Το ντεμπούτο των Hooded Menace ήταν μία τυχαία ανακάλυψη η οποία με άφησε ικανοποιημένο και ενδιαφερόμενο για την δουλειά τους. Οι Menace είναι κάτι περισσότερο σε one man project που εξελίχθηκε σε μπάντα μιας και όλες οι συνθέσεις προέρχονται από τον mainman Lasse Pyykkö, στην αγνή ανάγκη να δημιουργήσει ένα death-doom συγκρότημα. Ηχητικά, σε πρώτο επίπεδο ακούς ένα μουσικό ψηφιδωτό αναβίωσης της πρώιμης death-doom αγγλικής σκηνής. Αποφεύγοντας να πέσουν σε προσπάθεια αναστήλωσής της, ταυτόχρονα δεν επιτρέπουν να τους κρατήσει τα μπόσικα μιας και οι βασικότερες επιρροές τους (Candlemass, πρώιμοι Cathedral, Ashpyx) τα καταφέρνουν μια χαρά.
Όσο πνευματικά ανούσιες είναι οι horror ταινίες που τρέφουν τη συνθετική μηχανή του Pyykkö, τόσο θα θρέψουν πνευματικά και τους ακροατές οι δουλειές των Hooded Menace. Στο στιχουργικό κομμάτι έχουμε ένα horror concept που παρουσιάζεται σαν τον Bukowski να προσπαθεί να αναπτύξει κάποιες ιδέες του Poe. Μουσικά, υπάρχουν αρκετά lead σημεία που σε αντίθεση με το ντεμπούτο πέφτουν πάνω από τα λοιπά όργανα και μπορεί να γίνονται cheesy, καθώς δεν υπάρχει κανένα μουσικό twist ή ιντριγκαδόρικο σκαμπανέβασμα στις συνθέσεις τους.
Και εκεί κάπου τα αρνητικά τελειώνουν. Οι Hooded Menace δείχνουν τη μαεστρία τους στο μουσικό κομμάτι, με ισχυρές συνθέσεις και αναπτύξεις που παντρεύουν το death riffing με την doom ατμόσφαιρα. Βγάζοντας άνετα την αίσθηση εικόνων όπως “βραδινή ομίχλη σε νεκροταφείο” ή “το αργό και θανατερό βάδην μιας ομάδας ζόμπι” πατάνε πάνω σε ανάλογες εικόνες ατμόσφαιρας και το αντίκτυπο είναι το αργό και σερνόμενο riffing τους το οποίο τους κάνει να φαίνονται σαν ένα τεμπέλικο death συγκρότημα. Τσίτα gain-άτοι ενισχυτές, riff-based συνθέσεις, χαμηλά death grunts. Επιπλέον αυτός o death-doom εναρμονισμός δημιουργεί πολλές φορές mid-tempo περάσματα με το αποτέλεσμα να φτάνει είτε στην σάπια και βαριά, είτε στην πιο χτυπητή και groovy πλευρά του sludge.
Χωρίς πολλά-πολλά. Kαι ο δεύτερος δίσκος τους παρουσιάζεται πολύ καλά, η κατάρτιση των μελών είναι υψηλή και το δημιουργικό πάθος είναι αυθεντικό. Η καλλιτεχνική έκφραση είναι αρτιότατη και η μπάντα είναι true στη μουσική της από το στήσιμο και την συμπεριφορά, μέχρι και την εμμονή της στην ευρωπαϊκή horror κουλτούρα των 70’s (από τους στίχους μέχρι το artwork) καταφέρνοντας μαγκιόρικα, ενώ είναι μία ακόμα death-doom μπάντα, να μείνει σε κάποια απόσταση από τον κύκλο που εγκλωβίζει το ιδίωμα. Καβλερή κυκλοφορία που βοηθάει να αναπνεύσει το death-doom του 2010 και για τους ίδιους έφερε splits με τους Coffins και τους μέγιστους Asphyx.
Γιώργος Κ.
http://www.myspace.com/hoodedmenace
http://www.profoundlorerecords.com/
Όσο πνευματικά ανούσιες είναι οι horror ταινίες που τρέφουν τη συνθετική μηχανή του Pyykkö, τόσο θα θρέψουν πνευματικά και τους ακροατές οι δουλειές των Hooded Menace. Στο στιχουργικό κομμάτι έχουμε ένα horror concept που παρουσιάζεται σαν τον Bukowski να προσπαθεί να αναπτύξει κάποιες ιδέες του Poe. Μουσικά, υπάρχουν αρκετά lead σημεία που σε αντίθεση με το ντεμπούτο πέφτουν πάνω από τα λοιπά όργανα και μπορεί να γίνονται cheesy, καθώς δεν υπάρχει κανένα μουσικό twist ή ιντριγκαδόρικο σκαμπανέβασμα στις συνθέσεις τους.
Και εκεί κάπου τα αρνητικά τελειώνουν. Οι Hooded Menace δείχνουν τη μαεστρία τους στο μουσικό κομμάτι, με ισχυρές συνθέσεις και αναπτύξεις που παντρεύουν το death riffing με την doom ατμόσφαιρα. Βγάζοντας άνετα την αίσθηση εικόνων όπως “βραδινή ομίχλη σε νεκροταφείο” ή “το αργό και θανατερό βάδην μιας ομάδας ζόμπι” πατάνε πάνω σε ανάλογες εικόνες ατμόσφαιρας και το αντίκτυπο είναι το αργό και σερνόμενο riffing τους το οποίο τους κάνει να φαίνονται σαν ένα τεμπέλικο death συγκρότημα. Τσίτα gain-άτοι ενισχυτές, riff-based συνθέσεις, χαμηλά death grunts. Επιπλέον αυτός o death-doom εναρμονισμός δημιουργεί πολλές φορές mid-tempo περάσματα με το αποτέλεσμα να φτάνει είτε στην σάπια και βαριά, είτε στην πιο χτυπητή και groovy πλευρά του sludge.
Χωρίς πολλά-πολλά. Kαι ο δεύτερος δίσκος τους παρουσιάζεται πολύ καλά, η κατάρτιση των μελών είναι υψηλή και το δημιουργικό πάθος είναι αυθεντικό. Η καλλιτεχνική έκφραση είναι αρτιότατη και η μπάντα είναι true στη μουσική της από το στήσιμο και την συμπεριφορά, μέχρι και την εμμονή της στην ευρωπαϊκή horror κουλτούρα των 70’s (από τους στίχους μέχρι το artwork) καταφέρνοντας μαγκιόρικα, ενώ είναι μία ακόμα death-doom μπάντα, να μείνει σε κάποια απόσταση από τον κύκλο που εγκλωβίζει το ιδίωμα. Καβλερή κυκλοφορία που βοηθάει να αναπνεύσει το death-doom του 2010 και για τους ίδιους έφερε splits με τους Coffins και τους μέγιστους Asphyx.
Γιώργος Κ.
http://www.myspace.com/hoodedmenace
http://www.profoundlorerecords.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου