KVELERTAK (NOR) - KVELERTAK (2010)

Ok, ας το δούμε λογικά. Ζεις σε μια χώρα γεμάτη χιόνι, η οποία σε αναλογία έχει διπλάσιο χρόνο σκοτάδι παρά μέρα. Αναμενόμενα αυτό επηρεάζει τον ψυχισμό σου. Άρα λογικά πάντα, τρέχεις σε ένα δάσος, σκοτώνεις μερικούς ή τον εαυτό σου, και παίζεις black metal. Οι Kvelertak στο χωριό σου, είναι αυτός ο τρελός που κάνει barbeque γυμνός δίπλα σου, όταν εσύ ψαρεύεις σε μια τρύπα στην παγωμένη λίμνη σου, κάνοντας διάλλειμα από τα παραπάνω.

Οι Kvelertak επίσης σε κάνουν όντως να ψάχνεις για μυστικές στοές στον δρόμο σου, ή έστω τρύπες. Ξεφυτρώνουν από το πουθενά με θράσος, βγάζουν δίσκο ο οποίος προκαλεί πανικό, κάνουν περιοδεία με Converge / Kylesa και προλαβαίνουν να χαρακτηριστούν και ως συνεχιστές των Turbonegro. Ώπα, εδώ κάπου το χάνουμε λίγο, οι πιτσιρικάδες Νορβηγοί σε αυτό τον δίσκο δεν καταφέρνουν να πλησιάσουν τα γέρικα σκυλιά του Oslo. Τα πάνε περίφημα παρόλα αυτά. Πέρα από όποιες αμυδρές μουσικές ομοιότητες, δανείζονται τις πατενταρισμένες κλεψιές (μη μου πείτε ότι δεν καταλάβατε πιο riff είναι αυτό στο δεύτερο λεπτό του "Soultans for Satan") και δεν ντρέπονται να φλασάρουν τα παπάρια τους on stage. Respect.

Με μια πιο ήρεμη - φαινομενικά αταίριαστη στη μουσική τους - ματιά όμως, διακρίνουμε μια μπάντα η οποία μπορεί να γίνει μεγάλη, κυρίως γιατί “το έχει” συνθετικά. Δεν είναι όμως ακόμα μεγάλη, γιατί πολύ απλά ενώ έχει πάρα πολύ ωραία riffs και υπέρτατες χορευτικές ιδέες για το πώς θα μπορούσε να ακούγεται το black περασμένο μέσα από την οπτική του σύγχρονου HxC των Converge και του punk rock, δεν καταφέρνει να δημιουργήσει δίσκο. Το "Kvelertak" βασικά είναι ένα στρουμφοχωριό από riffs και ιδέες, πολλά μικρά, αλλά ακίνδυνα στις περισσότερες περιπτώσεις. Πολλαπλά layers από κιθάρες, μπολιασμένα με έξυπνους ρυθμούς και προσεγμένη στην τσίτα παραγωγή. Κάπου χάνει λίγο στο συναίσθημα αν και ο κλώνος του Jack Black τραγουδιστής τους, κάνει ότι μπορεί. Βέβαια το ότι μπορούν να συνδυάσουν τους Satyricon με τους Hellacopters και τους Bathory με τους The Dwarves είναι από μόνο του καυλωτικά ιντριγκαδόρικο. Στη τελική απαιτεί να γυαλίζει λίγο το μάτι και το μυαλό σου για να είσαι ο Tarantino μιας μουσικής, και οι νορβηγοί εδώ πέρα το προχωράνε καλά μέσα στην όλη ανωριμότητα τους. Απλά σαν γεροξούρας θα περιμένω τον επόμενο δίσκο (που μαντέυω θα βγει το πολύ σε ένα χρόνο από τώρα) για να μπορέσω να αποθεώσω ολοκληρωτικά.

Αν αναλογιστούμε ότι μέσα στην μουσική Haxleyική υπερπληροφόρηση και υπερπαραγωγή, αποτέλεσμα της πανικόβλητης αντίδρασης των εταιριών, ένας δίσκος καταφέρνει να σε κάνει να ασχολείσαι τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα μαζί του για μεγάλο διάστημα και να περνάς και καλά κάθε φορά... ε τότε σίγουρα κάτι παίζει. Το μόνο που μένει να δούμε, όσο τετριμμένο και αν ακουστεί αυτό, είναι το πώς οι Kvelertak θα διαχειριστούν τόσο τους εαυτούς τους όσο και τα σάλια των αδηφάγων αρπακτικών των εταιρειών, που ακονίζουν νύχια μόλις ανακαλύψουν οποιαδήποτε πηγή έμπνευσης.

Ιωσήφ Χ.


www.myspace.com/kvelertak
http://twitter.com/KVELERTAK
www.indierec.net