mouthbreather
1. literally, someone who lacks enough intelligence that they never learned to breathe through their nose.
2. a really dumb person.
(Πηγή: Urban Dictionary)
1. literally, someone who lacks enough intelligence that they never learned to breathe through their nose.
2. a really dumb person.
(Πηγή: Urban Dictionary)
Παρόλο που οι Mouthbreather δισκογραφούν απ' το 2006, τους ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, μιας και οι τύποι είναι πιο underground κι απ' το Μετροπόντικα. Αυτή η μυστήρια μπάντα δημιουργήθηκε μετά τη διάλυση των ωραίων scream-άδων Wow, Owls! και κάποιων πανάγνωστων The Setup (όχι των Βέλγων). Κάπου εκεί, οι άνεργοι πλέον μουσικάντηδες σταμάτησαν να αρκούνται στη νοσταλγία τους για τον late 80's post-hardcore/emocore ήχο και αποφάσισαν να της δώσουν υπόσταση. Μετά το, απαραίτητο για κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, ομώνυμο 7", ντεμπουτάρουν το 2008 με το "Thank You For Your Patience", το οποίο θεωρώ ένα πραγματικό κόσμημα της ευρύτερης, υπόγειας hardcore σκηνής.
Η ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου, και γενικά το ύφος των Mouthbreather, προκαλoύν πόνο μυαλού, αφού απ' τη μία ακούγονται παρελθοντόκαυλοι, με τις Fugazi, Hüsker Dü και Rites Of Spring εμμονές τους, σέρνοντας με το ζόρι το δέκτη πίσω σε άλλες εποχές, ενώ από την άλλη μοιάζουν να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στο εδώ και στο τώρα, φτιάχνοντας μουσική "αγκαλιάσιμη" ακόμη κι από πιτσιρίκια που χτυπιούνται με Have Heart, ξέρω γω. Κακός χαμός από riffs, άλλοτε αμιγώς χωσιματικά για τσο και λο, κι άλλοτε γεμάτα συναίσθημα και μελωδία να κλείνουν με τσαχπινιά το μάτι στο αρχετυπικό indie rock. Πέραν του ότι είναι γαμώ τα παιχτρόνια, οι Mouthbreather φτιάχνουν απίστευτα δυναμικά κομμάτια που κοντεύουν να σκάσουν από ιδέες χωρίς να στερούνται αμεσότητας, αφού αυτές οι ολιγόλεπτες live ονειρώξεις, παραμένουν σφιχτοδεμένες μέσα στο ελεγχόμενο χυμαδιό τους. Αυτό βέβαια που ξεχωρίζει τον ήχο της μπάντας από χιλιόμετρα είναι τα μονότονα, μπουρμπουληθρένια φωνητικά a-la Kreator. Πάμε άλλη μία, γιατί αντιλαμβάνομαι πως θέλει κάποια νοητική επεξεργασία αυτή η πρόταση: Αυτό βέβαια που ξεχωρίζει τον ήχο της μπάντας από χιλιόμετρα είναι τα μονότονα, μπουρμπουληθρένια φωνητικά a-la Kreator. Κι όμως, αυτό το παράδοξο πάντρεμα μελωδικού hardcore και Mille Petrozza λειτουργεί (απορώ κι εγώ ο ίδιος μ' αυτά που γράφω), και μάλιστα λειτουργεί καλά, η τερατογένεση πωρώνει και αποκτά μοναδικό χαρακτήρα.
Το "Lila", για να μπούμε επιτέλους στο θέμα, βρίσκει τους Mouthbreather με αμείωτο οίστρο, να μας σερβίρουν ξεροσφύρι και χωρίς γαρνιτούρες, πέντε τραγουδάρες εκρηκτικού hardcore, πιστοί στο στυλ τους, αλλά με νέες ιδέες ακόμα και στα μονόχνωτα φωνητικά, τα οποία εδώ παρουσιάζουν εναλλαγές ύφους, υποθέτω ότι γι' αυτό επιστρατεύθηκε δεύτερος τραγουδιστής, αφού δε μπορώ με τίποτα να φανταστώ τον μίνι Petrozza να αλλάζει χροιά. Όλα, ανεξαιρέτως, τα κομμάτια σκοτώνουν και αποτελούν τρανή απόδειξη ότι η δύναμη και ο όγκος στη μουσική, δεν στηρίζονται σε καμία παραγωγή και σε κανένα κούρδισμα ή τέτοιου είδους τρικ, παρά μόνο στις συνθέσεις και στο παίξιμο. Μελωδικό, μα μίλια μακριά από ξεκωλίκια, το hardcore των Mouthbreather εθίζει, παθιάζει και συνδυάζει μια ανεπτυγμένη αίσθηση μουσικότητας με το γηπεδικό ενθουσιασμό. Μέγα highlight το επικό "Dishpit" με το φουλ συναισθηματικό, απεγνωσμένο riff, που με κάνει να θέλω να σκίσω τις σάρκες μου ή να ξεκινήσω επανάσταση ή και τα δύο, γιατί όχι;
Ξέροντας πλέον τα παραπάνω, και λαμβάνοντας υπ' όψιν τίτλους τραγουδιών όπως "The Last Temptation Of Crust" και "Epic (Faith No More Cover)" (το δεύτερο ΔΕΝ είναι διασκευή), καθώς και το εξώφυλλο με την κατσίκα που υποβάλλεται σε κάτι μάλλον σκοτεινό από τον τυπά στο background, καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για μπάντα, η οποία εκτός του ότι στέκεται ψηλά ποιοτικά, κάνει πρώτα απ' όλα την πλάκα της, διαχωρίζοντας τη θέση της από τους "αφοσιωμένους υπηρέτες της Τέχνης", που, ρε πούστη μου, είναι τόσο ανιαροί.
Το "Lila" σας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες στο myspace του γκρουπ για δωρεάν κατέβασμα, οπότε δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Η ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου, και γενικά το ύφος των Mouthbreather, προκαλoύν πόνο μυαλού, αφού απ' τη μία ακούγονται παρελθοντόκαυλοι, με τις Fugazi, Hüsker Dü και Rites Of Spring εμμονές τους, σέρνοντας με το ζόρι το δέκτη πίσω σε άλλες εποχές, ενώ από την άλλη μοιάζουν να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στο εδώ και στο τώρα, φτιάχνοντας μουσική "αγκαλιάσιμη" ακόμη κι από πιτσιρίκια που χτυπιούνται με Have Heart, ξέρω γω. Κακός χαμός από riffs, άλλοτε αμιγώς χωσιματικά για τσο και λο, κι άλλοτε γεμάτα συναίσθημα και μελωδία να κλείνουν με τσαχπινιά το μάτι στο αρχετυπικό indie rock. Πέραν του ότι είναι γαμώ τα παιχτρόνια, οι Mouthbreather φτιάχνουν απίστευτα δυναμικά κομμάτια που κοντεύουν να σκάσουν από ιδέες χωρίς να στερούνται αμεσότητας, αφού αυτές οι ολιγόλεπτες live ονειρώξεις, παραμένουν σφιχτοδεμένες μέσα στο ελεγχόμενο χυμαδιό τους. Αυτό βέβαια που ξεχωρίζει τον ήχο της μπάντας από χιλιόμετρα είναι τα μονότονα, μπουρμπουληθρένια φωνητικά a-la Kreator. Πάμε άλλη μία, γιατί αντιλαμβάνομαι πως θέλει κάποια νοητική επεξεργασία αυτή η πρόταση: Αυτό βέβαια που ξεχωρίζει τον ήχο της μπάντας από χιλιόμετρα είναι τα μονότονα, μπουρμπουληθρένια φωνητικά a-la Kreator. Κι όμως, αυτό το παράδοξο πάντρεμα μελωδικού hardcore και Mille Petrozza λειτουργεί (απορώ κι εγώ ο ίδιος μ' αυτά που γράφω), και μάλιστα λειτουργεί καλά, η τερατογένεση πωρώνει και αποκτά μοναδικό χαρακτήρα.
Το "Lila", για να μπούμε επιτέλους στο θέμα, βρίσκει τους Mouthbreather με αμείωτο οίστρο, να μας σερβίρουν ξεροσφύρι και χωρίς γαρνιτούρες, πέντε τραγουδάρες εκρηκτικού hardcore, πιστοί στο στυλ τους, αλλά με νέες ιδέες ακόμα και στα μονόχνωτα φωνητικά, τα οποία εδώ παρουσιάζουν εναλλαγές ύφους, υποθέτω ότι γι' αυτό επιστρατεύθηκε δεύτερος τραγουδιστής, αφού δε μπορώ με τίποτα να φανταστώ τον μίνι Petrozza να αλλάζει χροιά. Όλα, ανεξαιρέτως, τα κομμάτια σκοτώνουν και αποτελούν τρανή απόδειξη ότι η δύναμη και ο όγκος στη μουσική, δεν στηρίζονται σε καμία παραγωγή και σε κανένα κούρδισμα ή τέτοιου είδους τρικ, παρά μόνο στις συνθέσεις και στο παίξιμο. Μελωδικό, μα μίλια μακριά από ξεκωλίκια, το hardcore των Mouthbreather εθίζει, παθιάζει και συνδυάζει μια ανεπτυγμένη αίσθηση μουσικότητας με το γηπεδικό ενθουσιασμό. Μέγα highlight το επικό "Dishpit" με το φουλ συναισθηματικό, απεγνωσμένο riff, που με κάνει να θέλω να σκίσω τις σάρκες μου ή να ξεκινήσω επανάσταση ή και τα δύο, γιατί όχι;
Ξέροντας πλέον τα παραπάνω, και λαμβάνοντας υπ' όψιν τίτλους τραγουδιών όπως "The Last Temptation Of Crust" και "Epic (Faith No More Cover)" (το δεύτερο ΔΕΝ είναι διασκευή), καθώς και το εξώφυλλο με την κατσίκα που υποβάλλεται σε κάτι μάλλον σκοτεινό από τον τυπά στο background, καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για μπάντα, η οποία εκτός του ότι στέκεται ψηλά ποιοτικά, κάνει πρώτα απ' όλα την πλάκα της, διαχωρίζοντας τη θέση της από τους "αφοσιωμένους υπηρέτες της Τέχνης", που, ρε πούστη μου, είναι τόσο ανιαροί.
Το "Lila" σας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες στο myspace του γκρουπ για δωρεάν κατέβασμα, οπότε δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Βαγγέλης Ε.
http://www.myspace.com/mouthbreatherrva
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου