COPROBAPTIZED CUNTHUNTER (Rus) – Failure Prosthesis (2010)

Δεν έχουμε ξαναπαρουσιάσει μια τόσο σιχαμένη μπάντα στο ενυδρείο, γι' αυτό ας πούμε δυο λόγια έτσι για να μπούμε στο κλίμα: Όταν μιλάμε για goregrind, ουσιαστικά μιλάμε για εμετίλα! Για ήχους δηλαδή τόσο ακραίους, που δυσκολεύουν ακόμα και τελειωμένους κάφρους ακροατές. Μιλάμε για μια μουσική έκφανση-παρία, ενταφιασμένη στο underground για πάντα, αφού εκ φύσεως είναι άσχημη, αποκρουστική και απωθητική για τον ανυποψίαστο ακροατή. Θεματικά, αυτό που εξιτάρει τους "καλλιτέχνες" του είδους είναι κυρίως η υπέρμετρη βία, η διαλυμένη σάρκα και οι κάθε είδους σωματικές εκκρίσεις, ενώ δε λείπουν απ' το μενού οι διεστραμμένες σεξουαλικές φαντασιώσεις και όλα τα αφροδισιακά νοσήματα. Προσπαθήστε τώρα όλα αυτά να τα μεταφράσετε σε ήχους και έχετε καταλάβει σε μεγάλο βαθμό τι παίζει!

Αυτό που κάνει τους εν λόγω Ρώσους άξιους αναφοράς, είναι η προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τη φάση τους λίγο διαφορετικά. Η μουσική τους παραμένει ένα ακατάσχετο κοπάνημα, με υπέρβαρο ήχο και γαστρεντερικά φωνητικά του καμπινέ, με κομμάτια που διαρκούν όσο χρειάζεται να "τραβήξεις" μια χλέπα και να τη φτύσεις στα λασπόνερα, ενώ κυριαρχεί η παντελής έλλειψη groove ή έστω κάποιου πιο ρυθμικού περάσματος (βλ. Last Days of Humanity, Torsofuck, Autophagia, Lymphatic Flegm, I Shit On your Face κ.α.).
Η αρρώστια μοιάζει να μην έχει τέλος, η μπάντα βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση υπέρμετρης καφρίλας με τραγούδια όπως τα "Armed With An Awl", "Through The Blunt Hooks", κάνει όμως και την έκπληξη και βγάζει ένα πιο ψαγμένο πρόσωπο προς τα έξω με τα "Armadildo Necrophone", "Coproheating Reactor" (μογγολικό χιούμορ), "Yog Sothoth" (σκοτεινές ανησυχίες), "All Is Not Rolling, All Has Already Rolled to Hell" (κοινωνικό statement από εμετο-μπάντα = δεν υπάρχει, απλά!). Και αν δεν ψαρώνετε με το βλαμμένο μαύρο χιούμορ ή την όποια κοσμοθεωρία της μπάντας, τότε ψαρώστε με το πανέμορφο, πλην όμως διεστραμμένο artwork, που συνοδεύει το δίσκο και παραδεχτείτε ότι ακόμα και μια εμετίλα μπορεί να έχει γούστο και άποψη.

Και αν νομίζετε πως μπάντες τέτοιου τύπου αποτελούν μειοψηφία, ή Ω! του θαύματος γουστάρετε και θέλετε να ψαχτείτε παραπάνω, να σας πληροφορήσουμε ότι μόνο η Ρωσία, έχει ολόκληρη goregrind σκηνή, με αποκρουστικότερα παραδείγματα τους: Duodildo Vibrator, Septicopyemia, Morgues Child, Necrobios (υποψήφιοι για το πιο εμετικό εξώφυλλο στην ιστορία της μουσικής χαλαρότατα!), Shredded Cunt, Purulent Jacuzzi (με γκομενάκι στα φωνητικά) και πολλούς, πολλούς άλλους. Κάντε ένα google search και ο λάκκος με το πύον σας περιμένει!

Γεράσιμος Β.

http://www.myspace.com/coprobaptizedcunthunter
http://www.coyoterecords.ru

PLANNING FOR BURIAL (US) - Leaving (2009)

Η σημαντικότερη ίσως παρακαταθήκη που άφησε πίσω του το ρεύμα των Suicidal BM (ή Bedroom BM για τους κακεντρεχείς) καλλιτεχνών που άνθησαν πριν κάποια χρόνια, είναι η ανάδειξη της σπιτικής ηχογράφησης και παραγωγής. Μια μέθοδο που υπηρετούσε απόλυτα τόσο την αισθητική και την θεματική τους, όσο και την ίδια την ιδιοσυγκρασία των καλλιτεχνών – ποιος μπορεί άλλωστε να φανταστεί τον "μελαγχολικό-ασυμβίβαστο-οργισμένο καλλιτέχνη" να κυκλοφορεί με corpsepaint σε κάποιο μισθωμένο στούντιο, ακολουθώντας τις οδηγίες κάποιου αργόσχολου ηχολήπτη.

Αυτή την απόλυτα κυριολεκτική έκφραση της do it yourself νοοτροπίας στην ηχογράφηση/σύνθεση, άνθρωποι σαν τα παιδιά πίσω από την enemies list την ενστερνίστηκαν, την έντυσαν με έναν οικονομικό-πολιτικό – κι ελαφρώς παιδικό εδώ που τα λέμε – χαρακτήρα και την έκαναν μανιφέστο τους, αναδεικνύοντας μέσα από το label τους μοναδικές δουλειές πραγματικά ανεξάρτητων και εσωστρεφών καλλιτεχνών.

Οι Planning For Burial είναι από τις πιο ευτυχείς στιγμές του label: πάντα μέσα στα πλαίσια του "post everything" κλίματος που το χαρακτηρίζει, καταφέρνουν να ομογενοποιήσουν την slowcore με την alt rock και τη doom, τον μινιμαλισμό του "the big ship" του Eno με την drone του Plotkin, συγκεντρώνοντας ένα σωρό αναφορές και επιρροές από το εναλλακτικό μουσικό σύμπαν των τελευταίων δεκαετιών και συνθέτοντας ένα πολυσυλλεκτικό ντεμπούτο με φρέσκο ήχο και συνθετική λογική.

Από την μελαγχολική κιθαριστική επίδειξη γούστου της εισαγωγής μέχρι τα υπόκωφα drones του φινάλε του δίσκου, καταφέρνει να είναι ένας ολόφρεσκος και καλοδουλεμένος δίσκος με έντονο χαρακτήρα που με κάθε ακρόαση αναδεικνύει νέες αρετές. Σε χαμηλές εντάσεις ως background ή σε δυνατές κυρίαρχες αντίστοιχα, το "Leaving" μπορεί να πάρει ένα διαφορετικό μουσικό ρόλο για τον καθένα μας - αυτή είναι όμως και μία από τις κύριες αρετές του. Ακούστε τον!

Δημήτρης Γ.

http://planningforburial.blogspot.com/
http://www.myspace.com/planningforburial
http://enemieslist.net/kvlt/artists/planning-for-burial/

STEPHAN MATHIEU (Ger) - A Static Place (2011)

Tοποθετείστε τον εαυτό σας σε ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο είναι άδειο, δεν υπάρχει φως. Φανταστείτε το σαν το εσωτερικό ένος κύβου. Το δωμάτιο αυτό δεν επιτρέπει την είσοδο του φωτός. Mοναδική του ιδιότητα είναι αυτή της συλλογής ηχητικών κυματομορφών του εξωτερικού του, και αναπαραγωγής αυτών μέσω οριζόντιων ταλαντώσεων των τοίχων του οι οποίοι φωτίζονται ανάλογα της φύσης του ήχου. Η μάζα σας αναπαριστά την συσσωρευμένη μάζα του δωματίου, στο ακριβές σημείο του κέντρου βάρους με αποτέλεσμα να είστε και το βαρυτικό κέντρο του συστήματος. Εξαιτίας αυτού, η θέση σας σε αυτό το δωμάτιο είναι στο ακριβές σημείο του οποίου η απόσταση από τον κάθε τοίχο είναι ίδια. Το κάθε στρώμα ήχου φτάνει στον ίδιο χρόνο σε εσάς και για αυτό δεν αντιλαμβάνεστε τον κάθε ήχο ξεχωριστά παρά μόνο ως διανυσματικό άθροισμα. Ο κάθε τοίχος αναπαράγει ένα βόμβο, μία πτυχή της τελικής κυματομορφής.

Οι τοίχοι ξεκινούν να ταλαντώνονται, άλλοτε όλοι, άλλοτε σε συνδυασμούς. Στον εξωτερικό παρατηρητή η διαδικασία διαρκεί 59 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα, όμως η αντίληψη του χρόνου για εσάς αλλάζει. Επεκτείνεται ή συρρικνώνεται επειδή η επαγωγή των ταλαντώσεων παροδικά σπρώχνει το δωμάτιο μέσα ή έξω από το φάσμα των 4 διαστάσεων σε μία προσπάθεια να παγιδέψει τη στιγμή, να την τεντώσει και να την κρατήσει ατέρμονη. Δημιουργώντας βόμβους που καταλήγουν συνολικά σε ένα απρόσωπο μοτίβο το οποίο στέκεται σαν ένα εμπόδιο στην ροή του χρόνου, γεννά μία ακίνητη εικόνα εναλλασόμενου φωτός. Στατική, μα με το βάθος ενός ζωγραφικού πίνακα, που δημιουργείται αν η αλλαγή ταλάντωσης κάθε τοίχου παρομοιαστεί με προσθήκη επιπλέον πινελιάς.

Αυτό είναι το "A Static Place". Αντικαταστήστε το δωμάτιο με ένα laptop και την ταλάντωση με την διαδικασία επεξεργασίας των ήχων που o Stephan Mathieu συλλέγει. Ο δίσκος εξερευνά την ηχητική πληροφορία προσπαθώντας να την μετατρέψει στο μέσο που θέλει να μας βγάλει από την γραμμή του χρόνου. Ακουμπώντας ταυτόχρονα το παρελθόν το παρόν και το μέλλον, ο Stephan Mathieu αναζητά ηχητικά την τέταρτη διάσταση πιέζωντας τα όριά της και θέλοντας να την προβάλλει ολόκληρη σε ένα φάσμα, αναγκάζοντάς μας να βρεθούμε εκτός εκείνης.

To "Α Static Place" όμως είναι και κάτι παραπάνω από αυτό. Εϊναι μία μελέτη πάνω στην αντίληψη της μουσικής ιδεολογίας και έκφρασης ξεφεύγοντας από τα στεγανά του παρωχημένου 21ου αιώνα. Όραμα.

Γιώργος Κ.

http://www.bitsteam.de/

ULVER, Virus, Zweizz @ Koko Club, Λονδίνο - - 22/03/2011

Ξανά Λονδίνο, ξανά για συναυλία, αυτό το πράγμα δεν θα συνεχιστεί για πολύ, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου μετά απ' αυτή τη φορά. Ψημένος καθώς ήμουν, έκανα τα κουμάντα μου για ένα φτηνό και ταχύτατο ταξίδι 2 ημερών στην βρετανική επικράτεια, μέρος της νορβηγικής ελίτ θα ήταν εκεί. Το μέρος, γνώριμο από το παρελθόν, συνταχθήκαμε λοιπόν απ' έξω νωρίς νωρίς για να πιάσουμε μια καλή θέση και η ιστορία έχει ως εξής...

VIRUS (Nor) - The Agent That Shapes The Desert (2011)

Το να ξεκινήσω να μιλάω για το πόσο μου αρέσουν οι Virus σημαίνει πως θα πρέπει να ξεκινήσω να μιλάω για την ουλή που μου άφησαν οι Ved Buens Ende, και για αυτό θα πρέπει να ξεκινήσω να μιλάω για την πρώτη πληγή που άνοιξαν οι Voivod. Για να να μην κουράσω ούτε εμένα, μα κυρίως εσένα φίλε αναγνώστη, προσπερνάω δηλώνοντας πως το πρώτο Virus μέτρησε 8 ή 9 ακροάσεις την πρώτη μέρα.

Οι Ved Buens Ende ήταν το χειρότερο όνειρο του Vicotnik, μεταφρασμένο σε μορφή που να χωράει στο πεντάγραμμο και εκφράστηκε ευκολότερα με την βοήθεια του Czral, ο οποίος λόγω προσωπικότητας μοιραζόταν από το ύφος μέχρι και την επιθυμία. Ο Czral μετά την διάλυση των εφιαλτικών Ved Buens Ende, έκανε τους Virus, σκοπεύοντας να συνεχίσει το όραμα που έιχε για τον ήχο τους. Απόκρυφα ξένο, και σύγχρονα πρωτόγονο το "Carheart" έπιασε σε μία χούφτα πολλές από τις άκρες του "Written In Waters" και άρχισε να τις τραβάει με πάθος προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ποιες είναι αυτές οι άκρες φίλε αναγνώστη; Το "Carheart", απέβαλλε τον black χαρακτήρα του "Written...", περισσότερο σαν freaky rock παράδοξο, αγκάλιασε περίεργα μουσικά μέτρα -χωρίς να περάσει από τον πειραγμένο progressive metal αχταρμά - "παράλογες" συνθέσεις και extravagant φωνητικά - και με μεγάλο ατού την ανάπτυξη των δυσαρμονιών, που γέννησαν οι Voivod και πήραν οι Ved Buens Ende, πάτησε πάνω στην πολυπλοκότητα προσπαθώντας να εκφράσει την απλή ιδέα της "αστάθειας". Προσπαθώντας γράφω, καταφέρνοντας εννοώ.

Αψηφώντας το κρύο και το χιόνι, πτώση από όροφο (μόνος του πήδηξε, δεν υπάρχει σκάνδαλο, μόνο ναρκωτικά), σπασμένα πόδια και το βάρος του "Carheart", έγραψε το δεύτερο Virus, στο οποίο όλες αυτές οι άκρες πλέον άρχισαν να τραβιούνται προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν ήταν όμως καθόλου κακό. Η τραχύτητα του πρώτου αντικαταστάθηκε από κάποια ομαλότητα, μα ακόμα ήταν ιδιόμορφο. Αν και μπορούσες να το ακούσεις χωρίς να τραβάς τα μαλλιά σου, μα με τον καφέ σου ή το τοστ σου, ακόμα κατάφερνε να σε μπερδέψει.

Ναι, έγινα κουραστικός. Έφτασα και στο "The Agent That Shapes The Desert". To οποίο είναι η ακριβέστατη συνέχεια του "Black Flux". Mια μανιέρα επανάληψης, ευτυχώς όχι χωρίς περιεχόμενο, δυστυχώς δίχως πειραματισμό. Η συνθετική διαδικασία δομήθηκε, οι κανόνες δημιουργήθηκαν, το ύφος καθιερώθηκε. Αν όλα αυτά ήταν πράγματι το όραμα του Czral για τον ήχο των Virus, εύγε, το πέτυχε και μάλιστα αρτιότατα. Σε αυτή την περίπτωση, απέχουν κάπως ακόμα από το να γίνουν παρωχημένοι, και συγκριτικά με τον εαυτό τους, και συγκριτικά με την σκηνή του υποτιθέμενου avant-rock. Εκεί είναι το πρόβλημά μου. Ο δίσκος έχει κομματάρες που όμως καταλήγουν εκεί που κατέληξαν και οι κομματάρες του "Black Flux". Αυτό το μέρος στο κεφάλι μου όμως είναι όπως αποδεικνύεται μικρό. Ίσως ο Czral με καλόμαθε σε αυτή την παράνοια που όλοι μας του κολλήσαμε σαν χαρακτηρισμό.
Δεν το ξεπερνάω αυτό, και παρόλο που θα πικραίνομαι όταν ακούω επερχόμενες θριαμβολογήσεις, ίσως ζηλεύω που θα είμαι στην απ' έξω. Μάλλον η αλήθεια βρίσκεται όντως σε αυτά τα γαμημένα φάλτσα των "Sonic Youth".

Γιώργος Κ.

http://www.myspace.com/czral
http://www.duplicate-records.com/

DE MAGIA VETERUM (Ned) – The Divine Antithesis (2011)

Ας είμαστε ειλικρινείς, οι De Magia Veterum είναι εφιαλτικοί σε τέτοιο βαθμό, που απεύχεσαι να βρεθείς ξανά στην ψυχολογία να τους βάλεις για άλλη μια φορά στο στερεοφωνικό σου. Ακόμα κι αν τη βρίσκεις με χαρακωμένο cd των Demoncy, αυτό εδώ πάει το σατανιστικό dada πολύ παραπέρα.

Τα πάντα ακολουθούν μια αυτόνομη πορεία στο κολαστήριο των Ολλανδών. Τα samples, τα Antaeus-ικά τύμπανα, τα σκυλίσια φωνητικά. Όλα ξεπετάγονται χαοτικά, σε μια ευγενή προσπάθεια να αναδιατυπώσουν έννοιες όπως κομμάτι, ρυθμός, θόρυβος, ακοή.
Αντι-riff, νότες από σπασμένα πιάνο, βιβλικές κραυγές … ο ήχος των De Magia Veterum ακροβατεί κάπου ανάμεσα στους Wrath of the Weak και τους Gnaw Their Tongues όντας, η αλήθεια είναι, πιο προσιτός απ’τους άλλους δύο (τι παράνοια ρε πούστη). Άλλωστε ο "Μ" πίσω απ’ τους εν λόγω τροφίμους, δεν είναι άλλος από τον Μories των Gnaw Their Tongues, του σχήματος που έσπασε τα όρια της αισθητικής μεγαλοφυΐας την δεκαετία που μας πέρασε.

Οι De Magia… με καυλώνουν, πιο πολύ απ’τους Gnaw Their tongues, δεν μπορώ να το αρνηθώ …και ξεκαθαρίζω ότι ο ήχος τους δεν έχει ουδεμία σχέση, όπως πολλοί πιστεύουν. Σύριγγες οι μεν, ψαλμούς οι δε.

Η Ολλανδία τείνει να πάρει τη θέση της Γαλλίας στην καρδιά μου και αυτό μ’ έχει βάλει σε σκέψεις, κι ας είναι αντίστροφα τα εξώφυλλα.

Αντώνης Δ.

http://www.myspace.com/demagiaveterum
http://transcendentalcreations.com/

VOTUM (Pl) – Metafiction (2010)

Ο δεύτερος δίσκος των Votum κλείνει με το "December 20th", και σου αφήνει την αίσθηση ότι οι Πολωνοί κάπου έχουν χαθεί κάπου στον χρόνο. Στις δεκαετίες όπου το prog rock έδινε την σκυτάλη στο prog metal, και όπου τα δύο αυτά είδη μεσουρανούσαν. Βέβαια δεν είναι μόνο οι Votum αλλά και άλλοι συντοπίτες τους που ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Συγκροτήματα όπως Indukti και Riverside όχι μόνο φαίνεται να έχουν επηρεάσει τους προαναφερθέντες, αλλά και όλοι μαζί δίνουν την αίσθηση ότι η Πολωνία δεν είναι μόνο black και death metal.

Ο πρώτος δίσκος για το συγκρότημα ήρθε σχετικά πρόσφατα, το 2008 και είχε τον τίτλο "Time Must Have a Stop". Ο "Metafiction" όμως είναι η κυκλοφορία που βγάζει την μπάντα από τα στενά όρια της χώρας. Έχοντας σαν κύρια χαρακτηριστικά ένα πλήθος από μελωδίες, δυνατές συνθέσεις και μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και αρκούντως μελαγχολική, καταφέρνει να σε κερδίσει από το πρώτο άκουσμα. Η αναφορά σε όποια metal στοιχεία γίνεται καθαρά από συνήθεια, μιας και πολύ σπάνια θα νιώσουμε την επιθυμία να σπάσουμε έστω και λίγο τον αυχένα μας. Ο δίσκος κινείται κυρίως σε χαλαρούς ρυθμούς, με τα απαραίτητα crescendo να εμφανίζονται ακριβώς την στιγμή που τα χρειάζεσαι. Σίγουρα οι συνθέσεις θα μας φέρουν στο μυαλό τους Riverside ή οποίοι μας θυμίζουν τους Opeth στην "Damnation" εποχή, η οποία είναι δημιούργημα εν μέρει του Wilson, γέννημα θρέμμα της Αγγλικής σκηνής με Anathema, Antimmater και όλα τα σχετικά. Ε όλα αυτά έχουν λίγο έως πολύ θέση μέσα στο "Metafiction".

Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία που παραπέμπει σε Dream Theater της εποχής του "Images And Words", με ακόμα πιο χαλαρές συνθέσεις και περισσότερη ατμόσφαιρα. Κορωνίδα της όλης προσπάθειας των Πολωνών, χωρίς να παραβλέπουμε το σύνολο, μπορεί σίγουρα να θεωρηθεί ο Maciej Kosinski, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τα φωνητικά, και με τις ικανότητές του ωθεί την κυκλοφορία σε άλλα επίπεδα. Γενικά είναι ένας δίσκος που ναι μεν συμβαδίζει με τους καιρούς, αλλά με την σκούφια του να βαστά από τις δεκαετίες των ‘80s και ‘90s. Επιβάλλεται σε οπαδούς του είδους.

Νίκος Ζ.

www.myspace.com/votumband
www.votumband.pl
www.mystic.pl

ULRICH SCHNAUSS, Larry Gus @ Block 33, Θεσσαλονίκη - - 12/03/2011

Πήγα να δω Ulrich Schnauss και έφυγα πριν καν τελειώσει. Ψημένος όπως ήμουν για τα shoegaze-ambient-new age δισκάκια του περίμενα ένα οπτικοακουστικό, ταξιδιάρικο και μυοχαλαρωτικό Σαββατόβραδο αλλά έμεινα με την όρεξη. Πάμε λίγο να δείτε πως στο καλό τα κατάφερα...

VARIOUS ARTISTS (Grc) - Miss Fortune Was A Henhouse Manager (2011)

Λοιπόν η φάση έχει ως εξής: πάμε πολύ την Spinalonga και τις μέχρι τώρα προσπάθειες της, καθώς και τους συντελεστές του "Miss Fortune...", οπότε κρίναμε πως ένα τυπικό review θα ήταν out of place ή τουλάχιστον βαρετό. Oι συλλογές αυτές έχουν έναν επετειακό χαρακτήρα, αλλά συνήθως καθιστούν ικανή μια απεικόνιση της ελληνικής underground πραγματικότητας. Aκαδημαϊκός χαρακτήρας και sludge αδέρφια, γιατί έτσι πρέπει. Aυτό που ακολουθεί είναι μια χαλαρού τύπου κουβέντα, βασισμένη σε μια μάλλον εμβρυακή ιδέα, για κάτι που οτιδήποτε άλλο θα ήταν απλά αδύνατο να ευδοκιμήσει χωρίς να φανεί ξενέρωτο ή έστω προβοκατόρικο στη προσπάθεια περιγραφής του. Συγχωράτε μας αν φάτε ξενέρα με τις πάσες που φαίνονται σαν δημοσιογράφοι κρατικής τηλεόρασης, είπαμε θα στρώσουμε με τον καιρό. Τι μένει; Α ναι, δύο ψάρια έδωσαν ένα διαδικτυακό ραντεβού και έβαλαν μπρος τα nerdy αισθητήρια τους, μαζί με τα όποια καλλιτεχνικά, στηρίξτε τη ΦΑΣΗ.

MOUTHBREATHER (USA) – Lila 10" (2009)

mouthbreather
1. literally, someone who lacks enough intelligence that they never learned to breathe through their nose.
2. a really dumb person.
(Πηγή: Urban Dictionary)

Παρόλο που οι Mouthbreather δισκογραφούν απ' το 2006, τους ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, μιας και οι τύποι είναι πιο underground κι απ' το Μετροπόντικα. Αυτή η μυστήρια μπάντα δημιουργήθηκε μετά τη διάλυση των ωραίων scream-άδων Wow, Owls! και κάποιων πανάγνωστων The Setup (όχι των Βέλγων). Κάπου εκεί, οι άνεργοι πλέον μουσικάντηδες σταμάτησαν να αρκούνται στη νοσταλγία τους για τον late 80's post-hardcore/emocore ήχο και αποφάσισαν να της δώσουν υπόσταση. Μετά το, απαραίτητο για κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, ομώνυμο 7", ντεμπουτάρουν το 2008 με το "Thank You For Your Patience", το οποίο θεωρώ ένα πραγματικό κόσμημα της ευρύτερης, υπόγειας hardcore σκηνής.

Η ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου, και γενικά το ύφος των Mouthbreather, προκαλoύν πόνο μυαλού, αφού απ' τη μία ακούγονται παρελθοντόκαυλοι, με τις Fugazi, Hüsker Dü και Rites Of Spring εμμονές τους, σέρνοντας με το ζόρι το δέκτη πίσω σε άλλες εποχές, ενώ από την άλλη μοιάζουν να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στο εδώ και στο τώρα, φτιάχνοντας μουσική "αγκαλιάσιμη" ακόμη κι από πιτσιρίκια που χτυπιούνται με Have Heart, ξέρω γω. Κακός χαμός από riffs, άλλοτε αμιγώς χωσιματικά για τσο και λο, κι άλλοτε γεμάτα συναίσθημα και μελωδία να κλείνουν με τσαχπινιά το μάτι στο αρχετυπικό indie rock. Πέραν του ότι είναι γαμώ τα παιχτρόνια, οι Mouthbreather φτιάχνουν απίστευτα δυναμικά κομμάτια που κοντεύουν να σκάσουν από ιδέες χωρίς να στερούνται αμεσότητας, αφού αυτές οι ολιγόλεπτες live ονειρώξεις, παραμένουν σφιχτοδεμένες μέσα στο ελεγχόμενο χυμαδιό τους. Αυτό βέβαια που ξεχωρίζει τον ήχο της μπάντας από χιλιόμετρα είναι τα μονότονα, μπουρμπουληθρένια φωνητικά a-la Kreator. Πάμε άλλη μία, γιατί αντιλαμβάνομαι πως θέλει κάποια νοητική επεξεργασία αυτή η πρόταση: Αυτό βέβαια που ξεχωρίζει τον ήχο της μπάντας από χιλιόμετρα είναι τα μονότονα, μπουρμπουληθρένια φωνητικά a-la Kreator. Κι όμως, αυτό το παράδοξο πάντρεμα μελωδικού hardcore και Mille Petrozza λειτουργεί (απορώ κι εγώ ο ίδιος μ' αυτά που γράφω), και μάλιστα λειτουργεί καλά, η τερατογένεση πωρώνει και αποκτά μοναδικό χαρακτήρα.

Το "Lila", για να μπούμε επιτέλους στο θέμα, βρίσκει τους Mouthbreather με αμείωτο οίστρο, να μας σερβίρουν ξεροσφύρι και χωρίς γαρνιτούρες, πέντε τραγουδάρες εκρηκτικού hardcore, πιστοί στο στυλ τους, αλλά με νέες ιδέες ακόμα και στα μονόχνωτα φωνητικά, τα οποία εδώ παρουσιάζουν εναλλαγές ύφους, υποθέτω ότι γι' αυτό επιστρατεύθηκε δεύτερος τραγουδιστής, αφού δε μπορώ με τίποτα να φανταστώ τον μίνι Petrozza να αλλάζει χροιά. Όλα, ανεξαιρέτως, τα κομμάτια σκοτώνουν και αποτελούν τρανή απόδειξη ότι η δύναμη και ο όγκος στη μουσική, δεν στηρίζονται σε καμία παραγωγή και σε κανένα κούρδισμα ή τέτοιου είδους τρικ, παρά μόνο στις συνθέσεις και στο παίξιμο. Μελωδικό, μα μίλια μακριά από ξεκωλίκια, το hardcore των Mouthbreather εθίζει, παθιάζει και συνδυάζει μια ανεπτυγμένη αίσθηση μουσικότητας με το γηπεδικό ενθουσιασμό. Μέγα highlight το επικό "Dishpit" με το φουλ συναισθηματικό, απεγνωσμένο riff, που με κάνει να θέλω να σκίσω τις σάρκες μου ή να ξεκινήσω επανάσταση ή και τα δύο, γιατί όχι;

Ξέροντας πλέον τα παραπάνω, και λαμβάνοντας υπ' όψιν τίτλους τραγουδιών όπως "The Last Temptation Of Crust" και "Epic (Faith No More Cover)" (το δεύτερο ΔΕΝ είναι διασκευή), καθώς και το εξώφυλλο με την κατσίκα που υποβάλλεται σε κάτι μάλλον σκοτεινό από τον τυπά στο background, καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για μπάντα, η οποία εκτός του ότι στέκεται ψηλά ποιοτικά, κάνει πρώτα απ' όλα την πλάκα της, διαχωρίζοντας τη θέση της από τους "αφοσιωμένους υπηρέτες της Τέχνης", που, ρε πούστη μου, είναι τόσο ανιαροί.

Το "Lila" σας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες στο myspace του γκρουπ για δωρεάν κατέβασμα, οπότε δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Βαγγέλης Ε.

http://www.myspace.com/mouthbreatherrva

PREFACE TO THE DEAD SEA (Rus) – Preface to the Dead Sea (2010)

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια στη Ρωσία, ξεπετάχτηκε μια συμπαθητική post-rock σκηνή με ονόματα όπως Μooncake, Belye Flagi Zazhigayte Medlenno κ.α., που έσπασε κάπως την παντελή απουσία προσωπικότητας που χαρακτήριζε τη χώρα εδώ και αιώνες. Μεγαλωμένοι λοιπόν στα σπάργανα της ρώσικης post-rock σκηνής, οι Preface to the Dead Sea είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχει να επιδείξει ο ακραίος ήχος της χώρας εδώ και δεκαετίες.

Από τo γαλάζιο των Explosions in the Sky στους βάλτους των Isis και των Pelican κι από τα μπάχαλα των Tragedy στις νύχτες των Alcest, οι Ρώσοι είναι μια παρέλαση ήχων. Post-rock, screamo, sludge, crust, black metal, όλα διακριτικά παγιδευμένα σε μια χούφτα χορδές.
Ο ήχος τους μοιάζει να προσωποποιεί τους πειραματισμούς της νέας δεκαετίας κι αν αυτό αληθεύει, τα αυτιά μας μετά από μερικά χρόνια θα αποκτήσουν τέτοια ανοσία στους ετερόκλητους πειραματισμούς, που το 2020 παίζει να το ρίξουμε στο glam.

Μπάντες όπως οι Preface to the Dead Sea σε γεμίζουν με μια ελπίδα αντίστοιχη με αυτή που είχε ο παππούς μου όταν απέκτησε την πρώτη του τηλεόραση. Ξέρεις όμως, ότι μετά από λίγο δεν θα αποτελεί παρά ένα υποκατάστατο, γιατί τίποτα πια δεν μοιάζει με την προ τηλεόρασης εποχή. Όταν μια εικόνα ή ένας ήχος αποτελούσε αυτόματα και αίσθηση, ίσως χαμένη στις βινυλιακές αναθυμιάσεις κι όχι στα πέντε χιλιάδες συμπιεσμένα άλμπουμ που κρύβει πλέον ο καθένας μας σε μαύρα κουτιά.
Έτσι κι οι μπαντάρες αυτές... σκίζονται, αναμασούν, καινοτομούν, ενθουσιάζουν αλλά παρόλα αυτά δεν λένε την αλήθεια, γιατί αυτή βρίσκεται αποκρυσταλλωμένη κάπου στις πέντε συγχορδίες των Motörhead και στα φάλτσα των Sonic Youth.

Γι’ αυτό λοιπόν, όπως φωνάζει κι ένα άλλο μουσάτο αγόρι εδώ μέσα, οι Turbonegro είναι η μεγαλύτερη μπάντα στη γη.

Αντώνης Δ.

http://www.myspace.com/prefacetothedeadsea
http://www.myspace.com/chuckytheratrecords

Ø (Fin) - Heijastuva (2011)

Κάτι τέτοιες στιγμές δικαιώνουν την ανάγκη εξερεύνησης μουσικών παθών. Tο "Heijastuva" προκαλεί την αποφόρτιση του Mika Vainio από την Pan Sonic παρακαταθήκη.

Με ένα 17λεπτο κομμάτι κιθαριστικού feedback, που πηγαινοέρχεται από την Brian Eno ανάγκη, στην Fennesz ιδιοσυγκρασία, να προηγείται τριών κομματιών ηλεκτρονικού μινιμαλισμού, ο Vainio χτίζει ένα μελαγχολικό τοίχο που αλληλεπιδρά τόσο άμεσα, και αναγκαία αποξενώνει τον δίσκο από μία ομαλή φυσική συνέχεια. Η συνειδητή αλλαγή σε αυτή την ηλεκτρονική "Space Odyssey" μινιμαλιστική παγερότητα των 3 κομματιών που ακολουθούν, είναι τόσο αναπάντεχη όσο και καθαρτική.

Καλλιτεχνικό περιεχόμενο μέσω ιδιόμορφης εκφραστικής ποικιλίας, που καλεί την μελαγχολία και δημιουργεί την επιφάνεια για να την αντανακλά.

Γιώργος Κ.

PROJEKT FISHTANK DJ SET @ Κοινωνικός Χώρος Μικρόπολις 05/03/2011

Κάπου εκεί ανάμεσα σε Kaiser και Mythos, κάπου εκεί ανάμεσα στους Boris, τους Observers και τους Profanatica, το Projekt Fishtank αποφάσισε να κάνει το πρώτο του πάρτυ σ’ένα χώρο λίγο διαφορετικό από τους άλλους. Σε μια ελεύθερη γωνιά της Θεσσαλονίκης όπου οι άνθρωποι αγχώνονται λιγότερο και πίνουν -μάλλον- περισσότερο.
Το Μικρόπολις αυτή τη φορά φιλοξένησε κόσμο κάπως διαφορετικό από τα μέχρι τώρα δεδομένα κι έβαλε με τη σειρά του άλλο ένα λιθαράκι στον αγώνα ενάντια στη γυάλα.

Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους ήρθαν, το αντάρτικο συνεχίζεται…

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΜΕΤΑΛ
Projekt FishTank

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Λάκη και την μουσική ομάδα του Μικρόπολις.

PROJEKT FISHTANK DJ SET @ Κοινωνικός Χώρος Μικρόπολις

...Ερχόμαστε!

KYLESA, Okkultokrati @ Feierwerk, Μόναχο - - 14/02/2011

Όταν γράφω για συναυλίες στο εξωτερικό συνηθίζω να αφιερώνω μια παράγραφο για να κράξω τους διοργανωτές συναυλιών στην Ελλάδα, οπότε λέω να κάνω το ίδιο και τώρα. Είδαμε στο Μόναχο Kylesa και Okkultokrati (μπάντα που έχει ήδη φτιάξει όνομα στην πιάτσα και πιθανόν να έχει και κοινό εκτός της πατρίδας της), δύο μπάντες που ΔΕΝ είναι ντόπιες (εννοώντας: ήρθαν αεροπορικώς) με 14 ευρώ. 14 (δεκατέσσερα) ευρώ ρε. Γιατί γαμιέστε έτσι στην Ελλάδα, ρε μαλάκα; Μην είναι τα ακριβά αεροπορικά, όπως είχε υποστηρίξει (συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα) διοργανωτής σε συζήτηση που είχαμε; Νομίζω ότι αυτά είναι παπαριές, άνθρωπος που στέκει στα λογικά του δε θα έχαβε ότι τα αεροπορικά για Αθήνα ή Θεσσαλονίκη είναι τόσο ακριβά, ώστε δικαιολογούν τις υψηλότερες τιμές συναυλιών στην Ευρώπη...