριστείτε. Αλλά ακούστε. Και να πληρωνόμουν δηλαδή. δεν θα είχα και καμιά υποχρέωση να σκεφτώ, θα έγραφα δύο τρία δήθεν ποιητικά αλαλούμ, δύο τρεις μεταφορές και δεν θα καταλαβαίνατε ότι σας δούλευα, άψογα. Τι να κάνω όμως που είμαι τεράστιος nerd και μ'αρέσει να την ψάχνω ανούσια. Τελικά θα έπρεπε να πληρώνομαι. Στην τέταρτη παράγραφο ευελπιστώ να κερδίσω και πάλι την προσοχή σας!
Η τέταρτη παράγραφος είναι και η μοναδική που έχει να κάνει αποκλειστικά με τον νέο δίσκο, οπότε αν το μάτι σας έπεσε τυχαία εδώ, είστε αρκετά τυχεροί σε πρώτη φάση και οριακά καλυμμένοι σε δεύτερη. Αν θα έπρεπε να βρω κάτι που συγγενεύει με το ''Subliminal Man'' στις μη Wiper-ικές στιγμές του, θα έλεγα πως θα ήταν κάτι απ΄το ''The Fan and the Βellows'' (συλλογή με πρώιμο υλικό) των Chameleons, δηλαδή ατμοσφαιρικό και σκληροτράχηλο, αλλά όχι και τόσο ονειρικό όσο τα επόμενα βήματα τους για παράδειγμα. Δηλαδή το ''Wicker Μan'' είναι μια καλή δικαιολογία για έναν τέτοιο ισχυρισμό. Αλλά συνολικά και πάλι έξω θα έπεφτα. Σε σημεία (όταν γίνεται λίγο πιο χωσιματικό) θα έλεγα πως φέρνει και στο ακυκλοφόρητο μέχρι προσφάτως πρώτο album των The Sound ονόματι ''Propaganda'' αλλά μάλλον μία τέτοια σύνδεση θα ταίριαζε καλύτερα στον πρώτο τους δίσκο. Μην νομίζετε ότι τα γράφω όλα αυτά χάριν εντυπωσιασμού μπας και ψαρώσετε με μερικές obscure αναφορές σε διαδεδομένα κατά τα άλλα συγκροτήματα. Είναι που με ζορίζει εμένα προτίστως και προσπαθω να βρω την άκρη. Ίσως η απάντηση να βρίσκεται μπροστά στα μάτια μου και γω να μην την βλέπω, μα πρέπει να πιστέψετε πως η ακρόαση του ''Subliminal Man'' με έκανε να ανατρέχω σε άλλες ηχογραφήσεις γι’αυτόν ακριβώς το λόγο. Ψιλομάταια βέβαια, άσε που έχανα και τον χρόνο μου. Συμπερασματικά, μπορώ να βρω αποσπασματικά τις επιρροές του άλμπουμ άρα είτε εγώ έχω ελλιπείς γνώσεις, είτε αυτός πάσχει από ομοιογένεια. Ή και τα δύο. Εντάξει, όχι το δεύτερο, αν και ένα ψεγάδι του θα μπορούσε να αναφερθεί. Ξεκάθαρη ταυτότητα δεν υπάρχει. Γενικά το άλμπουμ βρήκε τους Εstranged σε μια μεταβατική φάση που ο Αμερικάνικος ήχος άρχισε να γέρνει προς τον Βρετανικό και είχαμε αυτό το μπαστάρδεμα. Πιθανολογώ πως αν περίμεναν κανένα χρόνο ακόμα θα μιλούσαμε για κάτι που θα διάλεγε πλευρές, μεταφορικά και ρεαλιστικά. Όμως κάτι τέτοιο δεν παραμένει τίποτε άλλο παρά μια εικασία. Καμιά φορά χάνουμε και το νόημα με όλα αυτά, το θέμα είναι πως οι τύποι ξέρουν να γράφουν τραγούδια. Δεν είναι η πιο πρωτότυπη μπάντα του σύμπαντος αλλά ιδρώνουν για την τέχνη τους και κυκλοφορούν κάτι που δύομιση δεκαετίες πίσω θα πατούσε τα πάντα. Δεν έχει fillers, έχει τέλεια παραγωγή, τέλειες κιθάρες τίγκα στην ‘80ιλα (την καλή) και παίζει και να αλλάξανε τραγουδιστή γιατί αυτός εδώ δεν είναι ο Grant Hart με τίποτα. Έφαγα σκατά με το ''Subliminal Man''.
Δεν ξέρω τι συμπέρασμα θα βγάλει o καθένας από το κείμενο και δεν με πολυπροβληματίζει σε τελική ανάλυση. Σκοπός είναι να πάτε να κατεβάσετε/ αγοράσετε/ κλaέψετε/ αντιγράψετε το άλμουμ όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί χάνετε πολλά λέμε. Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2010 –κρατώντας μια πισινή για τους Νορβηγούς Mindy Misty- και σίγουρα βρίσκεται μέσα στο τοπ 5 των post punk δίσκων της δεκαετίας αν μετράμε σωστά. Γάμησε!
Κώστας Χ.
http://www.myspace.com/theestrangedpdxhotmailcom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου