Είναι μαγκιά μια μπάντα να είναι σε θέση να προσφέρει ύφος, δισκάρες και να δημιουργεί οπαδούς για πλάκα με το "καλημέρα σας" κιόλας. Κάπως έτσι και οι Γάλλοι Celeste. Δημιουργήθηκαν μόλις το 2005, κι όμως έχουν να περηφανευτούν για 3 δίσκους που έχουν συζητηθεί αρκετά και για ένα fanbase που δείχνει να μεγαλώνει σταθερά. Και γιατί όχι άλλωστε. Όταν βγάζεις ένα ντεμπούτο - αεροκλωτσά σαν το "Nihilliste(s)" (που το προσπεράσαμε λίγο εύκολα τον καιρό που κυκλοφόρησε), έχεις καταθέσει ήδη τα διαπιστευτήρια σου πάνω στις δυνατότητες σου για κάτι δυνατό και μεγάλο.
Δύο χρόνια μετά λοιπόν - με ένα πολύ καλό "Misanthrope(s)" στο ενδιάμεσο - έρχονται να μας παρουσιάσουν το "Morte(s) Nee(s)", για ακόμη μία φορά από την Denovali Records (Switchblade, Heirs, Omega Massif). O δίσκος λοιπόν ξεκινάει με το σαρωτικό "Ces Belles De Rêve Aux Verres Embués" να τους βρίσκει ακριβώς εκεί που τους αφήσαμε: οργιαστικές χαοτικές συνθέσεις, απελπισμένοι φρενήρεις metalcore/noisecore ρυθμοί, αυτή τη φορά όμως πιο κοντά σε μια early Shora/Switchblade λογική. Και συνεχίζει αδιάκοπα έτσι μέχρι και το τέλος του. Οι στριγκλιές από τις καταιγιστικές κιθάρες είναι και πάλι εδώ, τα ντραμς στα ίδια σταθερά μοτίβα, τα φωνητικά έχουν μια εντονότερη παρουσία από πριν, στην ουσία όμως ο δίσκος διαφοροποιείται μόνο στον πιο ραφιναρισμένο, οξύ ήχο και στην ακόμα μεγαλύτερη εμμονή σε μια επιθετική εκτελεστική στρατηγική, κάνοντας τον ήχο τους πιο χαοτικό και καταπιεστικό από ποτέ. Βέβαια αυτό αφαιρεί από τον εκφραστικότερο χαρακτήρα δίσκων όπως το "Nihilliste(s)", αλλά κερδίζει σε πάθος κι ένταση. Μια ξεροκέφαλη και μονότονη, αλλά ειλικρινή συναισθηματική ένταση (δόξα στο screamo παρελθόν τους).
Το "Morte(s) Nee(s)" μοιάζει τελικά με τον ιδανικό δίσκο για να γνωρίσει κανείς τους Celeste: η πεμπτουσία των προηγούμενων δίσκων τους βρίσκεται εδώ αγνή και τραχιά. Συναισθηματική βαρύτητα, ηχητική επίθεση και απόγνωση, όσο μονόπλευρους κι αν τους κάνει να ακούγεται στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Απόδειξη του ασυμβίβαστου χαρακτήρα όλων των ειλικρινών post - hardcore μπαντών του σήμερα (πλάι σε μπαντάρες όπως οι ΑmenRA και οιΤombs), που για πρώτη φορά καταφέρνουν να προσεγγίσουν τα μεγαλεία Breach εποχών (που μας έχουν αφήσει να παρακαλάμε για το επόμενο update του TOW). Μεγάλες στιγμές...
Δύο χρόνια μετά λοιπόν - με ένα πολύ καλό "Misanthrope(s)" στο ενδιάμεσο - έρχονται να μας παρουσιάσουν το "Morte(s) Nee(s)", για ακόμη μία φορά από την Denovali Records (Switchblade, Heirs, Omega Massif). O δίσκος λοιπόν ξεκινάει με το σαρωτικό "Ces Belles De Rêve Aux Verres Embués" να τους βρίσκει ακριβώς εκεί που τους αφήσαμε: οργιαστικές χαοτικές συνθέσεις, απελπισμένοι φρενήρεις metalcore/noisecore ρυθμοί, αυτή τη φορά όμως πιο κοντά σε μια early Shora/Switchblade λογική. Και συνεχίζει αδιάκοπα έτσι μέχρι και το τέλος του. Οι στριγκλιές από τις καταιγιστικές κιθάρες είναι και πάλι εδώ, τα ντραμς στα ίδια σταθερά μοτίβα, τα φωνητικά έχουν μια εντονότερη παρουσία από πριν, στην ουσία όμως ο δίσκος διαφοροποιείται μόνο στον πιο ραφιναρισμένο, οξύ ήχο και στην ακόμα μεγαλύτερη εμμονή σε μια επιθετική εκτελεστική στρατηγική, κάνοντας τον ήχο τους πιο χαοτικό και καταπιεστικό από ποτέ. Βέβαια αυτό αφαιρεί από τον εκφραστικότερο χαρακτήρα δίσκων όπως το "Nihilliste(s)", αλλά κερδίζει σε πάθος κι ένταση. Μια ξεροκέφαλη και μονότονη, αλλά ειλικρινή συναισθηματική ένταση (δόξα στο screamo παρελθόν τους).
Το "Morte(s) Nee(s)" μοιάζει τελικά με τον ιδανικό δίσκο για να γνωρίσει κανείς τους Celeste: η πεμπτουσία των προηγούμενων δίσκων τους βρίσκεται εδώ αγνή και τραχιά. Συναισθηματική βαρύτητα, ηχητική επίθεση και απόγνωση, όσο μονόπλευρους κι αν τους κάνει να ακούγεται στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Απόδειξη του ασυμβίβαστου χαρακτήρα όλων των ειλικρινών post - hardcore μπαντών του σήμερα (πλάι σε μπαντάρες όπως οι ΑmenRA και οιΤombs), που για πρώτη φορά καταφέρνουν να προσεγγίσουν τα μεγαλεία Breach εποχών (που μας έχουν αφήσει να παρακαλάμε για το επόμενο update του TOW). Μεγάλες στιγμές...
Δημήτριος Γ.
www.myspace.com/unhiverdeplus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου