Οι Oceansize είναι από τις μπάντες που όσοι τους γνωρίζουν, περιμένουν να βγάλουν έναν δίσκο 10άρι, το δίσκο της χρονιάς ή το δίσκο της δεκαετίας, και αυτό γιατί απλά "το 'χουν".
Είναι πολύ καλοί για να είναι Άγγλοι, παίζουν progressive μουσική σαν Αμερικάνοι με έμφαση στην πολυπλοκότητα αλλά χωρίς να χάνουν σε συναίσθημα, ενώ ταυτόχρονα ο ήχος τους μπορεί να χαρακτηριστεί και alternative! Στα κομμάτια τους μπορείς να βρεις πολύπλοκες συνθέσεις, ευφυείς ρυθμικές αλλαγές, κιθαριστικές ατμόσφαιρες, αρμονίες ανάμεσα στα έγχορδα και στα φωνητικά, ηλεκτρονικά στολίδια καθώς και πραγματικά σκληρά riffs. Όλα αυτά δοσμένα σε πολύ σωστές δόσεις και πάνω από όλα με προσωπικότητα. Αν θέλουμε να δώσουμε κάποια συγκροτήματα αναφοράς για να γίνει κατανοητό το πως ακούγονται οι Oceansize σίγουρα θα βάζαμε τους Tool, τους Cave In, τους Aereogramme αλλά και τους πανταχού παρόντες Radiohead.
Μετά τα "Effloresce" (2003), "Everyone Into Position" (2005) και "Frames" (2007), στα οποία παρουσιάζουν τα παραπάνω προτερήματα τους, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσουν το τέταρτο τους album. Το "Self Preserved While the Bodies Float Up" λοιπόν έχει και πάλι όλα τα παραπάνω, ξεκινάει με το αργό σχετικά "Part Cardiac" που είναι προφανώς μια γέφυρα με το προηγούμενο album τους ενώ συνεχίζει με τα "Superimposer" και το "Build us a Rocket Then..." (από τα καλύτερα του album) με έντονους Μars Volt-ισμούς και τον Mike Vennart να καταφέρνει να ακούγεται άκρως μελωδικός σε αντίθεση με την ενέργεια που εκλύουν τα υπόλοιπα όργανα στα συγκεκριμένα κομμάτια. Στη συνέχεια οι Oceansize ρίχνουν τους τόνους, και μας παραδίδουν έναν ωκεανό μελωδίας που κορυφώνεται στο σχεδόν ένατο λεπτό "Silent/Transparent" (προσωπικό αγαπημένο) που χτίζεται σιγά σιγά και καταλήγει σ' ένα κιθαριστικό κρεσέντο. Τα 3 τελευταία κομμάτια δεν παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό απ' ότι έχει προηγηθεί και ίσως αυτό να είναι το κύριο αρνητικό του δίσκου. Επίσης κάτι που δεν μου έκανε καλή εντύπωση είναι το αδιάφορο εξώφυλλο.
Εν κατακλείδι, είναι ένα ακόμα Oceansize album που μεγαλώνει με κάθε ακρόαση. Για όσους δεν έχουν προηγούμενη επαφή με την μπάντα προτείνεται να ακούσουν κάποιο παλιότερο album και μετά να επιστρέψουν στο "Self Preserved..." . Για μας τους υπόλοιπους, έχουμε ένα ακόμα πολύ καλό Oceansize album, για να ανακαλύψουμε την κάθε πτυχή του και την προσμονή για το επόμενό τους, που σίγουρα θα 'ναι ένα album 10άρι.
Είναι πολύ καλοί για να είναι Άγγλοι, παίζουν progressive μουσική σαν Αμερικάνοι με έμφαση στην πολυπλοκότητα αλλά χωρίς να χάνουν σε συναίσθημα, ενώ ταυτόχρονα ο ήχος τους μπορεί να χαρακτηριστεί και alternative! Στα κομμάτια τους μπορείς να βρεις πολύπλοκες συνθέσεις, ευφυείς ρυθμικές αλλαγές, κιθαριστικές ατμόσφαιρες, αρμονίες ανάμεσα στα έγχορδα και στα φωνητικά, ηλεκτρονικά στολίδια καθώς και πραγματικά σκληρά riffs. Όλα αυτά δοσμένα σε πολύ σωστές δόσεις και πάνω από όλα με προσωπικότητα. Αν θέλουμε να δώσουμε κάποια συγκροτήματα αναφοράς για να γίνει κατανοητό το πως ακούγονται οι Oceansize σίγουρα θα βάζαμε τους Tool, τους Cave In, τους Aereogramme αλλά και τους πανταχού παρόντες Radiohead.
Μετά τα "Effloresce" (2003), "Everyone Into Position" (2005) και "Frames" (2007), στα οποία παρουσιάζουν τα παραπάνω προτερήματα τους, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσουν το τέταρτο τους album. Το "Self Preserved While the Bodies Float Up" λοιπόν έχει και πάλι όλα τα παραπάνω, ξεκινάει με το αργό σχετικά "Part Cardiac" που είναι προφανώς μια γέφυρα με το προηγούμενο album τους ενώ συνεχίζει με τα "Superimposer" και το "Build us a Rocket Then..." (από τα καλύτερα του album) με έντονους Μars Volt-ισμούς και τον Mike Vennart να καταφέρνει να ακούγεται άκρως μελωδικός σε αντίθεση με την ενέργεια που εκλύουν τα υπόλοιπα όργανα στα συγκεκριμένα κομμάτια. Στη συνέχεια οι Oceansize ρίχνουν τους τόνους, και μας παραδίδουν έναν ωκεανό μελωδίας που κορυφώνεται στο σχεδόν ένατο λεπτό "Silent/Transparent" (προσωπικό αγαπημένο) που χτίζεται σιγά σιγά και καταλήγει σ' ένα κιθαριστικό κρεσέντο. Τα 3 τελευταία κομμάτια δεν παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό απ' ότι έχει προηγηθεί και ίσως αυτό να είναι το κύριο αρνητικό του δίσκου. Επίσης κάτι που δεν μου έκανε καλή εντύπωση είναι το αδιάφορο εξώφυλλο.
Εν κατακλείδι, είναι ένα ακόμα Oceansize album που μεγαλώνει με κάθε ακρόαση. Για όσους δεν έχουν προηγούμενη επαφή με την μπάντα προτείνεται να ακούσουν κάποιο παλιότερο album και μετά να επιστρέψουν στο "Self Preserved..." . Για μας τους υπόλοιπους, έχουμε ένα ακόμα πολύ καλό Oceansize album, για να ανακαλύψουμε την κάθε πτυχή του και την προσμονή για το επόμενό τους, που σίγουρα θα 'ναι ένα album 10άρι.
Βασίλης Μ.
http://www.myspace.com/oceansizeuk
http://www.oceansize.co.uk/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου