Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια στη Ρωσία, ξεπετάχτηκε μια συμπαθητική post-rock σκηνή με ονόματα όπως Μooncake, Belye Flagi Zazhigayte Medlenno κ.α., που έσπασε κάπως την παντελή απουσία προσωπικότητας που χαρακτήριζε τη χώρα εδώ και αιώνες. Μεγαλωμένοι λοιπόν στα σπάργανα της ρώσικης post-rock σκηνής, οι Preface to the Dead Sea είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχει να επιδείξει ο ακραίος ήχος της χώρας εδώ και δεκαετίες.
Από τo γαλάζιο των Explosions in the Sky στους βάλτους των Isis και των Pelican κι από τα μπάχαλα των Tragedy στις νύχτες των Alcest, οι Ρώσοι είναι μια παρέλαση ήχων. Post-rock, screamo, sludge, crust, black metal, όλα διακριτικά παγιδευμένα σε μια χούφτα χορδές.
Ο ήχος τους μοιάζει να προσωποποιεί τους πειραματισμούς της νέας δεκαετίας κι αν αυτό αληθεύει, τα αυτιά μας μετά από μερικά χρόνια θα αποκτήσουν τέτοια ανοσία στους ετερόκλητους πειραματισμούς, που το 2020 παίζει να το ρίξουμε στο glam.
Μπάντες όπως οι Preface to the Dead Sea σε γεμίζουν με μια ελπίδα αντίστοιχη με αυτή που είχε ο παππούς μου όταν απέκτησε την πρώτη του τηλεόραση. Ξέρεις όμως, ότι μετά από λίγο δεν θα αποτελεί παρά ένα υποκατάστατο, γιατί τίποτα πια δεν μοιάζει με την προ τηλεόρασης εποχή. Όταν μια εικόνα ή ένας ήχος αποτελούσε αυτόματα και αίσθηση, ίσως χαμένη στις βινυλιακές αναθυμιάσεις κι όχι στα πέντε χιλιάδες συμπιεσμένα άλμπουμ που κρύβει πλέον ο καθένας μας σε μαύρα κουτιά.
Έτσι κι οι μπαντάρες αυτές... σκίζονται, αναμασούν, καινοτομούν, ενθουσιάζουν αλλά παρόλα αυτά δεν λένε την αλήθεια, γιατί αυτή βρίσκεται αποκρυσταλλωμένη κάπου στις πέντε συγχορδίες των Motörhead και στα φάλτσα των Sonic Youth.
Γι’ αυτό λοιπόν, όπως φωνάζει κι ένα άλλο μουσάτο αγόρι εδώ μέσα, οι Turbonegro είναι η μεγαλύτερη μπάντα στη γη.
Από τo γαλάζιο των Explosions in the Sky στους βάλτους των Isis και των Pelican κι από τα μπάχαλα των Tragedy στις νύχτες των Alcest, οι Ρώσοι είναι μια παρέλαση ήχων. Post-rock, screamo, sludge, crust, black metal, όλα διακριτικά παγιδευμένα σε μια χούφτα χορδές.
Ο ήχος τους μοιάζει να προσωποποιεί τους πειραματισμούς της νέας δεκαετίας κι αν αυτό αληθεύει, τα αυτιά μας μετά από μερικά χρόνια θα αποκτήσουν τέτοια ανοσία στους ετερόκλητους πειραματισμούς, που το 2020 παίζει να το ρίξουμε στο glam.
Μπάντες όπως οι Preface to the Dead Sea σε γεμίζουν με μια ελπίδα αντίστοιχη με αυτή που είχε ο παππούς μου όταν απέκτησε την πρώτη του τηλεόραση. Ξέρεις όμως, ότι μετά από λίγο δεν θα αποτελεί παρά ένα υποκατάστατο, γιατί τίποτα πια δεν μοιάζει με την προ τηλεόρασης εποχή. Όταν μια εικόνα ή ένας ήχος αποτελούσε αυτόματα και αίσθηση, ίσως χαμένη στις βινυλιακές αναθυμιάσεις κι όχι στα πέντε χιλιάδες συμπιεσμένα άλμπουμ που κρύβει πλέον ο καθένας μας σε μαύρα κουτιά.
Έτσι κι οι μπαντάρες αυτές... σκίζονται, αναμασούν, καινοτομούν, ενθουσιάζουν αλλά παρόλα αυτά δεν λένε την αλήθεια, γιατί αυτή βρίσκεται αποκρυσταλλωμένη κάπου στις πέντε συγχορδίες των Motörhead και στα φάλτσα των Sonic Youth.
Γι’ αυτό λοιπόν, όπως φωνάζει κι ένα άλλο μουσάτο αγόρι εδώ μέσα, οι Turbonegro είναι η μεγαλύτερη μπάντα στη γη.
Αντώνης Δ.
http://www.myspace.com/prefacetothedeadsea
http://www.myspace.com/chuckytheratrecords
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου