Πάνω από μια δεκαετία η Αυστραλία έχει αποδείξει πως είναι ένα από τα καταλληλότερα φυτώρια της core σκηνής, με τους Parkway Drive να αποτελούν την ηγετική φυσιογνωμία ανάμεσα στην πλειάδα των death/metal-core σχημάτων. Είναι αλήθεια ότι οι Parkway Drive σε όλες τους τις κυκλοφορίες φαίνεται να ισορροπούν μια χαρά στο νήμα που συνδέει αυτά τα δύο ήδη, μιας και ήταν, από όλες τις απόψεις, πολύ συμπαγείς για να χαρακτηριστούν metalcore και ταυτόχρονα πολύ μελωδικοί για deathcore.
Συναντάμε όμως μια ανορθόδοξη και παράλληλα αντίστροφη πορεία στο επίπεδο της ποιότητας των δίσκων, καθώς στην σύγκριση του “Killing With A Smile” με τον "Deep Blue", το τελευταίο μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για έναν άσχημο δίσκο, αλλά για μια κυκλοφορία κατώτερης των προσδοκιών. Δηλαδή δεν βλέπουμε πουθενά τους κιθαρίστες Jeff Ling και Luke Kilpatrick να προσθέτουν κάτι νέο στα εξαιρετικά αλλά ήδη χιλιοπαιγμένα riffs που μας έχουν συνηθίσει. Επιπροσθέτως, συναντάμε κομμάτια όπως τα "Deliver Me" και "Deadweight" που το κύριο βάρος έχει πέσει πάνω σε μία νότα και κάποιες παύσεις αυτής. Είναι όντως ένα από τα βασικά συστατικά της όλης "φάσης", αλλά όταν έχεις καλομάθει από την μπάντα σε κάτι καλύτερο, τώρα σου κακοφαίνεται. Και για να συνεχίσουμε τα κακά λόγια, σε θέμα παραγωγής παρατηρεί κανείς μια ανομοιογένεια. Οι κιθάρες χάνουν σε όγκο, ενώ τα τύμπανα ακούγονται σε ορισμένα σημεία πιο δυνατά από ότι θα έπρεπε.
Περνώντας στην αντίπερα όχθη του "Deep Blue", συνεχίζοντας την αναφορά στην παραγωγή, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την πολύ καλή δουλειά που έγιναν στα φωνητικά. Ο Winston McCall έχει αποδείξει από καιρό τις ικανότητές του και ίσως να είναι ο μόνος που να παραμένει στο ύψος του. Επιπλέον, βλέπουμε ότι το συγκρότημα έχει προσθέσει πολλά μελωδικά μέρη, δίνοντας έτσι μια διαφορετική πνοή στα κομμάτια. Δίνοντας ίσως και μια αφορμή για περαιτέρω ξάνοιγμα, σε ένα πιο ευρύ κομμάτι οπαδών. Καλό ή κακό το κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του. Εγώ πάντως δεν μπορώ να κρίνω αρνητικά συνθέσεις όπως "Alone", "Leviathan I" ή "Karma" και "Wreckage". Και για να συνεχίσουμε την ονοματολογία, έτσι ώστε να φτάσουμε στην αποθέωση (την μοναδική που μας επιτρέπει ο δίσκος) των "Unrest" και φυσικά του "Sleepwalker", που ίσως να πλησιάζει το θεσπέσιο "Boneyards" του "Horizons".
Κλείνοντας, λίγη σημασία έχουν οι συμμετοχές των Brett Gurewitz των Bad Religion και Marshall Lichtenwaldt των Warriors Are στα “Home is for the Heartless” και “Hollow”, αντίστοιχα, μιας και λίγη βοήθεια δίνουν στο να κάνει τον "Deep Blue" να ξεχωρίσει, που από ότι φαίνεται μόνο στα αυτιά κάποιων οπαδών τους μπορεί να έχει μια ξεχωριστή θέση.
Συναντάμε όμως μια ανορθόδοξη και παράλληλα αντίστροφη πορεία στο επίπεδο της ποιότητας των δίσκων, καθώς στην σύγκριση του “Killing With A Smile” με τον "Deep Blue", το τελευταίο μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για έναν άσχημο δίσκο, αλλά για μια κυκλοφορία κατώτερης των προσδοκιών. Δηλαδή δεν βλέπουμε πουθενά τους κιθαρίστες Jeff Ling και Luke Kilpatrick να προσθέτουν κάτι νέο στα εξαιρετικά αλλά ήδη χιλιοπαιγμένα riffs που μας έχουν συνηθίσει. Επιπροσθέτως, συναντάμε κομμάτια όπως τα "Deliver Me" και "Deadweight" που το κύριο βάρος έχει πέσει πάνω σε μία νότα και κάποιες παύσεις αυτής. Είναι όντως ένα από τα βασικά συστατικά της όλης "φάσης", αλλά όταν έχεις καλομάθει από την μπάντα σε κάτι καλύτερο, τώρα σου κακοφαίνεται. Και για να συνεχίσουμε τα κακά λόγια, σε θέμα παραγωγής παρατηρεί κανείς μια ανομοιογένεια. Οι κιθάρες χάνουν σε όγκο, ενώ τα τύμπανα ακούγονται σε ορισμένα σημεία πιο δυνατά από ότι θα έπρεπε.
Περνώντας στην αντίπερα όχθη του "Deep Blue", συνεχίζοντας την αναφορά στην παραγωγή, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την πολύ καλή δουλειά που έγιναν στα φωνητικά. Ο Winston McCall έχει αποδείξει από καιρό τις ικανότητές του και ίσως να είναι ο μόνος που να παραμένει στο ύψος του. Επιπλέον, βλέπουμε ότι το συγκρότημα έχει προσθέσει πολλά μελωδικά μέρη, δίνοντας έτσι μια διαφορετική πνοή στα κομμάτια. Δίνοντας ίσως και μια αφορμή για περαιτέρω ξάνοιγμα, σε ένα πιο ευρύ κομμάτι οπαδών. Καλό ή κακό το κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του. Εγώ πάντως δεν μπορώ να κρίνω αρνητικά συνθέσεις όπως "Alone", "Leviathan I" ή "Karma" και "Wreckage". Και για να συνεχίσουμε την ονοματολογία, έτσι ώστε να φτάσουμε στην αποθέωση (την μοναδική που μας επιτρέπει ο δίσκος) των "Unrest" και φυσικά του "Sleepwalker", που ίσως να πλησιάζει το θεσπέσιο "Boneyards" του "Horizons".
Κλείνοντας, λίγη σημασία έχουν οι συμμετοχές των Brett Gurewitz των Bad Religion και Marshall Lichtenwaldt των Warriors Are στα “Home is for the Heartless” και “Hollow”, αντίστοιχα, μιας και λίγη βοήθεια δίνουν στο να κάνει τον "Deep Blue" να ξεχωρίσει, που από ότι φαίνεται μόνο στα αυτιά κάποιων οπαδών τους μπορεί να έχει μια ξεχωριστή θέση.
Νικόλαος Ζ.
www.parkwaydriverock.com
www.myspace.com/parkwaydrive
www.epitaph.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου